«Πόσο αντέχετε στον πειρασμό;» Το ψυχολογικό πείραμα με παιδιά που έδειξε την πρόοδό τους 50 χρόνια μετά το πείραμα

Παιδιά ηλικίας 4-6 ετών κάθισαν σε ένα τραπέζι που ήταν τοποθετημένο σε ένα εντελώς αδιάφορο δωμάτιο. Το μόνο ενδιαφέρον, ήταν ένα ζαχαρωτό που τοποθετήθηκε μπροστά τους.

Στα παιδιά δόθηκαν δυο επιλογές. Η μια ήταν να φάνε κατευθείαν το marshmallow και η άλλη επιλογή ήταν να περιμένουν ένα τέταρτο χωρίς να το πειράξουν. Αν κατάφερναν, θα επιβραβεύονταν με ένα ακόμη ζαχαρωτό.

Αυτό ήταν το πείραμα «Marshmallow Test» που έγινε στη δεκαετία του 1960 από τον ψυχολόγο Walter Mischel από το Πανεπιστήμιο του Stanford στην Καλιφόρνια. Σκοπός του Mischel ήταν να ελέγξει τον αυτοέλεγχο, την υπομονή για να πάρει κάποιος ικανοποίηση και κατά πόσο μπορεί να αντισταθεί σε έναν πειρασμό.
Τα παιδιά είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στην άμεση αλλά μικρή ικανοποίηση και την καθυστερημένη αλλά πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Η πλειοψηφία περίμενε το διπλό κέρασμα.

«Θέλαμε να δημιουργήσουμε μια μεγάλη εσωτερική πάλη στο παιδί. Τα παιδιά ήταν μόνα τους για 15 λεπτά, αλλά για εκείνα φαινόταν μια αιωνιότητα να παλεύουν ανάμεσα στην άμεση ικανοποίηση και την καθυστερημένη ανταμοιβή. Εσωτερική τους πάλη ήταν μεγάλη, γι’ αυτό και μπορούσαμε να εξετάσουμε τον αυτοέλεγχο. Τα παιδιά άρχισαν να δείχνουν τρομερές αλλαγές στην συμπεριφορά τους με σκοπό να ελέγξουν την παρόρμησή τους να φάνε το γλυκό», είχε αναφέρει ο Mischel.

Αυτό που παρατήρησαν οι ερευνητές ήταν ότι τα παιδιά που αντιστάθηκαν στον πειρασμό, ανέπτυξαν διάφορους τρόπους για να αποσπάσουν την προσοχή τους από το ζαχαρωτό που τόσο ήθελαν να κάνουν μια μπουκιά.
Άλλα παιδιά απομάκρυναν το γλυκό όσο μπορούσαν. Άλλα του γύριζαν την πλάτη για να μην το βλέπουν, ενώ άλλα τραγουδούσαν και έπαιζαν με τα δάχτυλά τους για να ξεχαστούν.

Η έρευνα όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Περίπου 50 χρόνια μετά ήρθε σε επαφή με τα παιδιά που είχαν πάρει μέρος στην έρευνα. Διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά που είχαν αντισταθεί στον πειρασμό και περίμεναν για το δεύτερο ζαχαρωτό, είχαν καλύτερα αποτελέσματα στο σχολείο, χαμηλότερα επίπεδα κατάχρησης ουσιών, μικρότερη πιθανότητα να εμφανίσουν παχυσαρκία, αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του άγχους, ήταν πιο κοινωνικοί και είχαν μικρότερο ποσοστό διαζυγίων.
Τα παιδιά που είχαν δείξει σημάδια αυτοελέγχου ήταν ικανά να αντιμετωπίσουν το άγχος για την πραγματοποίηση των στόχων τους. Είχαν περισσότερη υπομονή και προσπαθούσαν περισσότερο για να πάρουν αυτό που ήθελαν, αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά ό,τι στεκόταν εμπόδιο και τα απογοήτευε.
Παρ’ όλα αυτά, ο ψυχολόγος υποστήριξε ότι υπάρχουν τρόποι που εξασκούν και τελικά οδηγούν στην απόκτηση του αυτοελέγχου και της αυτοσυγκράτησης.
«Όλα μπορούν να γίνουν με τη σωστή εξάσκηση του μυαλού, ώστε να ηρεμεί τη συναισθηματική ανάγκη για κάτι». Οι τρόποι αυτοί μπορούν να εφαρμοστούν σε οποιαδήποτε ηλικία.
«Οι ενήλικες μπορούν να μετατρέψουν κάτι που βλέπουν ως πολύ ελκυστικό σε κάτι αποκρουστικό.»
Ο Michel έφερε ως παράδειγμα τη διακοπή του καπνίσματος.
«»Αν είσαι καπνιστής και την ώρα που πας να καπνίσεις, σκέφτεσαι τον καρκίνο του πνεύμονα και το φαντάζεσαι πολύ ζωντανά με την εικόνα ενός πνεύμονα που έχει μαυρίσει, ενώ παράλληλα ο γιατρός σου λέει «Συγγνώμη, αλλά πρέπει να σου πω κάτι πολύ σοβαρό», μπορεί να σε βοηθήσει να αντισταθείς. Η νοερή απεικόνιση μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματική», εξήγησε ο ψυχολόγος.

valueforlife.gr