Οι Τρεις Χάριτες

Του Γιώργου Λεκάκη 

 Τρεις ήσαν οι Χάριτες στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Και ήσαν θυγατέρες του Διός και της Ήρας ή της Ευρυνόμης, η οποία με την σειρά της ήταν θυγατέρα του Ωκεανού. 

Άλλοι λεν πως ήσαν θυγατέρες του Ηλίου και της Αίγλης. 

Αντιπροσώπευαν το εύχαρι και το κοσμίως τερπνό και εύθυμο στον βίο. 

Αυτές θυμόμαστε έως σήμερα όταν θαυμάζουμε την «χάρι» μιας κοπέλlας, με άλλα λόγια τον «αέρα» της. 

Ελατρεύονταν εξαιρέτως στον Ορχομενό Βοιωτίας (πόλις των Μινυών) και στην Λακωνία. 

(Σήμερα όμως οι πηγές τους, η αρχαία Ακιδαλία κρήνη, όπου συνελατρεύετο και η θεά Αφροδίτη, στον Ορχομενό Βοιωτίας, είναι… σκουπιδότοπος).

Οι Τρεις Χάριτες, λοιπόν, κατά τον Ησίοδο ήσαν:

Α. Η Αγλαΐα, εξ αυτής η λέξη αγλάισμα, σημαίνει στολίδι, τιμή και δόξα. Αποκαλούν οι ποιητές μας παροιμιωδώς «αγλάισμα των οφθαλμών» την θέα της καλής τους, ενώ λέμε «αγλάισμα του τόπου» ένα σημαντικό και ιστορικό σημείο.

Β. Η Ευφροσύνη (> ευ + φρην), η προσωποποίηση της μεγάλης χαράς, της βαθειάς ευχαριστήσεως, της τέρψεως, της σπουδαίας ψυχικής απολαύσεως. 

Και

Γ. Η Θαλία / Θάλεια (< θάλλω), η θαλερή, η ανθηρή, η τρυφερή, η ακμαία, η ζωηρή.

Κατά τον Όμηρο τρίτη ήταν η Πασιθέα, η γυνή τού Ύπνου.

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκακης, στήλη "Ελληνικο Λεξικο", στην εφημ. "Έθνος της Κυριακής", 1.6.2003. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.