Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Κάποιος κάποτε μου είχε πει ότι οι καλύτερες σκέψεις δημιουργούνται στην περίοδο της εξεταστικής. 
Όντως τελικά είχε δίκιο αφού το μυαλό μου σκεφτόταν διάφορα θέματα (μιας και είχα καιρό να γράψω). 
Κάποιο από αυτά ήταν η πολύ σαφής αλλά συγχρόνως αιωρούμενη φράση του Νίκου Καζαντζάκη «Ό,τι δεν συνέβη ποτέ είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά».
Λόγω του καλοκαιριού γνώρισα άτομα, τα οποία υποστήριζαν ακράδαντα πως ήθελαν να συμβούν στη ζωή τους πολλά πράγματα αλλά τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν λόγω της λεγόμενης «μοίρας» και των συγκυριών. 
Μπορώ να πω πως αυτή η αντίληψη με βρίσκει αντίθετο. 
Τι σημαίνει τελικά δεν έγινε γιατί η «μοίρα» δεν μου το επέτρεψε; Αφού κανείς δεν γνωρίζει ποιος την καθορίζει και αν όντως υπάρχει, τότε πως με τόση σιγουριά κάποιοι επιρρίπτουν τις ευθύνες τους σε κάτι αόριστο και για κάποιους ανύπαρκτο;
Έχω κι εγώ σίγουρα σκεφτεί καταστάσεις τις οποίες τελικά ήθελα να τις ζήσω αλλά δεν τις έζησα ποτέ , πιστεύοντας πως είτε θα τις βίωνα στο μέλλον είτε απλά πως δεν έπρεπε να τις βιώσω ποτέ αφού δεν ήταν γραφτό, αλλά θεωρώ ότι αυτό είναι λάθος. 
Δικό μου βέβαια γιατί ο καθένας έχει τη δική του άποψη.
Απλά ρε παιδιά σκεφτείτε, όταν κάτι θέλεις να το διεκδικήσεις και αξίζει να υπάρχει στη ζωή σου (σύμφωνα με τη δική σου γνώμη) τότε γιατί δεν το κάνεις; 
Γιατί περιμένεις από τη μοίρα ή τον άλλον άνθρωπο/κατάσταση να αλλάξει το μέλλον; 
Πάνω σε αυτό το σημείο πιστεύω πως τελικά αυτό δείχνει πως όχι μόνο δεν το ποθούσες αρκετά αλλά ούτε καν μπήκες στην διαδικασία (έστω και λίγο) να το διεκδικήσεις.
Οι καταστάσεις που έχουμε βιώσει , σε όλους τους τομείς, μπήκαν στη ζωή μας είτε επειδή άλλοι το θέλησαν και το προσπάθησαν είτε επειδή εμείς το ποθήσαμε τόσο που δεν περιμέναμε το μέλλον και τη μοίρα να μας δείξει αν τελικά έπρεπε να βιώσουμε αυτή την κατάσταση.
Φιλίες, σχέσεις, μεταπτυχιακά, σχολές, καριέρα, δουλειές, καταστάσεις χάθηκαν από τη ζωή μας κι αυτό γιατί; 
Γιατί τελικά δεν άξιζαν τόσο για εμάς ώστε να τις προσπαθήσουμε. Γιατί ενδόμυχα η «ανάγκη» και η επιθυμία μας για αυτά δεν υπερίσχυσαν της ασφάλειας. 
Φοβηθήκαμε να ζήσουμε; 
Να διεκδικήσουμε; 
Ή απλά δεν το θελήσαμε ποτέ τόσο πολύ που ακόμη και το ότι δεν συνέβη ποτέ δεν μας πείραξε γιατί δεν το είχαμε ανάγκη;
Ναι όντως το πιστεύω, ό,τι δεν συνέβη ποτέ απλά δεν το ποθήσαμε αρκετά για να συμβεί. 
Κι ακόμη κι αν συνέβαινε, έστω και για λίγο, θα οφειλόταν στη δική μας επιθυμία να γίνει , άσχετα αν απέτυχε ή πέτυχε. 
Μην μυθοποιείτε δηλαδή τις καταστάσεις που δεν συνέβησαν ποτέ στη ζωή σας βάζοντας στο μυαλό σας τους "μαγικούς" λόγους της μοίρας που δεν σας τις επέτρεψαν. 
Σε αυτή τη ζωή , αν θέλουμε να πούμε ότι εμείς την καθορίζουμε, τίποτα δεν απαγορεύεται, απλά εμείς υποσυνείδητα το έχουμε ως κάτι δύσκολο γιατί η επιθυμία μας γιαυτό δεν ήταν αρκετά δυνατή ώστε να μας το κάνει εύκολο.

Αυτό λοιπόν σκέφτηκα και έγραψα αυτό το άρθρο. 
Ό,τι αξίζει πραγματικά και το θελήσαμε έγινε ή έστω πήραμε μία γεύση του, ό,τι απλά έμεινε στην αφάνεια σαν κάτι άπιαστο είναι αυτό το άπιαστο που εμείς δεν θελήσαμε να το κάνουμε δικό μας γιατί πολύ απλά δεν το επιθυμούσαμε τόσο πολύ. 
Μην το σκέφτεστε λοιπόν πολύ και αναρωτιέστε τι θα γινόταν αν οι συνθήκες σας το επέτρεπαν, γιατί αν όντως το θέλατε τόσο πολύ να γίνει θα είχε ήδη γίνει…

Υ.Γ= Μην ξεχνάτε πως πάντα για τον καθένα από εμάς υπάρχουν οι δικές του εξαιρέσεις για κάθε θέμα και κατάσταση.
Γράφει ο Πυθαγόρας Κωνσταντίνος Ελευθεριάδης!

pithagoreiotheorima