ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Η μελέτη της ιστορίας φίλοι μου, καραδοκεί ενίοτε μεγάλες εκπλήξεις, οι οποίες παρουσιάζονται μπροστά μας εντελώς απρόσμενα, λες και πρόκειται για έκρηξη ηφαιστείου μετά από πολυετή αδράνεια.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις που φανερώνει τρόπον τινά την διάσωση μέρους του θησαυροφυλακίου του Οίκου της Μακεδονίας μετά την μάχη της Πύδνας το 168 π. Χ., σχετίζεται με την άγνωστη δράση του Επισκόπου Τρίκκης και Λαρίσης Διονύσιου του Φιλόσοφου (1541-1611), ο οποίος πρόσφερε στον βασιλιά Φίλιππο Γ΄ της Ισπανίας (1578-1621), έναν αμύθητης αξίας θησαυρό, ως αμοιβή σε χρυσά νομίσματα, προκειμένου να καταστεί ηγεμών της Ηπείρου, Μακεδονίας και Θεσσαλίας.
Περίπτωση που όπως θα γνωρίσουμε εν συνεχεία, φανερώνει σε όλο της το μεγαλείο πως οι θησαυροί του Οίκου της Μακεδονίας δεν λεηλατήθηκαν ολοκληρωτικά από τους Ρωμαίους εισβολείς, αλλά ένα τεράστιο τμήμα από αυτούς παρέμεινε ακέραιο για αιώνες, μέσα σε κάποιο άγνωστο σπήλαιο του Ολύμπου.
Το νήμα της Αριάδνης φίλοι μου, γύρω από την ύπαρξη του αμύθητου θησαυρού, που βρισκόταν άγνωστο πώς στην κατοχή του ιεράρχη Διονύσιου του Φιλόσοφου, άρχισε να ξετυλίγεται διαμέσου των εργασιών του Ελασσονίτη ερευνητή Θωμά Παπακωνσταντίνου, τον οποίο γνώρισα το 2001 στο συνέδριο της Ελασσόνας:«Ο Όλυμπος στους αιώνες».
Πρόκειται για το έργο: «Τα επαναστατικά κινήματα του Διονυσίου του Φιλόσοφου, Μητροπολίτη Λάρισας, στη Θεσσαλία στα 1600 και στην Ήπειρο στα 1611».
Υλικό που βασίζεται στα Ισπανικά αρχεία Simangas, όπου εκεί διαπιστώνεται ότι ο Επίσκοπος Διονύσιος έστειλε μια αποστολή στην ελληνική παροικία της Βενετίας, τον Δεκέμβριο του 1598, προκειμένου να ζητήσει τη διαμεσολάβηση του πάπα Κλήμεντος Η΄ (1536-1605), ώστε ο βασιλιάς της Ισπανίας Φίλιππος Γ΄ (1578-1621) να καταστεί βασιλιάς των Ελλήνων.
Οι Έλληνες της Βενετίας, αν και ανταποκρίθηκαν θετικά, η αποστολή με επικεφαλής κάποιον Κωνσταντίνο Σοφία, απόφοιτο του Ποντιφίκειου Ελληνικού Κολλεγίου της Ρώμης και Ισπανομαθή, αφού δεν βρήκε ανταπόκριση από την Αγία Έδρα, λόγω δογματικών απαιτήσεων και προσβλητικής συμπεριφοράς, ταξίδεψε στη συνέχεια ως τον Ισπανικό θρόνο.
Εκεί ο Κωνσταντίνος Σοφίας, αφού μίλησε με τους εκπροσώπους του Ισπανικού θρόνου, πάσχισε να τους πείσει, ώστε ο Φίλιππος να καταστεί βασιλιάς της Ελλάδας, προσφέροντάς του το ετήσιο αστρονομικό ποσό των 34.000.000 χρυσών λιρών ως αμοιβή για τις υπηρεσίες του.
Διευκρινίζω, ότι το ποσό αυτό που υποσχέθηκε ο Επίσκοπος Διονύσιος, δεν καταγράφεται σε τι είδους νόμισμα υπολογίζονταν, αν ήταν δηλαδή Τούρκικες λίρες ή δουκάτα, επειδή παραλείπονταν να καταγραφεί στα πρωτότυπα αρχεία της Μαδρίτης. Άγνοια δήλωσε και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης κ. jose M. Floristan, που βοήθησε τον Θωμά Παπακωνσταντίνου να ολοκληρώσει τις έρευνες, παρέχοντας του το ακριβές υλικό από τα τοπικά αρχεία.
Γεγονός που μας δίνει το δικαίωμα να σκεφτούμε πως τα χρυσά νομίσματα που υποσχέθηκε η ελληνική αντιπροσωπεία, ενδέχεται να προέρχονταν από κάποιο μυστικό θησαυροφυλάκιο του Ολύμπου, το οποίο αναζητούσαν επίμονα οι Σουλτάνοι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ισχυριζόμενοι πως είχαν χαθεί εντωμεταξύ οι συντεταγμένες του από τα αυτοκρατορικά αρχεία, κατά την εποχή των μεγάλων αντιπαραθέσεων για τον θρόνο του Βυζαντίου.
Μετά την αποτυχία της αποστολής, ο Διονύσιος, έχοντας έντονη παρουσία στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως κατά το παρελθόν, μετέβη τελικά ο ίδιος στη Βαγιαδολίδ της Ισπανίας, όπου διενήργησε εκεί τις ίδιες αξιώσεις, προσφέροντας το γνωστό υψηλό αντίτιμο, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα ώστε ο βασιλιάς Φίλιππος να αποδεχθεί τελικά την προσφορά και να καταστεί βασιλιάς των Ελλήνων.
Μετά τη συμφωνία ο Κωνσταντίνος Σοφίας, άγνωστο για ποιόν λόγο, κατηγόρησε ενώπιον του Πάπα Κλήμεντος Η΄ τον Επίσκοπο Διονύσιο ως αιρετικό· εκείνος όμως, αδιαφορώντας για τις αθλιότητες επέστρεψε στην Ελλάδα, προκειμένου να οργανώσει εξέγερση. Αφού ξεσήκωσε τους κατοίκους εναντίον των Τούρκων, η εξέγερση ξέσπασε τη νύχτα της 10ης ή 11ης Σεπτεμβρίου, οπότε μαζί με 1.000 Έλληνες χωρικούς περίπου, οπλισμένους με ακόντια, τόξα, γεωργικά εργαλεία και 40 μόνο όπλα, κατόρθωσε να εξουδετερώσει τους Τούρκους των γειτονικών χωριών και να καταλάβει τα Ιωάννινα.
Όταν όμως ο Οσμάν Πασά αντεπιτέθηκε το πρωί, οι ανοργάνωτοι επαναστάτες διαλύθηκαν εύκολα, με αποτέλεσμα διακόσιοι από αυτούς που κατέφυγαν στις καλαμιές της λίμνης Παμβώτιδας να καούν ζωντανοί, ενόσω ο Επίσκοπος Διονύσιος κατέφευγε σε κάποιο σπήλαιο κάτω από το σημερινό Ασλάν τζαμί, προδομένος από τους υποτιθέμενους προστάτες του, οι οποίοι τον αγνόησαν παντελώς, επηρεασμένοι από τις συκοφαντίες του επίορκου Κωνσταντίνου Σοφία.
Τελικά ο Διονύσιος συνελήφθη μετά από προδοσία και γδάρθηκε ζωντανός, το δε δέρμα του, αφού το γέμισαν με άχυρα και του φόρεσαν τα αρχιερατικά άμφια, το περιέφεραν στους δρόμους των Ιωαννίνων, στέλνοντάς το λίγο καιρό αργότερα μαζί με 85 κεφάλια εξεγερμένων στο Σουλτάνο Αχμέτ Α' (1530-1617), όπου εκεί ο ίδιος διέταξε και τα πέταξαν στους στάβλους του παλατιού.
Η υπόθεση του θησαυροφυλακίου του Οίκου της Μακεδονίας φίλοι μου θα τέλειωνε εδώ, αλλά πιστεύοντας ότι ο επίσκοπος δεν θα έλεγε ποτέ ψέματα για να εξαπατήσει έναν βασιλιά, πίσω από παρασκήνιο της ιστορίας διαπιστώθηκε πως η ύπαρξή του ήταν ήδη γνωστή στον Σουλτάνο Αχμέτ Α' (1530-1617), πολύ πριν χρονικά αναλάβει δράση ο επίσκοπος Διονύσιος.
Η υπόθεση έχει ως εξής:
Ο Σουλτάνος Αχμέτ Α', προκειμένου να τιθασεύσει τα ανυπότακτα τέκνα της Ελλάδας να μην ανεβαίνουν στα κορφοβούνια του Ολύμπου, με πρωτεργάτη κάποιον Καραμιχάλη από το χωριό Καρυά Ελασσόνας, δωροδόκησε το 1591 τον ιερωμένο Διονύσιο, που εργάζονταν εκείνη την εποχή στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, προσφέροντάς του τον ιερατικό θρόνο της Μητροπόλεως Λαρίσης και Τρίκκης (Τρικκάλων), και όπως φανερώνουν οι επιλογές του, τον μύησε ενδεχομένως στην υπόθεση ανακάλυψης του θησαυρού.
Εκείνη την εποχή Μητροπολίτης Ελασσόνας ήταν ο Αρσένιος (1548-1625 ), με αποτέλεσμα να τον προσκαλέσει στην Πόλη ο Σουλτάνος, προκειμένου να φέρει σε πέρας τη δημιουργία του Πατριαρχείου Μόσχας, καθώς είχε έρθει σε συμφωνία εντωμεταξύ με τον Τσάρο της Ρωσίας Φιοντόρ Μπορίσοβιτς Γκοντουνόφ Β΄ (1589-1605).
Έτσι λοιπόν όταν κατέφθασε εκεί ο Αρσένιος, καλεσμένος και από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, αφού ταξίδεψε στη Ρωσία ως επίσημος εκπρόσωπος και του Οθωμανού Σουλτάνου, έφερε όντως σε πέρας το 1586 την ενθρόνιση του Μητροπολίτη Μόσχας Ιώβ σε Πατριάρχη Βλαδιμηρίας, Μόσχας, πάσης Ρωσίας και πασών των βορείων Χωρών.
Ο Επίσκοπος Αρσένιος δεν επέστρεψε πίσω ποτέ στην Ελλάδα, γεγονός που οφείλονταν προφανώς στην πικρία του, επειδή είχε υπάρξει συντοπίτης του Διονύσιου (από τα Καλογριανά Καρδίτσας ή την Παραμυθιά), και προσωπικός του πνευματικός.
Η δημιουργία του Πατριαρχείου Μόσχας φίλοι μου προκάλεσε εν κατακλείδι την οργή της Αγίας Έδρας του Βατικανού, η οποία πάσχιζε πάση θυσία να βρει αφορμή για να πάρει αντεκδίκηση.
Έτσι λοιπόν όταν καθολικοί (πράκτορες) ενημέρωσαν τον επόμενο Σουλτάνο Μουράτ Δ΄ ότι ο Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρης (1572-1637) ετοίμαζε επανάσταση υπέρ των Ελλήνων με τη βοήθεια των Ρώσων, εκείνος κατέστη έξω φρενών, με αποτέλεσμα να διατάξει το στραγγαλισμό του.
Η ύπαρξη του μυστικού θησαυροφυλακίου του Οίκου της Μακεδονίας φίλοι μου, γίνεται φανερή και από την άφιξη κατά το 1669 του διάδοχου Σουλτάνου Μεχμέτ Δ΄, (1642-1643) στην Λάρισα, με το πρόσχημα να ξεκαλοκαιριάσει εκεί, πλην όμως απέτυχε να εντοπίσει το θησαυροφυλάκιο στον Όλυμπο, επειδή οι έμπιστοί του πέθαιναν ομαδικά, μετά από υπερβολική κούραση και κατάποση παγωμένου νερού.
Γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να αναλάβει δράση ο ίδιος και να κινδυνέψει να σκοτωθεί, σε μια απόκρημνη περιοχή του Πυθίου Ελασσόνας, οπότε εγκατέλειψε την προσπάθεια και έφυγε με χέρια αδειανά.Η υπόθεση αυτή έχει και συνέχεια, την οποία σας υπόσχομαι πως θα σας αποκαλύψω στην επόμενη ανάρτηση.
[Βιβλιογραφία: Θωμά Παπακωνσταντίνου: «Τα επαναστατικά κινήματα του Διονυσίου του Φιλόσοφου, Μητροπολίτη Λάρισας, στη Θεσσαλία στα 1600 και στην Ήπειρο στα 1611». Ιωάννη Αδάμου «Προσπάθειες κατάκτησης του Ολύμπου». Edward Brown. «Η Λάρισα του 1669, μετάφραση Gino Polese, περ. «Θεσσαλικό Ημερολόγιο», τόμ. 23 (1993) σελ. 178. Ψιμούλη Βάσω Δ. (2006). «Σούλι και Σουλιώτες. Ιστορία και Πολιτική». Παπαθεοδώρου Νικόλαος. «Η παλαιότερη εικόνα της Λάρισας, εφ. «Ελευθερία», Λάρισα, φύλλο της 8ης Φεβρουαρίου 2015].
Πριάμου Χριστίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου