Amfipoli News
















Σάββατο 25 Μαρτίου 2023

Οι αρχαίες ελληνικές πόλεις της Κίνας : Από τον Διόνυσο και τον Ηρακλή στον Μέγα Αλέξανδρο και τους διαδόχους του!



Κατά την μυθολογία ο Διόνυσος μεγάλωσε στο όρος της Νύσσας αλλά και λαμβάνοντας υπʼ όψιν το ακόλουθο απόσπασμα του Αρριανού από τα "Ινδικά" σχετικά με την καταγωγή των Σίβας ή Σίνδων και λαμβάνοντας υπʼ όψιν την ετυμολογική συγγένεια των Σίβας με την Ινδική Θεότητα Σίβα.: "Όσον αφορά τους Σίβας οι οποίοι ήταν γένος Ινδικόν επειδή ορισμένοι τους είδαν να ντύνονται με δέρματα, ισχυρίζονται ότι είναι υπολείμματα του στρατού εκ της εκστρατείας του Ηρακλέους επειδή μάλιστα οι Σίβαι φέρουν και ράβδο ώς ανάμνησιν του ροπάλου του Ηρακλέους".
Ενώ στα "Αργοναυτικά" του Ορφέως στίχος 1046 διαβάζουμε: "Επειτα τρέχοντες (η Μήδεια και ο Ιάσων) το ρεύμα του ποταμού Φάσι λογω ανοησιών εις το μέσο της πεδιάδος έφτασαν που κατοικούν οι Γυμνοί, οι Βουονόμαι,και οι αγρότες Άρκυες, επίσης και η φυλή των Κερκετικών υπερήφανων Σινδών". Η σημερινή φυλή των Σίντ. Οι Ιερείς στο Θιβέτ σε τελετουργικό χορό εχουν περικεφαλαίες που φοράνε. Υπήρχαν αρχαίες ελληνικές πόλεις που ιδρύθηκαν από τον Διόνυσο στην δυτική Κίνα με ονόματα Ιαχή, Αιγίς, Κέρβερος και αργότερα ιδρύθηκαν και άλλες τήν ελληνιστική εποχή.
Ο Μ. Αλέξανδρος, μας λέει ο Αρριανός, κατά την εκστρατεία του στην Ασία, συνήντησε Έλληνες στην πόλη Νύσσα, από το Διο-Νυσσος από την εκστρατεία του Διονύσου και καλλιεργούσαν την άμπελο που τους δίδαξε ο Διόνυσσος. Η εκστρατεία έγινες πρίν από χιλιάδες χρόνια και τώρα έρχονται οι αρχαιολόγοι να επιβεβαιώσουν την μεγάλη εποποίια του Διονύσου. Οι μούμιες είναι από Έλληνες του Διονύσου και η ελληνική παρουσία στην Κίνα ίσως ξεκινάει από το 2.000πΧ δηλ. πάει πίσω ακόμα 1.700 χρόνια από τον Μέγα Αλέξανδρο.
Και λέμε ίσως διότι προς την Ασία εξεστράτευσε και ο Ηρακλής παλαιότερος του Διονύσου. Στη «λεκάνη» του Ταρίμ, στην επαρχία Xinjang της Κίνας, βρίσκεται η έρημος Τάκλα Μακάν, στην οποία ανακαλύφθηκαν μούμιες με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. Οι μούμιες είναι σχεδόν 4.000 ετών, αφού χρονολογούνται από το 2.000 π.χ. Λόγω του χρώματός τους, έχουν ονομαστεί »λευκές μούμιες».
Εξαιτίας της ξηρασίας της ερήμου, πολλές από τις μούμιες διατηρούν τα χαρακτηριστικά τους, ενώ σώζονται και αρκετά ενδύματα. Τα αποτελέσματα των επιστημονικών ερευνών είναι εντυπωσιακά, καθώς αποδεικνύουν την ύπαρξη μεταναστών από την Ευρώπη στην ευρύτερη περιοχή του Ταρίμ. Οι μούμιες δεν έχουν σχιστά μάτια και είναι ψηλότερες από τους Ασιάτες. Το χρώμα των μαλλιών τους έχει κυρίως ξανθές και καστανές αποχρώσεις και το πρόσωπο φέρει «γωνίες».
Τα ρούχα που δεν έχουν αλλοιωθεί, καθώς και κάποια ταφικά ευρήματα παραπέμπουν σε Ευρωπαϊκούς λαούς. Εχει καταγραφεί η ύπαρξη Ευρωπαίων στην περιοχή. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κλαύδιος είχε λάβει αναφορές για την ύπαρξη ανθρώπων στη «λεκάνη» του Ταρίμ, που είχαν ανοιχτοκίτρινα μαλλιά, γαλανά μάτια και ύψος πολύ μεγαλύτερο από αυτό των Ασιατών. Για όσους ήξεραν την πανάρχαια εκστρατεία του Διονύσου στην Κίνα που έχει καταγραφεί στα «Διονυσιακά» του Νόννου δεν εκπλήσσεται τώρα από την αποκαλυψη του BBC ότι ο περιβόητος πήλινος στρατός στην σινική επικράτεια φτιάχτηκε από Έλληνες. Απόδειξη ότι η πανάρχαια εκστρατεία του Διονύσου στην Κίνα ήταν γεγονός είναι η διάσημη μούμια της Λουλάν, αφού πρόκειται για μια Καυκασια γυναίκα που προέρχεται από μια εποχή στην οποία απλά δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στη Κίνα.
Η εκστρατεία του Διονύσου σε Κίνα και Ινδία, αναφέρεται στα «Διονυσιακά»του Νόννου, και υπάρχει στην Κίνα η επαρχία Γιουνάν που σημαίνει «Ιωνία» όπου καλλιεργούνται αμπέλια και παράγεται κρασί! Ο Διόνυσος ήταν ο θεός του κρασιού. Η Λουλάν πέθανε πριν απο 3.800 χρόνια κατά τη διάρκεια ενός εμπορικού ταξιδιού, στον θρυλικό «Δρόμο του Μεταξιού», αλλά αυτό έγινε γνωστό μόλις το 1980. Δρόμος του μεταξιού ονομάζεται η διαδρομή που ακολουθούσαν οι έμποροι και οι εισαγωγείς αγαθών μεταξύ Ευρώπης και Κίνας. Η ξηρότητα του κλίματος και τα αλατούχα εδάφη διατήρησαν την Λουλάν και τις άλλες μούμιες σε άριστη κατάσταση.
Η μούμια ονομάστηκε «η ωραία κοιμωμένη«, επειδή τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου της διατηρήθηκαν ακόμα και μετά θάνατον. Δυστυχώς η περιοχή Tarim που βρέθηκαν οι μούμιες είναι πολιτικά ασταθής και γι΄αυτό η ανακάλυψη τους θεωρήθηκε ως αιτία αποσταθεροποίησης και υποκίνησης ταραχών. Μαρτυρίες για την ύπαρξη των «Τόχαρων» υπήρχαν στην αρχαιότητα, εξ αιτίας όμως της μεγάλης αποστάσεώς τους από την Ευρώπη, δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία σε αυτές και θεωρήθηκαν μύθος ή φαντασία.
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρει μία περιγραφή για τους Σηρες, (λαοί της Κίνας από Έλληνες και Ρωμαίους) που έγινε στον Αυτοκράτορα Κλαύδιο από μία πρεσβεία από την Ταυροφάνη (Κεϋλάνη). Σύμφωνα με τα λεγόμενα των Κεϋλανών πρέσβεων, οι άνθρωποι στη Βορειοδυτική Κίνα ήταν πολύ ψηλοί, είχαν πυρόξανθα μαλλιά και γαλάζια μάτια. Αλλά και κινεζικές μαρτυρίες, που αναφέρονται στους κατοίκους της συγκεκριμένης περιοχής σε μία περίοδο ιστορικής καταγραφής 1.000 χρόνων, περιγράφουν ψηλούς σωματότυπους με μπλε ή πράσινα μάτια, μακριές μύτες, πολλά γένια και κόκκινα ή ξανθά μαλλιά.
Οι Αρχαίοι Έλληνες ανέφεραν ως Τόχαρους, τους κατοίκους της Βακτριανής που κατέλυσαν τα ελληνιστικά βασίλεια της Ινδικής Χερσονήσου. Ονομάζονταν από τους Έλληνες «Τόχαροι» και από τους Ινδο- Αρίους «Τουσάρα» και εισήλθαν, στη περιοχή της Βακτρίας από την κοιλάδα του Ταρίμ καταδιωκόμενοι από την επέλαση των Ούννων και κάποιων πρωτο-τουρκικών λαών στην περιοχή τους. Οι δε Τούρκοι της Μογγολίας αναφέρονταν στους κατοίκους της περιοχής του Ταρίμ, λέγοντας ότι αυτοί μιλάνε την «τόξρι» γλώσσα. Το εθνονύμιο «Τόχαροι», χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από τον Μύλερ, το 1907 και μετά από τους επιστήμονες που αποκρυπτογράφησαν τα «τοχαρικά» κείμενα. Ορισμένοι θεωρούν ότι οι Τόχαροι που ανέφεραν οι Αρχαίοι Έλληνες είναι κάποιο περσικό φύλο και όχι οι κάτοικοι της κοιλάδας του Ταρίμ οι οποίοι ονομάζονταν αλλιώς.
Τον 6ο και 8ο αι. μ.Χ. οι Τόχαροι της περιοχής του Κιούτσι, αυτοαποκαλούνταν Κούζινε και οι δε κάτοικοι του Αγνιντέσα, Αάρσι (αργυροί ή λευκοί στη γλώσσα τους). Σύμφωνα δε με τον Ντάγκλας Ανταμς, οι Τόχαροι αυτοαποκαλούνταν Άκνι,(ακρίτες στη γλώσσα τους). Θα περίμενε λοιπόν κανείς τα τοχαρικά να είναι και αυτά μία σάτεμ ευρωπαϊκή γλώσσα αλλά αντιθέτως με έκπληξη, οι γλωσσολόγοι διαπίστωσαν ότι είναι μια κέντουμ δηλ. μία δυτική ευρωπαϊκή γλώσσα.
Ένας θύλακας δυτικής γλώσσας στα βάθη της Ασίας περικυκλωμένος από ανατολικές ευρωπαϊκές και ασιατικές γλώσσες. Και ενώ όλοι περίμεναν ότι οι Τόχαροι θα ήταν ιρανογενείς, καθώς οι Πέρσες ήταν οι μόνοι ευρωπαίοι που έφθασαν τόσο βαθιά στην Ανατολή ως το σημερινό Τατζικιστάν, τη Σογδιανή και τη Χωρασμία, τελικά αποκαλύφθηκε ότι κάποιοι άλλοι ευρωπαίοι και μάλιστα δυτικοευρωπαίοι εγκαταστάθηκαν στα σύνορα με τη Κίνα.
Και ενώ το παράδοξο αυτό συναντιέται και στη σύγχρονη αλβανική που είναι μία ανατολική ευρωπαϊκή σάτεμ γλώσσα δίπλα σε δυτικές ευρωπαϊκές γλώσσες, της οποίας η ύπαρξή της εκεί αιτιολογείται από μία μεταγενέστερη μετακίνηση του πληθυσμού των Αλβανών δυτικότερα υπό την πίεση εισβολέων Ούννων, Τούρκων, Βουλγάρων, η μετακίνηση του τοχαρικού πληθυσμού πέρα από τους περσικούς δεν εξηγείται καθώς δεν είναι γνωστή σε μας καμία μετακίνηση πληθυσμού από τη Δυτική Ευρώπη προς την Ανατολή και μάλιστα τόσο βαθιά στην Ασία.
Έτσι θεωρείται ότι οι Τόχαροι κατοικούσαν αρχικά στη περιοχή της νότιας Ρωσίας και μετέπειτα δίπλα σε σλάβικους πληθυσμούς, καθώς παρατηρείται μία σλαβική επιρροή στο λεξιλόγιό τους. Το πολιτειακό σύστημα των Τοχάρων δεν διέφερε πολύ από το επικρατούν στην Ευρώπη την ίδια εποχή. Όπως και οι Αρχαίοι Έλληνες, οι Τόχαροι ζούσαν σε πόλεις -κράτη. Σε αυτά ένας βασιλιάς και ένα συμβούλιο γερόντων, αποφάσιζαν για όλα τα θέματα της πόλης-κράτους.Οι Τόχαροι βασιλείς κάθονταν σε θρόνους με σκαλισμένα λιοντάρια, γεγονός που προκάλεσε εντύπωση στους Κινέζους απεσταλμένους που πρωτοαντίκρισαν θρόνο, πρώτη φορά στα τοχαρικά βασίλεια και περιέγραψαν ότι ο Τόχαρος βασιλιάς κάθεται σε ένα κρεβάτι με λιοντάρια, καθώς δεν ήταν γνωστή σε αυτούς και στην Ασία ευρύτερα η έννοια της καρέκλας. Ο δρόμος του μεταξιού περνούσε από τα τοχαρικά βασίλεια, ήταν αυτός που τους έδωσε πλούτο αλλά και ουσιαστικά αυτός που συντέλεσε στην εξαφάνισή των Τόχαρων. Λόγω του εμπορίου και του πλούτου στα τοχαρικά βασίλεια πολλοί λαοί ενδιαφέρθηκαν για την περιοχή.
Οι θαυμαστοί «Γιαβάνας» (Ίωνες) περιγράφονται στα ινδικά έπη ως συμμετέχοντες σε ένα είδος αρχαίου παγκόσμιου πόλεμομυ όπου χρηιμοποιήθηκαν όπλα που είχαν ανυπολόγιστη ισχύ. Στη Μαχαμπαράτα, το Ινδικό έπος, πολλοί ερευνητές ανακαλύπτουν περιγραφές που θυμίζουν σύγχρονα πολεμικά μέσα , άρματα μάχης, πυραύλους και ατομικές βόμβες. Υπάρχει περιγραφή που παραπέμπει σε ατομική έκρηξη. «Η καταστροφή ήρθε από μια λάμψη που έμοιαζε να έχει όλη τη δύναμη του σύμπαντος κι ύστερα υψώθηκε σε μια στήλη καπνού και φωτιάς τόσο μεγάλη που έλαμπε σαν 10.000 ήλιοι μαζί. Ήταν ένα γιγαντιαίος άγγελος θανάτου που μετέτρεψε σε μια στιγμή σε στάχτες μια ολόκληρη φυλή.
Τα κορμιά κάηκαν σε βαθμό που έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν, τα κεραμικά έσπασαν και τα πουλιά έγιναν άσπρα». Αυτό θα μπορούσε να είναι ότι έπαθαν οι κάτοικοι στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Να επιστρέψουμε στο ζήτημα της Κίνας. Η Κίνα διαθέτει μια νότι επαρχία της που αναφέρεται ως «Γιουνάν» (Ιωνία). Εκεί και μόνο εκεί οι κάτοικοι καλιεργούν αμπέλια. Ηταν το σήμα κατατεθέν του Διονύσου. Κάποιος τους το έμαθε από τα αρχαία χρόνια. Για πολλούς ακόμα και οι χοροί των κατοίκων έχουν κάποια συγγένεια με τους αρχαίους ελληνικούς, αυτό δεν είμαστε σε θέση να το κρίνουμε απλα΄το αναφέρουμε. Πάντως ο χορός των ανδρών στην επαρχία Γιουνάν θυμίζει λιγάκι «Πυρίχειο».
Τυπικά, ο Αλέξανδρος κατέκτησε και κράτησε την αυτοκρατορία του Δαρείου για μόλις εννέα χρόνια (334-323 π.Χ.), αλλά το σοκ που επέφερε στην ιστορία αυτού του κόσμου έμελλε να κρατήσει αιώνες. Χάρη στην αίγλη του ονόματός του, οι επίγονοι κατόρθωσαν μετά τον θάνατό του να κρατήσουν για δύο αιώνες τα φέουδα που μοιράστηκαν, παρά τους συνεχείς πολέμους μεταξύ τους. Ο Μέγας Αλέξανδρος ίδρυσε το 329 π.Χ. την Αλεξάνδρεια την εσχάτη στην είσοδο της κοιλάδας της Φεργκάνας, στο σημερινό Τατζικιστάν.
Ο Ευθύδημος ο βασιλιάς του Ελληνιστικού βασιλείου στη Βακτριανή επέκτεινε το βασίλειο του στη Σογδιανή και έκανε εκστρατείες ως το Σόλεκ. Αλλά και η Κίνα είχε εμπορικές συναλλαγές με τους Τόχαρους. Οι Κινέζοι έστελναν πρεσβείες για να πάρουν τα «θεϊκά» τοχαρικά, όπως τα αποκαλούσαν, άλογα, που ήταν μεγαλύτερα από τα μογγολικά και κρατούσαν πάνω τους κατάφρακτους ιππείς της Σογδιανής, της Φεργκάνα και της Παρθίας. Με την τοχαρική αυτοκρατορία του Κουσάν, η βόρεια Ινδία ενώθηκε με τη Κεντρική Ασία και την κοιλάδα του Ταρίμ.Ο Πείθων που είχε αναλάβει τις ινδικές κτήσεις στην κοιλάδα του Ινδού και ο Εύδημος που είχε πάρει τη διοίκηση του Παντζάμπ έμειναν στις κτήσεις τους ως το 316 π.Χ., για να πάρει τη θέση τους η ινδική δυναστεία του Τσαντραγκούπτα Μαουρία. Ως τον πρώτο αιώνα π.Χ. τις κτήσεις της Δύσης τις κατέλαβαν οι Ρωμαίοι και εκείνες της Ανατολής οι διάδοχοι των Περσών, Πάρθοι. Οι Ελληνες κατόρθωσαν να συστήσουν στα εδάφη του Αφγανιστάν και του Πακιστάν το ΕλληνοΒακτριανό βασίλειο (206-140 π.Χ.) και να το επεκτείνουν ανατολικά, συστήνοντας το Ελληνο-Ινδικό βασίλειο (180 π.Χ.- 10 μ.Χ.). Τότε, με τα πρώτα κύματα των Ούννων (Ξιον Γκνου για τους Κινέζους) να σαρώνουν τα πάντα, τελείωσε το παιχνίδι εξουσίας των Ελλήνων.
Τα ελληνικά Βασίλεια καταλύθηκαν απο κύματα προσφύγων από τους νομάδες Τοχαρους της Κεντρικής Κίνας. Οι Ουννοι το 160-150 π.χ. από την Μογγολια εισέβαλαν νότια στην Κίνα, νικησαν και απώθησαν νότια και δυτικά τους λευκούς ευρωπαϊκούς πληθυσμούς που ζούσαν εκεί. Οι Τόχαροι μετακινήθηκαν νοτιοδυτικά, νίκησαν και κατέλυσαν τα ελληνικά Βασίλεια της Κεντρικής Ασίας και της Ινδιας και ίδρυσαν τουν Αυτοκρατορία των Κουσαν.
Υιοθέτησαν την ελληνική γλώσσα, τον ελληνικό πολιτισμό και την βουδιστική θρησκεία. Και κυριάρχησαν για πολλούς αιώνες. Τους αντικατέστησαν στις αρχές του μεσαίωνα οι Λευκοί Ουννοι, μία λευκή ευρωπαϊκή φυλή νομάδων της Ασίας, γνωστοί και ως Εφθαλιτες Ουννοι. Όταν εμφανίστηκε το Ισλάμ στην γειτονική Περσία και οι Τούρκικες φυλές στην Κεντρική Ασία και Κίνα το κράτος αυτό διαλύθηκε (700 μ.χ.). Οι στρατιώτες του Ευθύδημου (με πρωτεύουσα την Αντιόχεια τη Μαργιανή και ορμητήριο την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη) είχαν εξερευνήσει τις ερημιές στο τωρινό κινεζικό Τουρκεστάν. Ο Στράβων έγραψε χαρακτηριστικά ότι οι Ελληνο-Βακτριανοί «επέκτειναν την αυτοκρατορία τους μακριά ως τους Σήρες(την Κίνα) και τους Φρύνους.
Κινέζοι αρχαιολόγοι λένε ότι η έμπνευση για τον Πήλινο Στρατό που βρέθηκε στον τάφο του Πρώτου Αυτοκράτορα έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα! Οι αρχαίοι έλληνες τεχνίτες εκπαίδευαν τους κινέζους τον 3ο αιώνα π.Χ. Μέχρι σήμερα πιστευόταν ότι το ταξίδι του Μάρκο Πόλο τον 13ο αιώνα ήταν η πρώτη επαφή Ευρωπαίου με τον κινεζικό πολιτισμό. «Τώρα έχουμε στοιχεία ότι υπήρξε στενή επαφή μεταξύ του Πρώτου Αυτοκράτορα της Κίνας και της Δύσης πριν το επίσημο άνοιγμα του Δρόμου του Μεταξιού. Αυτό είναι πιο νωρίς απ’ ότι πιστεύαμε μέχρι σήμερα», λέει ο επικεφαλής αρχαιολόγος Λι Χιουτζέν του Μουσείου του Αυτοκράτορα Κιν Σι Χουάνγκ.
Ευρωπαϊκής προέλευσης μιτοχονδριακό DNA βρέθηκε σε περιοχές της επαρχίας Ξινγιάνγκ που σημαίνει ότι Δυτικοί κατοικούσαν και πέθαναν εκεί πριν και μετά την εποχή του Πρώτου Αυτοκράτορα. Χωρικοί ήταν εκείνοι που ανακάλυψαν τα 8.000 πήλινα αγάλματα θαμμένα σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου από τον τάφο του Πρώτου Αυτοκράτορα το 1974. Η εξήγηση που δίνει πλέον ο Δρ Χιουτζέν είναι ότι η επιρροή για την κατασκευή τους ήρθε εκτός Κίνας. «Τώρα πιστεύουμε ότι ο Πήλινος Στρατός, οι Ακροβάτες και τα χάλκινα αγάλματα που βρέθηκαν στο σημείο έχουν την έμπνευσή τους στην αρχαία Ελλάδα». Ο Πρώτος Αυτοκράτορας επηρεάστηκε από την άφιξη των ελληνικών αγαλμάτων στην Κεντρική Ασία έναν αιώνα μετά τον Μέγα Αλέξανδρο ο οποίος πέθανε το 323 π.Χ. «Φαντάζομαι ότι ένας έλληνας γλύπτης βρέθηκε εκεί και εκπαίδευσε τους ντόπιος», λέει.
Ένας αμφορέας βρέθηκε στην πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar το 1993. Η ανακάλυψη δεν είναι νέα, δηλαδή δεν είναι ούτε του προαναφερόμενου χρόνου. Πηγαίνει αρκετά πίσω. Ο Βρετανός εξερευνητής σερ Όρελ Στέιν, περιδιαβάζοντας την Κίνα το 1903 (106 χρόνια πριν) άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλης κάτω από μεγάλους αμμόλοφους. ( Όταν επιβλήθηκε στην Κίνα το κομμουνιστικό καθεστώς τα αρχαιολογικά ενδιαφέροντα αδράνησαν.).
Ένα δημοσίευμα αυστραλιανής εφημερίδας τάραξε τα ιστορικά ύδατα, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990. Το δημοσίευμα έλεγε για ελληνικό πολιτισμό σε πόλη της Κίνας. Έτσι έχουμε το παράδοξο ότι αφού ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το Γάγγη ποταμό πως υπάρχουν ελληνικές πόλεις στην Κίνα; Μήπως ο Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το εσωτερικό της Κίνας; Ή τουλάχιστον, έφθασαν εκεί στρατεύματά του; Αναπάντητα ιστορικά ερωτήματα, αφού δεν υπάρχουν οι ανάλογες ιστορικές πηγές που να τεκμηριώνουν κάτι τέτοιο. Κι όμως στην Κίνα βρέθηκε αρχαία ελληνική πόλη. Αυτό μας λέει το δημοσίευμα της Μελβούρνης το 1993. Ή για να ακριβολογούμε: σε πανάρχαια κινεζική πόλη είχαν εγκατασταθεί στρατεύματα του Αλεξάνδρου, τα αντικείμενα των οποίων έμελλε να βρεθούν 2.300 χρόνια μετά. Από τη δεκαετία, όμως, του 1980, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον και έτσι μια ομάδα Κινέζων και Ιαπώνων ερευνητών άρχισε να ψάχνει για την χαμένη πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar.
Πράγματι έπειτα από κοπιώδη έρευνα βρήκαν κάτω από τους αμμόλοφους τα ερείπια της αρχαίας πόλης. Στη διαδικασία της ανασκαφής με μεγάλη έκπληξη εντόπισαν μέσα στα ερείπια έπιπλα ελληνικού στυλ. Βρήκαν δηλαδή, ανάγλυφες παραστάσεις με μαιάνδρους, αμφορείς ελληνικούς με αναπαραστάσεις από τα ομηρικά έπη. Η χρονολόγησή τους ανάγεται στα χρόνια της αλεξανδρινής εκστρατείας. Η ανακάλυψη είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν υπήρχε που να αναφέρει την παρουσία των Ελλήνων στην κινεζική αυτή επαρχία. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα, οι Κινέζοι ονομάζονται ΣΙΝΕΣ (Λεξικό Σταματάκου).
Γερμανοί αρχαιολόγοι απέδειξαν την ύπαρξη τουλάχιστον δώδεκα ελληνικών πόλεων στην Κίνα, πριν αυτές οι αρχαιολογικές αποστολές απελαθούν. Η κινεζική κυβέρνηση διέταξε την κάλυψη των αρχαιολογικών χώρων με λόφους χώματος στους οποίους φυτεύθηκαν δάση. Κανένας από τους πολιτικούς μας δεν απαίτησε την ανασκαφή των χώρων αυτών από ελληνικές αρχαιολογικές αποστολές. Η είδηση των ευρημάτων της ανασκαφής μεταδόθηκε από το κινεζικό πρακτορείο και δημοσιεύθηκε πρώτα στην Αυστραλία και από εκεί αναδημοσιεύθηκε στον ελληνικό Τύπο.
Το 1994 ο Γερμανός ερευνητής Χάρτιγκ Χάουσντορφ επισκέφθηκε την Κίνα, ό­που ταξιδεύοντας στην επαρχία Σενσί της Κεντρικής Κίνας, ανακάλυψε την ύπαρξη πυρα­μίδων οι οποίες ήταν άγνωστες στον δυτικό κόσμο. Το ύψος τους κυμαίνεται από 25 έως εκατό μέτρα και βρίσκονται όλες στην πεδιάδα του Κιν - Τσαν. Όλες εκτός από μία που βρίσκεται βορειότερα στην κοιλά­δα Κιν-Λιν και είναι γνωστή ως η «Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα».
Η πυραμίδα αυτή έχει κολοσσιαίες δια­στάσεις με ύψος που πλησιάζει τα 300 μέτρα και ο Χάουσντορφ την θεωρεί μητρική πυραμίδα των υπο­λοίπων. Υπάρχει επίσης και μία πέτρινη πυραμίδα στο Σαντόγκ με ύψος περί τα 17 μέτρα, η οποία κατά τον Χάουσντορφ είναι κτισμένη με βάση τον Χρυσό Λόγο (Τον αρμονικό αριθμό φ=1,618 της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής). Ο Χάουσντορφ σημειώνει και ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο.
Οι Κινεζικές πυραμίδες παρουσιάζουν εκπληκτική ομοιότητα με αυτές της Κεντρικής Αμερικής, στο Μεξικό και την Γουατεμάλα, τις οποίες ο ίδιος έχει δει αυτοπροσώπως και όπως αναφέρει όταν πρωτοανακαλύφθηκαν ήταν επίσης καλυμμένες με βλάστηση, ίδιες και απαράλλακτες με αυτές, του Κιν-Τσαν, αναρωτώμενος αν κτίσθηκαν και αυτές από τους ίδιους «Γιους των Θεών». Αλλά και πλήθος άλλων αρχαιολογικών, ισ­τορικών και άλλων στοιχείων μαρτυρούν την ελληνι­κή επίδραση και κυριαρχία στην Κίνα.
Στην επαρχία του Σινκιάνγκ της Β.Δ. Κίνας, κο­ντά στην πόλη Ουρούμτσι, ανακαλύφθηκε μυκη­ναϊκό νεκροταφείο. Σε απόσταση μερικών χιλιο­μέτρων ανακαλύφθηκαν και μούμιες λευκών αν­θρώπων, στις οποίες η ύφανση των υφασμάτων είναί ευρωπαϊκή (ελληνική) και όχι κινε­ζική. Νεολιθικά ευρήματα που ευρέθησαν στην Κίνα, όπως κούπες, αγάλματα και θυμιατήρια θυμίζουν εκπληκτικά αντίστοιχα ευρήμα­τα του Σέσκλου, της Φυλακωπής και του Φραγχθίου στον ελληνικό χώρο.
Στην Κίνα και την υπόλοιπη Άπω-Ανατολή, χρησιμοποιούνται από την απώτατη αρχαιό­τητα έως σήμερα πολλά ελληνικά σύμβολα όπως ο μαίανδρος, ο ισοσκελής σταυρός, ο αγκυλωτός σταυρός, η τρίαινα, ο ρόδαξ, ο διπλός πέλεκυς, ο οκτάκτινος και ο δεκαεξάκτινος ήλιος κ.α. Ο Χάουσντορφ πάντως θεωρεί ότι οι πυραμίδες κτίσθηκαν το αργότερο πριν από 4.500 έτη. Στην κινεζική επαρχία Γι­ουνάν έχουν ανακαλυφθεί ορισμένες πυραμίδες, βυ­θισμένες στην λίμνη Τούνγκ-Φλινγκ. Η καταβύθιση τους συνέβη λόγω ενός σεισμού πριν από 3.000 έτη, σύμφωνα με κινέζους αρχαιολόγους, μεταξύ των ο­ποίων και ο καθηγητής Τσι Πεν Λάο του Πανεπιστη­μίου του Πεκίνου. Και αυτές δηλαδή οι πυραμίδες εί­ναι παμπάλαιες και φυσικά πρόκειται περί ελληνικής κατασκευής.



pronews.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Η Νύμφη Λάρισσα - Ο Πηνειός γιος του Ωκεανού

 


Η Νύμφη Λάρισσα

Γύρω από το όνομα Λάρισα, έχουν δημιουργηθεί αρκετοί μύθοι με τους οποίους οι Θεσσαλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν την προέλευση της ονομασίας της και να υμνήσουν την πρωτεύουσά τους της οποίας η ίδρυση χάνονταν τόσο πίσω στο χρόνο που μόνον οι εικασίες μπορούσαν να προσεγγίσουν. Κατά την επικρατέστερη εκδοχή η Λάρισσα προήλθε από την Πελασγική λέξη λάας που σημαίνει βράχος, απ’ όπου και η λέξη λαός. Σύμφωνα με μία εκδοχή η νύμφη Λάρισα παίζοντας με το τόπι της δίπλα στον Πηνειό, γλίστρησε και πνίγηκε στα νερά του και από τότε πήρε το όνομά της η πόλη. Η Λάρισα, σύμφωνα με τον μύθο ήταν σύζυγος του Ποσειδώνα και μητέρα του Αχαιού, του Φθία και του Πελασγού. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, η Λάρισα κτίστηκε από το Λάρισο, γιο του Πελασγού πριν από 4.000 χρόνια περίπου. Το όνομά της είναι πελασγικό και σημαίνει φρούριο ή ακρόπολη.

Ο Πηνειός γιος του Ωκεανού

ΠηνειόςΟ Πηνειός ποταμός που διασχίζει την πόλη, κατά την μυθολογία, ήταν γιος του Ωκεανού και της Τυθήος, και με την νύμφη Κρέουσα γέννησε τον Ιψέα, βασιλιά των Λαπίθων. Στην περιοχή του Πηνειού ζούσε ο θεός Απόλλωνας, θεός της μουσικής, του φωτός και του κάλλους. Εκεί ερωτεύτηκε την Δάφνη, κόρη του Πηνειού. Φοβούμενος ο Πηνειός για την τύχη της κόρης του την μεταμόρφωσε στο θάμνο δάφνη και από τότε ζει και ανθίζει αιώνια στις όχθες του.

Τα δάκρυα που σχημάτισαν τον Πηνειό

Μια φορά κι έναν καιρό οι θεοί του Ολύμπου ζήλεψαν την εύνοια του Απόλλωνα για το όμορφο βουνό την Πίνδο, στην οποία είχε εμπιστευθεί τις αγαπημένες του Μούσες και Νύμφες. Για να ματαιώσει τα τυχόν άσχημα σχέδια τους ο θείος Απόλλων πάντρεψε την Πίνδο με ένα όμορφο και γενναίο παλικάρι, τον ξακουστό Λίγκο (το βουνό Χάσια). Το ζευγάρι ζούσε αγαπημένο και ευτυχισμένο και από την ένωση τους άρχισαν να ξεπροβάλουν μαγευτικές κοιλάδες και γοητευτικά τοπία στη Δυτική Θεσσαλία. Αυτό εξόργισε ακόμη περισσότερο τους άλλους θεούς, που απαίτησαν το χωρισμό της Πίνδου και του Λίγκου. Μάταια εκείνοι παρακαλούσαν και έχυναν πικρά δάκρυα για να τους αφήσουν ενωμένους, οι θεοί σκληροί και αμετάπειστοι ανάγκασαν το ζευγάρι να χωρίσει. Παρόλα αυτά, η Πίνδος και ο Λίγκος (Χάσια) νοσταλγούσαν τη χαμένη αγάπη κι ευτυχία τους και συνέχεια δάκρυζαν. Από τα δάκρυα τους δημιουργήθηκε το μεγάλο θεσσαλικό ποτάμι ο Πηνειός, που πηγάζει από το σημείο του χωρισμού των δυο βουνών.

Μια ματιά στην Ιστορία

Οι προϊστορικοί οικισμοί που ήλθαν στο φως στα όρια της σύγχρονης πόλης της Λάρισας μαρτυρούν την κατοίκηση της σε αυτή από την Νεολιθική Εποχή (6η χιλιετία). Η θέση που καταλαμβάνει η σημερινή πόλη κατοικείται συνεχώς από την νεολιθική εποχή ως σήμερα και είναι ίσως από τις αρχαιότερες πόλεις στον κόσμο με συνεχή κατοίκηση τουλάχιστον 8.000 ετών. Από τους έξι προϊστορικούς οικισμούς που εντοπίζονται στα όρια της σύγχρονης πόλης, ο λόφος «Φρούριο», η αρχαία ακρόπολη, κατοικείται από την Πρώιμη εποχή του Χαλκού (αρχές της 3ης χιλιετίας π.Χ.) συνεχώς, κατά τη διάρκεια όλων των επόμενων ιστορικών περιόδων. Στους αρχαϊκούς χρόνους (7ος-4ος αι. π.Χ.) διαμορφώνεται η ισχυρή πρωτεύου- σα της Πελασγιώτιδας, η Λάρισα, πάνω στην ακρόπολη καθώς και στις ανατολικές και νότιες υπώρειες αυτής.

Οι Θεσσαλοί αφού κυριάρχησαν των προθεσσαλικών Πελασγικών φύλων διασπάστηκαν σε τέσσερα φυλετικά κράτη που ονομάστηκαν «τετράδες ή μοίρες», την Πελασγιώτιδα, την Εστιαιώτιδα, τη Θεσσαλιώτιδα και τη Φθιώτιδα σε αντιστοιχία με τις σημερινές περιοχές της Λάρισας, των Τρικάλων, της Καρδίτσας και των Φαρσάλων. Η διαίρεση αυτή είχε κυρίως γεωγραφικό, οικονομικό και διοικητικό χαρακτήρα. Τον 4ο αι. οι θεσσαλικές πόλεις συγκροτούν ομόσπονδο κράτος με πολιτικό και οικονομικό χαρακτήρα, το λεγόμενο «Κοινό των Θεσσαλών», του οποίου ο ανώτατος άρχων ονομάζεται «ταγός». Ως πρώτος ταγός αναφέρεται ο Αλεύας ο Πυρρός, ιδρυτής του ηγεμονικού οίκου της Λάρισας, που κυβερνούσε τους Πελασγιώτες.

Ο ίδιος οργάνωσε τη συμμαχία στρατιωτικά. Κάθε τετράδα ήταν διαιρεμένη κατά κλή- ρους, ο καθένας από τους οποίους έπρεπε να προσφέρει 40 ιππείς και 80 πελταστές (οπλίτες) στο Κοινό των Θεσσαλών. Η απουσία των πεζών είναι αποτέλεσμα της ικανότητας των Θεσσαλών να εκτρέφουν μεγάλο αριθμό αλόγων και να κινητοποιούν πολυάριθμους ιππείς.
Οι Αλευάδες, η αριστοκρατική οικογένεια που κυβερνούσε την Πελασγιώτιδα, φιλοξενούσε προσωπικότητες του πνεύματος όπως τους ποιητές Ανακρέωντα, Σιμωνίδη, Πίνδαρο, Βακχυλίδη, φιλοσόφους όπως το σοφιστή Γοργία και τον ιατρό Ιπποκράτη.

Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων

Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων

Εκθέματα Ρωμαϊκής Περιόδου - Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας

Εκθέματα Ρωμαϊκής Περιόδου - Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας

Τον 4ο περίπου αι. π.Χ., οι έριδες μεταξύ Λάρισας και Φαρσάλου, στην προσπάθεια της πρώτης να διατηρήσει τη δύναμη της και την πρωτοκαθεδρία της στο θεσμό της ταγείας, οδήγησαν τις δύο πόλεις σε συγκρούσεις από τις ο- ποίες η Λάρισα εξήλθε νικήτρια με τη βοήθεια δυνάμεων από την Κεντρική Ελλάδα. Η συνεχόμενη όμως διαμάχη την αποδυνάμωσαν με αποτέλεσμα να κατακτηθεί από τους Μακεδόνες, όταν ο Φίλιππος ο Β’ εισέβαλε στην περιοχή. Από το 344 π.Χ. έως το 196 π.Χ. η Λάρισα ήταν υποταγμένη στο όνομα ενός συνασπισμού στους βασιλείς της Μακεδονίας. Αργότερα όμως όταν οι Ρωμαίοι εισέβαλαν στην περιοχή, απελευθερώνοντας τη Λάρισα από τους Μακεδόνες, στην εξουσία επικράτησε η αντιμακεδονική παράταξη η οποία ευνοούνταν από τους Ρωμαίους κατακτητές. Κάτω από τη δική τους δημοκρατική διακυβέρνηση, η πόλη γνώρισε μια σύντομη αναλαμπή ακμής χωρίς να παραλείπονται και πολλές φάσεις παρακμής.

Μια από τις πιο λαμπρές στιγμές στην ιστορία της ήταν η θεσμοθέτηση των Ελευθέριων. Τα Ελευθέρια που θεσμοθετήθηκαν προς τιμήν του Ελευθερίου Διός, κατά το 2ο αιώνα π.Χ., ήταν μια μεγάλη πανθεσσαλική γιορτή με απήχηση σε όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, σε πόλεις της Μικράς Ασίας ακόμη και της Ιταλίας. Αυτά περιελάμβαναν μεγάλους ιππικούς, φιλολογικούς, χορευτικούς, γυμνικούς και μουσικούς αγώνες.

https://www.larissa.gov.gr/el/i-poli/muthologia-istoria

Διαβάστε Περισσότερα...

Κασσώπη: Το Ελληνικό Μάτσου Πίτσου - Η αρχαία πόλη της Ηπείρου που την «θυμούνται» ακόμα στο Αφγανιστάν

 


Στη σημερινή περιοχή του χωριού Καμαρίνα στον νομό της Πρέβεζας, τον 4ο αιώνα π.Χ. αναπτύχθηκε ένα σπουδαίο πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο, η Κασσώπη.

Μερικοί αποκαλούν την περιοχή ως «ελληνικό Μάτσου Πίτσου», που σημαίνει «αρχαίο βουνό» κατά αντιστοιχία της αρχαίας πόλης των Ίνκα στο νότιο Περού που χάθηκε με απότομο τρόπο.

Δημιουργήθηκε από τους Κασσωπαίους, ένα από τα σημαντικότερα φύλα της αρχαίας Ηπείρου. Από τον βορρά συνόρευε με τον ποταμό Αχέροντα, από τον νότο με τον Αμβρακικό Κόλπο, ενώ τα όρια της από ανατολή και δύση ήταν ο Λούρος ποταμός και το Ιόνιο πέλαγος αντίστοιχα.

Παρακολουθείστε την εντυπωσιακή πτήση πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο της Κασσώπης…

Ιστορική αναδρομή

Δεν είναι σίγουρο πότε ακριβώς ιδρύθηκε η αρχαία Κασσώπη. Ορισμένοι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι η πόλη ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ από Αρκάδες και Ηλείους.

Η πρώτη γραπτή αναφορά της πόλης έγινε το 6ο αιώνα π. Χ από τον Στέφανο Βυζάντιο, ενώ η επίσημη ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού αναφέρει ότι » η Κασσώπη, πρωτεύουσα της Κασσωπαίας, κτίστηκε πριν τα μέσα του 4ου αι. π.Χ. (340 π.Χ), σε φυσικά οχυρή θέση, σε ένα οροπέδιο με υψόμετρο 550-650 μ., στις πλαγιές του Ζαλόγγου, με σκοπό να προστατεύσει από την εκμετάλλευση των Ηλείων αποίκων, την εύφορη πεδιάδα που απλωνόταν νοτιότερα».

Το σημείο όπου χτίστηκε η Κασσώπη λειτουργούσε σαν φυσικό οχυρό, καθώς το υψόμετρο ξεπερνούσε τα 600 μέτρα. Όλα τα σπίτια διέθεταν μεσημβρινό προσανατολισμό και άρτια κατασκευή και λειτουργικότητα, με κοινό αποχετευτικό διάδρομο και σκεπασμένο υπόνομο. Τον 4ο αιώνα π.Χ. γνώρισε σημαντική ακμή και οικονομική άνθιση με βάση το εμπόριο, την κτηνοτροφία και τη γεωργία, καθώς ήταν χτισμένη στην εύφορη πεδιάδα της σημερινής Πρέβεζας. Μάλιστα, είχε και δικό της νόμισμα που άλλοτε απεικόνιζε τον Δία και άλλοτε την Αφροδίτη. Μέσα στο πολυγωνικό τείχος της αρχαίας Κασσώπης υπήρχαν περίπου 600 διώροφα σπίτια, μέσα σε οικόπεδα των 230 m2.

Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου η Κασσώπη συμμάχησε με τους Σπαρτιάτες, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα φύλα της Ηπείρου που τάχθηκαν υπέρ της Δηλιακής Συμμαχίας και των Αθηναίων.

Στη συνέχεια ο βασιλιάς Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας, κατέλαβε μεταξύ άλλων και την Κασσώπη και την παρέδωσε σαν δώρο στον βασιλιά Αλέξανδρο Α΄ του ηπειρωτικού φύλου των Μολλοσών.

Ενδιαφέρον στην ιστορία έχει ότι ο Αλέξανδρος Α’ παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα, αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και την ημέρα του γάμου δολοφονήθηκε ο Φίλιππος Β’ από τον Παυσανία.

Η χρήση του Ωδείου εκτός από μουσικές και λογοτεχνικές εκδηλώσεις, χρησιμοποιήθηκε και ως Βουλευτήριο του Κοινού των Ηπειρωτών.

Η αρχαία Κασσώπη και όλη η Ήπειρος ακολούθησε τον Μέγα Αλέξανδρο και την επεκτατική πολιτική του μέχρι τα βάθη της Ασίας, όταν ο στρατηγός Λυκίσκος κατέλαβε την Ήπειρο και εγκατέστησε μακεδονική φρουρά.

Είναι άξιο αναφοράς ότι στα πρώτα ντοκιμαντέρ για την απομακρυσμένη φυλή Καλάς (Kalash) στο ορεινό Πακιστάν, ένας ηλικιωμένος άνδρας δήλωσε ότι «θυμάται από την προφορική παράδοση ότι οι πρόγονοί του κατάγονταν από μια μακρινή ορεινή περιοχή, άπειρο χώρα (Ήπειρος), που είχε πολλά βουνά και ποτάμια που ένα το έλεγαν Τσίαμι (Θύαμις = Καλαμάς) και το άλλο πήγαινε στον Κάτω Κόσμο (Αχέρων)». Η παρακμή της σημαντικής πόλης άρχισε γύρω στο 170 π. Χ. Το 167 π. Χ ο Αιμίλιος Παύλος, με τη σταδιακή άνοδο της μακρόχρονης ρωμαϊκής περιόδου κατέστρεψε την Κασσώπη.

Προς το τέλος του 1ου αιώνα η πόλη εγκαταλείφθηκε οριστικά, με τους κατοίκους της να μεταφέρονται στη Νικόπολη.

Δίπλα στο Ζάλογγο

Ο βρετανός περιηγητής συνταγματάρχης Ουίλιαμ Μάρτιν Λικ ήταν ο πρώτος που ταύτισε τα ερείπια της περιοχής κοντά στο Ζάλογγο με την αρχαία Κασσώπη. Το 1805 επισκέφτηκε για πρώτη φορά την αρχαία Κασσώπη και τριάντα χρόνια αργότερα δημοσίευσε τη γραφική της παράσταση.

Το σημείο όπου χτίστηκε η Κασσώπη λειτουργούσε σαν φυσικό οχυρό, καθώς το υψόμετρο ξεπερνούσε τα 600 μέτρα. Παράλληλα γύρω από την περιοχή οικοδομήθηκε και πολυγωνικό τείχος που ενίσχυε την αμυντική θέση της Κασσώπης.

Ο Βρετανός περιηγητής συνταγματάρχης Ουίλιαμ Μάρτιν Λικ ήταν ο πρώτος που ταύτισε τα ερείπια της περιοχής κοντά στο Ζάλογγο με την αρχαία Κασσώπη.

Την αρχαία πόλη διέσχιζαν περίπου είκοσι κάθετοι δρόμοι οι οποίοι τη χώριζαν σε τρεις παράλληλες ζώνες με περισσότερα από 60 ορθογώνια οικοδομήματα. Από τα σημαντικότερα ήταν το θέατρο της Κασσώπης που χτίστηκε τον 3ο αιώνα, χωρούσε περίπου 2.500 χιλιάδες άτομα και λειτουργούσε και ως Βουλευτήριο.

Το Πρυτανείον ήταν ένα οικοδόμημα περίπου οκτώ δωματίων, ενώ το Καταγώγειον ήταν ένα δημόσιο κτίριο που ίσως να λειτουργούσε ως κέντρο εμπορικών συναλλαγών. Παρόμοιο οικοδόμημα έχει βρεθεί και στην αρχαία Ολυμπία.

Το θέατρο της Κασσώπης χτίστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. και είχε χωρητικότητα περίπου 2.500 ατόμων. Kατ’ άλλους συγγραφείς χωρούσε 6.000 άτομα. Ήταν το μεγαλύτερο από τα δύο συνολικά θέατρα που υπήρχαν στην πόλη. Η Αφροδίτη λατρευόταν έντονα από τους Κασσωπαίους γι΄ αυτό και υπήρχε και ιερό αφιερωμένο στη θεά. Μέσα από τα τείχη της πόλης υπήρχαν τέσσερα νεκροταφεία και ένα μαυσωλείο το οποίο ανήκε σε σημαντικό ευγενή της πόλης. Είναι γνωστό ως «Βασιλόσπιτο» και πρόκειται για υπόγειο θολωτό τάφο μακεδονικής τεχνοτροπίας.

Τέλος, υπήρχαν ορισμένες ιδιωτικές οικίες, τα λεγόμενα «Σπίτια» που αποτελούνταν από προαύλιο χώρο, ανδρώνα, μαγειρείο, λουτρό και διάφορους άλλους βοηθητικούς χώρους.

 mixanitouxronou.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Τι ήταν ο Ταράξιππος που τόσο έτρεμαν οι αρχαίοι Έλληνες



Οι πρόγονοί μας είχαν μια λέξη ειδικά αφιερωμένη σε έναν από τους χειρότερους εφιάλτες τους.

Ταράξιππο ονόμαζαν τον δαίμονα που τρόμαζε τα άλογα στις ιπποδρομίες, μια βασανισμένη ψυχή που στοίχειωνε τα ιπποδρόμια του ελλαδικού χώρου και καταλάγιαζε μόνο με θυσίες.

Ο Ταράξιππος ήταν ουσιαστικά Ταράξιπποι, πλήθος δαιμονίων δηλαδή που ενέδρευαν στους ιπποδρόμους και έκαναν τα άλογα να αφηνιάζουν, προκαλώντας συντριβές αρμάτων και τραυματισμούς ή θανάτους αρματηλατών.

Δεν ήταν μικρό πράγμα ο Ταράξιππος, που όπως μας λέει ο Παυσανίας ήταν περισσότερο επίθετο που αποδίδονταν στους δαίμονες του ιπποδρόμου παρά αυθύπαρκτη οντότητα. Ο δαίμονας έσπερνε όλεθρο και καταστροφή στα ιπποδρόμια και έπρεπε να καλοπιαστεί για να αφήσει ήσυχα τα άλογα και τους αναβάτες τους.

Κάθε πόλη-κράτος είχε τον δικό της Ταράξιππο, αν και ο γνωστότερος ήταν στην Ολυμπία. Αυτός την έστηνε στις στροφές του ιπποδρόμου και όταν περνούσαν από κει τα άλογα, έβγαινε και τα τρόμαζε. Αόρατος φυσικά στους αρματοδρόμους, το μόνο που έβλεπες από αυτόν ήταν οι τρομακτικές συνέπειες της δράσης του.

Γι’ αυτό και οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν να στήνουν βωμούς στις στροφές των ιπποδρόμων και οι ηνίοχοι να τελούν κατευναστικές θυσίες στο όνομά του πριν από τους αγώνες: «παραθέοντας δὲ κατὰ τοῦτο τοὺς ἵππους φόβος τε αὐτίκα ἰσχυρὸς ἀπ' οὐδεμιᾶς προφάσεως φανερᾶς καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου λαμβάνει ταραχή, τά τε δὴ ἅρματα καταγνύουσιν ὡς ἐπίπαν καὶ οἱ ἡνίοχοι τιτρώσκονται: καὶ τοῦδε ἡνίοχοι ἕνεκα θυσίας θύουσι καὶ γενέσθαι σφίσιν ἵλεων εὔχονται τὸν Ταράξιππον», γράφει χαρακτηριστικά ο Παυσανίας στην «Ελλάδος περιήγησις».

Ποιος ήταν όμως ο Ταράξιππος που έβαζε τους προγόνους μας σε τέτοιο μπελά;

Ο Ταράξιππος της Ολυμπίας

Στην ελληνική μυθολογία αναφέρονται αρκετοί ονομαστοί Ταράξιπποι, κανείς τους όμως πιο γνωστός και τρομακτικός από τον Ταράξιππο της Ολυμπίας. Ο σπουδαίος ποιητής των ελληνιστικών χρόνων Λυκόφρων ο Χαλκιδεύς μας λέει πως ήταν ένας γίγαντας αυτός που είχε ενταφιαστεί στον ιππόδρομο και στοίχειωνε τα άλογα.

Ή ήταν ο γιος του γίγαντα, ένας ντόπιος ευγενής που είχε θυσιαστεί για να εξευμενίσει τους θεούς και να λήξει μια παρατεταμένη περίοδος ξηρασίας. Άλλοι αποδίδουν τον Ταράξιππο της Ολυμπίας στον φοβερό αρματοδρόμο Ωλένιο της Ολυμπίας, που σκοτώθηκε σε αγώνα, ή ακόμα και στον Δαμέωνα, τον σύντροφο του Ηρακλή στον πόλεμο.

Όπως ξέρουμε από την ελληνική μυθολογία, ο Δαμέων ακολούθησε τον Ηρακλή στην οδύσσειά του εναντίον του Αυγεία και τον συνακόλουθο άθλο του, σκοτώθηκε όμως από τον Κτεάτη. Κατά την παράδοση, το πιστό του άτι θάφτηκε δίπλα του, στοιχειώνοντας τον χώρο που μετατράπηκε αργότερα στον ιππόδρομο της Ολυμπίας.

Ο Παυσανίας μας λέει πάντως πως όλα αυτά είναι θρύλοι και ο Ταράξιππος συνδεόταν αποκλειστικά με τον Ποσειδώνα, τον θεό της θάλασσας και των αλόγων. Ο Ποσειδών Ίππος δεν σκότωσε εξάλλου τον Ιππόλυτο, τον γιο του Θησέα, στέλνοντας έναν μαινόμενο ταύρο να φοβίσει τα άλογα του άρματός του; Το άρμα αναποδογύρισε τελικά και ο Ιππόλυτος σκοτώθηκε από τον πραγματικό Ταράξιππο.

Η ελληνική μυθολογία παραθέτει αρκετά ακόμα ονόματα ως πιθανούς πρωταίτιους του δαίμονα των ιπποδρόμων και όλα τους έχουν να κάνουν με τοπικούς ήρωες που σκοτώθηκαν σε ιππικούς αγώνες. Μπορεί δηλαδή κάλλιστα να ήταν το πνεύμα όποιου είχε αφήσει τη ζωή του στο ιπποδρόμιο.

Υπάρχει πάντως και μια σαγηνευτική ιστορία που μας έρχεται από τον τραγικό Οίκο των Ατρειδών και αξίζει να τη μνημονεύσουμε…

Ο πανούργος βασιλιάς Οινόμαος και η θρυλική αρματοδρομία του με τον Πέλοπα

Πατέρας του καταραμένου βασιλιά των Μυκηνών, Ατρέα, και παππούς του Μενέλαου και του Αγαμέμνονα ήταν ο Πέλοπας, γιος αυτός του Ταντάλου, το έγκλημα του οποίου απλώθηκε σαν μάστιγα σε όλο το γένος των Τανταλιδών. Αφού επιβίωσε λοιπόν ο Πέλοπας από την περιπέτεια που είχε με τον πατέρα του, ο οποίος τον έκοψε κομματάκια και τον τάισε στους θεούς(!), θέλησε να πάρει γυναίκα όχι όποια κι όποια, αλλά την πεντάμορφη Ιπποδάμεια, την κόρη του βασιλιά Οινόμαου της Πίσας (πόλης-κράτους στην αρχαία Ηλεία).

Ο Πέλοπας αγαπούσε να βάζει στον εαυτό του δύσκολα, μιας και ο Οινόμαος είχε φονεύσει μέχρι τότε καμιά ντουζίνα επίδοξους γαμπρούς, καθώς είχε λάβει χρησμό πως ο γαμπρός του θα τον σκοτώσει τελικά (κατά άλλη εκδοχή, είχε ερωμένη την Ιπποδάμεια και δεν ήθελε να τη μοιραστεί). Κι έτσι προκαλούσε τους μνηστήρες σε αρματοδρομία αντοχής από τον Ναό του Διός στην Ολυμπία ως τον Ναό του Ποσειδώνα στον Ισθμό της Κορίνθου.

Αρματοδρομίες που ήξερε πως θα κέρδιζε φυσικά, μιας και γιος του Άρη καθώς ήταν είχε ζεμένα στο άρμα του θεϊκά άλογα. Ο Οινόμαος έπαιρνε πράγματι κάθε φορά τον αγώνα και το κεφάλι του αντιπάλου του στο τέλος, κατά την αρχική συμφωνία, τα οποία παλούκωνε σε πασσάλους γύρω από το παλάτι του. Κατά τους τοπικούς θρύλους, Ταράξιπποι έγιναν κάποιοι από τους μνηστήρες, όπως ο Αλκάθοος, ο βασιλιάς των Μεγαρέων. Αυτό αναφέρει ο Παυσανίας, πως επειδή έχασαν στην αρματοδρομία, μετατράπηκαν σε εχθρικά στοιχειά για κάθε αναβάτη.

Απτόητος απ’ όλα αυτά ο Πέλοπας και παρά το γεγονός ότι γνώριζε για το στημένο του πράγματος, είπε να δοκιμάσει την τύχη του. Και είπε να τη δοκιμάσει γιατί δεν θα το άφηνε στην τύχη φυσικά, κάθε άλλο. Είχε κι αυτός την εύνοια των θεών, μιας και όχι μόνο δεν τον κατασπάραξαν όταν ο πατέρας του τον τεμάχισε και τους τον σερβίρισε, αλλά με εντολή του Δία η Κλωθώ ταίριαξε όλα του τα κομμάτια φέρνοντάς τον ξανά στη ζωή.

Ο Ψευδο-Απολλόδωρος μας λέει στη «Βιβλιοθήκη του Απολλόδωρου» πως ο Ποσειδώνας του έδωσε ένα φτερωτό άρμα με τέτοιες δυνατότητες που ακόμα και στη θάλασσα μπορούσε να τρέξει χωρίς καν να βραχεί. Ακόμα κι έτσι όμως η μάχη ήταν αμφίρροπη, κι έτσι έκανε άλλο ένα βήμα: δωροδόκησε τον περίφημο ηνίοχο του Οινόμαου, Μυρτίλο, γιος του Ερμή αυτός, ώστε να σαμποτάρει το βασιλικό άρμα.

Ο Πέλοπας του υποσχέθηκε πως θα του έδινε το μισό βασίλειο ή την Ιπποδάμεια για ένα βράδυ, ό,τι αποφάσιζε ο Μυρτίλος, φτάνει να τον βοηθούσε να κερδίσει τον Οινόμαο. Έτσι κι έγινε, ο έμπιστος ηνίοχος αντικατέστησε τα ορειχάλκινα καρφιά στους άξονες του βασιλικού άρματος με κέρινα και τα υπόλοιπα θα ήταν ιστορία.

Μόλις ξεκίνησε η αρματοδρομία της Πίσας, το τέθριππο άρμα του Οινόμαου αναποδογύρισε και ο βασιλιάς σκοτώθηκε. Ή, κατά την άλλη εκδοχή, τον κέρδισε στα ίσα ο Πέλοπας με το φτερωτό άρμα του Ποσειδώνα και τον σκότωσε μετά ο ίδιος, διαφεύγοντας με την Ιπποδάμεια και τον Μυρτίλο. Όταν ωστόσο είπε ο τελευταίος να διεκδικήσει την αμοιβή του επιλέγοντας τη νύχτα με την Ιπποδάμεια, ο Πέλοπας τον σκότωσε κι αυτόν. Να τη βιάσει προσπάθησε ουσιαστικά, επισύροντας την οργή του νόμιμου πια συζύγου της.

Ο Ταράξιππος της Ολυμπίας ήταν λοιπόν σε αυτή την εκδοχή είτε ο βασιλιάς Οινόμαος είτε ο κατεργάρης Μυρτίλος. Ο οποίος καταράστηκε τον Πέλοπα και η κατάρα του απλώθηκε πάνω από τον Οίκο των Ατρειδών με τις γνωστές συνέπειες. Ο Πέλοπας, από την άλλη, για να εξευμενίσει τον νεκρό Μυρτίλο, του αφιέρωσε ένα ανάχωμα και θυσίασε προς τιμήν του θέλοντας να κάνει την οργή του να κοπάσει, όπως καταμαρτυρεί ο Παυσανίας.

Τελειώνοντας, υπάρχει άλλος ένας μύθος που συνδέεται με τον Ταράξιππο της Ολυμπίας, ακόμα πιο περίεργος από τους άλλους. Σύμφωνα με αυτόν, ο Πέλοπας έθαψε ένα μυστηριώδες αντικείμενο κοντά στο ιπποδρόμιο, ένα αντικείμενο που του έδωσε ο θηβαίος ήρωας Αμφίονας της Αντιόπης και, κατά τον Παυσανία, ήταν αυτό που τρόμαξε τα άλογα του Οινόμαου, αλλά και κάθε άλλο άλογο έκτοτε.

Ο Παυσανίας αποκαλύπτει πως την ιστορία του την είπε ένας Αιγύπτιος και μας λέει πως μπορεί να είναι αληθινή, καθώς ο Αμφίονας είχε μαγικές ικανότητες. Με τις θείες μελωδίες της λύρας του δεν ανέβαιναν εξάλλου μόνοι τους οι λίθοι που έφτιαξαν τα πρώτα τείχη της επτάπυλης Θήβας;

Ένας ακόμα διαβόητος Ταράξιππος ήταν αυτός που πανικόβαλλε τα άλογα στην Κόρινθο. Εδώ ήταν πιθανότατα ο Γλαύκος, ο γιος του Σισύφου, που στοίχειωσε τον ιππόδρομο του Ισθμού, γιατί είχε πεθάνει με τραγικό τρόπο. Είχε πάρει μέρος στους αθλητικούς αγώνες που διοργάνωσε ο Άκαστος για τον νεκρό πατέρα του Πελία, όταν -κατά τη γνωστότερη εκδοχή που παραθέτει ο λατίνος λόγιος Γάιος Ιούλιος Υγίνος- κατασπαράχθηκε από τα άλογά του, τα οποία τρελάθηκαν όταν ήπιαν νερό από μια μαγεμένη στέρνα…

newsbeast.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Η ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ των ΕΡΜΙΑ, ΗΦΑΙΣΤΙΩΝΑ, ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ



  Του καθηγητή Χαράλαμπου Σπυρίδη (*)hspyridis@music.uoa.gr

Τέσσερις άνδρες, μία «τετρακτὺς» διακεκριμένων προσωπικοτήτων·

- ο ένας είναι ο θλαδίας, ο τρίπρατος, ο Πλατωνικός φιλόσοφος, ο τύραννος του Αταρνέως της Μυσίας, ο μοναδικός σύμμαχος του βασιλιά Φιλίππου Β΄ επί της Ασιανής γης, ο Ερμίας·

- ο άλλος είναι ο πολέμαρχος και «φιλαλέξανδρος» στρατηγός «χιλίαρχος ἐπὶ τῇ ἵππῳ τῇ ἑταιρικῇ», ο «ἕτερος ἐγώ» του στρατηλάτη Αλεξάνδρου, ο Ηφαιστίων·

- ο τρίτος είναι αυτός ο ίδιος ο κοσμοκράτορας Αλέξανδρος, ο Βασιλιάς της Μακεδονίας, ο Ηγεμών της Πανελλήνιας Συμμαχίας κατά της Περσικής αυτοκρατορίας, ο Βασιλιάς της Ευρώπης ως Ηγεμών των Ελλήνων, ο Φαραώ της Αιγύπτου, ο Βασιλιάς της Ασίας (αναγορεύθηκε στα Άρβηλα) και της Βορειοδυτικής Ινδίας και, τέλος, ο Βασιλιάς της Λιβύης·

- ο τέταρτος είναι ο Πλατωνικός φιλόσοφος Αριστοτέλης από τα Θρακικά -και όχι Μακεδονικά- Στάγιρα[1], ο συγγραφέας κατά μεν τους Αλεξανδρινούς 400 συγγραμμάτων, κατά δε τον Διογένη Λαέρτιο 445.270 στίχων, ο δάσκαλος του διαδόχου του Μακεδονικού θρόνου, του Αλεξάνδρου Γ΄, όλοι τους «ἐξεμέτρησαν τὸν βίον» με το φυτικό δηλητήριο «ἀκόνιτον».

Κατά τη δηλητηρίαση με ακόνιτον ο εγκέφαλος του θύματος είναι πλήρως ενεργός, που σημαίνει ότι το θύμα έχει πλήρη συναίσθηση της κατάστασης, αλλά το σώμα δεν κινείται και η κατάληξη έρχεται με την παράλυση των αναπνευστικών μυών.

Ο πατέρας της Βοτανολογίας Θεόφραστος αναφέρει ότι για να είναι το ακόνιτον αποτελεσματικό, πρέπει να παρασκευαστεί με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο και πως δεν μπορεί να το κάνει ο καθ' ένας. Η διάρκεια του χρόνου που χρειάζεται το ακόνιτον για να είναι αποτελεσματικό εξαρτάται από τον χρόνο της συλλογής του· μπορεί να παρασκευαστεί κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να αποδειχθεί θανατηφόρο σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή· σε λίγες ημέρες, σε λίγους μήνες ή και σε λίγα χρόνια. Τη λεπτομέρεια αυτήν την παραβλέπουν οι Ιστορικοί και θεωρούν ότι το θύμα πεθαίνει μόλις πιει το δηλητήριο ακόνιτον.


ΠΗΓΗΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 9.1.2022.

 

(*) Ο κ. Χαράλαμπος Χ. Σπυρίδης είναι Καθηγητής Μουσικής Ακουστικής, Πληροφορικής, τ. Διευθυντής Εργαστηρίου Μουσικής Ακουστικής Τεχνολογίας, τ. Διευθυντής Τομέως Τεχνολογίας Ήχου, Μουσικοπαιδαγωγικής & Βυζαντινής Μουσικολογίας στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών - Φιλοσοφική Σχολή στο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και κοσμήτωρ της Διεθνούς Επιστημονικής Εταιρείας της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας.


ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

[1] Ο Φίλιππος Β΄, ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κατέλαβε τα Στάγιρα, τα κατέστησε Μακεδονικά και τα ισοπέδωσε στον Ολυνθιακό πόλεμο το 349 π.Χ. Ο Αριστοτέλης είχε γεννηθεί στα Στάγιρα της Θρακικής χώρας το 384 π.Χ. δηλαδή 35 χρόνια πριν.


arxeion-politismou.gr

Διαβάστε Περισσότερα...