Ο Οδυσσέας όταν ταξίδεψε στον κάτω κόσμο στην ουσία είχε πάει Νότια Αμερική;

Ο Οδυσσέας, ο Ελπίνωρ και ο Ερμής στον Άδη  ΤΟΥ ΖΩΓΡΆΦΟΥ ΛΥΚΑΟΝΟΣ. ΕΡΥΘΡΟΜΟΡΦΟΣ ΠΕΛΙΚΗ ΤΟΥ 440 π.Χ.-The Museum of Fine Arts, Boston,

Ο Ιταλός καθηγητής φυσικής του Πανεπιστημίου του Ρίο Ντε Τζανέιρο Enrico Mattievich υποστήριξε ότι ο Οδυσσέας όταν ταξίδεψε στον κάτω κόσμο στην ουσία είχε πάει Νότια Αμερική...

Υπάρχουν πολλές ενδείξεις για την παρουσία των Ελλήνων κατά τους αρχαίους χρόνους στην Αμερικάνικη ήπειρο. Ο Ιταλός καθηγητής φυσικής του Πανεπιστημίου του Ρίο Ντε Τζανέιρο Enrico Mattievich υποστήριξε το 2011 ότι ο Οδυσσέας όταν ταξίδεψε στον κάτω κόσμο στην ουσία είχε πάει Νότια Αμερική.

Ο Mattievich μελετώντας τόσο τον Ομηρο όσο και τον Απολλόδωρο (Αργοναυτικά) συνειδητοποίησε πως αυτά που περιγράφονταν στα εν λόγω έργα σχετίζονταν με τόπους μακρινούς.

Ξεκίνησε έτσι να εξερευνήσει αυτά τα μέρη, ώστε να εντοπίσει τα όσα αναφέρονται στην ελληνική μυθιστορία…
Έζησε πολλά χρόνια στο Περού, περιοχή όπου έζησαν οι Ίνκας περί το 1.200 π.Χ. και έλαβε την περουβιανή υπηκοότητα.
Το πρώτο ταξίδι του διεξήχθη το 1981 στο Chavin De Huantar, όπου ο Ματτίεβιτς προέβη σε εκτεταμένες μελέτες , ανακαλύπτοντας πλήθος αρχαιολογικών ευρημάτων που πιστοποιούσαν την υποψία του. Έτσι εξέδωσε το έργο «Ταξίδι στην Μυθολογική Κόλαση», το οποίο μιλούσε για την ελληνική παρουσία στην Αμερική.

Τσαβίν δε Χουαντάρ 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ευρημάτων του είναι οι μεγαλιθικές κατασκευές στο κεντρικό Περού και κυρίως στην περιοχή Κούζκο με τα δύο μεγάλα φρούρια (Σαξαϋουαμάν, Ολλανταϋτάμπο), των οποίων η τεχνοτροπία είναι αμιγώς ελληνική.

Συνεχίστε ΕΔΩ

Διαβάστε Περισσότερα...

Στον μανδύα της Γης υπάρχει τόσο νερό όσο σε όλους τους Ωκεανούς

Στο εσωτερικό της Γης υπάρχει τόσο νερό, όσο και σε όλους τους ωκεανούς της, όπως έδειξαν πειράματα σε βράχους χαρακτηριστικούς αυτών που συναντώνται στη μεταβατική ζώνη του μανδύα – ένα στρώμα σε βάθος 410- 660 χλμ που χωρίζει το ανώτερο από το κατώτερο τμήμα του μανδύα της Γης.
«Αν οι υπολογισμοί μας είναι σωστοί, αυτό σημαίνει πως υπάρχει μια μεγάλη ποσότητα νερού στα βάθη της Γης» λέει ο Φέι Χονγκτζάν, του Πανεπιστημίου του Bayreuth στη Γερμανία. 
«Η συνολική ποσότητα νερού στα βάθη της Γης είναι σχεδόν η ίδια με τη μάζα όλου του νερού των ωκεανών» πρόσθεσε.
Τα αποτελέσματα των ερευνών αυτών προστίθενται σε στοιχεία που υποδεικνύουν ότι υπάρχει περισσότερο νερό από ό,τι πιστευόταν από κάτω μας, το οποίο είναι κλεισμένο μέσα σε κρυστάλλους ή ορυκτά αντί να είναι σε υγρή μορφή. 
Τουλάχιστον μία ομάδα είχε ανακαλύψει στο παρελθόν πλούσια σε νερό θραύσματα βράχων σε ηφαιστειακό υλικό που προερχόταν από τον μανδύα.
Άλλη μια ομάδα έχει πραγματοποιήσει πειράματα που δείχνουν ότι το νερό σε αυτά τα βάθη σχηματίστηκε στη Γη αντί να φτάσει σε αυτήν με κομήτες και αστεροειδείς.
«Η τεράστια ποσότητα νερού που είναι κλεισμένο μέσα σε βράχους σε αυτό τον τομέα του μανδύα σίγουρα θα μας βοηθήσει να σκεφτούμε καλύτερα το πώς έφτασε εκεί, ή ίσως πώς μπορεί να βρισκόταν πάντα εκεί, από τότε που στερεοποιήθηκε ο μανδύας» λέει ο Στίβεν Γιάκομπσεν, του Πανεπιστημίου Northwestern στο Ιλινόι, ο οποίος δεν συμμετείχε στην έρευνα. «Είναι βασικό ερώτημα σχετικά με την εξέλιξη στη Γη, που επεκτείνεται και στους πλανήτες έξω από το ηλιακό σύστημα».
Ο Φέι λέει πως είναι γενικώς αποδεκτό ότι το ανώτερο και το κατώτερο στρώμα του μανδύα είναι στεγνά, αλλά το αν η μεταβατική ζώνη ανάμεσά τους είναι επίσης στεγνή αποτελούσε ερώτημα. Για τα εργαστηριακά τους πειράματα, οι ερευνητές δημιούργησαν συνθετικές εκδόσεις υλικών από τη ζώνη αυτή που συναντώνται στον κατώτερο μανδύα.

dialefsis.blogspot.com

Διαβάστε Περισσότερα...

Εσύ γνωρίζεις ποιος ήταν ο «άτρωτος» Αχιλλέας; - Τι δεν ήξερες για τον μυθικό βασιλιά;

Ο Αχιλλέας, ο μυθικός αυτός πολεμιστής είχε τις ρίζες του στην περιοχή της αρχαίας Φαρσάλου.

Η επικράτειά του εκτείνονταν σε πεδινές (Φθία), ορεινές (Τρηχίνη) και παράλιες περιοχές (Αλός – Αλμυρός). 

Σύμφωνα με σχετικό χωρίο της Ιλιάδας, οι περίφημοι Μυρμιδόνες, πολεμιστές της περιοχής της Φθίας έλαβαν μέρος στον πόλεμο της Τροίας με πενήντα πλοία και αρχηγό τον Αχιλλέα.

Ο Αχιλλέας είναι το κύριο πρόσωπο της Ιλιάδας, υπόδειγμα πολεμιστή και περήφανου ανθρώπου, αφού η μήνις του (οργή) και οι ηρωικοί του άθλοι προκάλεσαν το θαυμασμό θεών και ανθρώπων, στέλλοντας μυριάδες νεκρούς στον Άδη.

Η Ιλιάδα αρχίζει με τους πιο κάτω στίχους:

«Τη μήνη, θεά, τραγούδα μας, του ξακουστού Αχιλλέα, ανάθεμά τη, που έφερε περιττές πίκρες στους Αχαιούς και έστειλε πλήθος αντρειωμένες ψυχές παλικαριών στον Άδη κάτω, στους σκύλους ρίχνοντας να φάνε τα κορμιά τους και στα όρνια πανταχού – έτσι το θέλησε να γίνει τότε ο Δίας – απ’ τη στιγμή που πρωτοπιάστηκαν και χώρισαν οι δυο τους, του Ατρέα ο γιος ο στρατοκράτορας κι ο μέγας Αχιλλέας.»

-

Ο Αχιλλέας, ήταν γιος του Πηλέα και της Θέτιδας και περίφημος για την ανδρεία του, την ευγένεια και ευσέβειά του, καθώς και για τα φιλόστοργα και πιστής αφοσίωσης αισθήματά του.

Όταν γεννήθηκε, η Θέτιδα, θέλοντας να τον καταστήσει αθάνατο, τον βάπτισε στις φλόγες της ιερής φωτιάς ή στα νερά του Στύγα ποταμού, κρατώντας τον από τη φτέρνα του. 

Έτσι, η Θέτιδα κατάφερε να τον κάνει άτρωτο και αθάνατο, εκτός από ένα και μόνο σημείο, το σημείο απ’ όπου τον κρατούσε, την επονομαζόμενη «αχίλλειο πτέρνα».

-

Βλέποντάς την όμως ο Πηλέας, νόμισε πως ήθελε να τον πνίξει έτσι και την έδιωξε πίσω στον πατέρα της, δίνοντάς τον Αχιλλέα να τον αναθρέψει ο Κένταυρος Χείρωνας, ο οποίος του δίδαξε ιατρική, μουσική, αλλά και την τέχνη του πολέμου και του κυνηγίου. Όταν άρχισε η τρωική εκστρατεία, γνωρίζοντας την προφητεία του μάντη Κάλχα, αναφορικά με την αναγκαιότητα της συμμετοχής του στην εκστρατεία, αν οι Έλληνες ήθελαν να κατακτήσουν την Τροία, τον έντυσε με γυναικεία ρούχα και τον παρέδωσε στο βασιλιά της Σκύρου, Λυκομήδη, για να τον κρύψει ανάμεσα στις κόρες του.

Ο πολυμήχανος, όμως, βασιλιάς της Ιθάκης, Οδυσσέας, ντύθηκε πραματευτής και μπήκε στο παλάτι της Σκύρου, αφήνοντας στην άκρη της αυλής μια πανοπλία και μετά σήμανε στα όπλα για πόλεμο, αποκαλύπτοντας την ταυτότητα του Αχιλλέα, που ακούγοντας το σάλπισμα, πέταξε τα γυναικεία ρούχα και ανάλαβε τα όπλα. 

Έτσι ο Αχιλλέας ακολούθησε τον Οδυσσέα στην Τροία.

-

Όταν ήταν να φύγει για την Τροία, ο πατέρας του ο Πηλέας του χάρισε τα όπλα του, γαμήλιο δώρο των θεών, όταν παντρεύτηκε με τη Θέτιδα. 

Του έδωσε ακόμη το δώρο του Κενταύρου Χείρωνα, ένα κοντάρι από ξύλο μελιάς, τόσο βαρύ, ώστε να μην μπορεί κανείς θνητός να το σηκώσει.

Δεν παρέλειψε να του δώσει και το γαμήλιο δώρο του Ποσειδώνα, τον Ξάνθο και τον Βαλίο, τα αθάνατα άλογα, που είχαν και ανθρώπινη λαλιά. 

Γερασμένος καθώς ήταν ο Πηλέας, δεν μπορούσε να συνοδέψει ο ίδιος το γιο του στον πόλεμο.

Επειδή όμως ο Αχιλλέας ήταν ακόμη άμαθο παιδί, περίπου δεκαπέντε χρονών, έκρινε ο Πηλέας σκόπιμο να ζητήσει από τον Φοίνικα, το γιο του Αμύντορα, να τον συνοδέψει στην εκστρατεία ως συμβουλάτορας και καθοδηγητής του. 

Πριν αποχαιρετήσει τον Αχιλλέα, έκανε ο Πηλέας τάμα στον ποταμό Σπερχειό να του θυσιάσει πενήντα κριάρια και να του προσφέρει τα μαλλιά του γιου του, αν γύριζε ζωντανός. Και έτσι, όταν πια είχε κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του, τον αποχαιρέτησε.

Ο Αχιλλέας ήταν αρχηγός πενήντα καραβιών επανδρωμένων με Μυρμιδόνες ξακουστούς πολεμιστές της Φθίας.

-

Κυριαρχεί με τη δράση του από την πρώτη κιόλας στιγμή που πατούν το πόδι τους οι Αχαιοί στο ακρογιάλι της Τροίας. 

Λίγο μετά την απόβαση σκοτώνει τον Κύκνο, το γιο του Ποσειδώνα, και αναγκάζει τους Τρώες να αποσυρθούν μέσα στην πόλη.

Στα πρώτα εννιά χρόνια του πολέμου λεηλατεί έντεκα πολιτείες γύρω από την Τροία και δώδεκα σε γειτονικά νησιά, λαμβάνοντας ως αιχμάλωτη τη Βρισηίδα και ο Αγαμέμνονας τη Χρυσηίδα.

Όταν ο Αγαμέμνονας απώλεσε τη Χρυσηίδα και άρπαξε τη Βρισηίδα, ο Αχιλλέας, με πληγωμένη την περηφάνια του και εντονότατο το θυμό του, αποχώρησε από την εκστρατεία, αρνούμενος κάθε προτροπή να επανασυνταχθεί στο μέρος των Αχαιών.

Η αρπαγή της Βρισηίδας. 

Ο Αχιλλέας κάθεται στην σκηνή του θυμωμένος

Μετά την αποχώρηση του Αχιλλέα, η κατάσταση γίνεται απελπιστική για τους Αχαιούς.

Αμέτρητο πλήθος ηρώων χάνεται και η παρουσία του Αχιλλέα στο πεδίο της μάχης γίνεται τώρα περισσότερο απαραίτητη από ποτέ.

Η πρεσβεία που έρχεται στη σκηνή του Αχιλλέα, για να του προσφέρει πλήρη ικανοποίηση των αιτημάτων του, φεύγει άπρακτη. 

Αρχικά δηλώνει ο ήρωας πως θα επιστρέψει στη Φθία το συντομότερο δυνατό, μετά υποχωρεί κάπως δηλώνοντας ότι θα πάρει τα όπλα του, για να προστατέψει το δικό του μόνο καράβι από πυρπόληση.

Τελικά, όταν τα πράγματα χειροτερεύουν κόμη περισσότερο για τους Αχαιούς, δίνει την πανοπλία του στον αγαπημένο του φίλο, τον Πάτροκλο.

Και πράγματι, ο Πάτροκλος κατάφερε να τρέψει σε φυγή τους Τρώες, σκοτώθηκε ωστόσο από τον Έκτορα, ο οποίος πήρε τα όπλα του Αχιλλέα.

Η Θέτιδα του έφερε τότε καινούρια όπλα φτιαγμένα από τον Ήφαιστο και ο Αχιλλέας, αφού συμφιλιώθηκε με τον Αγαμέμνονα, επέστρεψε στη μάχη, για να εκδικηθεί το χαμό του φίλου του.

Έχοντας προστάτιδές του τη μητέρα του, αλλά και την ίδια τη θεά Αθηνά, προέλασε με μηδαμινή αντίσταση στην Τροία, όπου και μονομάχησε με τον Έκτορα, αρχηγό των Τρώων και αφού τον σκότωσε, έδεσε το νεκρό του σώμα πίσω από το άρμα του και το έσυρε γύρω από τα τείχη της Τροίας, μέχρι και το στρατόπεδο των Αχαιών, όπου και το έσυρε γύρω – γύρω από τον τάφο του Πάτροκλου.

Το πτώμα του Έκτορα το κράτησε άταφο έξω από τη σκηνή του, για να το παραδώσει τελικά στον πατέρα του, τον Πρίαμο.

Η επιστροφή του Αχιλλέα στην μάχη ήταν καταστροφική για τους Τρώες.

Τόσοι ήταν οι νεκροί που σκότωσε, που ο Άδης γέμισε ψυχές και ο Σκάμανδρος ποταμός γέμισε με τόσους πολλούς νεκρούς, μη μπορώντας πλέον να διοχετεύσει τα νερά του στη θάλασσα.

Ο Αχιλλέας επέστρεψε στην Τροία, αφού έκανε εξιλαστήριες θυσίες στην Ελλάδα.

Ο θεός Απόλλωνας, που γνώριζε το μόνο τρωτό σημείο του Αχιλλέα, βοήθησε τον όμορφο, αλλά δειλό, γιο του Πριάμου, Πάρη, να σαϊτέψει τον Αχιλλέα με φαρμακερό βέλος στην αχίλλειο πτέρνα, σκοτώνοντάς τον.

Έτσι, ο περίφημος ήρωας σκοτώθηκε.

Η Θέτιδα και οι υπόλοιπες Νηρηίδες τον θρηνούσαν για 17 ολόκληρες μέρες.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Σκύρο και πριν ξεκινήσει για τον πόλεμο στην Τροία, ο Αχιλλέας ερωτεύτηκε τη Δηιδάμεια, κόρη του βασιλιά Λυκομήδη και σύναψε ερωτική σχέση μαζί της.

Καρπός της σχέσης ήταν ο Νεοπτόλεμος, ο οποίος αφού μεγάλωσε, έλαβε μέρος κι αυτός στον τρωικό πόλεμο, μιας και, όταν σκοτώθηκε ο Αχιλλέας, έπρεπε να λάβει μέρος στον πόλεμο, για να νικηθεί η Τροία και να πληρωθεί η προφητεία.

Έτσι εισήλθε στην πόλη μέσω του Δούρειου Ίππου, σκοτώνοντας τον Πρίαμο και τον Αστυάνακτα, γιο του Έκτορα και θυσιάζοντας την Πολυξένη στον τάφο του πατέρα του.

Ο Νεοπτόλεμος νυμφεύτηκε την Ερμιόνη, κόρη του Μενέλαου και της Ελένης, και κατέκτησε την Ήπειρο, γεννώντας πολλές κόρες, τις επονομαζόμενες Αιακίδες.

ellinonpaligenesia

Διαβάστε Περισσότερα...

Ο θρύλος του χαμένου θησαυρού στο εγκαταλελειμμένο μοναστήρι της Νάξου. Το έχτισαν Ιησουίτες και το κατοίκισαν διαφορετικά τάγματα μοναχών (drone)

Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Χώρα της Νάξου βρίσκεται ένα επιβλητικό κτίσμα με εντυπωσιακή ιστορία. Οι ντόπιοι το αποκαλούν «παλάτι», αλλά πρόκειται για ένα εγκαταλελειμμένο καθολικό μοναστήρι γεμάτο θρύλους. 

Ανάμεσα στις Μέλανες και στην Ποταμιά, δυτικά του λιμανιού της Νάξου, βρίσκονται τα Καλαμίτσια. Ο Ροβέρτο Σωζέ, ένας επιφανής Ιησουίτης μοναχός, επέλεξε αυτήν την απομονωμένη περιοχή για να χτίσει ένα μεγάλο «κοινόβιο» που θα στέγαζε τους ομοϊδεάτες του στο νησί. Αποφάσισε ότι δεν θα ήταν ένα συνηθισμένο μοναστήρι. 

Η αρχιτεκτονική του ήταν πρωτοποριακή. Έδινε την εντύπωση ενός πραγματικού ανακτόρου με πελώριες πύλες, θόλους, τεράστιους κήπους, στάβλους, περιστερώνες, ακόμα και ελαιοτριβείο. Περιμετρικά περιβαλλόταν από πτέρυγες, ενώ διέθετε και δεκάδες βοηθητικούς χώρους. 

Το εντυπωσιακό οικοδόμημα προοριζόταν για περισυλλογή και ανάπαυση των Ιησουιτών, οι οποίοι την περίοδο εκείνη είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους στη Νάξο. 
Το τάγμα των Ιησουιτών μοναχών είχε εγκατασταθεί στο νησί στις αρχές του 1600. Υπό την επιρροή της γαλλικής διπλωματίας και πολιτικής στην Ανατολή, οι Ιησουίτες ανέλαβαν να κηρύξουν το δόγμα τους, να προσηλυτίσουν τους νησιώτες και να ιδρύσουν σχολείο για την κοινωνική και θρησκευτική μόρφωση των νέων. 

Ωστόσο, στα τέλη του 18ου αιώνα το σχολείο έκλεισε και οι Ιησουίτες άρχισαν μαζικά να εγκαταλείπουν τη Νάξο. Τότε το μοναστήρι πέρασε στους Λαζαριστές. 
Οι μοναχοί του τάγματος του Αγίου Λαζάρου το διατήρησαν στην κατοχή τους μέχρι και το 1887, όποτε και παρέδωσαν το ανάκτορο στους Σελεστιανούς. Όσο το κτίσμα άλλαζε χέρια μεταξύ των μοναστικών κύκλων, παρέμενε κατοικημένο με αποτέλεσμα να συντηρείται και να διατηρείται σε καλή κατάσταση. 

Η αρχή του τέλους 
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε το 1949, όταν πέρασε στην κυριότητα του δημοσίου. Τότε η εντυπωσιακή μονή αφέθηκε έρμαιο της μοίρας και της φθοράς του χρόνου. 
Τα γύρω κτήματα μοιράστηκαν σε άκληρους αγρότες και το «ανάκτορο» έπαψε να κατοικείται. Έτσι, με τα χρόνια, οι τοίχοι φθάρηκαν, κομμάτια της στέγης κατέρρευσαν, ενώ τα εκκλησάκια και οι κήποι εγκαταλείφθηκαν πλήρως. 
Σήμερα το ερειπωμένο «παλάτι» δε θυμίζει σε τίποτα την αίγλη και τη χλιδή που απέπνεε μερικούς αιώνες πριν. 

Σήμερα το ερειπωμένο «παλάτι» δε θυμίζει σε τίποτα την αίγλη και τη χλιδή που απέπνεε μερικούς αιώνες πριν. YouTube 

Η εγκατάλειψη και ο θρύλος του «χαμένου θησαυρού» 
Η άγρια όψη του έχει δημιουργήσει θρύλους και ιστορίες που άρχισαν να λένε από στόμα σε στόμα οι ντόπιοι. 
Μία από τις πιο διαδεδομένες είναι ότι στα θεμέλιά του έκρυβε έναν αμύθητο θησαυρό, ο οποίος λέγεται ότι βρέθηκε λίγο πριν από το 2000. Μέχρι τότε βέβαια, δεν ήταν λίγοι οι επίδοξοι εξερευνητές που είχαν σκάψει και βανδαλίσει μέρη του κτιρίου προκειμένου να τον βρουν. 

Πιο ευφάνταστοι μύθοι αναφέρουν ότι το εγκαταλελειμμένο ανάκτορο φιλοξενεί νεράιδες και πνεύματα. 
Συγκεκριμένα, αναφέρουν ότι τα αερικά συνηθίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους κατά τις νυχτερινές ώρες, όποτε και έχουν γίνει αντιληπτά από περαστικούς και επισκέπτες.

Αν και κατά καιρούς έχουν γίνει μελέτες για την αποκατάσταση και την εκμετάλλευση του κτιρίου, δεν φαίνεται ότι κάποια από αυτές πρόκειται να γίνει πράξη στο άμεσο μέλλον.
Ερείπια, αγριόχορτα και νεκρική σιγή. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση του άλλοτε επιβλητικού ανακτόρου. 
Δείτε τις χαρακτηριστικές εικόνες από το σημείο, όπως τις απαθανάτισε το drone του Ioanni Koukouzi: 
 
 Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: YouTube
mixanitouxronou.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Το πρώτο GPS ήταν ελληνικό και το δημιούργησαν οι Ίωνες τον 7ο αιώνα π.Χ.

Ο πρώτος χάρτης στην ιστορία της ανθρωπότητας χαράχθηκε σε μία σπηλιά, 30.000 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού. Το πρώτο δορυφορικό σύστημα εντοπισμού γεωγραφικής θέσης, πρόδρομος του σημερινού GPS, σχεδιάστηκε τον 7ο αιώνα π.Χ., από τους Ίωνες Μιλήσιους, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τα αστέρια ως δορυφόρους. Ο Αριστοτέλης κατανόησε το σχήμα της Γης, ο Πτολεμαίος μέχρι και σήμερα παρέχει την τεχνική για την οπτικοποίηση της σύγχρονης γεωγραφικής γνώσης. Στον Μεσαίωνα χαρτογραφήθηκε ο δρόμος προς τον Παράδεισο. Το όνομα της Αμερικής δεν γράφτηκε πρώτη φορά σε βιβλίο, αλλά σε χάρτη. Και για την Κίνα, η Αμερική βρίσκεται στην Ανατολή.

powered by Rubicon Project

O άνθρωπος αδιάλειπτα 300 αιώνες π.Χ. μέχρι σήμερα σχεδιάζει χάρτες, εικόνες του γεωγραφικού του χώρου, με διάφορους τρόπους, ιδέες και τεχνικές, προσπαθώντας να αποκτήσει μία εικόνα του κόσμου, που δεν μπορεί να δει, όπως άλλωστε συμβαίνει και με την εικόνα του εαυτού του. «Η απεικόνιση, ο χάρτης, η αναπαράσταση είναι υπαρξιακό στοιχείο της παρουσίας μας στη ζωή», σύμφωνα με τον ομότιμο Καθηγητή Χαρτογραφίας του ΑΠΘ, Ευάγγελο Λιβιεράτο, ο οποίος ανταποκρίθηκε στην πρό(σ)κληση του Μουσείου Οίνου Γεροβασιλείου να παρουσιάσει σε ένα ευρύ κοινό, χωρίς επιστημονική γνώση για τη χαρτογραφία, τους χάρτες που άλλαξαν τον κόσμο, όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

«Η σχέση του ανθρώπου με τη Γη είναι η σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Όλοι μας, αν δεν βλέπαμε το πρόσωπό μας σε μία απεικόνιση, καθρέφτη, ή λίμνη όπως ο Νάρκισσος, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να δούμε το πρόσωπό μας», ανέφερε ο καθηγητής, δείχνοντας στο κοινό έναν χαρακτηριστικό πίνακα του Σαλβαδόρ Νταλί (Dalí from the Back Painting Gala from the Back Eternalized by Six Virtual Corneas Provisionally Reflected in Six Real Mirrors).

«Από τα βραχογραφήματα στα μαθηματικά μοντέλα»

Στην περιοχή της Ιβρέας στη Βόρεια Ιταλία, σε μία σπηλιά υπάρχουν κάποια βραχογραφήματα. Χρονολογούνται στους 300 αι. π.Χ. Η απεικόνιση δείχνει πιθανόν κάποιες καλύβες, μία καμπύλη που μπορεί να είναι φυσικό εμπόδιο (βουνό, δάσος, ποτάμι) και από την άλλη πλευρά της καμπύλης ζώα, δηλαδή τον δρόμο για την τροφή και την επιβίωση. Από τους ιστορικούς της χαρτογραφίας θεωρείται ο πρώτος χάρτης. «Είναι ένας χάρτης 30.000 χρόνια π.Χ., πολύ πριν ο άνθρωπος αρχίσει να γράφει, άρα ξεκινάμε πολύ πιο μακριά από τη γλώσσα, τη γραφή κλπ», σημείωσε κ.Λιβιεράτος, για να προχωρήσει στην ελληνική περίοδο των χαρτών.

«Πριν τους δορυφόρους για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι έκαναν περίπου το ίδιο πράγμα που κάνουν οι δορυφόροι σήμερα, χρησιμοποιώντας τα αστέρια. Από πολύ νωρίς. Χρησιμοποιούσαν όχι μόνο τα αστέρια, αλλά και τη σχέση των αστεριών με την επιφάνεια της Γης, όπως κάνει ο δορυφόρος σήμερα», επισήμανε ο καθηγητής και εξήγησε: «Η σχέση του έναστρου στερεώματος με την επιφάνεια της Γης υπήρξε βασικός πρόδρομος της κατασκευής χαρτών του προσανατολισμού, της ναυσιπλοΐας της μετακίνησης πάνω στη Γη, της κατασκευής χαρτών. Ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ. οι Ίωνες οι Μιλήσιοι χρησιμοποιούσαν τα αστέρια και τα συνέδεαν με την επιφάνεια της Γης, έτσι ώστε μέσω των αστεριών να μπορούν να προσανατολίζονται, να κινούνται και σιγά σιγά οι ίδιοι να φτιάξουν τους πρώτους χάρτες». Τρεις - τέσσερις αιώνες μετά, οι αρχαίοι Έλληνες κατανοούν το σχήμα και περιγράφουν τη γήινη σφαίρα, ενώ ο εξοπλισμός της σφαίρας με μεσημβρινούς και παραλλήλους ώστε να είναι εφικτός ο εντοπισμός θέσης, εμφανίζεται από την περίοδο του Ιππάρχου, τον 2-3ο αιώνα π.Χ.

«Ο πατέρας της Γεωγραφίας»

Τον 2ο αιώνα μ.Χ, ο Πτολεμαίος μάζεψε όλη τη γνώση, η οποία υπήρχε μέχρι τότε στον ελληνικό κόσμο και έγραψε ένα βιβλίο, με 7.000 γνωστούς τόπους της εποχής του, με τις συντεταγμένες τους πάνω στη σφαίρα, με το γεωγραφικό πλάτος και μήκος. Τοποθέτησε αυτά τα σημεία στο πλέγμα του Ιππάρχου, έτσι ώστε ενώνοντας τα να δημιουργούνται οι ακτογραμμές, τα ποτάμια κ.λπ.

«Θεωρείται ο πατέρας της Γεωγραφίας. Αλεξανδρινός, Έλληνας κατά Παιδεία, ήταν Αιγύπτιος, Ρωμαίος πολίτης, ο οποίος έγραφε, μιλούσε και σκεπτόταν ελληνικά, οικουμενικότητα που ξεχνάμε πολλές φορές σήμερα», παρατήρησε ο κ. Λιβιεράτος.

Την περίοδο του Μεσαίωνα κυριαρχεί μία άλλη αντίληψη για τον κόσμο. Τα μαθηματικά και οι μετρήσεις φεύγουν και αντικαθίστανται από τον ιδεολογικό κόσμο, που απεικονίζεται στους χάρτες μέσα από τις Γραφές.

«Δεν ενδιαφέρει πλέον τι λένε οι σφαίρες και οι μετρήσεις. Τον Πτολεμαίο τον ξαναβρίσκουμε στους Άραβες και μετά στους Βυζαντινούς, στην Παλαιολόγεια Αναγέννηση», ανέφερε ο καθηγητής.

Από την Αναγέννηση κι έπειτα προστίθεται η λεπτομερής καταγραφή του χώρου και δημιουργούνται καλύτεροι χάρτες σε μεγαλύτερη κλίμακα, ενώ τον 18ο -19ο αιώνα η ιδεολογική παράμετρος διαδραματίζει και πάλι ρόλο στην απεικόνιση. Στη σύγχρονη εποχή υποχωρεί ο ιδεολογικός παράγοντας και μπαίνει η στατιστική.

Ο κ. Λιβιεράτος παρουσίασε τους χάρτες που επέδρασαν καθοριστικά στην αλλαγή της εικόνας του Κόσμου, από τον 6ο έως τον 18ο αιώνα, με έμφαση στην περίοδο του 16ου αιώνα, που σηματοδότησε τη ριζική αλλαγή της παλιάς εικόνας του Κόσμου, εκείνης με τις τρείς Ηπείρους, όπως τη γνώριζαν ως στερεότυπο οι άνθρωποι και ο πολιτισμός τους για περισσότερο από 2000 χρόνια.

«Σταθμός 1ος: Η Ανατολή του Παραδείσου»

Το 550 μ.Χ., την εποχή του Ιουστινιανού του Α', ένας έμπορος από την Αλεξάνδρεια, γνωστός ως Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης (ταξιδιώτης της Ινδίας) αποτυπώνει σε χάρτη μία θεωρία του κόσμου. Σύμφωνα με αυτήν, η Γη επιπλέει στον Ωκεανό και είναι ορθογώνια παραλληλόγραμμη, όπως, άλλωστε και η Αγία Τράπεζα. Όλα ξεκινάνε από τον Παράδεισο, ο οποίος βρίσκεται στην Ανατολή.

Ο χάρτης, μεγέθους μόλις 3 εκατοστών, βρίσκεται σε χειρόγραφο ψαλτήριο, στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Όρος Σινά. Δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, αλλά αποτελεί ένα ιδεολόγημα, είναι βασισμένος στην κυρίαρχη τότε ιδεολογία του χριστιανισμού. Το στερεότυπο του Παραδείσου που χαρτογραφείται στην Ανατολή είναι το ίδιο και στους μεσαιωνικούς χάρτες, με τη διαφορά ότι η Γη γίνεται στρόγγυλη.

«Σταθμός 2ος: Το μεγάλο αίνιγμα της Carta Pisana»

Μεταξύ του 1270 και 1300 μ.Χ., πριν ακόμη οι Βυζαντινοί της Παλαιολόγειας Αναγέννησης επαναφέρουν τον Πτολεμαίο και τις συντεταγμένες του, εμφανίζεται ένας χάρτης χαραγμένος πάνω σε δέρμα ζώου. Η Carta Pisana αποτελεί τον παλαιότερο σωζόμενο ναυτικό χάρτη στον κόσμο. Έχει χαραγμένη τη Μεσόγειο, την Ιβηρική Χερσόνησο, την Ελλάδα, την Κύπρο, τα Μικρασιατικά παράλια, την Ιταλία, την Κορσική, τη Σαρδηνία, την Ισπανία, δεν απεικονίζονται όμως το Βυζάντιο και η Μαύρη Θάλασσα. Οι ακτογραμμές του παρουσιάζουν μεγάλη ομοιότητα με τους χάρτες που χρησιμοποιούνται σήμερα. Ο πορτολάνος χάρτης βρίσκεται σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Παραμένει μέχρι σήμερα μυστήριο από πού πήραν τα πρότυπα οι Γενοβέζοι ή Πιζάνοι που τον κατασκεύασαν.

«Σταθμός 3ος: Η Αναγέννηση του Πτολεμαίου»

Στη Φλωρεντία, αρχές του 15ου αιώνα, ο μεγάλος λόγιος Εμμανουήλ Χρυσολωράς φέρνει από την Κωνσταντινούπολη τη γνώση του Πτολεμαίου, που θα έχει καθοριστική συμβολή στην Αναγέννηση, στηρίζοντας π.χ. την επινόηση της προοπτικής στη ζωγραφική, από τον Φιλίππο Μπρουνελλέσκι. Βυζαντινοί και δυτικοί λόγιοι κάνουν φύλλο και φτερό τη γεωγραφία του Πτολεμαίου, κάνουν διορθώσεις και τη χρησιμοποιούν ως βάση της σκέψης να αναπτυχθεί γεωγραφικά ένας δρόμος προς τη Δύση. Αργότερα, πάνω στην προετοιμασία αυτή θα υπολογίσει το ταξίδι του ο Κολόμβος.

«Σταθμός 4ος: Ένας νέος κόσμος»

Και ξαφνικά όλα αλλάζουν, καθώς 2.000 χρόνια γνώσης πως οι Ήπειροι είναι τρεις ανατρέπονται με το ταξίδι του Κολόμβου και την ανακάλυψη της Αμερικής. Ο χειρόγραφος χάρτης, που εμφανίζει για πρώτη φορά τη νέα Ήπειρο, είναι του 1500 και βρίσκεται σήμερα στο Ναυτικό Μουσείο της Μαδρίτης.

«Σταθμός 5ος: Το πρώτο μοίρασμα του κόσμου»

Ο παγκόσμιος χάρτης του Αλμπερτ Καντίνο, του 1502, εισάγει για πρώτη φορά τη γεωπολιτική στη χαρτογράφηση, καθώς με μία κάθετη οριογραμμή αποτυπώνει το πρώτο μοίρασμα του κόσμου σε τεράστιες ζώνες επιρροής, κατανέμοντας και τις τελευταίες γεωγραφικές ανακαλύψεις του Κολόμβου.

«Σταθμός 6ος: Το πιστοποιητικό γέννησης της Αμερικής»

Το 2007 η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ παραδίδει επισήμως στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των ΗΠΑ έναν παγκόσμιο χάρτη του 1507, του Γερμανού χαρτογράφου Μάρτιν Βαλντζεεμύλλερ, ο οποίος είναι ο πρώτος που ονομάζει προς τιμήν του Αμέριγκο Βεσπούτσι τη νεοανακαλυφθείσα γη, Αμερική. Ο χάρτης θεωρείται εθνικό μνημείο ταυτότητας των ΗΠΑ, καθώς είναι το πρώτο έγγραφο που χρησιμοποιεί το όνομα Αμερική.

«Σταθμός 7ος: Προς τον σύγχρονο άτλαντα»

Με τις νέες ανακαλύψεις γίνονται προσαρμογές στη Γεωγραφία του Πτολεμαίου. Οι Ιταλοί επί έναν αιώνα κάνουν μεγάλα άλματα στην απεικόνιση του κόσμου με σύγχρονες προδιαγραφές της χαρτογραφίας, πριν ακόμη και από τον Φλαμανδό χαρτογράφο Αβραάμ Ορτέλιους και τον χάρτη Orbis Terrarum.

«Σταθμός 8ος: Η επίπεδη σφαίρα»

Σε έναν παγκόσμιο χάρτη του 1569 ο Φλαμανδός Γεράρδος Μερκάτορ εισήγαγε μία νέα οπτική χαρτογραφικής απεικόνισης, μετασχηματίζοντας τη σφαιρική επιφάνεια της Γης σε επίπεδη, με παράλληλες γραμμές για το γεωγραφικό μήκος και πλάτος. Βασίστηκε στην ιδιότητα πως ό,τι μετράται πάνω στον χάρτη σαν γωνία, ισοδυναμεί ακριβώς με αυτό που υπάρχει πάνω στη Γη. Οι σύμμορφοι χάρτες άλλαξαν τον κόσμο ως προς την πλοήγηση και χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα στη ναυσιπλοΐα και αεροπλοΐα.

«Σταθμός 9ος: Η Αμερική πάει στον Παράδεισο»

Το 1602 ο Ιταλός Ιησουίτης Ιεραπόστολος Ματέο Ρίτσι φτιάχνει τον χάρτη που για πρώτη φορά τοποθετεί την Αμερική στα δεξιά. Οι ιησουίτες λάμβαναν μόρφωση πτολεμαϊκή στη Ρώμη. Έτσι εικάζεται πως σύμφωνα με το χριστιανικό δόγμα ότι ο παράδεισος είναι ανατολικά και την πτολεμαϊκή παράδοση, όπως ήταν οι τρεις ήπειροι στους χάρτες του Πτολεμαίου ο Ρίτσι προσθέτει ανατολικά, προς τον Παράδεισο, την Αμερική. Αυτός ο χάρτης έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία για τους Κινέζους. Όλοι οι κινεζικοί παγκόσμιοι χάρτες ακολουθούν το πρότυπο του Ρίτσι.

«Σταθμός 10ος: Η επιστημονική συρρίκνωση της Γαλλίας»

Το καταστατικό της γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών που ίδρυσε ο Λουδοβίκος Ο 14ος προέβλεπε τη δημιουργία καλύτερων και λεπτομερέστερων χαρτών. Όμως, η καλή χαρτογράφηση απέδειξε πως οι προηγούμενοι χάρτες της Γαλλίας, την απεικόνιζαν μεγαλύτερη από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα. Ο πρώτος λεπτομερής κρατικός χάρτης της Γαλλίας, αποτελεί μέχρι και σήμερα πρότυπο που ακολουθείται από πολλές χώρες.

newsbeast.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Η Αποκάλυψις του Παρθενώνος - Ο Παρθενών, η Μεγάλη Πυραμίδα του Χέοπος και το Στόουνχετζ, είναι γεωδαιτικά σημεία - βίντεο

Η Αποκάλυψις του Παρθενώνος
Ο Παρθενών, όπως και η Μεγάλη Πυραμίδα του Χέοπος και το Στόουνχετζ, είναι γεωδαιτικά σημεία / σημάδια και απόδειξη των επιστημονικών γνώσεων και επιτευγμάτων των προγόνων μας. Μυστηριώδεις κτίστες, οι οποίοι κατανοούσαν τις διαστάσεις του πλανήτη μας με ακρίβεια, ανταγωνίζονται έρευνες των δορυφόρων!


«Οι αρχαίοι κτίστες κατανοούσαν τις θεμελιώδεις γεωδαιτικές παραμέτρους της Γης σε επίπεδο, που μπορεί να συγκριθεί με τις σύγχρονες δορυφορικές έρευνες»!

Η γεωδαισία είναι η επιστήμη μέσω της οποίας μετρούνται με ακρίβεια και κατανοούνται τρεις από τις θεμελιώδεις ιδιότητες της Γης: Το γεωμετρικό της σχήμα, ο προσανατολισμός στο Διάστημα και το βαρυτικό της πεδίο.

«Ίσως πρόκειται για σύμπτωση, όμως ο Παρθενών είναι ακριβώς ένα δευτερόλεπτο του τόξου της περιφέρειας της Γης σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος, που είναι κτισμένος, άρα κάποιος μπορούσε να μετρήσει την Γη με απίστευτη ακρίβεια, εάν αυτό δεν είναι σύμπτωση! Πιστεύω πως το βάρος της απόδειξης θα βρίσκεται σε αυτόν που προσπαθεί να δείξει πως αυτό είναι συμπτωματικό, επειδή τα δύο παραδείγματα που σας έδειξα εδώ μπορούν να επαναληφθούν πολλές φορές.
Δεν έχουμε καν μιλήσει για τους γοτθικούς καθεδρικούς και το γεγονός πως κάθε γοτθικός καθεδρικός είχε κτιστεί με τον ιδικό του πήχυ. Αυτός ο πήχυς βασίζεται επάνω σε ένα πολλαπλάσιο ή σε μια υποδιαίρεση του μεσημβρινού μήκους στο γεωγραφικό πλάτος που έχει κτιστεί. Αυτό που προτείνω δεν λέει πως είναι απαραίτητο οι κτίστες των γοτθικών καθεδρικών πριν 800 χρόνια να μπορούσαν να μετρήσουν την Γη με τέτοια ακρίβεια, όμως φαίνεται να υποδηλώνει πως κάποιος μπορούσε να το κάνει, ότι πρέπει να υπήρχε μια παράδοση από ποιος ξέρει πότε, από την εποχή που κτίζονταν οι πυραμίδες και την εποχή των αρχαίων Ελλήνων, μέχρι εκείνη των γοτθικών καθεδρικών, μία παράδοση μιας πολύ εκλεπτυσμένης γεωδαιτικής γνώσεως.
Αυτό ανοίγει ξανά μια μεγάλη συζήτηση για το πότε οι άνθρωποι υποτίθεται πως ήξεραν και για το πότε υποτίθεται πως έμαθαν».
Randall Carlson
Μετάφρασις: Α. Γ. Λεκάκης.

ΔΕΙΤΕ: Randall Carlson - The Parthenon Revealed:

https://youtu.be/xekWpqcDHZI

arxeion-politismou.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Έρευνα: Τα υπερατλαντικά ταξίδια των αρχαίων Αιγυπτίων και Ελλήνων!

«Αυτό που κατάφεραν οι σοφοί του παρελθόντος που είναι ανθρώπινα μεγάλο, ήταν να μας εφοδιάσουν με τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό έτσι ώστε το ταξίδι μας να είναι όχι λιγότερο οδυνηρό, αλλά περισσότερο οικείο και αγαπητό. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να γίνουμε αντάξιοι τους και να αξιοποιήσουμε ότι μας προσέφεραν.»

Στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε σε υπερατλαντικά ταξίδια τα οποία φαίνεται πως πραγματοποίησαν τόσο οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήδη από το 3000 π.χ, όσο και οι Αρχαίοι Έλληνες.

Θα ξεκινήσουμε το ταξίδι μας από την Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας, όπου βρέθηκαν από τον Αυστραλό εξερευνητή Paul White αρχαία Αιγυπτιακά ιερογλυφικά, που διηγούνται την ιστορία Αιγυπτίων ναυαγών στην Αυστραλία πριν από 5.000 χρόνια. Τα ιερογλυφικά (πάνω από 100) βρίσκονται στο Αυστραλιανό Εθνικό πάρκο Brisbane Water στην περιοχή Kariong, 60 περίπου χιλιόμετρα βόρεια του Σϊδνευ.
Είναι σκαλισμένα σε δύο παράλληλους βράχους που απέχουν 1.5 μέτρο μεταξύ τους, σε αρχαϊκό στυλ των πρώτων Αιγυπτιακών δυναστειών σε μία περιοχή όπου υπάρχουν επίσης πολλά σχέδια των γηγενών ιθαγενών Αβοριγίνων.

Συνεχίστε ΕΔΩ

Διαβάστε Περισσότερα...

Από που βγήκε η έκφραση «μοιραίος θάνατος». Πώς οι τρεις Μοίρες έγνεθαν το νήμα της ζωής και καθόριζαν το πεπρωμένο των ανθρώπων

Οι Μοίρες, οντότητες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, παριστάνονταν συνήθως ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν.
Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους, συμβολίζει την ανθρώπινη ζωή, δείχνοντας πόσο μικρή και αδύναμη μπορεί να είναι.
Η λέξη «μοίρα» βγαίνει από το αρχαίο ρήμα μείρομαι που σημαίνει μοιράζω, είναι δηλαδή το «μερίδιο», το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά της ζωής.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι πολλές πλευρές της ανθρώπινης ζωής καθορίζονταν από τις τρεις αυτές μυθικές γυναίκες.
Αυτές οι τρεις αδερφές που εμφανίζονται στην ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία καθόριζαν τη μοίρα ενός παιδιού στη γέννησή του.
Δηλαδή καθόριζαν πότε αρχίζει η ζωή, πότε τελειώνει αλλά και όλα όσα μεσολαβούσαν.
Με τη γέννηση κάθε ανθρώπου εμφανίζονταν μετρώντας την κλωστή κάθε ανθρώπου, την κλωστή της ζωής του.
Ωστόσο δεν ήταν όλα προκαθορισμένα και προδιαγεγραμμένα από τη γέννηση.
Ένας άνθρωπος για παράδειγμα προορισμένος να γίνει κάποια μέρα σπουδαίος πολεμιστής, μπορούσε να επιλέξει τι ήθελε να κάνει κάποια στιγμή στη ζωή του.
Οι θεοί μπορούσαν να επέμβουν στις αποφάσεις των ανθρώπων ελέγχοντας υπό αυτή την έννοια την ζωή τους.

 

Ο Μέγας Αλέξανδρος και οι Μοίρες του Μπερναντίνο Μέι

Οι Μοίρες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, γνωστές στους Ρωμαίους ως Fata ή Parcae , ήταν τρεις γυναίκες τις οποίες περιγράφονταν ως ηλικιωμένες, αυστηρές, ψυχρές και αμείλικτες.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, οι θεότητες αυτές ήταν σοβαρές, πολυάσχολες παρθένες, ενώ οι Ρωμαίοι τις παρουσίαζαν ως κακιές γυναίκες, που στερούσαν την ελπίδα και την επιθυμία στους ανθρώπους.

 

Κλωθώ, Λάχεσις και Άτροπος. Οι τρεις μοίρες του Paul Thumann

Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ (συμβολίζει και το παρόν), γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεσις (το παρελθόν), μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα «λάχει» στον καθένα (εξού και λαχείο).
Η τρίτη, η Άτροπος (το μέλλον), κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. Επέλεγε τον θάνατο του κάθε ανθρώπου και όταν ερχόταν η ώρα έκοβε με ψαλίδι την κλωστή της ζωής. Ήταν η μικρότερη από τις τρεις και η πιο σκληρή.

Σε διάφορες αφηγήσεις οι τρεις θεές παρουσιάζονται με σκήπτρα και κορώνες ως σύμβολο της κυριαρχίας τους. Όλες ζούσαν στο παλάτι του Δία στον Όλυμπο.
Με τη γέννηση ενός αγοριού, οι μοίρες έγνεθαν την κλωστή της μελλοντικής του ζωής, τον ακολουθούσαν σε κάθε βήμα του και κατηύθυναν τις πράξεις του σύμφωνα με τις συμβουλές των θεών.
Οι Μοίρες δεν ανακατεύονταν άμεσα στις ανθρώπινες υποθέσεις, αλλά εμμέσως. Ο άνθρωπος είχε μια δυνατότητα να ασκεί μια κάποια επιρροή πάνω τους. 

 

                             Οι Μοίρες του Claude Dalbanne

Επειδή το πεπρωμένο του ανθρώπου καθόριζε τον θάνατό του, οι Μοίρες έγιναν οι Μοίρες του θανάτου, εξού και μοιραίος θάνατος.

Οι Μοίρες ήλεγχαν το πεπρωμένο όχι μόνο των θνητών και αλλά και των αθανάτων και σε πολλές περιπτώσεις περιγράφονται ως πιο ισχυρές ακόμα και από τους θεούς.
Ο Όμηρος γράφει στην Ιλιάδα ότι ήταν επιθυμία των τριών Μοιρών να καταστρέψουν οι Έλληνες την Τροία όταν η θεά Φήμη και ο Θεός Παν, που ετυμολογικά συνδέεται με τον πανικό, έκαναν τους Έλληνες να θέλουν να τα εγκαταλείψουν.
Επίσης και στην ιστορία της βασίλισσας Διδούς και του Αινεία, ήταν προδιαγεγραμμένο από τις Μοίρες ο Αινείας να πάει στην Ιταλία παρά τις αντίθετες προσπάθειες της Ήρας.
Η Ήρα στην προσπάθεια της να αψηφήσει τις Μοίρες προκάλεσε τότε τον πρόωρο θάνατο της Διδούς, της βασίλισσας της Καρχηδόνας.
Αλλά και ο Δίας, ενώ βασίλευε ως ανώτατος άρχων, υπόκειτο και ο ίδιος στις αποφάσεις των Μοιρών. Ωστόσο ο Δίας, εάν το επέλεγε, είχε τη δυνατότητα να σώσει εκείνους που οι Μοίρες τους είχαν καθορίσει για κάτι διαφορετικό.

Ο Δίας ζυγίζει τη μοίρα ενός ανθρώπου του Nikolai Abraham Abildgaard, 1973

Η προσωποποίηση του πεπρωμένου με ανθρώπινη μορφή απαντάται για πρώτη φορά στην Θεογονία του Ησίοδου το 700 πΧ.
Ο Ησίοδος παρουσιάζει τις Μοίρες ως κόρες του Δία και της θεάς Θέμιδος. Η Θέμιδα ανήκε στους Τιτάνες. Παιδί του Ουρανού και της Γης στη θεογονία του Ησίοδου συμβόλιζε το νόμο, την τάξη και το θείο δίκαιο.
Οι Μοίρες εμφανίζονται να γνέθουν, μια γνωστή ασχολία των γυναικών της εποχής. Όμως μέσα στην κλωστή υπάρχει θλίψη, πλούτος, ταξίδια, τύχη.
Σε άλλους μύθους παρουσιάζονται ως κόρες δύο άλλων θεών του Ερέβους, δηλαδή του σκότους και της θεάς Νύχτας.
Σύμφωνα με κάποιους άλλους μύθους συσχετίζονται με την θεά Ανάγκη. Κατά τους αρχαίους φιλοσόφους, ο μεν Πλάτων θεωρεί τη θεά Ανάγκη ως μητέρα των Μοιρών, ο δε Πλούταρχος ως μητέρα της Αδράστειας.

 

                Το πεπρωμένο του Χένρι Σύντονς Μόουμπρει.

Οι Ώρες

Η ιδέα τριών θεοτήτων που σχετίζονται με το πεπρωμένο εμφανίζεται με διάφορες μορφές στη μυθολογία. Οι Έλληνες είχαν και άλλη μια τριάδα θεοτήτων που σχετίζονταν με την Αφροδίτη και ονομάζονταν Ώρες.
Οι Ώρες ήταν Θεότητες των καιρών και του χρόνου της αρχαίας Ελλάδας.
Ήταν θυγατέρες του Δία και της Θέμιδος, αδελφές των τριών Μοιρών και των Νυμφών που κατοικούσαν στον Ηριδανό ποταμό. Στην Αθήνα αναφέρονταν ως Θαλλώ, Αυξώ και Καρπώ.
Οι Νορβηγοί ονόμαζαν τις μοίρες αλλόκοτες αδερφές. Οι Κέλτες είχαν τρεις θεές του πολέμου, τις Μόριγκαν, που προσδιόριζαν το πεπρωμένο των στρατιωτών στη μάχη.
Η ιδέα των τριών θεοτήτων μπορεί να σχετίζεται με μια αρχαία μορφή λατρείας της σελήνης σε τρεις διαφορετικές μορφές, σύμφωνα με τις τρεις φάσεις της σελήνης.
Οι Μοίρες ήταν δημοφιλείς στην Αρχαία Ελλάδα γεγονός που αποδεικνύεται από την ύπαρξη ιερών ναών σε διάφορες μεγάλες πόλεις όπως Κόρινθο, Σπάρτη και Θήβα.
Προς τιμήν τους οργανώνονταν εορταστικές εκδηλώσεις στην Αθήνα, τους Δελφούς, την Ολυμπία και την Σικυώνα για να εξασφαλίσουν καλή σοδειά στα χωράφια. 

 
Σήμερα η έννοια του πεπρωμένου δηλαδή της μοίρας ταυτίζεται ετυμολογικά με τις Μοίρες από την Ελληνική Μυθολογία. 

Πηγές:

 The Role of Women in the Art of Ancient Greece

 The Fates, Greek Goddesses of Fate & Destiny | Mythology, Moirai | Roman Parcae

«Minor Greek Deities.»

«Greek Mythology: «The Moirae» («The Three Fates»)

 «The Fates»   «Greek Goddesses – T.» Greek Goddesses.

mixanitouxronou 

Διαβάστε Περισσότερα...

Τα ιερά ποτάμια στην αρχαία Ελλάδα

Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησιόδου τα παιδιά της Γης και του Ουρανού, ο Ωκεανός και η Τηθύς, γέννησαν 3000 κόρες (τις Ωκεανίδες) και ισάριθμους γιούς (τους Ποταμούς)

Στην Αθήνα υπήρχαν τρεις ποταμοί, ο Κηφισός, ο lλισσός και ο Ηριδανός.

Ο Κηφισός είναι ο κυριότερος ποταμός της Αττικής (στην αρχαιότητα θεωρούνταν ως τοπική θεότητα). Πηγάζει από το Πεντελικό, κοντά στην Κηφισιά. Παλιά, βρισκόταν δυτικά και σε αρκετή απόσταση από την πόλη.

Σήμερα, το τελευταίο αυτό ποτάμι του λεκανοπεδίου διατηρεί ακόμη μέρος από την ομορφιά του.
O Ιλισσός ήταν ονομαστός ποταμός των αρχαίων που πήγαζε από τη ΒΔ πλευρά του Υμηττού. Ένας βραχίονάς του περνούσε από την περιοχή του εγκαταλελειμμένου μοναστηριού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.

Κυλούσε μπροστά από το Στάδιο και από το νοτιοανατολικό τείχος της Αθήνας κατευθυνόταν προς τον Κηφισό, ανάμεσα από τους λόφους του Φιλοπάππου και της Σικελίας.

Σύμφωνα με μαρτυρία του Στράβωνα, ο Ιλισσός ήταν "χειμαρρώδης, το πλέον θέρος δε μειούται τελείως" (το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού), ενώ ο Πλάτων τον αποκαλεί "υδάτιον" (ρεματάκι).
Η περιοχή του Ιλισσού ήταν ο αγαπημένος τόπος για μελέτη και περισυλλογή των αρχαίων Αθηναίων. Στο "Φαίδρο" του Πλάτωνα υπάρχουν στοιχεία για τη φύση και το τοπίο του Ιλισσού. Ο Σωκράτης, αφού περνούσε ξυπόλυτος μέσα από την κοίτη του ποταμού, που είχε λίγα αλλά "χαρίεντα και διαφανή" νερά, γιατί ήταν καλοκαίρι, καθόταν στον ίσκιο ενός μεγάλου πλατανιού με συντροφιά το αδιάκοπο τραγούδι των τζιτζικιών και το θρόισμα των φύλλων από τη δροσερή πνοή του ανέμου. Στο τοπίο του "Φαίδρου" με την "αμφιλαφή και υψηλήν πλάτανον" υπήρχε και μικρή αλλά "χαριεστάτη πηγή μόλα ψυχρού ύδατος" και μεγάλη και σύσκια λυγαριά, που με τα άνθη της ευωδίαζε τον αέρα.
Το ποτάμι, εδώ και χρόνια, έχει καλυφθεί.

Ένας από τους Θεούς-ποταμούς ήταν ο Ηριδανός.

Σύμφωνα με τον Στράβωνα, οι πηγές του Ηριδανού ποταμού βρίσκονταν κοντά στους νότιους πρόποδες του Λυκαβηττού, απέναντι από τις πύλες του Διοχάρους, όπου βρίσκεται και η Πάνοπος κρήνη.

Ο Παυσανίας στα Αττικά του πιστοποιεί την παρουσία του Ηριδανού στην Αθήνα και μάλιστα αναφέρει ότι τα νερά του κατέληγαν στον Ιλισσό ποταμό .

Σήμερα ο Ηριδανός, με εμφανή τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός ποταμού (κοίτη, φυσικά και τεχνητά αναχώματα), είναι ορατός μόνο στον αρχαιολογικό χώρο των ανασκαφών του Κεραμεικού.

Στην αρχαιότητα, που οι πηγές και τα ποτάμια ήταν ιερά, οι Αθηναίοι θεωρούσαν το νερό ύψιστο αγαθό και αναπόσπαστο μέρος του πολιτισμού τους αλλά και της καθημερινότητάς τους γενικότερα.
Σύμφωνα με τον Όμηρο ο ποταμός είναι : ιερός, δίος, λάβρος, ωκύρροος, δινήεις, αργυροδίνης, βαθυδίνης και κελάδων.

Το νερό, πολύτιμη πηγή ζωής και αναπόσπαστο μέρος του φυσικού πλούτου, φαίνεται πως ήταν απαραίτητο όχι μόνο για τους ζωντανούς, αλλά και για τους νεκρούς. Κάτω από τον ίσκιο των δέντρων και τη δροσιά των νερών οι αποθανόντες «απολάμβαναν» την αιώνια γαλήνη και «εξασφάλιζαν» την ανάπαυση των ψυχών τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο περιποιημένοι κήποι ήταν εκείνοι που περιέβαλαν νεκροταφεία!
Το υγρό στοιχείο σε συνδυασμό με την πλούσια βλάστηση έδινε τη δυνατότητα στους ανθρώπους για ηρεμία πνεύματος και ψυχής καθώς και περισυλλογής.

Έτσι λοιπόν, προϋπόθεση για την καλή λειτουργία των φιλοσοφικών σχολών ήταν ένα φυσικό περιβάλλον απότελούμενο από ολάνθιστους κήπους και τρεχούμενα νερά.

Ένα σχόλιο στον Πίνδαρο (Πύθια,4,145) αναφέρει ότι οι αρχαίοι έκοβαν τις παιδικές τους μπούκλες και τις αφιέρωνανα στους ποταμούς, που «..άντρες αντρώνουν (κουρίζουσι)..», επειδή πίστευαν ότι το νερό συμβάλλει στην αύξηση των πάντων.

Στην Αρκαδία, τα νεαρά αγόρια και κορίτσια μαζεύονταν κάθε χρόνο, μια επίσημη μέρα, στις όχθες της Νέδας, για να κόψουν εκεί τα μαλλιά τους, που τα αφιέρωναν στον ποταμό. Αυτή η συνήθεια ανάγεται στους πρώτους χρόνους της Ελλάδας. Βρίσκουμε μια περίεργη μαρτυρία γι’ αυτή στην 23η ραψωδία της Ιλιάδας (Ψ144-151).

Ο Αχιλλέας απευθυνόμενος στον Σπερχειό ποταμό, λέει: « Σπερχειέ, του κάκου αλήθεια σου’ταξεν ο κύρης μου ο Πηλέας στην ποθητή πατρίδα αν γύριζα κει πέρα, τα μαλλιά μου στη χάρη σου να κόψω, κάνοντας τρανή θυσία από πάνω : πενήντα κριάρια πλάι στους όχτους σου βαρβάτα να σου σφάξω, πα στις πηγές, όπου’ναι το άλσος σου κι ο ευωδιαστός βωμός σου. Τέτοιαν ευκή είχε κάμει ο γέροντας, μα εσύ το ναι δεν το’πες!

Τώρα που πίσω πια δεν έρχομαι στη γη την πατρική μου, ας πάρει τα μαλλιά μου ο Πάτροκλος ο αντρόκαρδος μαζί του.» (Μετάφραση : Ν.Καζαντζάκη-Ι.Θ.Κακριδή) Αυτή η συγκινητική προσφορά δείχνει καλά ποιες θρησκευτικές ιδέες οι ποταμοί ξυπνούσανε στις ψυχές των Ελλήνων, που έφταναν και ως τη θυσία των μαλλιών τους προς αυτούς, των μαλλιών τους που ήταν αναγκαίο στόλισμα εκείνης της φυσικής τους ομορφιάς, για την οποία ήταν τόσο περήφανοι.

Πίστευαν επίσης πως βρίσκανε στα νερά τους μια δύναμη κάθαρσης, ανάλογη με εκείνη που αναζητούσαν στα ιερά του Απόλλωνα. «Ποτέ των αείρροων ποταμιών τ’ομορφοκύλιστο νερό να μήν περνάς με τα πόδια, προτού να προσευχηθείς κοιτάζοντας την όμορφη ροή, νίβοντας τα χέρια στο πολυαγάπητο νερό. Όποιος περάσει ποτάμι με το κακό μέσα του και μ’άνιφτα χέρια, μ’αυτόν οι θεοί οργίζονται και βάσανα του δίνουν μετά».(Ησίοδος : Έργα και Ημέραι,737-741)

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Κριτίας,V105-118) πριν το μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, η Ακρόπολη ήταν τόσο μεγάλη, που έφτανε ως τον Ηριδανό και τον Ιλισσό και έπαιρνε μέσα και την Πνύκα και είχε σύνορό της το Λυκαβηττό .

Ήταν δε όλη σκεπασμένη με χώμα και είχε νερά μπόλικα και εξόν από λίγα μέρη ήταν στο πάνω μέρος ίσιωμα. Ο καιρός ήταν κάθε εποχή καλός. Κάποτε έπεσε πάρα πολύ βροχή και ξέγδαρε όλο το γύρω από αυτή χώμα και την έκανε γυμνή. Από την αρχαιότητα το «λεπτόγειον» και οι περιορισμένες βροχές έκαναν το πρόβλημα της λειψυδρίας μεγάλο για την Αθήνα. (βρίσκεται στον 38ο παράλληλο του βορείου ημισφαιρίου σε γεωγραφικό πλάτος 37΄΄58΄18΄68΄΄ και γεωγραφικό μήκος 23΄43΄, μέση θερμοκρασία 17,7ο και μέση θερμοκρασία Ιουλίου-Αυγούστου 32,4ο και 98 ημέρες του χρόνου βροχή, με ύψος νερού 393 χιλιοστόμετρα) Οι Αθηναίοι φρόντιζαν για την υδροδότηση ανοίγοντας πηγάδια, κατασκευάζοντας δεξαμενές για τη συλλογή βρόχινου νερού, κρήνες και υδραγωγεία. Κάποτε το λεκανοπέδιο Αττικής διασχιζόταν από μερικές εκατοντάδες ρέματα.

Ο Κηφισός, ο Ιλισός και ο Ηριδανός, μαζί με δύο μικρούς παραπόταμους, τον Κυκλοβόρο και το Σκίρωνα, άρδευαν την πεδιάδα των Αθηνών.

ΠΗΓΗ: filosofia-erevna

Διαβάστε Περισσότερα...