ΞΕΡΕΤΕ ότι το «Μακεδονήσι» πάει με όλα!

Μακεδονήσι

Γράφεται και «Μακεδονίσι», αλλά αυτό δεν βοηθάει κανέναν να καταλάβει για ποιο φυτό πρόκειται. 

Στο «Περί ύλης ιατρικής» του Διοσκουρίδη απαριθμούνται όλες οι θεραπευτικές ιδιότητες του πετροσέλινου, του μαϊντανού δηλαδή, διότι περί αυτού πρόκειται, ενώ στην περιγραφή του αναφέρεται ότι «φύεται εν Μακεδονία εν αποκρήμνοις τόποις». 

Ευνόητο, λοιπόν, για ποιον λόγο, ανάμεσα στα διαφορετικά ονόματά του, όπως περσέμολο, μυρωδιά, μακεδονήσι, επικρατέστερο είναι το τελευταίο. 

Ομελέτες και σούπες, σαλάτες και σάλτσες ευνοούνται από το σπουδαίο άρωμα και τη δυνατή του γεύση.

Όταν πάντως θυμόμαστε να νοστιμίζουμε τακτικά με τα φυλλαράκια του τα πιάτα, επωφελείται και η υγεία μας.

Και τούτο διότι περιέχει περισσότερο ασβέστιο από το αγελαδινό γάλα και παραπάνω βιταμίνη C από το πορτοκάλι, ενώ είναι επίσης πλούσιος σε σίδηρο και στα ξακουστά πια, λόγω της αντιοξειδωτικής δράσης τους καροτενοειδή.

Είναι ορεκτικός και χωνευτικός, προσφέρει βοήθεια σε περιπτώσεις φλεγμονών του ουροποιητικού και όταν μασιέται καταπολεμά τη δυσοσμία του σκόρδου.
Μόνο στις εγκυμονούσες δεν συνιστάται η χρήση του, καθώς έχει και εκτρωτικές ιδιότητες, ενώ η άποψη πως αρκεί να ραμφίσει λίγο τα φυλλαράκια του ο παπαγάλος για να πετάξει μέχρι τα "θυμαράκια", δεν φαίνεται να ευσταθεί.

 

Από τα πιο αγαπημένα μυρωδικά, ο μαϊντανός διακρίνεται σε 3 τύπους, τον κοινό ή σελινάτο με τα μεγάλα και πλατιά φύλλα, τον σγουρό ή κατσαρό με τα μικρά και σγουρά φύλλα, και τον ριζώδη με τη σαρκώδη ρίζα, τον οποίο συναντάμε κυρίως στο εξωτερικό.
Η σπορά του στο χώμα γίνεται από το Φεβρουάριο ως τα τέλη Οκτωβρίου και η συγκομιδή 2 1/2 μήνες μετά.

Από το πετροσέλινο, που έγινε στα λατινικά petroselinum και αργότερα petrosilium, προέκυψαν στα αγγλικά το parsley και στα γαλλικά το persil. 

Αλλά από το petroselinum macedonicum κάποιοι προτίμησαν να κρατήσουν το δεύτερο συνθετικό του ονόματος. 
Αυτό, ταξιδεύοντας στην Τουρκία, έγινε magdanos και τελικά maydanoz. 

Και έτσι πήραμε εμείς πίσω μια λέξη με ελληνική προέλευση, πλην όμως παραμορφωμένη. 

Χρήση στην αρχαία Ελλάδα

Στην αρχαία Ελλάδα, εχρησιμοποιείτο ως αρωματικό βότανο και ως φάρμακο. 
Οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ξεψειριάζονταν, τρίβοντας τούφες μαϊντανού στα σημεία όπου με πολλή φαγούρα. Ήταν ένα από τα συστατι­κά του κώνειου (που ήπιε και ο Σωκράτης). 
Οι μονομάχοι στην Ρώμη «ντοπάρονταν» με μαϊντανό. Μαϊντανοστέφανο στο κεφάλι απορροφά τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ. Γι’ αυτό και οι βαρελόφρονες και οι μάγκες της Παλαιάς Αθήνας, γύρναγαν από την ταβέρνα με ένα κοτσάνι μαϊντανού στο αυτί ή το μάσαγαν στα δόντια…
Είναι αντισπασμωδικό, διαλύει τα αέρια, διουρητικό, εμμηναγωγό, αποχρεμπτικό. 
Πολύ πλούσιος σε μεταλλικά άλατα (κάλιο, νάτριο, σίδηρο κ.ά.) και σε φυσικές βιταμίνες A, B2, C, χρήσιμος σε αναιμικά, αδύναμα, κουρασμένα, και ευαίσθητα άτομα, αυτά που μόλις ανάρρωσαν από ασθένεια.
Τσάι μαϊντανού, βοηθά στην υδρωπικία, τον ίκτερο, το άσθμα, τον βήχα, την χολολιθίαση, καταστέλλει ή ανακουφίζει από την δύσκολη την εμμηνόρροια.
Σέλινο και ο μαϊντανός περιέχουν το φλαβονοειδές απιγενίνη[1], που ίσως βοηθά στην πρόληψη της λευχαιμίας![2] Ωστόσο η απιγενίνη αντιδρά στην χημειοθεραπεία. 
Επομένως δεν πρέπει να καταναλώνεται από ασθενείς που υποβάλλονται ήδη σε αγωγή.
Τσάι σπόρων μαϊντανού σκοτώνει τα ζωύφια στο τριχωτό της κεφαλής. Ο χυμός του χρησιμοποιείται για την θεραπεία της επιπεφυκίτιδας και της φλεγμονής των βλεφάρων (βλεφαρίτιδα). Φύλλα του συνιστώνται για εξωτερική εφαρμογή στους μώλωπες.
Δεν πρέπει να λαμβάνεται καθόλου εάν υφίσταται φλεγμονή των νεφρών. 
Η υπερβολική κατανάλωση μαϊντανού πρέπει να αποφεύγεται από τις έγκυες.


Τέλος, ο μαϊντανός λαϊκώς λέγεται και περσέμολο, περσίμουλο, μαντανός, μανδανός, μαιδανός, μακεδονήσιο, μακεδονήσι, μυρώνι, κ.α.

Ίσως το «Μακεδονήσι» είναι τελικά προτιμότερο.

Πληροφορίες για τις χρήσεις στην Αρχαία Ελλάδα πήραμε από το Αρχείον Πολιτισμού.