Το χρυσό Ευρωμπάσκετ του 2005. Ο Γιαννάκης έγινε ο πρώτος που σήκωσε την κούπα από δύο διαφορετικά πόστα. Και σαν παίκτης και σαν προπονητής

25 Σεπτεμβρίου 2005. Η Εθνική Ελλάδας έγραφε ακόμη μία χρυσή σελίδα στην μπασκετική ιστορία της. Ήταν η δεύτερη φορά που σκαρφάλωνε στο πρώτο σκαλί του βάθρου της Ευρώπης. 

Η «επίσημη αγαπημένη» προσέθετε το δεύτερο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη συλλογή της. 
Ο άθλος του 1987 ήταν για χρόνια, κατόρθωμα σταθμός για το ελληνικό μπάσκετ. Ωστόσο τα 12 «δρακάκια» του Παναγιώτη Γιαννάκη στο Βελιγράδι σφράγιζαν ακόμη μια ημερομηνία-ορόσημο στην ιστορία τους. 
Είχε περάσει μόλις ένας χρόνος από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου στο ποδόσφαιρο. 
Η Ελλάδα έγινε η δεύτερη χώρα στην ιστορία του αθλητισμού που αναδείχτηκε εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης στα δύο δημοφιλέστερα ομαδικά αθλήματα, το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Κάτι ανάλογο είχε πετύχει μόνο η Σοβιετική Ένωση τη διετία 1960-61. 

Παρότι σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό που μένει στο μυαλό είναι ο τελικός, σε αυτή τη διοργάνωση ο ημιτελικός έκλεψε τις εντυπώσεις. Ήταν ο αγώνας με τη Γαλλία, που ανατράπηκε υπέρ της Ελλάδας στα τελευταία κρίσιμα 3 δευτερόλεπτα. Ο γκαρντ του Παναθηναϊκού, Δημήτρης Διαμαντίδης έδωσε τη χαριστική βολή και με ένα τρίποντο έστειλε την Εθνική στον τελικό της διοργάνωσης. Η Γερμανία του Νοβίτσκι δε μπορούσε πια να αναχαιτίσει το πάθος και τη δύναμη που είχαν οι παίχτες της Εθνικής. Το τελικό αποτέλεσμα 78-62 καταδείκνυε πως η «γαλάζια καταιγίδα σάρωσε την Ευρώπη». 

Η αρχή έγινε κόντρα στη Γαλλία, την ομάδα την οποία η Εθνική θα αντιμετώπιζε στο πιο καθοριστικό παιχνίδι της διοργάνωσης. 
Οι παίκτες του Γιαννάκη χωρίς να ζοριστούν ιδιαίτερα, πήραν την πρώτη νίκη με 50-64. Η εθνική ομάδα έχασε μόνο μία φορά σε όλη τη διοργάνωση και αυτή η ήττα ήρθε από τη Σλοβενία με 56-68. Στο επόμενο ματς οι διεθνείς δεν πτοήθηκαν και εύκολα επικράτησαν επί της Βοσνίας Ερζεγοβίνης. 
Η νίκη  σφράγισε την πρόκριση στην φάση των νοκ άουτ. 

Η πορεία μέχρι την κορυφή 

Η εθνική ήρθε αντιμέτωπη με το Ισραήλ. Μπήκε με πολύ καλή άμυνα και κατάφερε στο πρώτο μέρος του παιχνιδιού να αποκτήσει μια αξιοπρεπή διαφορά (25-14). Στο δεύτερο ημίχρονο του παιχνιδιού το Ισραήλ, έσπασε την ελληνική άμυνα και κατάφερε να μειώσει τη διαφορά. Οι 23 πόντοι του Ζήση κράτησαν ζωντανό το όνειρο στη διοργάνωση, έδωσαν ώθηση στο παιχνίδι και ουσιαστικά συνέβαλαν σε μια δύσκολη νίκη με πολύ άγχος, όπως χαρακτηρίστηκε από τους παίχτες. 

Επόμενος αντίπαλος η Ρωσία. Η αντίπαλη ομάδα της Εθνικής προηγήθηκε με 13-2, η Ελλάδα όμως το πάλεψε και με ψυχραιμία κατάφερε να μειώσει τη διαφορά μέχρι το ημίχρονο. 
Με ατομικό ρεκόρ του Παπαλουκά στους 23 πόντους και με μία ακόμη νίκη η Ελλάδα θα έδινε το παρών σε ημιτελική φάση μετά από 8 χρόνια απουσίας. 

Ο ημιτελικός με τη Γαλλία ήταν το παιχνίδι που χαράκτηρίστηκε ως τελικός στις καρδιές των Ελλήνων. 
Απέμειναν 1.12» πριν από το τέλος του ματς όταν ο Τόνι Πάρκερ με τρίποντο έδωσε στους Γάλλους προβάδισμα επτά πόντων 58-51. Ο «Δράκος» της Εθνικής ζήτησε τάιμ άουτ και στο γήπεδο άρχισε να ακούγεται το τραγούδι του Θεοδωράκη «Το παλικάρι έχει καημό». 

Οι Γάλλοι πίστευαν πως όλα είχαν κριθεί. Ωστόσο τρία δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του ματς η Ελλάδα πανηγύριζε μια σπουδαία νίκη. Ο Διαμαντίδης έβαλε ένα τρίποντο παρά την άμυνα του Τόνι Πάρκερ. Η κραυγή του Βασίλη Σκουντή «Βάλτο αγόρι μου», έγινε σύνθημα.
 «Δεν σκέφτηκα τίποτα, ούτε το σκορ, αλλά ούτε και τι θα γινόταν αν το χάσω», δήλωνε ο Διαμαντίδης. Η φωτογραφία του έγινε best seller στους υπολογιστές του Κέντρου Τύπου και ένας Ιταλός έσπευσε με το λαπ τοπ του να τη δείξει στο Γιαννάκη. 

Ο θρίαμβος στο Βελιγράδι 
25 Σεπτεμβρίου 2005. Ήταν η ώρα του μεγάλου τελικού. 7000 Έλληνες είχαν καταφθάσει στη «Μπεογκράτσκα Αρένα». 
Οι διεθνείς ήταν σαν να έπαιζαν εντός έδρας. Αντίπαλος η Γερμανία του τεράστιου Ντιρκ Νοβίτσκ. 
Τι θα μπορούσε όμως να κάνει μόνος του απέναντι σε μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης; Το 34 Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανήκε στους Έλληνες. 

«Την Κυριακή το βράδυ την κούπα τη σηκώσαμε μέσα στο Βελιγράδι» 

Ήταν το δεύτερο χρυσό σε ευρωπαϊκή διοργάνωση και συνολικά το τέταρτο μετάλλιο, αφού είχε προηγηθεί το χάλκινο του 1949, το χρυσό του ’87 και το ασημένιο το ’89. Η σύνθεση της ομάδας ήταν: Θοδωρής Παπαλουκάς, Βασίλης Σπανούλης, Νίκος Ζήσης, Γιάννης Μπουρούσης, Ανώνης Φώτσης, Παναγιώτης Βασιλόπουλος, Νίκος Χατζηβρέττας, Δήμος Ντικούδης, Κωνσταντίνος Τσαρτσαρής, Δημήτηρης Διαμαντίδης, Λάζαρος Παπαδόπουλος και Μιχάλης Κακιούζης. Στην καλύτερη πεντάδα του 34ου ευρωμπάσκετ ψηφίστηκαν δύο Έλληνες παίχτες, ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς, ενώ ο Γιαννάκης έγινε ο πρώτος που έχει κατακτήσει χρυσό σε δύο διαφορετικά πόστα, προπονητή και αθλητή. 
Όταν μάλιστα ρωτήθηκε αν «υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορούσατε να προσφέρετε στο ελληνικό μπάσκετ;» απάντησε: «Τα παιδιά, εγώ δεν έκανα τίποτα, τα παιδιά μας έκαναν υπερήφανους». Η αλήθεια είναι ότι «οι μεγάλοι παίκτες κάνουν τους μεγάλους προπονητές», αν καταφέρουν να τους κάνουν ομάδα. Και έτσι το 2005 στο Βελιγράδι, η ευκαιρία δεν πήγε χαμένη. 
Της Μαριάννας Χιονά

mixanitouxronou.gr