Η ζωή μέχρι τα 150 δεν είναι πια επιστημονική φαντασία, αντίθετα «βρίσκεται» στο κοντινό μας μέλλον: Τα παιδιά μας θα ζουν κατά μέσο όρο...
μέχρι τα 120, υποστηρίζει η βραβευμένη με Νόμπελ επιστήμονας Ελίζαμπεθ Μπλάκμπερν.
Η δρ Μπλάκμπερν βραβεύτηκε από την σουηδική ακαδημία το 2009 για την έρευνά της στα τελομερή και την γενετική του γήρατος. Ανακάλυψε ότι τα τελομερή, που προστατεύουν τα χρωμοσώματα και το DNA, μικραίνουν καθώς γερνάμε, ενώ η διαδικασία επιταχύνεται λόγω του στρες. Αν μπορέσουμε, χρησιμοποιώντας το ένζυμο τελομεράση να επιβραδύνουμε ή να αναστρέψουμε αυτήν την διαδικασία, τότε θα επεκτείνουμε άμεσα το προσδόκιμο ζωής - κάτι που έχει ήδη γίνει σε πειράματα σε σκουλήκια και μύγες.
«Αν εξετάσεις τους αιωνόβιους, θα δεις ότι δεν πεθαίνουν από τις κοινές ασθένεις, καρδιακά, καρκίνο, διαβήτη... Απλώς τους "προδίδει" το σώμα τους. Είναι κάτι σαν το σύστημα να μην λειτουργεί πια», λέει η δρ Μπλάκμπερν.
Μπορεί βέβαια η επιστήμη να είναι πολύ κοντά στο να επεκτείνει την ανθρώπινη ζωή, αλλά οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν πολλά να συζητήσουν και να διευθετήσουν σε σχέση με το ζήτημα. Πρώτα από όλα, οι επιπτώσεις στο συνταξιοδοτικό, λέει μελέτη του London Business School. Ακόμα κι αν ο μέσος όρος ζωής επεκταθεί ως τα 100, θα πρέπει να εργαζόμαστε μέχρι τα 79 ή τα 82... Αυτό επίσης μπορεί να σημαίνει ότι θα αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε δουλειές και καριέρες δύο και τρεις φορές κατά τη διάρκεια του εργασιακού μας βίου, ενώ η τεχνολογία κάνει μέρα με τη μέρα άλματα που θα πρέπει να παρακολουθούμε.
Κι όλα αυτά, χωρίς να εξετάσουμε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις στον πλανήτη από την πληθυσμιακή αύξηση που θα προκληθεί και ενώ αυτός ήδη έχει καταβληθεί από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.
μέχρι τα 120, υποστηρίζει η βραβευμένη με Νόμπελ επιστήμονας Ελίζαμπεθ Μπλάκμπερν.
Η δρ Μπλάκμπερν βραβεύτηκε από την σουηδική ακαδημία το 2009 για την έρευνά της στα τελομερή και την γενετική του γήρατος. Ανακάλυψε ότι τα τελομερή, που προστατεύουν τα χρωμοσώματα και το DNA, μικραίνουν καθώς γερνάμε, ενώ η διαδικασία επιταχύνεται λόγω του στρες. Αν μπορέσουμε, χρησιμοποιώντας το ένζυμο τελομεράση να επιβραδύνουμε ή να αναστρέψουμε αυτήν την διαδικασία, τότε θα επεκτείνουμε άμεσα το προσδόκιμο ζωής - κάτι που έχει ήδη γίνει σε πειράματα σε σκουλήκια και μύγες.
«Αν εξετάσεις τους αιωνόβιους, θα δεις ότι δεν πεθαίνουν από τις κοινές ασθένεις, καρδιακά, καρκίνο, διαβήτη... Απλώς τους "προδίδει" το σώμα τους. Είναι κάτι σαν το σύστημα να μην λειτουργεί πια», λέει η δρ Μπλάκμπερν.
Μπορεί βέβαια η επιστήμη να είναι πολύ κοντά στο να επεκτείνει την ανθρώπινη ζωή, αλλά οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν πολλά να συζητήσουν και να διευθετήσουν σε σχέση με το ζήτημα. Πρώτα από όλα, οι επιπτώσεις στο συνταξιοδοτικό, λέει μελέτη του London Business School. Ακόμα κι αν ο μέσος όρος ζωής επεκταθεί ως τα 100, θα πρέπει να εργαζόμαστε μέχρι τα 79 ή τα 82... Αυτό επίσης μπορεί να σημαίνει ότι θα αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε δουλειές και καριέρες δύο και τρεις φορές κατά τη διάρκεια του εργασιακού μας βίου, ενώ η τεχνολογία κάνει μέρα με τη μέρα άλματα που θα πρέπει να παρακολουθούμε.
Κι όλα αυτά, χωρίς να εξετάσουμε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις στον πλανήτη από την πληθυσμιακή αύξηση που θα προκληθεί και ενώ αυτός ήδη έχει καταβληθεί από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου