H πολιτεία της Νέας Υόρκης έχει δεκάδες νησιά, μικρότερα και μεγαλύτερα, περισσότερο, λιγότερο ή καθόλου κατοικήσιμα. Τα πιο γνωστά παγκοσμίως, αν και για τελείως διαφορετικούς λόγους το καθένα, είναι φυσικά το Manhattan, το Long Island, το Staten Island και η νήσο Εllis.
Για τους ντόπιους βέβαια η λίστα είναι σίγουρα μεγαλύτερη αν και πολύ δύσκολα θα μπορούσε κανείς να γνωρίζει απ' έξω όλη τη λίστα με τα ονόματα των νησιών της Πολιτείας.
Μεταξύ αυτών των νησιών λοιπόν υπάρχει και το North Brother Island (που στα ελληνικά θα μεταφραζόταν ως «βόρειος αδερφός»). Βρίσκεται σε απόσταση μόλις ενός μιλίου από το κοσμοπολίτικο Manhattan και ανάμεσα στο Νότιο Bronx και στη πιο διαβόητη φυλακή της Νέας Υόρκης στο Riker's Island.
To παρελθόν του νησιού είναι «ποτισμένο» από ιστορίες οδύνης, ασθενειών, απόγνωσης, θανάτων, πολύνεκρων δυστυχημάτων γι αυτό και πολλοί, κατά διαστήματα, αναφέρονται σε αυτό ως ένα «στοιχειωμένο» νησί. Εξάλλου εγκαταλείφθηκε πριν από περίπου 55 χρόνια και δεν κατοικήθηκε ποτέ ξανά. Σήμερα, σχεδόν πλήρως εγκαταλελειμμένο, έχει μετατραπεί σε καταφύγιο πουλιών -σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβανία αποτελεί την πιο εντυπωσιακή αλλά λιγότερο γνωστή φυσική κληρονομιά- ενώ η πρόσβαση σε αυτό έχει απαγορευθεί πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Είναι ένα νησί γεμάτο από «θάνατο, αρρώστια και αποσύνθεση», όπως γράφει χαρακτηριστικά ο David Mosher στο Business Insider, ο οποίος στο πλαίσιο λήψης πλάνων για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα επισκέφθηκε το νησί. Όπως γράφει και φαίνεται στις εικόνες που εξασφάλισε τα κτίρια είναι πλήρως εγκαταλελειμμένα και η χλωρίδα του νησιού τα έχει καταλάβει αφού από τις οροφές πχ του νοσοκομείου ξεπροβάλλουν κλαδιά δέντρων, τα πεζοδρόμια έχουν εμφανιστεί για τους ίδιους λόγους. Αποβάθρες βουλιάζουν μέρα τη μέρα ενώ έχουν καλυφθεί από βρύα, μεταλλικές κατασκευές δεσπόζουν παραδομένες στη σκουριά. Βέβαια όπως γράφει ο επισκέπτης του νησιού «σε κάθε γωνιά, οι εικόνες παρακμής φαντάζουν αλλόκοτες όσο και όμορφες».
Μια ιστορία θανάτου, αρρώστιας και αποσύνθεσης
Η ζοφερή ιστορία του νησιού ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα αφού μέχρι τότε δεν είχε κατοικηθεί. Το 1855 όμως το νοσοκομείο Riverside μετακόμισε στο νησί, αν και είχε ιδρυθεί από το 1850. Αποστολή του, ήταν να αντιμετωπίσει τα κρούσματα ευλογίας ενώ το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό έθετε τους ασθενείς σε πλήρη απομόνωση προκειμένου να περιοριστεί η μετάδοσης της νόσου. Με τα χρόνια δε, άρχισε να δέχεται και ασθενείς που έπασχαν από άλλες νόσους οι οποίες επίσης επέβαλαν να τεθούν σε καραντίνα. Εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν σε αυτό το νησί και εντός αυτού του νοσοκομείου μερικές από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους, στιγμές πόνου, αγωνίας και με την οσμή του θανάτου να πλημμυρίζει το χώρο. Και βέβαια πολλοί ήταν αυτοί που τελικά έχασαν τη ζωή τους.
Η ιστορία του νησιού όμως στιγματίζεται και από ένα ακόμη περιστατικό στις αρχές του 20ου αιώνα. Ήταν το 1904, όταν το ατμόπλοιο General Slocum πήρε φωτιά και τελικά ναυάγησε στις ακτές του North Brother Island. Περισσότερα από 1.000 άτομα έχασαν τη ζωή τους και τα κορμιά τους ξεβράζονταν για μέρες στο νησί. Άλλοι πνίγηκαν και άλλοι κάηκαν ζωντανοί. Συνολικά επιβίωσαν μόνο 321 άτομα ενώ οι φωτογραφίες της εποχής είναι χαρακτηριστικές της τραγωδίας.
Από τους πιο γνωστούς «κατοίκους» του νησιού όμως είναι η αποκαλούμενη ως Typhoid Mary δηλαδή η Τυφοειδής Μαίρη. Η Μary Mallon ήταν το πρώτο άτομο στις ΗΠΑ που διαγνώστηκε ως ασυμπτωματική φορέας του βακτηρίου και είχε αρνηθεί να λάβει μέτρα προστασίας προκειμένου να μην μεταδώσει την ασθένεια. Η γυναίκα, μετανάστρια από την Ιρλανδία, εργαζόταν ως μαγείρισσα σε σπίτια πλουσίων και το αποτέλεσμα της άρνησής της ήταν να μεταδώσει την ασθένεια στις οικογένειες των ιδιοκτητών των σπιτιών στα οποία απασχολείτο-συνολικά οκτώ. Μετά όμως την πανδημία που «χτύπησε» τη Νέα Υόρκη στις αρχές του 20ου αιώνα, η γυναίκα οδηγήθηκε παρά τη θέλησή της στο νησί και έμεινε σε καραντίνα επί δύο δεκαετίες, μέχρι δηλαδή το τέλος της ζωής της το 1938.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1943 εν μέσω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στο νησί χτίστηκε και το Κιόσκι της Φυματίωσης, όπως το αποκαλούσαν ενώ μετά το τέλος του πολέμου το νησί κατοικήθηκε από βετεράνους και τις οικογένειές τους αλλά φοιτητές τοπικών πανεπιστημίων. Όταν τα προβλήματα στέγασης αντιμετωπίστηκαν το νησί εγκαταλείφθηκε μέχρι τη δεκαετία του 1950 οπότε άνοιξε ένα κέντρο αποτοξίνωσης εφήβων που αντιμετώπισαν εξαρτήσεις από ναρκωτικά. Ήταν το πρώτο κέντρο που υποσχόταν θεραπεία, επανένταξη και διέθετε και υποδομές για την παρακολούθηση μαθημάτων. Σύμφωνα με πληροφορίες που είχαν διαρρεύσει, οι εθισμένοι στην ηρωίνη έφηβοι παρέμεναν κλειδωμένοι σε ένα δωμάτιο μέχρι να «καθαρίσουν» ενώ εκτιμάται πως πολλοί ήταν αυτοί που βρέθηκαν στο νησί παρά τη θέλησή τους.
huffingtonpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου