Η Μακεδονικότητα του Ελληνισμού

Η Μακεδονία είναι εκείνο το Ελληνικό Σύστημα, εκείνης της γης, που το μέγεθος, ο πλούτος, η θέση της και η ισχύ της τη καθιστούν μοναδική και διακριτή περίπτωση εν συγκρίσει τόσο με τον λοιπό αρχαίο ελληνικό κόσμο, όσο και με τον υπόλοιπο αρχαίο κόσμο της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής.

Είναι ένα πραγματικό φαινόμενο και δεν δύναται να συγκριθεί με κανένα άλλο σύστημα. Είναι το μόνο από τα ελληνικά βασίλεια ή κράτη που βρίσκεται εκτός συναγωνισμού και στην απόλυτη ισχύ του είναι ισχυρότερο από όλα τα άλλα μαζί. Ταυτόχρονα όμως, είναι το μόνο από τα ελληνικά βασίλεια που μπορεί να ανταγωνιστεί τα κατά πολύ μεγαλύτερα και ισχυρότερα της Ασίας και της Αιγύπτου.

...Ακόμα και η ξακουστή λεβεντομάνα Κρήτη, δε μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Είναι εκ φύσεως ασυναγώνιστη και αυτό είναι μία γενική παραδοχή ολόκληρου του ελληνικού κόσμου. Όλα τα άλλα ελληνικά βασίλεια ή κράτη στην απόλυτη ισχύ τους, βασίζονταν στην τεχνολογική υπεροχή τόσο σε οικονομικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο.

Για παράδειγμα η Κρήτη, για να γίνει Μινωική, έπρεπε να διαθέτει έναν πανίσχυρο στόλο, και την οικονομική της ευμάρεια την αντλούσε από το εμπόριο και την εκμετάλλευση πόρων έξω από τα φυσικά της όρια. Πράγμα που σημαίνει πως για να γίνει αυτοκρατορική δύναμη και να παραμείνει τέτοια, έπρεπε να διαθέτει ανώτερη γνώση από το περιβάλλον της. Έπρεπε να διαθέτει προηγμένη τεχνολογία και προηγμένη διοικητική, στρατιωτική και οικονομική οργάνωση.

...Βέβαια ούτε η Κρήτη είναι ένα τυχαίο σύστημα του ελληνικού κόσμου, εφόσον έχει τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά, που έχουν σχέση κυρίως με την αμυντική της ικανότητα. Η Κρήτη όταν είναι ανίσχυρη, είναι ικανή να συντηρήσει τον λαό της και στα ακόμα πιο δύσκολα, είναι ικανή να αμυνθεί στην «ρουμελιώτικη» ενδοχώρα της. Αυτό είναι που κάνει τον λαό της τόσο σκληρό, που δεν σπάει ποτέ ο τσαμπουκάς του. Κοινώς η Κρήτη δε σκλαβώνεται ποτέ. ΉΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ και θα ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ.

Αντέχει δηλαδή στα πολύ δύσκολα, ξεχωρίζει στα εύκολα, αλλά δεν θα μπορούσε να ενώσει υπό τη σκέπη της τον υπόλοιπο ελληνικό κόσμο. Για να επιβληθεί σε αυτόν, έπρεπε να στύψει το μυαλό της για να αποκτήσει το συγκριτικό πλεονέκτημα και όταν αυτό θα το κατάφερνε, ήταν θέμα χρόνου η γνώση που την έκανε να ξεχωρίσει, να γίνει κοινή και άρα ο φυσικός ανταγωνισμός να την περιορίσει στα δικά της φυσικά χωρικά ύδατα.

Όλα αυτά όμως την Μακεδονία δεν την αφορούν. Δε χρειάζεται ποτέ να στύψει το μυαλό της για να παράγει νέα τεχνολογική γνώση. Την αρκεί να λάβει έτοιμη την ήδη υπάρχουσα, ώστε να έχει κοινή γνώση με τα υπόλοιπα συστήματα και είναι θέμα χρόνου να ηγηθεί αυτών. Δε χρειάζεται τεχνητό συγκριτικό πλεονέκτημα, εφόσον έχει το απόλυτο φυσικό συγκριτικό πλεονέκτημα. Είναι από μόνης της μια φυσική αυτοκρατορική δύναμη. Είναι μία εκ γενετής εν δυνάμει αυτοκρατορία.

Οι Μακεδόνες δεν χρειάστηκαν ποτέ να εκμεταλλευτούν τίποτα άλλο από την ίδια τη προικισμένη γη τους. Μια χυμώδης γη που με ένα άγγιγμα ξεχειλίζουν από μέσα της οι χρυσοί καρποί της.

Ακόμα και στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου όλος ο πλανήτης είναι μία ενιαία αγορά και όλοι ανταγωνίζονται με όλους, δεν υπάρχει οικονομικός τομέας όπου δε θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει. Από τη πιο βαριά μέχρι τη πιο ελαφριά βιομηχανία διαθέτει το φυσικό κεφάλαιο που εξασφαλίζει την επιτυχημένη συμμετοχή της. Μόνο τον Νομό Χαλκιδικής να δει κανείς. Μόνο τις ακτές του Νομού Χαλκιδικής να δει κανείς. ...Αν μια Βαρκελώνη έλκει ετησίως 15 εκατομμύρια τουρίστες, η Χαλκιδική τί θα μπορούσε να κάνει; Ο Νομός Πιερίας με τον μυθικό Όλυμπο πόσα ακόμα; Η κοιλάδα του Αξιού και τα χρυσοχώραφα του Στρυμόνα, πόσο πληθυσμό της Ευρώπης μπορούν να θρέψουν; Τα μάρμαρα, ο λιγνίτης, το νικέλιο, ο αμίαντος και ο κρόκος του νομού Κοζάνης, πόσες βιομηχανίες καλύπτουν; Ο χρυσός του Παγγαίου, της ορεινής Χαλκιδικής και της πεδιάδας του Κιλκίς, πόσα κοσμηματοπωλεία ανά τον κόσμο μπορούν να προμηθεύσουν; Τα αμπέλια του νομού Ημαθίας και της Καβάλας πόσες πολυτελείς κάβες ανά τον κόσμο μπορούν να εμπλουτίσουν; Οι τρούφες των Γρεβενών, τα οστρακοειδή του Θερμαϊκού και οι θασίτικες ελιές πόσα πολυτελή εστιατόρια ανά τον κόσμο μπορούν να εξυπηρετήσουν; Να μη μπούμε για τα ρύζια, τα όσπρια, τα λαχανικά, τις καρυδιές, τις καστανιές, τις μιλιές, της ροδακινιές, τις ροδιές ...και ...και ...και...

Όλος αυτός ο οργιώδης φυσικός πλούτος μετατρέπει τον λαό της Μακεδονίας σε έναν αγαθό γίγαντα. Έναν γίγαντα που δεν επιδιώκει ποτέ να εκμεταλλευτεί τους άλλους. Αυτό που απλά επιδιώκει είναι να μη μπορούν οι άλλοι να εκμεταλλευτούν την γη του. Αυτό είναι πάντα το δύσκολο για τη Μακεδονία. Να καταφέρει να ελέγχει τη γη της, γιατί μέσα σε όλα τα άλλα, η Μακεδονία βρίσκεται σε μία στρατηγική θέση. Ακουμπά στη Θράκη που αποτελεί το εγγύτερο χερσαίο πέρασμα Ανατολής και Δύσης και ξαπλώνει στο Αιγαίο που αποτελεί το εγγύτερο υδάτινο πέρασμα Ανατολής και Δύσης, συνδέοντας Ευρώπη, Ασία και Μεσόγειο. Είναι δηλαδή ταυτόχρονα και προορισμός αλλά και πέρασμα...

Όλα αυτά λοιπόν στη πράξη σημαίνουν το εξής απλό. Πως δεν υπάρχει είδος δύναμης που να μην επιδίωξε η κάθε μία με το δικό της τρόπο, να κατακτήσει τη γη της Μακεδονίας. Δυνάμεις μεγάλες, δυνάμεις μικρές. Δυνάμεις ύπουλες και πονηρές. Δυνάμεις ευφυΐας, σοφίας και καινοτομίας. Δυνάμεις οργανωμένες, δυνάμεις ανοργάνωτες. Δυνάμεις σκληρές κι απάνθρωπες. Δυνάμεις ήπιες κι ανθρώπινες. Δυνάμεις κοντές και άσχημες, δυνάμεις ψηλές και όμορφες. Δυνάμεις χοντροκομμένες, δυνάμεις λεπτεπίλεπτες. Δυνάμεις ευγενείς, δυνάμεις αγενείς. Δυνάμεις ανάξιες και δυνάμεις άξιες. Δυνάμεις απολίτιστες, δυνάμεις πολιτισμένες. Δυνάμεις θεϊκές, δυνάμεις σατανικές. Δυνάμεις εργατικές, δυνάμεις τεμπέλικες. Δυνάμεις τίμιες, δυνάμεις άτιμες. Δυνάμεις γενναίες, δυνάμεις δειλές. Δυνάμεις υπεύθυνες, δυνάμεις ανεύθυνες. Δυνάμεις περαστικές και τυχοδιωκτικές. Δυνάμεις μόνιμες και διαχρονικές...

Επόμενο είναι δηλαδή, ο λαός αυτής της γης, για να ανταπεξέλθει σε όλων αυτών των ειδών τους καλοπροαίρετους ή κακοπροαίρετους μνηστήρες, να αποκτήσει όλα εκείνα τα απαραίτητα αμυντικά χαρακτηριστικά για κάθε μία εκ των περιπτώσεων.

Απ’ αρχή του κόσμου, έπρεπε σαφώς να γίνει ένας λαός αντάξιος της προικισμένης γης του. Ο κάμπος τρώει κορμιά και αν αυτά τα κορμιά δεν έχουν σκοπό να λιώσουν, θα βρεθούν άλλα ικανότερα από άλλα μέρη για να τα αντικαταστήσουν. Έπρεπε να γίνει ένας λαός πολύ εργατικός, πολύ τίμιος, πολύ γενναίος και πάρα πολύ υπεύθυνος, έτσι ώστε να του αναγνωρίζεται το δικαίωμα εγκαθίδρυσής του από τους γειτονικούς λαούς. Εκ των πραγμάτων η ζηλευτή γη του, απαιτούσε μονίμως τον ιδρώτα και το αίμα του, ειδάλλως η αμφισβήτηση από τον περίγυρο, θα ήταν δεδομένη. Η ανεπάρκειά του, θα ενθάρρυνε τους πιο φιλόδοξους εκ των γειτόνων του, να αμφισβητήσουν τη κυριαρχία του, όπως θα συνέβαινε αντίστοιχα με μία ξεχωριστή και προικισμένη γυναίκα. Έπρεπε δηλαδή ο λαός αυτής της γης να αποκτήσει χαρακτηριστικά λέοντα...
Όποιος λαός και όποιας φυλής θα κατάφερνε να εδραιώσει τη παρουσία του σε αυτή τη γη, ήταν υποχρεωμένος να λειτουργεί μονίμως ως λέοντας για να επιβιώσει. Να είναι δηλαδή μονίμως δυνατός, γενναίος, ρωμαλέος, και «που - και που» να «βρυχάται», για να μη μπαίνουν ιδέες στους γείτονές του.

Ευνόητο είναι πως αυτά τα χαρακτηριστικά, αφορούν ξεχωριστά κάθε επιμέρους κοινωνία και όχι απλά τη κεντρική της διοίκηση. Κάθε χωριό και κάθε πόλη οφείλει να αποκτήσει αυτά τα χαρακτηριστικά, πολύ πριν φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για έναν ολόκληρο λαό με κοινό πολιτισμικό υπόβαθρο και πόσο μάλλον με κοινό κέντρο διοίκησης και εξουσίας. Τα κοινά προβλήματα οδηγούν αναπόφευκτα την κάθε επιμέρους κοινωνία στην μεταξύ τους ένωση. Αργά ή γρήγορα, συνειδητοποιούν πως πρέπει να είναι ενωμένοι για να αντιμετωπίσουν τις επιδρομές και τις λεηλασίες. Η έκταση και το μέγεθος αυτή της γης, έλκει μεγάλους πληθυσμούς και μεγάλους στρατούς, οπότε η ένωσή τους είναι απόλυτα αναγκαία για την επιβίωση τους.

Κι έτσι οι μικροί λέοντες της κάθε επιμέρους κοινωνίας συνθέτουν έναν μεγάλο λέοντα και άρα έναν μεγάλο, ενιαίο και αδιαίρετο λαό που μοιράζεται την ίδια πλούσια γη και τις ίδιες ανησυχίες επιβίωσης.

Εδώ βέβαια να σημειώσουμε πως αυτά τα χαρακτηριστικά θα μπορούσαν φαινομενικά, να αφορούν επίσης και τον λαό της Θράκης, εφόσον και η Θράκη είναι μία πολύ πλούσια γη και αποτελεί το απόλυτο στρατηγικό σημείο, και άρα οι λαοί ομοιάζουν και μεταξύ τους, ασχέτως αν είναι εφικτό να λειτουργούν εξαρχής υπό μία κεντρική εξουσία.

Παρόλο όμως που ομοιάζουν σε πάρα πολλά, αυτό το οποίο τους διαφοροποιεί οριακά είναι η λειτουργία της οικονομίας τους, και έχει να κάνει με την ακριβή θέση τους και το ανάγλυφο του εδάφους. Ενώ η Μακεδονία είναι πρώτα προορισμός και μετά πέρασμα, η Θράκη είναι πρώτα πέρασμα και μετά προορισμός. Πράγμα που σημαίνει πως οι Μακεδόνες στρέφονται σχεδόν αποκλειστικά στο κεφάλαιό τους και άρα στη παραγωγή, ενώ οι Θράκες στρέφονται κυρίως στο εμπόριο.

Η θέση της έχει πολύ μεγαλύτερη αξία, από την ίδια τη πλούσια γης της και σε συνδυασμό με το σχεδόν επίπεδο ανάγλυφο του εδάφους, ευδοκιμεί η συγκέντρωση πλούτου και πληθυσμού σε ελάχιστα αστικά κέντρα. Πράγμα που σημαίνει πως μεγάλο μέρος του λαού της Θράκης αστικοποιείται και λόγω πλούτου και εμπορίου γίνεται πιο εξωστρεφής και πιο «ανοιχτόμυαλος», και άρα τα συμφέροντα του, δεν συνδέονται αποκλειστικά με τη γη του.

Αντιθέτως ο λαός της Μακεδονίας, αναλογικά με τον πλούτο και την έκταση της γης του, παράγει ελάχιστη αστική τάξη, και συνδέει τα συμφέροντά του απόλυτα με τη γη του. Βιδώνεται στη κυριολεξία σε αυτή ακόμα και η άρχουσα τάξη, παραμένοντας ως λαός συμπαγής και ενωμένος ακόμα και στο ταξικό επίπεδο. Όταν οι ισχυρότεροι άρχοντες της Μακεδονίας έχουν κοινά συμφέροντα με τους ταπεινότερους εργάτες της, η σχέση του λαού της Μακεδονίας με τη γη του, παραμένει ακλόνητη ανά τους αιώνες και η προσήλωση του σε αυτή είναι ιερή. Γίνεται όμοια με τη σχέση Μάνας και Γιου, Μάνας και Κόρης. Παράγεται μία διαχρονική μυσταγωγία ανάμεσα στα μέλη που συνθέτουν το σκληρό πυρήνα της κοινωνίας. Το μέρος εκείνο της κοινωνίας, που πατά τα πόδια του γερά στη γη, και άρα τον αυθεντικό Λαό. Τους αυθεντικούς εργάτες και αυθεντικούς κεφαλαιοκράτες και άρα τους αυθεντικούς Μύστες...

Φαινομενικά, αυτή η συμπεριφορά μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την εσωστρέφεια και την «στενομυαλιά», αλλά εφόσον αυτή η εσωστρέφεια αφορά έναν διευρυμένο και ποικιλόμορφο χώρο, την αφορά μόνο σε συλλογικό επίπεδο και μόνο όταν νιώθει πως απειλείται. Αποκτά συλλογική και εθνική συνείδηση σε έναν χώρο κατά πολύ μεγαλύτερο από μία πόλη – κράτος.

Στη καθημερινότητά του ο λαός της Μακεδονίας συναναστρέφεται σε ένα ανοιχτό περιβάλλον, χωρίς περιορισμούς. Μπορεί να ταξιδεύει για μέρες και να συναντά ανθρώπους πανομοιότυπης πολιτισμικής ταυτότητας και ιδιοσυγκρασίας. Κι αυτό συμβαίνει διότι οι κάτοικοί της δε κλείνονται σε κάποια πόλη - καβούκι, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό σύστημα με τη δικιά του ξεχωριστή εθνική ή πολιτισμική συνείδηση, εφόσον όλοι οι κάτοικοί της, απ’ άκρη σ’ άκρη αυτής, αντιλαμβάνονται και συμφωνούν εξ αρχής στο αναγκαίο της εν τη ενώσει ισχύς...

Για να προστατευτεί η γη της Μακεδονίας, δεν αρκεί να αμυνθούν σε τοπικό επίπεδο, ως ξέχωρες και σκόρπιες οπλισμένες μονάδες, όπου η κάθε μία θα κοιτά αποκλειστικά το δικό της τοπικό συμφέρον. Όπως για την αξιοποίηση της προικισμένης γης, δεν αρκεί μία πόλη, έτσι και για την προστασία της δεν αρκεί η τοπική κοινωνία αυτής της μίας πόλης και των περιχώρων της. Η έκταση των ανοιχτών και χρυσοφόρων κάμπων απλώνονται σε μία ακτίνα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να διαχειριστεί μία μεμονωμένη τοπική κοινωνία, την ίδια ώρα που η Μακεδονική γη στο σύνολό της, έλκει μεγάλες πληθυσμιακές μάζες και μεγάλους στρατούς. Ακόμα δηλαδή και οι κάτοικοί της να μην ήθελαν να την θεωρούν ενιαίο και αδιαίρετο κεφάλαιο, θα τη θεωρήσουν ενιαία όλοι όσοι τη διεκδικούν, ...όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα...

Είτε λοιπόν για λόγους αξιοποίησης της μακεδονικής γης, είτε για λόγους προστασίας της, οι κάτοικοί της αντιλαμβάνονται πρόωρα το αναγκαίο της ομαδικότητας και άρα την ισχύ εν τη ενώσει.

Η απόλυτα ιερή προσήλωση στη προικισμένη γη τους, σε συνδυασμό με την διευρυμένη συλλογική συνείδηση στο σύνολο της Μακεδονικής γης, μετατρέπει τον λαό της σε έναν μεγάλο, ενιαίο, αδιαίρετο και ατσάλινο λέοντα. Έναν λέοντα που ακόμα και αν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να είναι ενωμένος στα πλαίσια ενός ενιαίου κράτους, αυτός αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ΕΝΑ. Ακόμα δηλαδή και αν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να διοικούνται οι κάτοικοι της μακεδονικής γης από ένα κοινό κέντρο, έχουν συνείδηση της κοινής πολιτισμικής τους ταυτότητας, ...αν όχι της κοινής θρησκευτικής τους ταυτότητας ...ή ακόμα και της κοινής εθνικής τους ταυτότητας.

Όταν έχουν συνείδηση μόνο της κοινής πολιτισμικής τους ταυτότητας, λειτουργούν όπως για παράδειγμα λειτουργούν, έστω και εν μέσω πολλών τεχνητών εμποδίων, οι Έλληνες και οι Τούρκοι που κατοικούν στο Αιγαίο Πέλαγος. Ή πιο συγκεκριμένα, όπως οι Μυτιληνιοί με τους κατοίκους του Αϊβαλή, ή όπως οι Χιώτες με τους Σμυρνιούς. Ή πιο γενικευμένα, όπως λειτουργούν μεταξύ τους οι λαοί της Μεσογείου, ή οι λαοί της Καραϊβικής, ή οι λαοί της Σκανδιναβίας.

Όταν έχουν επιπλέον συνείδηση της κοινής θρησκευτικής τους ταυτότητας λειτουργούν όπως για παράδειγμα λειτουργούν οι Πομάκοι της Δυτικής Θράκης με τους Τούρκους της Ανατολικής Θράκης. Κι όταν έχουν επιπλέον συνείδηση της κοινής εθνικής τους ταυτότητας, λειτουργούν όπως για παράδειγμα λειτουργεί σήμερα η Ελλάδα με την Κύπρο.

Αυτό που έχει σημασία, είναι πως οι κάτοικοι της Μακεδονικής γης, απ’ άκρη σ’ άκρη, απ’ όπου κι αν προέρχονται, κι από όσες διαφορετικές θρησκευτικές ή φυλετικές ή εθνικές ομάδες κι αν ανήκουν, στο θεμελιώδες επίπεδο της πολιτισμικής ρίζας λειτουργούν πανομοιότυπα και ενιαία. Αναγκάζονται να προσαρμοστούν στις πάγιες ανάγκες που αφορούν το φυσικό της κεφάλαιο και να αποκτήσουν εκείνα τα ριζικά πολιτισμικά στοιχεία, που επιτρέπουν την επιβίωση και την διαιώνισή τους στα χώματα της Μακεδονίας. Αναγκάζονται να γίνουν εργατικοί, τίμιοι, γενναίοι και υπεύθυνοι και άρα να μπολιάσουν μέσα τους τη λεόντεια φύση.

Όσα διαφορετικά πολιτισμικά φορτία και να κατέχουν, είναι αναγκασμένοι να συντονιστούν στους ίδιους θεμελιώδεις πολιτισμικούς κανόνες και να προσαρμόσουν αναλόγως τα όποια επιπλέον πολιτισμικά τους στοιχεία. Ακόμα και αν δεν το θέλουν, είναι αναγκασμένοι, έστω και μόνο για λόγους επιβίωσης, να αλληλεπιδρούν όλοι οι κάτοικοί της εκ του συνόλου και να ενώνονται μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα κοινό λεόντειο πολιτισμικό υπόβαθρο.

Μιλάμε δηλαδή για μία αρχέγονη ζύμωση που συντελείται συνεχώς και αδιαλείπτως μεταξύ του συνόλου των κατοίκων της Μακεδονίας, η οποία εγγυάται την ενιαία και αδιαίρετη λεόντεια φύση της πολιτισμικής της υπόστασης, όπου σε συνδυασμό με την εσωστρέφεια που προκαλεί η ιερή προσήλωση στη προικισμένη γη, μετατρέπει τον λαό της σε μύστη αυτής και γίνεται το ατσάλινο θεμέλιο για τη δόμηση ενός πανίσχυρου Οίκου.


3.2. Η Ελληνική φύση

Αυτά είναι τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του λαού της Μακεδονικής γης, που του επιτρέπουν να ριζώσει σε αυτή. Χωρίς αυτά δε μπορεί να επιβιώσει ούτε για δύο γενιές. Επομένως, από τη στιγμή που αποκτά αυτά τα χαρακτηριστικά, θα πρέπει να τα συντηρήσει από γενιά σε γενιά. Θα πρέπει να οπλίσει τα θεμέλια του, και άρα να θωρακίσει τις πολιτισμικές του ρίζες, έτσι ώστε να εδραιώσει τη παρουσία του ανά τους αιώνες.

Ένας Λέων, δε μπορεί να δεχτεί να ζει στη σκλαβιά και στο σκοταδισμό. Ένας Λέων, δε μπορεί να κρύβεται σαν τις ύαινες στης νύχτας τα σκοτάδια. Αναζητά το Φως της Ημέρας και άρα τον Ήλιο. Αναζητά την ανώτερη κάθε φορά γνώση που θα τον επιτρέψει να ατσαλώσει τη λεόντεια φύση του. Κι ακόμα κι αν δεν την έχει, θα έρθει η ίδια στα λημέρια του...

Όπως είδαμε και προηγουμένως, η προικισμένη γη με την εξέχουσα θέση στρατηγικής σημασίας, γινόταν πόλος έλξης για όλες τις δυνάμεις αυτού του κόσμου. Οι ισχυρότερες δυνάμεις κάθε εποχής, θα την διεκδικούσαν, είτε σε ατομικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο.

Πράγμα που σημαίνει το εξής απλό. Όλες αυτές οι δυνάμεις ασχέτως το τί θα κατάφερναν, θα πότιζαν αυτή τη γη, όχι μόνο με τον ιδρώτα τους και το αίμα τους, αλλά και με τη γνώση τους...

Καταρχήν θα δούμε αυτές τις δυνάμεις στο ατομικό επίπεδο, όπου τα πράγματα είναι πάρα μα πάρα πολύ απλά ...και απόλυτα ελληνικά...

Σε μία ακτίνα 500χλμ, η Μακεδονία, είναι πόλος έλξης ακόμα και για μεμονωμένους τυχοδιώκτες. Από τη Κρήτη μέχρι τον Δούναβη κι από την Ήπειρο μέχρι τον Βόσπορο, όσοι άνθρωποι ασφυκτιούν για τον οποιοδήποτε λόγο στη πατρώα γη τους, θα κατέληγαν στη μεγάλη αγκαλιά της Μακεδονικής γης.

Οι πιο δραστήριοι, οι πιο φιλόδοξοι και οι πιο ανήσυχοι άνθρωποι, θα επένδυαν τον κόπο τους και τον χρόνο τους, εκεί που θα μπορούσε να ευδοκιμήσει ευκολότερα. Αυτό συμβαίνει και σήμερα, και αυτό συνέβαινε πάντα. Με τη διαφορά πως σήμερα οι «εύφορες κοιλάδες» είναι τεχνητές, ενώ τότε ήταν απόλυτα φυσικές. Σήμερα ως «εύφορη κοιλάδα» μπορεί να θεωρείται το Σιάτλ, η Βοστόνη, η Γερμανία ή η Κίνα, επειδή έτσι αποφάσισαν οι αρχιτέκτονες του βιομηχανικού κόσμου. Ενώ κάποτε, οι εύφορες κοιλάδες, ήταν προκαθορισμένες από την ίδια τη φύση. Η Μεσοποταμία και η κοιλάδα του Νείλου ήταν δύο από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες του κόσμου όλου.

Όπως λοιπόν συνέρρεαν σε αυτές πληθυσμοί από τις φτωχότερες γειτονικές περιοχές, ομοίως συνέβαινε και με τη Μακεδονία. Αν ο άμοιρος υπερβόρειος, πάγωνε στο τόπο του, θα κατέβαινε στη Μακεδονία. Αν ο φτωχός παραδουνάβιος, περίσσευε στον τόπο του, θα κατέβαινε στη Μακεδονία. Αν ο σκληροτράχηλος Ηπειρώτης, ασφυκτιούσε στη γη του, θα κατέβαινε στη Μακεδονία. Αν ο ανεμοδαρμένος νησιώτης, πνιγόταν στην αλμύρα, θα ανέβαινε στη Μακεδονία. Οι πιο δυνατοί και εργατικοί, θα πήγαιναν εκεί για ένα καλύτερο μεροκάματο. Οι πιο ευφυείς και οι πιο έξυπνοι θα πήγαιναν εκεί για μια καλύτερη καριέρα. Ενώ οι πιο πλούσιοι και πιο φιλόδοξοι, θα πήγαιναν εκεί για μία καλύτερη απόδοση. Όποιος είχε την οποιαδήποτε έξυπνη ιδέα, θα πήγαινε σε αυτή τη γη να την εφαρμόσει. Όποιος είχε οικονομική ευρωστία, θα πήγαινε εκεί για να επενδύσει.

Άρα; Άρα σε αυτή τη γη, θα συγκεντρωνόταν γνώση. Άθελά της, θα προκαλούσε ένα απόλυτα φυσικό brain drain, από όλες τις γειτονικές περιοχές, όπως ακριβώς το ίδιο θα συνέβαινε και με τα εργατικά χέρια. Δυνατοί εργάτες, ευφυείς τεχνίτες, μάστορες, ακόμα και φιλόσοφοι και επιστήμονες παντός είδους, είχαν κάθε λόγο να συναντηθούν στη Μακεδονία. Άρα, αργά ή γρήγορα, ό,τι γνώση κουβαλούσε κανείς από τον τόπο του, τη παρέδιδε στη γη της Μακεδονίας.

Όλα αυτά λοιπόν σηματοδοτούν το εξής. Πως τα πιο σπουδαία πολιτισμικά στοιχεία της χερσονήσου του Αίμου, θα εμπλούτιζαν τον πολιτισμό της Μακεδονίας.

Θα μπορούσε λοιπόν να λείπει από αυτή τη γη, το Ελληνικό στοιχείο;

Ή για να είμαστε πιο ακριβείς θα μπορούσε να επικρατήσει σε αυτή τη γη οποιοσδήποτε άλλος πολιτισμός πέραν του Ελληνικού;

Απλά είναι τα πράγματα. Η γη της Μακεδονίας, αν δεν ταυτίζεται εξ αρχής, τουλάχιστον εφάπτεται, με εκείνον τον χώρο όπου ευδοκιμεί ο Ελληνισμός. Δηλαδή το χώρο εκείνο όπου επικρατούν οι ιδανικές συνθήκες για την διαχρονική ανάπτυξη του πνεύματος σε συλλογικό επίπεδο.

...Δεν είναι επί του παρόντος να το αναλύσουμε, αλλά τα μοναδικά παγκοσμίως χαρακτηριστικά του αιγαίου χώρου και εν γένει της νότιας χερσονήσου του Αίμου, γίνονται η αιτία για τη δημιουργία του πιο προηγμένου πολιτισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Σε αυτό τον σχετικά περιορισμένο χώρο ευδοκιμούν και συνυπάρχουν πολλά και μικρά κοινωνικά συστήματα, τα οποία ενώ λειτουργούν ανεξάρτητα, αλληλοεπηρεάζονται χωρίς κανένα εξ αυτών να είναι σε θέση να επιβληθεί απόλυτα έναντι των υπολοίπων. Συνυπάρχουν σε συνθήκες ελεύθερου και άρα θεμιτού ανταγωνισμού, την ίδια ώρα όπου γειτνιάζουν με εκείνους τους χώρους όπου ευδοκιμούν κάποια από τα μεγαλύτερα, πλουσιότερα και ισχυρότερα κοινωνικά συστήματα του πλανήτη, όπως αυτά της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου.

Αυτά λοιπόν τα άπειρα στον αριθμό μικροσυστήματα, επιτρέπουν την ελεύθερη ανάπτυξη του πνεύματος και με την αναμεταξύ τους αλληλεπίδραση, παράγουν ανώτερη γνώση σε πολύ ταχύτερους ρυθμούς από κάθε άλλη περιοχή αυτού του πλανήτη, την ίδια ώρα όπου λόγω θέσης και ανάγλυφου, μπορούν να αντλούν την ήδη παραχθείσα γνώση από πολύ ισχυρότερα συστήματα, χωρίς όμως να χάνουν την ανεξαρτησία τους από αυτά.

Το αποτέλεσμα αυτού του εκρηκτικού μείγματος, όλων αυτών των, παγκοσμίως μοναδικών, συνδυαστικών χαρακτηριστικών, σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο, ήταν η παραγωγή ενός υπέρλαμπρου πολιτισμού. Αυτόν τον υπέρλαμπρο πολιτισμό, εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι φορείς του τον ονομάζουν Ελληνικό και οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Έλληνες.

...Εδώ λοιπόν, σε αυτό το σημείο γίνεται αντιληπτό ένα πολύ μεγάλο κενό, το οποίο γεννά μία ολόκληρη σειρά εύλογων αποριών...

Εφόσον ο Ελληνικός πολιτισμός, δημιουργήθηκε από την αλληλεπίδραση και την ένωση των επί μέρους πολιτισμών, άπειρων ανεξάρτητων μικροσυστημάτων, πώς επετεύχθη αυτή η ένωση; Πώς φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για έναν κοινό πολιτισμό;

Πώς κατάφεραν τα άπειρα ανεξάρτητα κοινωνικά συστήματα όπου το καθένα παρήγαγε το δικό του ιδιαίτερο πολιτισμό, να ενωθούν και να παράγουν έναν κοινό και αδιαίρετο; Όσο περιορισμένος και να είναι ο χώρος στον οποίο συνυπάρχουν, από τη στιγμή που είχαν την δυνατότητα ανεξάρτητης πορείας, πώς προέκυψε η ενιαία πορεία;

Εδώ δε μιλάμε για ομάδα ομοίων πολιτισμών, αλλά για έναν απόλυτα κοινό πολιτισμό. Δε μιλάμε για πολιτισμικό ψηφιδωτό, αλλά για ένα πολιτισμικό κράμα.

Πώς προέκυψε ο όρος Έλληνας, Ελληνισμός και Ελληνικός Πολιτισμός; Πώς απέκτησαν κοινή Ελληνική εθνική συνείδηση, άνθρωποι από τόσες πολλές διαφορετικές φυλές; Πώς απέκτησαν κοινή Ελληνική Θρησκεία, πιστοί τόσων πολλών διαφορετικών θεών; Πώς απέκτησαν κοινή Ελληνική Γλώσσα λαοί τόσων πολλών διαφορετικών διαλέκτων;

Ποιά δύναμη είναι αυτή που κατάφερε να ενώσει πολιτισμικά, τα άπειρα μικρά και ανεξάρτητα κοινωνικά συστήματα, τα οποία αποδεδειγμένα δεν κατάφερε ποτέ κανένα από αυτά να επιβληθεί στα υπόλοιπα; Από τη Ρόδο και τη Σάμο μέχρι τη Κέρκυρα και τη Κεφαλονιά. Από τη Σπάρτη και τη Κόρινθο, μέχρι την Λάρισα και την Χαλκίδα. Από τον Πόντο και την Ιωνία, μέχρι την Ανδαλουσία και τη Μασσαλία. Από τη Κύπρο και τη Κρήτη μέχρι τη Νάπολη της Ιταλίας και τη Δωδώνη της Ηπείρου.

Ακόμα και η τρομερή Κρήτη, στα καλύτερά της επέβαλε τον δικό της πολιτισμό, σε πολλά από τα άπειρα μικροσυστήματα της Μεσογείου, χωρίς όμως να καταφέρει να υπερκεράσει και να ενώσει στη δική της βάση, τους πολιτισμούς των υπολοίπων μικροσυστημάτων. Ο Μινωικός Πολιτισμός ήταν μία από τις πιο λαμπρές εκδόσεις του Ελληνικού Πολιτισμού, όπως εν τη συνέχεια ήταν ο Μυκηναϊκός, ή ο Ιωνικός, ή ο Δωρικός ή ακόμα και ο λαμπρότερος όλων, ο Αθηναϊκός.

Σε καμία όμως περίπτωση δεν αποτέλεσε κανένας από όλους αυτούς τους πολιτισμούς και τους φορείς τους, τον λόγο της κοινής ελληνικής πολιτισμικής συνείδησης. Αυτή η συνείδηση προϋπήρχε και άρα προϋπήρχε και ο χώρος όπου αυτή επετεύχθη.

Πού λοιπόν θα μπορούσε να συντελεσθεί αυτή η ζύμωση, ή ένωση, ώστε να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για έναν ενιαίο πολιτισμό, από τη στιγμή που το κάθε ένα από τα άπειρα αυτά μικροσυστήματα διατηρούσε την ανεξαρτησία του και τα ιδιαίτερα πολιτισμικά του στοιχεία;

Αυτός ο χώρος, για να καταφέρει να αποτελέσει χώρο ζύμωσης ή ένωσης, θα έπρεπε να βρίσκεται πολύ κοντά στο πυρήνα δράσης αυτών των μικροσυστημάτων, και ταυτόχρονα, ως σύστημα, να είναι εκτός ανταγωνισμού όλων των υπολοίπων. Θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί όπου συναντιούνται οι περισσότερες και οι πιο δραστήριες πολιτισμικές εστίες, και ταυτόχρονα να μπορεί να τις φιλοξενήσει, εκ του συνόλου, ως μία μεγάλη και ενιαία πολιτισμική εστία.

...Και αυτές τις προδιαγραφές διαθέτει μόνο η γη της Μακεδονίας, εφόσον αναμφίβολα, ο πυρήνας δράσης των περισσότερων μικροσυστημάτων βρίσκεται στον Αιγαίο χώρο και στο νότιο τμήμα της χερσονήσου του Αίμου.

Μόνο η Μακεδονία θα μπορούσε να ζυμώσει το σύνολο των πολιτισμικών στοιχείων όλων των υπόλοιπων και να μη θεωρείται από κανέναν άλλο ως ανταγωνίστρια. Μόνο η Μακεδονία έχει χαρακτηριστικά Μητέρας έναντι όλων των υπόλοιπων συστημάτων.

Δε μας κάνει άραγε εντύπωση πως η Μακεδονία δε χρεώνεται τη παραγωγή κάποιας συγκεκριμένης έκδοσης του Ελληνικού πολιτισμού την ίδια ώρα που ο όρος Ελληνισμός, παραμένει ορφανός;

Δε προκαλεί εντύπωση πως η Μακεδονία δεν έχει Παιδί, την ίδια ώρα που ο Ελληνισμός δεν έχει Μάνα;

Έχει δηλαδή παιδί η Κρήτη, η Κόρινθος, η Αθήνα, η Ρόδος, η Σπάρτη, η Θήβα, οι Κυκλάδες, ο Πόντος, η Ιωνία, η Σικελία, η Μασσαλία ...και δεν έχει η Μακεδονία;

Οι Μακεδόνες είτε μπορούν, είτε δε μπορούν να ζούνε σκλαβωμένοι, ένα είναι σίγουρο. Πως δεν είχαν ουδέποτε όρεξη να σκλαβώσουν άλλους λαούς. Δεν είχαν συμφέρον να τον κάνουν. Ήταν πλουσιότεροι και μεγαλύτεροι σε ένα ρουμελιώτικο περίγυρο πολλών μικρότερων και φτωχότερων, την ίδια στιγμή που λίγο παρά πέρα παραμόνευαν κάποιοι πολύ πλουσιότεροι και πολύ μεγαλύτεροι.

Άρα εκ των πραγμάτων αποκτούσε τον ρόλο της Προστάτιδας Δύναμης. Της αυθεντικής Προστάτιδας Δύναμης και άρα της αυθεντικής Μητέρας. Ως μάνα τροφός επέτρεπε τα παιδιά της να τριγυρνούν στις πλούσιες θηλές της, αλλά ως μάνα λέαινα, τα προστάτευε από όλους τους εχθρούς τους. Ως γνήσια Μαινάδα γεννούσε Παιδί – Θεό. Κι όταν το παιδί της μεγάλωνε, γινόταν ο μαινόμενος Υιός – Πατέρας, όπου εξαΰλωνε όποιον τόλμησε να πειράξει τη Μάνα – Γυναίκα του και τα Αδέλφια – Παιδιά του...

Απλά είναι τα πράματα. Η Γη η οποία δεχόταν κάθε αυτόφωτο νέο να ιδρώσει και να κοπιάσει στα χώματά της, θα δεχόταν και κάθε αυτόφωτο πολιτισμό των κοινωνικών συστημάτων από τα οποία προέρχονταν. Κάθε ακτίνα φωτός, θα κατέληγε στον ίδιο χώρο, δημιουργώντας μία μεγάλη αυτόφωτη κοινωνία που θα λειτουργούσε ως Ήλιος. Η γη η οποία μπορούσε να δεχτεί κάθε ακτίνα φωτός, θα γινόταν η γη του Ήλιου και αυτή η γη είναι η γη της Μακεδονίας. Άρα μιλάμε για τον Ήλιο της Μακεδονίας.

Επί της ουσίας δηλαδή ο Ήλιος της Μακεδονίας συμβολίζει το αποτέλεσμα που προκύπτει από τη ζύμωση κάθε γνώσης και κάθε πολιτισμού στα άγια χώματά της. Είναι το λάβαρο που εκφράζει την υπερηφάνεια της να αποτελεί τη γη εκείνη που κατάφερε να γεννήσει το Πνεύμα του Πολιτισμού.

Με την ίδια υπερηφάνεια και χαρά, που μία μάνα σηκώνει ψηλά το θείο βρέφος της, η Μητέρα Μακεδονία σηκώνει ψηλά το Φωτεινό Πνεύμα που ζυμώθηκε, πλάσθηκε γεννήθηκε και τράφηκε στη πλούσια γη της...

...Άρα η Μακεδονία, δεν γέννησε μονάχα τον Οικουμενικό Ελληνισμό, αλλά και τον ίδιο τον Ελληνισμό...

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ! ! !


...Πότε έγιναν όλα αυτά; Πότε συνέβη η ζύμωση ή ένωση; Μα εδώ είναι το ζητούμενο. Από πάντα!

...ΕΞΑΠΑΝΕΚΑΘΕΝ!!!

Γιατί; Γιατί αν υπάρχει κάποια σταθερά στο σύνολο της ιστορίας της ανθρωπότητας είναι το κλίμα και το ανάγλυφο του εδάφους. Σε γενικές γραμμές, από τότε που ο άνθρωπος κατάφερε να δημιουργήσει οργανωμένα κοινωνικά συστήματα και να παράγει έναν υποτυπώδη πολιτισμό, ούτε άλλαξαν οι κλιματικές συνθήκες, ούτε μετακινήθηκαν τα βουνά και τα ποτάμια. Άρα ό,τι φυσική παράμετρος ισχύει σήμερα για τη γη της Μακεδονίας και για την γειτονιά της, ίσχυε και πριν εκατό χιλιάδες χρόνια.

Άρα το μπόλιασμα συνέβαινε από Αρχή του Κόσμου, αδιάλειπτα, γενιά με τη γενιά. Από τη πρώτη φωτεινή ιδέα μέχρι και τη τελευταία όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη Μακεδονία!!!

Κάθε γνώση κάθε ανθρώπου γίνεται σπόρος και η Μακεδονία ήταν εκείνη η γη που μπορούσε να συγκεντρώσει όλους τους σπόρους και να παράγει τους πλουσιότερους καρπούς. Είτε ατομικά, είτε συλλογικά, όλοι οι φωτεινοί άνθρωποι, φώτιζαν τη γη της και εν τη συνεχεία τον λαό της.

Η Μακεδονία συνδέεται με όλα τα επιμέρους πολιτισμικά στοιχεία του ελληνικού μικρόκοσμου κάθε εποχής. Στη Μακεδονία συναντιέται η Θήβα, η Σπάρτη, η Κόρινθος, η Ολυμπία, η Αθήνα, η Κρήτη, η Χαλκίδα, η Ρόδος, η Κέρκυρα, η Ήπειρος, η Θράκη, η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος, η Ιωνία, η Καππαδοκία, η Παφλαγονία, η Σικελία, η Σαρδηνία, η Μασσαλία, ...ακόμα και η Σκωτία.

Όταν σηκωνόταν η Μακεδονία όλοι οι Έλληνες έβλεπαν τη Μάνα τους. Όλοι οι Έλληνες συνειδητοποιούσαν τη κοινή πολιτισμική καταγωγή τους και συναισθάνονταν αδέλφια, ακόμα και αν το είχαν ξεχάσει. Στη Μακεδονία έπαυαν οι αναμεταξύ τους διαμάχες, οι ανταγωνισμοί και οι κοκορομαχίες. Στη Μακεδονία εξαλείφονταν όλες οι αναμεταξύ τους έριδες και γίνονταν όλοι Έλληνες. Στη Μακεδονία έπαυαν οι εμφύλιες συρράξεις και συντελούνταν η αδελφοποίηση και η Ένωση των Ελλήνων. Στη Μακεδονία ξεριζωνόταν το αναμεταξύ τους μίσος και ξεχνιούνταν δια παντός οι προαιώνιες βεντέτες.

Στη Μακεδονία όλα τα παιδιά του ελληνικού μικρόκοσμου, έμοιαζαν με ιερούς σπόρους που εισέρχονταν στην ιερή μήτρα. Στη Μακεδονία, όλοι οι Έλληνες νιώθουν σαν να βρίσκονται στην αγκαλιά της Μάνας τους. Μπροστά της, η Λεβεντομάνα Κρήτη, μετατρέπεται σε μεγάλη Κόρη και τα δικά της παιδιά, σε εγγόνια της. Ομοίως και όλα τα υπόλοιπα ισχυρά κοινωνικά συστήματα του Ελληνισμού είτε της Μεσογείου, είτε του κόσμου όλου.

Είχε κερδίσει αυτό το δικαίωμα από αρχή του κόσμου και δεν έπαψε ποτέ να το κατέχει. Δεν έλειψε ποτέ η Μακεδονία από κανέναν θρίαμβο του Ελληνισμού, έτσι ώστε να δώσει το δικαίωμα στους εχθρούς της, να της στερήσουν τη γονική μέριμνα, πόσο μάλλον να αμφισβητήσουν τη μητρότητά της και τα ιερά δεσμά με τα παιδιά της.

Όλα αυτά τα επιβεβαιώνει η ίδια η Θρησκεία, η Μυθολογία και η Ιστορία των Ελλήνων. Το επιβεβαιώνουν οι Θεοί των Ελλήνων, που κατοικούσαν στη γη της. Το επιβεβαιώνουν οι Μυθικοί Ήρωες των Ελλήνων που γεννήθηκαν και μεγαλούργησαν στη Γη της. Και τέλος το επιβεβαιώνει η καταγεγραμμένη και κοινά αποδεκτή ιστορία. Το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Αλέξανδρος, του Φιλλίπου και της Ολυμπιάδας. Το πιο λαμπρό παιδί που γέννησε ο Ελληνισμός ήταν Μακεδόνας. Ο πιο λαμπρός φορέας του Ελληνισμού ήταν Μακεδόνας. Ο πιο Έλληνας ήταν Μακεδόνας.

Εύλογα βέβαια, σε αυτή τη γη συνέρρεαν αδιαλείπτως άνθρωποι από όλη τη γειτονιά της, και ως γνωστόν, όλοι οι γείτονες δεν ήταν Έλληνες. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη Μακεδονικότητα του Ελληνισμού, ούτε ξεθωριάζει την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αντιθέτως επιβεβαιώνεται ο μητρικός ρόλος της Μακεδονίας και ενισχύεται η ελληνικότητά της. Όσο μάλιστα περισσότεροι μη Έλληνες εισέρχονται στη γη της, τόσο πιο Ελληνική γίνεται. Γιατί; Γιατί μιλάμε για πνεύμα και άρα για ζύμωση. Μιλάμε για γνώση και άρα για διάλογο, διάδοση, αφύπνιση. Άρα δεν ισχύουν καθεαυτού οι νόμοι της φυσικής. Αλλά οι νόμοι της χημείας...

Αρκεί να υπάρχει έστω και ένας Έλληνας στη γη της και είναι θέμα χρόνου ο Εξελληνισμός όλων. Πόσο μάλλον, αν η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της είναι Έλληνες και μάλιστα αντάμ μπανταντάμ. Για τους ίδιους λόγους που επέλεξαν όλοι αυτοί οι λαοί να κατοικίσουν στη ανώτερη Μακεδονική γη, θα επέλεγαν και τον ανώτερο Ελληνικό πολιτισμό. Ακόμα και Κινέζοι να ήταν οι αρχαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι της μακεδονικής γης, θα επέλεγαν κάθε φορά να γίνουν φορείς του ανώτερου πολιτισμού που είχαν στη διάθεσή τους.

...Ακόμα και να υποθέσουμε την απόλυτα ακραία και άτοπη περίπτωση, όπου η Μακεδονία δεν είχε το ελληνικό στοιχείο μέσα της και είχε τον δικό της ξέχωρο και φτωχότερο πολιτισμό έναντι των Ελλήνων, θα αναγκαζόταν να εξελληνιστεί με τη πρώτη κιόλας επαφή κάποιων ελάχιστων «ξένων» Ελλήνων που θα κατέφθαναν στη γη της. Ειδικά μάλιστα οι νέοι πληθυσμοί, όπου γι αυτούς ο πολιτισμός της Μακεδονίας, θα ήταν το ίδιο ξένος με τον Ελληνικό, είναι σίγουρο πως θα επέλεγαν τον ανώτερο. Όπως διδάσκονται σήμερα στις ανά τον κόσμο τεχνητές «εύφορες κοιλάδες» τον ανώτερο Ελληνικό Πολιτισμό, ομοίως θα συνέβαινε στην εγγύτερη εύφορη κοιλάδα του χώρου όπου αυτός επινοήθηκε.

Η Μακεδονία είναι αυτή που ορίζει την πολιτισμική υπόσταση των κατοίκων της και έχει γίνει ανά τους αιώνες σαφέστατη πως θέλει το καλύτερο για τα παιδιά της. Θέλει το καλύτερο για τα παιδιά της και αυτό το καλύτερο το όρισαν τα καλύτερα από αυτά. Το όρισαν οι φορείς του Ελληνισμού και άρα οι Έλληνες. Επομένως Ελληνική θα είναι τόσο η πολιτισμική της ταυτότητα όσο και η εθνική της. Διότι η εθνικότητα ταυτίζεται με τον γόνιμο πολιτισμό και όχι με τον στείρο εθνικισμό.

Όσο περίεργο και να ακούγεται ο εθνικισμός ως νοοτροπία, δε δημιουργεί τα έθνη. Κι όχι απλά δεν τα δημιουργεί, αλλά γίνεται και η αιτία εκφυλισμού τους. Αντιθέτως αυτό που δημιουργεί τα έθνη, είναι ο πολιτισμός. Ο πολιτισμός ενώνει ανθρώπους και σχηματίζει οίκους, και άρα οικογένειες που μετατρέπονται σε έθνη. Ο εθνικισμός, στη καλύτερη περίπτωση και αν οι συνθήκες το επιτρέπουν, το μόνο που καταφέρνει είναι να συντηρεί τα ήδη υπάρχοντα έθνη.

Επόμενο είναι λοιπόν, σε μία γη όπου ευδοκιμεί η ανάπτυξη του πολιτισμού, να μη μπορεί να ευδοκιμεί ο εθνικισμός. Κανένας εθνικισμός δε μπορεί να αντέξει στις υψηλές θερμοκρασίες ζύμωσης που συντελούνται στα ιερά χώματα της Μακεδονίας. Λιώνουν όλοι και γίνονται Ένα με την υπέρ πάντων εθνών Ελληνική της Φύση. Η Μακεδονία είναι αυτή που μετατρέπει τους κατοίκους της σε Φιλέλληνες ...και άρα Έλληνες. Η Μακεδονία είναι αυτή που μετατρέπει τους Έλληνες σε Οικογένεια ...και άρα σε Έθνος.

Μιλάμε δηλαδή για μία αρχέγονη ζύμωση που συντελείται συνεχώς και αδιαλείπτως μεταξύ του συνόλου των κατοίκων της Μακεδονίας, η οποία εγγυάται την ενιαία και αδιαίρετη Ελληνική Λεόντεια φύση της πολιτισμικής της υπόστασης, όπου σε συνδυασμό με την εσωστρέφεια που προκαλεί η ιερή προσήλωση στη προικισμένη γη, μετατρέπει τον λαό της σε Έλληνα Μύστη αυτής και γίνεται το ατσάλινο θεμέλιο για τη δόμηση ενός πανίσχυρου Ελληνικού Οίκου.

elasb-triaina-gm.blogspot.com