Ο χώρος της μονάδας εντατικής θεραπείας είναι ένας χώρος που γίνεται αγώνας εντατικός εναντίον του θανάτου. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό παλεύουν με τον θάνατο ο οποίος διεκδικεί τον ασθενή, αλλά και ο ασθενής βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Μπροστά του βλέπει τον θάνατο να έρχεται, και αυτό του αυξάνει την στενοχώρια, συγχρόνως είναι μόνος του, χωρίς την ύπαρξη των αγαπημένων του προσώπων, τα οποία βλέπει ελάχιστα λεπτά της ώρας. Τότε βρίσκεται απέναντι στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του θανάτου, του νοήματος της ζωής, αλλά εμφανίζονται και οι τύψεις από γεγονότα του παρελθόντος.
Στον θάλαμο εντατικής θεραπείας υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για την υγεία του σώματος και την διαφυγή του θανάτου, αλλά δεν υπάρχει παράλληλο ενδιαφέρον για τα εσωτερικά υπαρξιακά ερωτήματα και τις πνευματικές ανησυχίες του ασθενούς. Ο Κληρικός δύσκολα μπορεί να εξασκήση την ποιμαντική του διακονία. Έτσι, ο ασθενής μόνος του πρέπει να ανανήψη πνευματικά, να δεχθή τις επισκέψεις της θείας Χάριτος, ανάλογα με τις προηγούμενες εσωτερικές καταστάσεις.
Στο διαδίκτυο βρήκα ένα κείμενο του αειμνήστου λαμπρού Εισαγγελικού Λειτουργού Ευάγγελου Κρουσταλάκη, που έφθασε μέχρι και την θέση του Εισαγγελέως τού Αρείου Πάγου, με τις νομικές του γνώσεις, αλλά και το ήθος του. Ο ίδιος περιγράφει την εμπειρία του από την μονάδα εντατικής νοσηλείας στην οποία βρέθηκε μετά από μιά σοβαρή χειρουργική επέμβαση. Γράφει για το «έντονο συναίσθημα απομόνωσης», για την «αίσθηση της εγκατάλειψης, «τις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς», τις πολλές σκέψεις που «κατακλύζουν το μυαλό του ανθρώπου», και που ταλανίζουν την ψυχή του. Στην αρχή τον βοήθησαν οι όμορφες αναμνήσεις «από τα προηγούμενα χρόνια», αλλά πάλι τον κατέκλυσε «το συναίσθημα της μοναξιάς και της εγκαταλείψεως». Και στην συνέχεια γράφει:
«Όπως ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, κοιτάζοντας σχεδόν πάντοτε το ταβάνι του δωματίου, άρχισα να περιφέρω το βλέμμα μου γύρω-τριγύρω. Και ξαφνικά ανακάλυψα στον απέναντι τοίχο, στην επάνω αριστερή γωνία του, μια εικόνα της Παναγίας που στην αγκαλιά της κρατούσε τον Χριστό. Κάποιος καλός άνθρωπος την είχε τοποθετήσει εκεί. Από την στιγμή αυτή η Παναγία μας έγινε η συντροφιά μου. Αυτή η απλή εικόνα, που δέν είχε ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία, ήταν μιά πόρτα που με οδήγησε κοντά στην Παναγία. Κατανόησα καλύτερα τότε τί πάει να πει ότι "η τιμή της εικόνος επί τό πρωτότυπον διαβαίνει", όπως λένε οι Πατέρες τής Εκκλησίας μας.
Συναισθήματα, σκέψεις, αγωνίες μου έγιναν αντικείμενο εκμυστηρεύσεών μου στην Παναγία. Εκείνη φαινόταν πως με άκουε. Φυσικά δεν μου μιλούσε, έδειχνε όμως ότι κατανοούσε την αγωνία μου. Έτσι, μια ατμόσφαιρα γαλήνης και ηρεμίας επικράτησε σιγά-σιγά και ανεπαίσθητα στην τρικυμισμένη ψυχή μου. Οι ατέλειωτες ώρες της παραμονής μου στην εντατική έπαψαν να είναι εφιαλτικές. Είχα την αισθηση πως κάποιος, που με αγαπούσε πολύ, βρισκόταν δίπλα μου. Ένιωθα το ζεστό χάδι, από το χέρι ενός δικού μου ανθρώπου, στο ξερό και φλεγόμενο από τον πυρετό μέτωπό μου».
Αυτό το περιστατικό δείχνει πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην ζωή μας η Παναγία, ιδίως αν κανείς είχε παρόμοιες εμπειρίες προηγουμένως. Έπειτα, δείχνει την μεγάλη αξία των εικόνων, των εκκλησιαστικών συμβόλων που μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο σε στιγμές που είναι αδύνατη άλλη ανθρώπινη βοήθεια. Σε κάποιο σημείο του άρθρου του ο αείμνηστος Ευάγγελος Κρουσταλάκης γράφει:
«Οι αναμνήσεις αυτές, αλλά ιδιαίτερα η εμπειρία μου από την Παναγία της εντατικής, αισθάνομαι πως με έχουν συνδέσει στενά με την εικόνα της Παναγίας. Έτσι τώρα μπορώ να νιώσω καλύτερα γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι, σε δύσκολες στιγμές της ζωής τους, στην Παναγία προσφεύγουν και αυτήν επικαλούνται, προσευχόμενοι μπροστά στην εικόνα της».
Η Παναγία επεμβαίνει στις πιο δύσκολες στιγμές τής ζωής μας, αρκεί να ζητήσουμε την βοήθειά της.
Στον θάλαμο εντατικής θεραπείας υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για την υγεία του σώματος και την διαφυγή του θανάτου, αλλά δεν υπάρχει παράλληλο ενδιαφέρον για τα εσωτερικά υπαρξιακά ερωτήματα και τις πνευματικές ανησυχίες του ασθενούς. Ο Κληρικός δύσκολα μπορεί να εξασκήση την ποιμαντική του διακονία. Έτσι, ο ασθενής μόνος του πρέπει να ανανήψη πνευματικά, να δεχθή τις επισκέψεις της θείας Χάριτος, ανάλογα με τις προηγούμενες εσωτερικές καταστάσεις.
Στο διαδίκτυο βρήκα ένα κείμενο του αειμνήστου λαμπρού Εισαγγελικού Λειτουργού Ευάγγελου Κρουσταλάκη, που έφθασε μέχρι και την θέση του Εισαγγελέως τού Αρείου Πάγου, με τις νομικές του γνώσεις, αλλά και το ήθος του. Ο ίδιος περιγράφει την εμπειρία του από την μονάδα εντατικής νοσηλείας στην οποία βρέθηκε μετά από μιά σοβαρή χειρουργική επέμβαση. Γράφει για το «έντονο συναίσθημα απομόνωσης», για την «αίσθηση της εγκατάλειψης, «τις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς», τις πολλές σκέψεις που «κατακλύζουν το μυαλό του ανθρώπου», και που ταλανίζουν την ψυχή του. Στην αρχή τον βοήθησαν οι όμορφες αναμνήσεις «από τα προηγούμενα χρόνια», αλλά πάλι τον κατέκλυσε «το συναίσθημα της μοναξιάς και της εγκαταλείψεως». Και στην συνέχεια γράφει:
«Όπως ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, κοιτάζοντας σχεδόν πάντοτε το ταβάνι του δωματίου, άρχισα να περιφέρω το βλέμμα μου γύρω-τριγύρω. Και ξαφνικά ανακάλυψα στον απέναντι τοίχο, στην επάνω αριστερή γωνία του, μια εικόνα της Παναγίας που στην αγκαλιά της κρατούσε τον Χριστό. Κάποιος καλός άνθρωπος την είχε τοποθετήσει εκεί. Από την στιγμή αυτή η Παναγία μας έγινε η συντροφιά μου. Αυτή η απλή εικόνα, που δέν είχε ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία, ήταν μιά πόρτα που με οδήγησε κοντά στην Παναγία. Κατανόησα καλύτερα τότε τί πάει να πει ότι "η τιμή της εικόνος επί τό πρωτότυπον διαβαίνει", όπως λένε οι Πατέρες τής Εκκλησίας μας.
Συναισθήματα, σκέψεις, αγωνίες μου έγιναν αντικείμενο εκμυστηρεύσεών μου στην Παναγία. Εκείνη φαινόταν πως με άκουε. Φυσικά δεν μου μιλούσε, έδειχνε όμως ότι κατανοούσε την αγωνία μου. Έτσι, μια ατμόσφαιρα γαλήνης και ηρεμίας επικράτησε σιγά-σιγά και ανεπαίσθητα στην τρικυμισμένη ψυχή μου. Οι ατέλειωτες ώρες της παραμονής μου στην εντατική έπαψαν να είναι εφιαλτικές. Είχα την αισθηση πως κάποιος, που με αγαπούσε πολύ, βρισκόταν δίπλα μου. Ένιωθα το ζεστό χάδι, από το χέρι ενός δικού μου ανθρώπου, στο ξερό και φλεγόμενο από τον πυρετό μέτωπό μου».
Αυτό το περιστατικό δείχνει πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην ζωή μας η Παναγία, ιδίως αν κανείς είχε παρόμοιες εμπειρίες προηγουμένως. Έπειτα, δείχνει την μεγάλη αξία των εικόνων, των εκκλησιαστικών συμβόλων που μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο σε στιγμές που είναι αδύνατη άλλη ανθρώπινη βοήθεια. Σε κάποιο σημείο του άρθρου του ο αείμνηστος Ευάγγελος Κρουσταλάκης γράφει:
«Οι αναμνήσεις αυτές, αλλά ιδιαίτερα η εμπειρία μου από την Παναγία της εντατικής, αισθάνομαι πως με έχουν συνδέσει στενά με την εικόνα της Παναγίας. Έτσι τώρα μπορώ να νιώσω καλύτερα γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι, σε δύσκολες στιγμές της ζωής τους, στην Παναγία προσφεύγουν και αυτήν επικαλούνται, προσευχόμενοι μπροστά στην εικόνα της».
Η Παναγία επεμβαίνει στις πιο δύσκολες στιγμές τής ζωής μας, αρκεί να ζητήσουμε την βοήθειά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου