ΣΕΙΡΙΟΣ, ΣΕΙΛΙΟΣ, ΣΑΛΙΟΣ, ΗΕΛΙΟΣ, ΗΛΙΟΣ… Το Κύναστρον κι ο κύνας

Του καθηγητή Αναστασίου Στάμου

Η ΕΠΙΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ - Ἔρχεται πάλι ἡ στιγμὴ τῆς συγχρόνου ἀνατολῆς τοῦ Ἡλίου μας καὶ τοῦ Σειρίου (τοῦ ἄλλου ὀνομαστοῦ καὶ διακριτοῦ ἡλίου), ὅτε συμβαίνουν τὰ ἐπὶ γῆς λεγόμενα κυνοκαύματα (ἐκ τοῦ ἄστρου τοῦ Κυνός).

"Σείριον... ἡ κοινὴ λαλιὰ διὰ τὸ σαφέστερον Κύναστρον λέγει, οὗ ἐπιτέλλοντος ἡλίῳ, ἤτοι μικρόν τι προανατέλλοντος, οἱ πολλοὶ γίνονται καύσωνες. Ὡς γὰρ ἐπιτέλλει ὁ κύων ἡλίῳ, ὅτε ὀλέθρια γίνεται καύματα..."

        - Τὰ παιγνίδια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης-γραφῆς:

Λέγαμε καὶ γράφαμε ΗΛΙΟΣ μὲ τὸ Ἰωνικὸν ἀλφάβητο, ἀλλὰ τὸ ἦτα στὸ Ἀττικὸν ἀλφάβητο συμβόλιζε ἀρχικῶς τὸ δασὺ πνεῦμα (τὴν δασεῖα). Ἔτσι οἱ Ἀθηναῖοι ἔγραφαν ΗΕΛΙΟΣ, ἐνῶ οἱ Δωριεῖς ΣΑΛΙΟΣ. Μὲ τὴν ἐναλλαγὴ Ρ καὶ Λ ἤδη ἀπὸ τὶς συλλαβικὲς ἀναγραφὲς ἡ λέξις γινόταν εὔκολα καὶ ΣΕΡΙΟΣ (μετέπειτα ΣΕΙΡΙΟΣ).

Γι' αὐτὸ στὸ Λεξικὸν ὁ Φώτιος γράφει: "Σίριον: τὸν κύνα, ὅτε δὲ τὸν ἥλιον". Καὶ "Κύνειος ἀποκαλεῖται ὁ Ἀπόλλων Ἀθήνησιν".

Διὰ τοῦ Ἀπόλλωνος οἱ Ἕλληνες ἐξέφραζαν τὸ Νοητικὸν Σῶμα τοῦ Ἡλίου (τὸν θεῖον Νοῦν), στὸν ὁποῖο προσεύχονταν. Καὶ ὅταν ὁ Σωκράτης λέγει "μὰ τὸν Κύνα", ἐπικαλεῖται τὸν θεῖο Νοῦν τοῦ ἄλλου ἡλίου, τοῦ Σειρίου.

- Ὁπότε τὶ σημαίνει ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΣ;

Ὁ ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΣ λοιπὸν τὶ σχέση ἔχει μὲ τὸν Σείριο;

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.