Οι αρχαίοι φιλόσοφοι χρησιμοποίησαν τον όρο «ΑΙΘΗΡ», (Ετυμολογικά η λέξη Αιθήρ, προέρχεται από το ρήμα αίθω που σημαίνει ανάβω, αναφλέγω, φέγγω, φλέγομαι, καίω, ενώ ο Πλάτωνας στον Κρατύλο 440 b,ετυμολογεί την λέξη λέγοντας ότι παράγεται από «αεί θεί» που σημαίνει αυτό που κινείται συνεχώς), ως το πέμπτο στοιχείο για να περιγράψουν το χώρο που «γέμιζε», το κενό στο διάστημα.
Τα υπόλοιπα τέσσερα γνωστά στοιχεία είναι, γη, ύδωρ, αήρ και πυρ, που συμβολίζουν καταστάσεις της ύλης. Γη είναι η στερεή μορφή ύλης, ύδωρ η υγρή, αήρ η αέρια και πυρ μια «λεπτότερη» μορφή ύλης. Στον Τίμαιο (32, 56) ο Πλάτωνας αναφέρει πως τα τέσσερα Στοιχεία είναι εκείνα που συνθέτουν και αποσυνθέτουν τα σύνθετα σώματα, ενώ ο Εμπεδοκλής τα ονόμαζε «ριζώματα», που σημαίνει τις ρίζες ή τη ρίζα των πραγμάτων.
Η H. Blavasky στις επιστολές των Μαχάτμας, (σ. 90-2) αναφέρει πως οι αρχαίοι δεν αναφέρονται μόνο στα πέντε γνωστά στοιχεία του αιθέρα, του αέρα, του νερού, της φωτιάς και της γης, αλλά και σε ένα άγνωστο στοιχείο (για τους μυημένους) που είναι η έκτη αρχή του σύμπαντος, και ονομάζεται Πουρούσα Σάκτι, αλλά και ένα έβδομο, το οποίο δεν συζητείται έξω από το ιερό, επειδή τιμωρείται με θάνατο. Τα πέντε γνωστά στοιχεία, είναι οι διαφοροποιημένες όψεις του ενός. Πιο συγκεκριμένα στην Μυστική δοξασία (Ι, 141), αναφέρει πως:
Αναφορές στον Αιθέρα βρίσκουμε σε όλη την αρχαιοελληνική γραμματεία από τον Ησίοδο, τον Αναξαγόρα, τον Πλάτωνα έως τον Αριστοτέλη. Ο Αναξαγόρας (500-428 π.Χ.) θεωρεί ότι ο Αιθήρ είναι ένα από τα δύο μέρη στα οποία χωρίστηκε η αρχική μάζα από την ωθητική δύναμη του Νού, δηλαδή της πνευματικής δύναμης και τον ταυτίζει με το Πύρ.
Αντίθετα ο Αριστοτέλης υποστηρίζει, πως κακώς ο Αναξαγόρας ονομάζει Αιθέρα αυτό που είναι Πυρ, και δέχεται ότι ο Αιθήρ είναι το πέμπτο κοσμογονικό στοιχείο, το τελειότερο απ’ όλα τα άλλα, από όπου τα πάντα προήλθαν και όπου όλα θα επιστρέψουν. Ο Αριστοτέλης οδηγήθηκε στην εισαγωγή της έννοια του Αιθέρα , εξαιτίας της αδυναμίας της παρουσίας των αιτιών της κίνησης στον κενό χώρo.
Για τον Αριστοτέλη η ύπαρξη του κενού θεωρείται παράλογη, και οδηγείται στο συμπέρασμα πως ο κόσμος πρέπει να είναι ένας πλήρης και πεπερασμένος χώρος.
Από την εποχή ήδη του Δημόκριτου και του Λεύκιππου, είχε προκύψει το άτοπο, πως εφόσον το «άτομο» αποτελούσε την βασική μονάδα ύλης, τότε τα διάφορα σώματα του κόσμου, δεν είναι δυνατόν ποτέ να χωριστούν στα άτομα που τα αποτελούν, καθώς τότε στον μεταξύ τους χώρο θα πρέπει να υπάρχει κενό.!! Αφού μεταξύ των χωρισθέντων ατόμων δεν υπάρχει τίποτα, τότε θα αγγίζουν το ένα το άλλο και στην πραγματικότητα, ποτέ δεν θα έχουν χωρισθεί! Γι΄ αυτό εισήχθη και το πέμπτο ώστε να γεμίζει τον χώρο μεταξύ των ατόμων και να καθιστά εφικτό τον διαχωρισμό τους. O αιθέρας υπήρξε έως πρόσφατα, πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των επιστημόνων για τον αν υφίσταται ή όχι.
Το 1887 οι Albert Michelson (Α. Μίκελσον) και Edward Morley (Ε. Μόρλευ), πραγματοποίησαν ένα πείραμα, στο οποίο αποδείχθηκε πως το φως διαδίδεται πάνω στην κινούμενη γη, προς όλες τις κατευθύνσεις με την ίδια ταχύτητα.
Το πείραμά τους απέδειξε μεταξύ των άλλων ότι δεν υπάρχει αιθέρας, ένα υλικό που με τις τότε δοξασίες εισχωρούσε σε όλο το χώρο, ένα βήμα για το κτίσιμο της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας του Einstein, έτσι η ύπαρξη του αιθέρα εγκαταλείφθηκε οριστικά.
Εντούτοις όμως, σύγχρονες απόψεις που πηγάζουν από την Κβαντομηχανική, επαναφέρουν στο προσκήνιο την πιθανότητα της ύπαρξης του. Στην Κβαντομηχανική, ο κβαντικός αιθέρας αποτελεί το χωροχρονικό εκείνο συνεχές, στο οποίο απουσιάζουν όλων των ειδών οι φυσικές πηγές των δυναμικών πεδίων, κατά τέτοιο τρόπο ώστε, ο χωροχρόνος μετατρέπεται σε μια θάλασσα από εν δυνάμει σωματιδίων, φορείς των θεμελιωδών αλληλεπιδράσεων. (βλέπε επίσης πρώτο κεφάλαιο, σελ 24, τομέας μηδενικού σημείου, Zero Point Field).
Οι ενδείξεις για την παρουσία του αιθέρα, δηλαδή του κβαντικού κενού, έχουν επιβεβαιωθεί και πειραματικά. (Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε «Η Γένεση του Κόσμου: Η Αρχαία Επιστήμη της Συνεχούς Δημιουργίας», PAUL A. LaVIOLETTE, εκδόσεις Ενάλιος σελ 115 και 458).
Πρόσφατα ο φυσικός Glenn Starkman (Γ. Στάρκμαν) του Πανεπιστήμιου του Cleveland στο Οχάιο, μαζί με τους συνάδελφους του Tom Zlosnik (Τ. Ζλόσνικ) και Pedro Ferreira (Π. Φερέιρα) του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, πρότειναν μια νέα θεωρία που θα έφερνε τον αιθέρα πίσω στο προσκήνιο.
Σύμφωνα με τα πορίσματα τους , ο αιθέρας αποτελεί ένα πεδίο, κι όχι μια ουσία, κάτι που εισχωρεί στον χωρόχρονο. «Εάν αφαιρέσετε όλα τα άλλα στον κόσμο, ο αιθέρας θα ήταν ακόμα εκεί», λέει ο Zlosnik. Αυτό το πεδίο του αιθέρα δεν έχει να κάνει με το φως, αλλά μάλλον είναι κάτι που ενισχύει τη βαρυτική έλξη των άστρων και των γαλαξιών, που τους κάνει να φαίνονται βαρύτεροι, εξηγεί ο Starkman.
Από το βιβλίο μου ' Άνθρωπος και Γαία'
Η H. Blavasky στις επιστολές των Μαχάτμας, (σ. 90-2) αναφέρει πως οι αρχαίοι δεν αναφέρονται μόνο στα πέντε γνωστά στοιχεία του αιθέρα, του αέρα, του νερού, της φωτιάς και της γης, αλλά και σε ένα άγνωστο στοιχείο (για τους μυημένους) που είναι η έκτη αρχή του σύμπαντος, και ονομάζεται Πουρούσα Σάκτι, αλλά και ένα έβδομο, το οποίο δεν συζητείται έξω από το ιερό, επειδή τιμωρείται με θάνατο. Τα πέντε γνωστά στοιχεία, είναι οι διαφοροποιημένες όψεις του ενός. Πιο συγκεκριμένα στην Μυστική δοξασία (Ι, 141), αναφέρει πως:
«… οι Αρχαίοι κατηγορούνται μόνιμα ότι θεωρούσαν τα Στοιχεία τους
απλά και μη-σύνθετα. Πρόκειται και πάλι για μια αδικαιολόγητη δήλωση,
αφού σίγουρα οι μυημένοι φιλόσοφοι δύσκολα μπορούν να κατηγορηθούν
για κάτι τέτοιο, μιας και είναι αυτοί που επινόησαν αλληγορίες και
θρησκευτικούς μύθους εξαρχής. Αν είχαν άγνοια της Ετερογένειας των
Στοιχείων τους δεν θα είχαν φτιάξει προσωποποιήσεις του Πυρός, του
Αέρα, του Ύδατος, της Γης και του Αιθέρα. Οι Κοσμικοί θεοί και οι
θεές τους ποτέ δεν θα είχαν ευλογηθεί με τέτοιους απογόνους, με
τόσους γιους και θυγατέρες, στοιχεία γεννημένα από – και μέσα σε –
κάθε αντίστοιχο Στοιχείο.»
Αναφορές στον Αιθέρα βρίσκουμε σε όλη την αρχαιοελληνική γραμματεία από τον Ησίοδο, τον Αναξαγόρα, τον Πλάτωνα έως τον Αριστοτέλη. Ο Αναξαγόρας (500-428 π.Χ.) θεωρεί ότι ο Αιθήρ είναι ένα από τα δύο μέρη στα οποία χωρίστηκε η αρχική μάζα από την ωθητική δύναμη του Νού, δηλαδή της πνευματικής δύναμης και τον ταυτίζει με το Πύρ.
Αντίθετα ο Αριστοτέλης υποστηρίζει, πως κακώς ο Αναξαγόρας ονομάζει Αιθέρα αυτό που είναι Πυρ, και δέχεται ότι ο Αιθήρ είναι το πέμπτο κοσμογονικό στοιχείο, το τελειότερο απ’ όλα τα άλλα, από όπου τα πάντα προήλθαν και όπου όλα θα επιστρέψουν. Ο Αριστοτέλης οδηγήθηκε στην εισαγωγή της έννοια του Αιθέρα , εξαιτίας της αδυναμίας της παρουσίας των αιτιών της κίνησης στον κενό χώρo.
Για τον Αριστοτέλη η ύπαρξη του κενού θεωρείται παράλογη, και οδηγείται στο συμπέρασμα πως ο κόσμος πρέπει να είναι ένας πλήρης και πεπερασμένος χώρος.
Από την εποχή ήδη του Δημόκριτου και του Λεύκιππου, είχε προκύψει το άτοπο, πως εφόσον το «άτομο» αποτελούσε την βασική μονάδα ύλης, τότε τα διάφορα σώματα του κόσμου, δεν είναι δυνατόν ποτέ να χωριστούν στα άτομα που τα αποτελούν, καθώς τότε στον μεταξύ τους χώρο θα πρέπει να υπάρχει κενό.!! Αφού μεταξύ των χωρισθέντων ατόμων δεν υπάρχει τίποτα, τότε θα αγγίζουν το ένα το άλλο και στην πραγματικότητα, ποτέ δεν θα έχουν χωρισθεί! Γι΄ αυτό εισήχθη και το πέμπτο ώστε να γεμίζει τον χώρο μεταξύ των ατόμων και να καθιστά εφικτό τον διαχωρισμό τους. O αιθέρας υπήρξε έως πρόσφατα, πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των επιστημόνων για τον αν υφίσταται ή όχι.
Το 1887 οι Albert Michelson (Α. Μίκελσον) και Edward Morley (Ε. Μόρλευ), πραγματοποίησαν ένα πείραμα, στο οποίο αποδείχθηκε πως το φως διαδίδεται πάνω στην κινούμενη γη, προς όλες τις κατευθύνσεις με την ίδια ταχύτητα.
Το πείραμά τους απέδειξε μεταξύ των άλλων ότι δεν υπάρχει αιθέρας, ένα υλικό που με τις τότε δοξασίες εισχωρούσε σε όλο το χώρο, ένα βήμα για το κτίσιμο της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας του Einstein, έτσι η ύπαρξη του αιθέρα εγκαταλείφθηκε οριστικά.
Εντούτοις όμως, σύγχρονες απόψεις που πηγάζουν από την Κβαντομηχανική, επαναφέρουν στο προσκήνιο την πιθανότητα της ύπαρξης του. Στην Κβαντομηχανική, ο κβαντικός αιθέρας αποτελεί το χωροχρονικό εκείνο συνεχές, στο οποίο απουσιάζουν όλων των ειδών οι φυσικές πηγές των δυναμικών πεδίων, κατά τέτοιο τρόπο ώστε, ο χωροχρόνος μετατρέπεται σε μια θάλασσα από εν δυνάμει σωματιδίων, φορείς των θεμελιωδών αλληλεπιδράσεων. (βλέπε επίσης πρώτο κεφάλαιο, σελ 24, τομέας μηδενικού σημείου, Zero Point Field).
Οι ενδείξεις για την παρουσία του αιθέρα, δηλαδή του κβαντικού κενού, έχουν επιβεβαιωθεί και πειραματικά. (Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε «Η Γένεση του Κόσμου: Η Αρχαία Επιστήμη της Συνεχούς Δημιουργίας», PAUL A. LaVIOLETTE, εκδόσεις Ενάλιος σελ 115 και 458).
Πρόσφατα ο φυσικός Glenn Starkman (Γ. Στάρκμαν) του Πανεπιστήμιου του Cleveland στο Οχάιο, μαζί με τους συνάδελφους του Tom Zlosnik (Τ. Ζλόσνικ) και Pedro Ferreira (Π. Φερέιρα) του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, πρότειναν μια νέα θεωρία που θα έφερνε τον αιθέρα πίσω στο προσκήνιο.
Σύμφωνα με τα πορίσματα τους , ο αιθέρας αποτελεί ένα πεδίο, κι όχι μια ουσία, κάτι που εισχωρεί στον χωρόχρονο. «Εάν αφαιρέσετε όλα τα άλλα στον κόσμο, ο αιθέρας θα ήταν ακόμα εκεί», λέει ο Zlosnik. Αυτό το πεδίο του αιθέρα δεν έχει να κάνει με το φως, αλλά μάλλον είναι κάτι που ενισχύει τη βαρυτική έλξη των άστρων και των γαλαξιών, που τους κάνει να φαίνονται βαρύτεροι, εξηγεί ο Starkman.
Από το βιβλίο μου ' Άνθρωπος και Γαία'
xletsos-basilhs.blogspot.gr, awakengr.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου