Ο μυθικός κατακτητής, ο Αλέξανδρος ο Μέγας
Για μοναδική και τελευταία φορά, επιχείρησε να ανακουφίσει, με μια προσπάθεια ηρωισμού και μεγαλοφυΐας, τον άνθρωπο.
Μυημένος, όπως ο πατέρας του Φίλλιπος, στα μυστήρια της Σαμοθράκης.
Και της μητέρας του, Ολυμπίας, ιέρεια στα Καβύρια μυστήρια,(της Σαμοθράκης), αναδείχτηκε, πνευματικό παιδί, περισσότερο, του Ορφέα, παρά του δασκάλου του, Αριστοτέλη.
Αναμφίβολα, ο Αχιλλέας αυτός, της Μακεδονίας, που ρίχτηκε, με μια χούφτα Έλληνες, στα βάθη της Ασίας, για να φτάσει μέχρι τις Ινδίες.
Ονειρεύτηκε, μια παγκόσμια αυτοκρατορία, αλλά όχι, με τον τρόπο του Καίσαρα, με την καταπίεση, των λαών και τη συντριβή, της ελευθερίας τους.
Όπως, επιχείρησαν και επιχειρούν ακόμα και σήμερα, άλλοι λαοί, όπως πχ η παγκοσμιοποίηση που επιχειρεί η νέα τάξη πραγμάτων στην εποχή μας.
Η μεγάλη ιδέα του Αλέξανδρου, ήταν η συμφιλίωση, της Ασίας και της Ευρώπης, μέσα, από μια σύνθεση, θρησκειών, που θα στηριζόταν, στη αυθεντία της επιστήμης και την ελευθερία του λόγου.
Ξεκινώντας, με τη σκέψη αυτή, τίμησε την επιστήμη, του Αριστοτέλη και την Αθήνα
Σαν νέος Διόνυσος, το σπαθί του Αλέξανδρου, ήταν η τελευταία αναλαμπή, της Ελλάδας.
Που φώτισε, την ανατολή και τη δύση, για να εξημέρωση και να εκπολιτίσει τους λαούς της
Δυστυχώς, ο γιος του Φιλλίπου, πέθανε – (ή δηλητηριάστηκε κατά νεότερες εκδοχές) μέσα στο μεθύσι της νίκης και του ονείρου, αφήνοντας, τα κομμάτια της πελώριας αυτοκρατορίας του, στους άπληστους, στρατηγούς, να την κατασπαράξουν.
Η σκέψη του όμως, δεν πέθανε, ίδρυσε, τις αρχαίες πόλεις, της Αλεξάνδρειας, που στα πνευματικά, πολιτιστικά κέντρα, έμελλε, να συγχωνευτεί η ανατολική φιλοσοφία, ο ελληνισμός, ο ιουδαϊσμός μαζί με τον αιγυπτιακό, εσωτερισμό, προετοιμάζοντας, γόνιμο έδαφος, περιμένοντας τον ερχομό και το Λόγο, του θεανθρώπου Χριστού.
Την ώρα, που οι λαοί έβλεπαν τα Δίδυμα αστέρια, του Απόλλωνα και της Αθηνάς, να δύουν, ένα άλλο, ανησυχητικό σημάδι, άρχισε να φαίνεται, στο στερέωμα.
Η Ρωμαϊκή λύκαινα
Η καταγωγή των Ρωμαίων, ήταν η συνωμοσία, μιας άπληστης ολιγαρχίας, στο όνομα της, βάναυσης δύναμης.
Ήταν, η καταπίεση της ανθρώπινης διανόησης, της θρησκείας, της επιστήμης και της τέχνης.
Από τη θεοποιημένη, πολιτική εξουσία (πληγές που συνεχίζονται μέχρι σήμερα) με άλλα λόγια, το αντίθετο της αλήθειας, ολόκληρη, η Ρωμαϊκή ιστορία, είναι ένα άδικο συμβόλαιο, για τον άνθρωπο.
Η χάλκινη λύκαινα, με ορθωμένο τρίχωμα, ανασηκώνει, το ύαινας κεφάλι της, προς το Καπιτώλιο.
Η Ρώμη, έγινε λέαινα Ύδρα, που κατάπινε τους λαούς της οικουμένης, μαζί με τους θεούς τους.
Όπως ο Καίσαρας, καταπίνει όλες τις εξουσίες, δε θέλει, να είναι μόνο αυτοκράτορας, αλλά μετά την μάχη της Μούνδας, ανακηρύσσετε και Θεός
Μέσα στον Κουρίνιο Ναό του, με όμιλο ιερέων, που φέρουν το όνομα του, (λέγονται Ιουλιανοί ιερείς) περιφέρεται, στη γνωστή εξουσία της οικουμένης, θυμίζοντας, στους λαούς, τις εποχές του μεγαλείου του.
Σε αντιπαράθεση, με το μεγάλο στρατηλάτη, το Μέγα Αλέξανδρο, που ξεκίνησε να φωτίσει, να εκπολιτίσει και να ενώσει τους λαούς της οικουμένης.
Του Αιμίλιου Έδεν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου