Η υπόθεση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας το 2010, χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά από τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργο Παπανδρέου, για την ανατροπή της κυβέρνησης, τη διενέργεια προώρων εκλογών και την ανάληψη της εξουσίας από τον ίδιο και το κόμμα του. Είχε προηγηθεί έκκληση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή προς τον κ. Παπανδρέου, να συναινέσει στο πρόσωπο του Πρόεδρου, να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές και να βάλουν όλοι μαζί «πλάτη», να γίνουν περικοπές δαπανών για να περιοριστεί το έλλειμμα και να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση που φαινόταν στον ορίζοντα.
Ασφαλώς το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν μεγάλο και δεν θα λυνόταν με περικοπές των δαπανών.
Ωστόσο εάν ομονοούσε το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα, ίσως να μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την κρίση πιο ανώδυνα και πάντως χωρίς να υπογράψουμε μνημόνια, υποθηκεύοντας την εθνική μας περιουσία αλλά και το μέλλον των επόμενων γενεών και της ίδιας της χώρας.
Τότε, ο Γ. Παπανδρέου δεν υπολόγισε το εθνικό συμφέρον, δήλωσε ότι δεν πρόκειται να συναινέσει στο πρόσωπο οποιουδήποτε υποψηφίου, βάζοντας τη χώρα σε μια περίοδο παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, ό,τι χειρότερο δηλαδή για μια οικονομία με τα προβλήματα που είχε η δική μας, τα οποία φυσικά και γνώριζε. Έτσι προκλήθηκαν οι πρόωρες εκλογές, όπου αντί να ειπωθούν σκληρές αλήθειες για την κατάσταση της οικονομίας, ακούστηκε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», για να ακολουθήσουν οι δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού στο εξωτερικό «διοικώ μια διεφθαρμένη χώρα», οι μυστικές συνεννοήσεις του με τον τότε πρόεδρο του ΔΝΤ Στρος Καν, για την υπαγωγή της Ελλάδας στον οργανισμό αυτόν. Και μετά ήρθε το Καστελόριζο και το πρώτο μνημόνιο.
Το 2015 έπρεπε να εκλεγεί και πάλι Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση Σαμαρά, που είχε αναλάβει να υλοποιήσει το δεύτερο μνημόνιο, το οποίο είχε υπογράψει η κυβέρνηση Παπαδήμου, προσπάθησε να πει σε όλους τους τόνους ότι είναι ανάγκη να συναινέσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε ένα πρόσωπο, για να αποφευχθούν πρόωρες εκλογές και για να μην υποχρεωθεί η χώρα να υπογράψει τρίτο μνημόνιο.
Τότε ήταν που λαϊκισμός χτύπησε κόκκινο στην πατρίδα μας. Ήταν η εποχή που η αξιωματική αντιπολίτευση ήθελε μια ώρα αρχύτερα να πάρει την καρέκλα της εξουσίας και να αρχίζει «να σχίζει τα μνημόνια», να καταργεί τους μνημονιακούς νόμους «με ένα νόμο και ένα άρθρο», να βάλει τέλος στη λιτότητα, να διώξει την Τρόικα, να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, τα ΜΑΤ και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του… Αριστερού ανθρώπου.
Έτσι, αντί να κλείσει η αξιολόγηση, να βγούμε από το δεύτερο μνημόνιο την άνοιξη του 2015 και μετά να ακολουθήσουν εκλογές και να πάρουν την εξουσία, με μια Ελλάδα εκτός μνημονίων και αυτεξούσια, έκαναν ακριβώς το ίδιο λάθος, το ίδιο πολιτικό έγκλημα με τον Παπανδρέου. Προκάλεσαν πρόωρες εκλογές, εξευτέλισαν διεθνώς τη χώρα επί ένα πεντάμηνο, προκάλεσαν το προδοτικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, έκλεισαν τις τράπεζες και επέβαλαν κεφαλαιακούς ελέγχους που διαρκούν μέχρι σήμερα και υπέγραψαν το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, υποθηκεύοντας την εθνική μας περιουσία για 99 χρόνια.
Η ζημιά από το πρώτο συνταγματικό πραξικόπημα* του ΓΑΠ, δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ!
Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι όσα γράφονται στο άρθρο αυτό είναι αληθή και ότι η ζημιά που προκλήθηκε στην πατρίδα μας από την εγκληματική συμπεριφορά των πολιτικών είναι ανυπολόγιστη. Είναι δυνατόν τα εγκλήματα των προαναφερθέντων προσώπων να οδηγήσουν την πατρίδα και τον ελληνισμό μέχρι και στην καταστροφή.
Εάν ψάξουμε να βρούμε την αιτία, την εντοπίζουμε σε ένα φαινόμενο, αυτό της εξουσιομανίας. Οι πολιτικοί μας τρελαίνονται για να καταλάβουν την καρέκλα της εξουσίας και αποτρελαίνονται όταν καθίσουν σ’ αυτήν. Όμως γιατί συμβαίνει αυτό το φαινόμενο με τόσο καταστροφικό τρόπο στην Ελλάδα; Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός. Γιατί ποτέ κανείς από εκείνους που διαχειρίζονται την εξουσία, κυρίως τους πρωθυπουργούς, που εκ των πραγμάτων έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, δεν λογοδοτεί και δεν πληρώνει για τα λάθη, τα εγκλήματα και τη ζημιά που προκαλεί στην πατρίδα, με τις επιλογές, τα λάθη και τις παραλείψεις του. Ίσα-ίσα, συνεχίζουμε να πληρώνουμε πολιτικούς εγκληματίες ακόμα και μετά την απομάκρυνσή τους από την εξουσία, για να την διεκδικήσουν ξανά κ.ο.κ. Δηλαδή, η εξουσία είναι μόνο οφέλη και άρα πολύ γλυκιά. Ενώ αν υπήρχε λογοδοσία, αν ο εκάστοτε πρωθυπουργός και οι υπ’ αυτόν, πλήρωναν για τα λάθη τους, τότε δεν θα υπήρχε καν το φαινόμενο της εξουσιομανίας.
Γιατί η εξουσία θα ήταν δίκοπο μαχαίρι, γλυκόπικρη και θα καλούνταν να την διαχειριστούν και να την υπηρετήσουν υπεύθυνοι άνθρωποι και όχι πολιτικοί απατεώνες ολκής, όπως οι προαναφερθέντες.
Ποια είναι η λύση, για να μην συνεχίσουμε να είμαστε άμοιροι θεατές της καταστροφής και του θανάτου της πατρίδας μας; Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, που θα κρίνει τα έργα και τις ημέρες των πολιτικών απατεώνων. Αυτό πρέπει να αλλάξει, για να αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού και να αναγεννηθεί η πατρίδα.
*Συνταγματολόγος δεν είμαι, όμως αντιλαμβάνομαι ότι η πρόβλεψη του νομοθέτη για 180 βουλευτές, έγινε για να εξασφαλίζεται συναίνεση και ο Πρόεδρος να εκπροσωπεί όσο το δυνατόν περισσότερους Έλληνες και όχι για να παίζουν παιχνίδια εξουσίας οι πολιτικοί απατεώνες. Γι’ αυτό το χαρακτηρίζω συνταγματικό πραξικόπημα, γιατί παραβιάζεται το πνεύμα του Συντάγματος.
Πηγή:pontosnews
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου