Η θυσία της Περσίας από τον Μέγα Αλέξανδρο στον τάφο της Αμφίπολης

Του Γιώργου Ροδάκογλου

Μια προσεκτική ματιά των μορφών που απεικονίζονται στα επιστύλια μας βοηθούν να αντιληφτούμε ότι πρόκειται για μια εικόνα που παραπέμπει σε θυσία αλλά ταυτόχρονα σε γλέντι, πιθανότατα και σε γάμο.

Σύμφωνα με τα όσα έγραψε ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός και συγγραφέας Διόδωρος Σικελιώτης. (τόμος ΙΔ εκδόσεις Γεωργιάδη)και με την βοήθεια του Γιώργου Σουπιού που έκανε την επεξεργασία των εικόνων, μπορούμε να ταξιδέψουμε στην εποχή του Φιλίππου ΙΙ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Διόδωρος λοιπόν περιγράφει τη σκηνή όπου ο Βασιλιάς Φίλιππος ΙΙ είχε πάρει χρησμό από το μαντείο των Δελφών προκειμένου να ξεκινήσει την εκστρατεία του εναντίον των Περσών.
«Έστεπαι μεν ο ταύρος, έχει τέλος, έστιν ο θύσων»
δηλαδή: « Ο ταύρος είναι στεφανωμένος. Όλα είναι τελειωμένα κι υπάρχει αυτός που θα τον θυσιάσει».
Ο χρησμός αν και αποδείχθηκε προφητικός σύμφωνα με τον Διόδωρο δεν μιλούσε για το Φίλιππο .

Σύμφωνα πάντα με τον ιστορικό ο Φίλιππος, μετά το μαντείο των Δελφών έκανε μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις στις Αιγές προς τους Θεούς! Οι εορταστικές αυτές εκδηλώσεις συνδυαζόντουσαν με τους γάμους της κόρης του Κλεοπάτρας. Οι θρησκευτικές τελετές και ο βασιλικός γάμος έδινε την αφορμή να συγκεντρώσει φίλους βάρβαρους για να φιλοφρονήσει τους Έλληνες που τον είχαν κάνει γενικό αρχηγό της εκστρατείας κατά των Περσών. Σε ένα τμήμα της εικόνα του επιστυλίου απεικονίζεται και η φτερωτή νίκη που σημειωτέον ήταν και το σύμβολο που έφερε επάνω της, η ασπίδα του Φιλίππου. Ο Φίλιππος όμως δεν κατάφερε να εκστρατεύσει εναντίον των Περσών διότι δολοφονήθηκε. Την Περσία όμως την κατέκτησε ο Μέγας Αλέξανδρος . Με βάση όσα περιγράφει ο Διόδωρος μπορούμε να εικάσουμε ότι ο στεφανωμένος ταύρος συμβολίζει την Περσία και σύμφωνα με τον χρησμό αυτός που θα τον θυσιάσει, δεν είναι άλλος από αυτόν που την κατέκτησε. Μέγας Αλέξανδρος.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Το έργο του Διοδώρου πραγματεύεται την παγκόσμια ιστορία από τη δημιουργία μέχρι την εποχή του, ειδικότερα το 59 π.Χ., έτος της πρώτης υπατείας του Καίσαρα. Αποτελείται από 40 βιβλία, από τα οποία έχουν διασωθεί τα πέντε πρώτα και η δεύτερη δεκάδα (Χ-ΧΧ). Ο ίδιος μας πληροφορεί για το περιεχόμενο των βιβλίων του: Τα έξι πρώτα αναφέρονται σε μυθικά χρόνια, τρία από αυτά για τα βαρβαρικά έθνη και τρία για τους Έλληνες. Τα επόμενα έντεκα αναφέρονται στο διάστημα από τον Τρωικό Πόλεμο μέχρι τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και τα υπόλοιπα 23 βιβλία εξιστορούν τα επόμενα χρόνια μέχρι το 59 π.Χ.

Ονόμασε το έργο του Ιστορική Βιβλιοθήκη επειδή πρόκειται για την ενοποίηση των διαφόρων ιστορικών πηγών, μεταξύ των οποίων αναγνωρίζονται ο Μανέθων, οΕκαταίος Αβδηρίτης, ο Ηρόδοτος, ο Αγαθαρχίδης, ο Θουκυδίδης, ο Κτησίας, ο Κλείταρχος, ο Έφορος, ο Τίμαιος και άλλοι.
Η κριτική του έργου έχει επισημάνει πολλές ελλείψεις. Σχετικά με την ιστορική αφήγηση καθεαυτή, το έργο δεν χαρακτηρίζεται από αντικειμενικότητα και ορθολογισμό, στοιχεία που εισήχθησαν από τον Θουκυδίδη.

Πηγή: thousandnews.gr