Μυστικό δίκτυο σπηλαίων στο Όρος Φούτζι! Τι δείχνει ιαπωνικός χάρτης του 19ου αιώνα! (Εικόνες)

Το όρος Φούτζι, ένα από τα Τρία Ιερά Βουνά της Ιαπωνίας

Γύρω στα 1848, η ψηλότερη κορυφή της Ιαπωνίας, το όρος Φούτζι, απεικονίστηκε σε ένα πολύχρωμο, πανοραμικό χάρτη. Ανάμεσα στα μονοπάτια και την βλάστηση, η εκτύπωση παρουσίαζε κάτι το ασυνήθιστο. Αναποδογυρίζοντας κανείς τον χάρτη, έργο του ζωγράφου Yoshida Sadahide, εμφανίζεται ένα δίκτυο σπηλαίων λάβας που είναι κρυμμένο βαθιά μέσα στον πυρήνα του ηφαιστείου ύψους 3.776 μέτρων.

Ο χάρτης «Portrayal of Mount Fuji» του 1848 του ζωγράφου Yoshida Sadahide

Για αιώνες, διάφοροι πιστοί και ασκητές, έβλεπαν το Φούτζι ως τόπο λατρείας και ανέβαιναν στις πλαγιές του για να πάρουν πνευματικές δυνάμεις. Αυτά τα σπήλαια λάβας (με τον αριθμό 3 στον χάρτη) έχουν θεωρηθεί ως μια «ανθρώπινη μήτρα» και όσοι ταξίδεψαν μέσα από τα σκοτεινά περάσματα βίωναν την αναγέννηση.

Υπάρχουν εκατοντάδες σπήλαια στις πλαγιές του όρους Φούτζι. Πολλές από τις σπηλιές σχηματίζονται καθώς το βουνό συνεχίζει να μετακινείται και να αλλάζει με την πάροδο των χρόνων από τις ηφαιστειακές εκρήξεις. Πολλά σπήλαια στη βόρεια πλευρά του βουνού, συμπεριλαμβανομένων των σπηλιών που βρίσκονται κοντά στην είσοδο του χάρτη, λέγεται ότι είναι ένα υποπροϊόν μια μεγάλης έκρηξης το 937.

Οι θιασώτες και οι προσκυνητές της λατρείας του Φούτζι συχνά έμπαιναν μέσα στα σπήλαια, είτε πηγαίνοντας προς το Φούτζι ή κατεβαίνοντας απ’ αυτό. Ενώ πολλές από τις σπηλιές χρησιμοποιήθηκαν για πνευματικές πρακτικές, υπήρχε μια σπηλιά που έχει ξεχωρίσει ως η μητέρα όλων των σπηλαίων.

Το σπήλαιο, που είναι γνωστό ως Tainai (δηλαδή μήτρα), λέγεται ότι είναι η γενέτειρα του Sengen, της θεότητας του Φούτζι.

Συγκεκριμένα πετρώματα αποκαλούνταν ομφαλοί ή πλακούντες, ενώ οι σταλακτίτες ήταν τα στήθη και το νερό που στάζει απ’ αυτούς θεωρούνταν το γάλα του βουνού. Κάποιος που έμπαινε στο σπήλαιο, μετέφερε μαζί του ένα λευκό βαμβακερό ύφασμα για να μαζέψει το «γάλα» από το «στήθος». Μόλις το ύφασμα γέμιζε με το «γάλα», δινόταν σε εγκύους και σε νέες μητέρες. Έβαζαν το ύφασμα στο πόσιμο νερό της μητέρας και έτσι οι δυνάμεις του βουνού βοηθούσαν στη γέννα ή όσες θήλαζαν και δεν μπορούσαν να παράξουν μητρικό γάλα.

Το Tainai είχε χαμηλή οροφή και οι προσκυνητές έβαζαν αχυρένια σανδάλια στα γόνατά τους για να τα προστατεύσουν. Άναβαν κεριά για να βρουν το δρόμο τους και έφερναν αυτά τα κεριά στο σπίτι, όταν ήταν η ώρα της γέννας. Τα μικρότερα κεριά (αυτά που καίγονταν περισσότερο) πίστευαν ότι βοηθούσαν στην πιο γρήγορη γέννα.

Ο ζωγράφος Sadahide ήταν εξοικειωμένος με το έδαφος και τα σπήλαια του Φούτζι.

Είχε ανέβει στο βουνό αρκετές φορές και είχε σκιαγραφήσει τα πάντα ώστε να φτιάξει τον πανοραμικό χάρτη του.

Εκτός από την τοπογραφία του βουνού, ο Sadahide ενδιαφέρθηκε και στο εσωτερικό του βουνού.

Ο διαλογισμός και η προσευχή μέσα στις σπηλιές ήταν αναπόσπαστο μέρος της ιαπωνικής θρησκείας του βουνού.

Ο χάρτης του Sadahide εμφανίζει δύο ιερείς που κάθονται στο κέντρο του χάρτη. Οι Kakugyō Tōbutsu και Jikigyō Miroku (με την ένδειξη 2 στο χάρτη) είναι δύο σημαντικές μορφές στην ίδρυση της λατρείας του Φούτζι.

Κάποια στιγμή, γύρω στο γύρισμα του 17ου αιώνα, ο Kakugyō (ο άντρας στα αριστερά) ίδρυσε μια πνευματική σπηλιά στη δυτική πλευρά του βουνού, που ονομάζεται Hito-ana, δηλαδή «τρύπα του ανθρώπου». Σύμφωνα με το μύθο, η Hito-ana πιστεύεται ότι είναι η κατοικία του θεού και η είσοδος σε έναν άλλο κόσμο. Ο Kakugyō, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της λατρείας του Φούτζι, ζήτησε τη δύναμη του βουνού και έλαβε την προφητεία να μπει στη σπηλιά. Έγινε γνωστός ως ο άνθρωπος που έμεινε μέσα στο σπήλαιο και ασκήθηκε για επτά ημέρες.

Η «Απεικόνιση του Φούτζι» μπορεί να διπλωθεί σε ένα τρισδιάστατο κώνο που δείχνει καλύτερα το βουνό. Όταν ο χάρτης είναι ανοιγμένος, οι Kakugyō και Jikigyō φαίνονται να κάθονται σε δύο σπήλαια. Όταν διπλωθεί σε σχήμα κώνου, οι δύο άνδρες εξαφανίζονται μέσα στο βουνό, εκεί όπου ανήκουν.

Τα σπήλαια του Φούτζι δεν ήταν προσβάσιμα για όλου. Μέχρι το 1868, δεν επιτρέπονταν στις γυναίκες να ανέβουν πάνω από τη μέση ζώνη του βουνού, μιας και οι ασκητές ανησυχούσαν ότι θα αποσπούσαν την προσοχή των ανδρών από τα θρησκευτικά καθήκοντά τους.