Είμαι βέβαιη πως πολλοί στην Ελλάδα και αλλού θα ήθελαν να μάθουν και μερικές ιστορίες για την Ιστορία. Για αυτά τα 200 χρόνια που είναι τόσο πολλά αλλά και πάλι είναι λιγότερα από τα γεγονότα. Εμφύλιοι, διχασμοί, η ανθρωπιστική καταστροφή του Μικρασιατικού, θηριωδίες από το ναζισμό, θηριωδίες και μεταξύ μας, χούντα, κυπριακό, κρίση» είπε μεταξύ άλλων η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου.
Τα τάγματα εργασίας, οι διωγμοί, οι εξισλαμισμοί, όλα αυτά ήταν μια...ανθρωπιστική καταστροφή, το αποτέλεσμα μιας θύελλας, μιας έντονης νεροποντής, μιας σφοδρής κακοκαιρίας, ενός σεισμού, μιας ανεξήγητης πυρκαγιάς.
Και λες τώρα μέσα σου...να σιωπήσω ή να μιλήσω; Θα μιλήσω όπως πρέπει να μιλήσουν και όλοι όσοι βαστούν από την άλλη πλευρά του Αιγαίου γιατί καμιά κυρία Αγγελοπούλου δεν μπορεί να μας εκπροσωπεί. Διότι το χρωστάμε στους προγόνους μας. Είμαστε συνέχειά τους. Καταγώμαστε από εκείνα τα μέρη, δεν είμαστε...Αθηναίοι.
Θα το κάνω επειδή υπήρχαν και πρόγονοι του πατέρα μου στην Αττάλεια που δε μιλούσαν καλά τα ελληνικά ή και καθόλου. Έγραφαν πιο εύκολα σε αραβική γραφή. Ήξεραν όμως δύο πράγματα. Το πρώτο πως είναι Ελληνες και το δεύτερο ότι πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Αυτά τα δύο τα κρατούσαν για αιώνες μετά τη σταδιακή απώλεια της Ανατολής για την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία. Ο προπροπάππους μου, ο Παντέλ αγάς είχε τρία τουρκικά χωριά μέσα στις εκτάσεις του και όλοι εργάζονταν για αυτόν. Στο σπίτι μέσα κυκλοφορούσε με άλογο. Υπό άλλες συνθήκες η κ. Αγγελοπούλου δε θα κατάφερνε ούτε γράμμα να του παραδώσει. Αυτός ο άνθρωπος όμως έμαθε στα παιδιά και τα εγγόνια του, όπως είχε διδαχθεί εκείνος και όπως έκαναν πολλοί Ελληνες εκεί, να μην πουλήσουν το αίμα τους. Να μην τουρκέψουν.
Και δεν τούρκεψαν κ. Αγγελοπούλου. Ήρθαν εδώ έχοντας χάσει τα πάντα γιατί όλοι όσοι βαστούν από τη Μικρασία είχαν πολλά, τόσα πολλά και σε πολλές περιπτώσεις κρατούσαν σούζα τους Τούρκους. Προτίμησαν να χάσουν όλα τα υπόλοιπα και να κρατήσουν καθαρή την ψυχή.
Ο προπάππους μου και η προγιαγιά μου που μετακόμισαν στη Σμύρνη το 1920, χωρίστηκαν στην προκυμαία της κατά το...συνωστισμό για να βρεθούν τυχαία στον Πειραιά. Μια γυναίκα έμεινε μόνη με τέσσερα παιδιά. Έσωσε και τα τέσσερα, στα άλλα δύο που είχε χάσει, όχι από τον πόλεμο, στη Μικρασία, δεν της ξαναδόθηκε ως το τέλος της ζωής της η δυνατότητα να ξαναπάει στο μνήμα τους. Έμειναν μόνα κι έρημα πίσω τα κορίτσια.
Κι όταν ήρθαν εδώ τους έλεγαν Τούρκους. Ποιους; Αυτούς που κράτησαν αιώνες ζωντανό το έθνος και τον Χριστό στη Μικρα Ασία. Αυτούς που χτίζαν εκκλησιές. Ο παππούς μου μέχρι και το όνομά του άλλαξε. Εκεί φτάσαμε.
Αλλά θυμάμαι όταν γνώρισα τη σύζυγό μου, μου έδωσε να διαβάσω ένα βιβλίο, το Σουλουτσέχ, ήταν η ιστορία του αδερφού του προπάππου της σε ένα χωριό της Σαμψούντας που το έσκασε από το πίσω παράθυρο το 1919 ενώ μπροστά τον γύρευαν οι τζανταρμάδες. Ένα ολόκληρο βιβλίο η οδύσσεια του ανθρώπου αυτού μέχρι να ξαναβρεί την οικογένειά του μετά την καταστροφή στα χώματα της Μακεδονίας.
Δεν ήταν καμία ανθρωπιστική καταστροφή. Δεν έπιασε βροχή και έφυγε ο άνθρωπος αφήνοντας παιδιά και γυναίκα. Είχαν πάει να τον σκοτώσουν. Γιατί; Επειδή μπορούσαν.
Ήταν συστηματικός διωγμός ενός έθνους που τελικά με κάποιο θαυματουργικό τρόπο κατάφερνε να αντέχει μέχρι που πουλήθηκε την πιο κρίσιμη ώρα. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί που έμειναν πίσω. Χρειάστηκε να περάσουν δύο γενιές και 81 χρόνια για να πατήσω το πόδι μου εκεί από όπου ο παππούς μου έφυγε κυνηγημένος και συνωστισμένος. Κι ένα περίεργο πράγμα. Περπατούσα στη Σμύρνη [όπως και όσες φορές βρέθηκε στην Πόλη] και δεν ένιωθα ξένος, αλλά σαν στο σπίτι μου.
Και είσαι να τον βλέπω μπροστά μου το γιατρό να απαντά στην αδερφή του σαν του λέγε "Πάμε βρε Στράτο στη Σμύρνη, να βρούμε το σπίτι". "Δε δίνω εγώ λεφτά στους Τουρκαλάδες, Δέσπω" και τέλος. Πάντα κάθετος ένας άνθρωπος που σπάνια σου έλεγε "όχι" αν του ζητούσες κάτι. Η θεία πέθανε με τον καημό ότι δεν ξανάδε τη Σμύρνη και το αποτύπωσε σε δύο ποιήματά της.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη από την ιστορία που μου έμαθαν, όπως πολλοί από όσους τυχόν διαβάσουν αυτό το κείμενο, και μακάρι να το κάνουν διότι έτσι διασώζεται η ιστορία. Θα το κάνω για να την έχουν τα παιδιά μου, για να ξέρουν ποιοι είναι και από που είναι. Ίσως μια μέρα αλλάξουν οι συνθήκες. Ίσως τα παιδιά ξαναγυρίσουν στη μάνα τους.
Γιατί η ΙΣΤΟΡΙΑ κ. Αγγελοπούλου δεν τραβιέται, δεν τσιτώνεται, δε φτιασιδώνεται, δεν παραμορφώνεται! Ούτε είναι πλοίο που μπορεί να αλλάξει χρώμα, σημαία και όνομα. Εσείς δε μας εκπροσωπείτε. Δε σημαίνετε τίποτε απολύτως για εμάς που δε βλέπουμε αν υπάρχει και τίποτε προς εορτασμό πια σε αυτόν τον τόπο.
Του Στρατή Μαζίδη
freepen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου