Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του "You only live twice" το 1966 είχε γνωστοποιηθεί η αποχώρηση του Σον Κόνερι από τις ταινίες του 007. Φημολογείτο δε, πως οι σχέσεις του με τους παραγωγούς Μπρόκολι και Σάλτσμαν είχαν ψυχρανθεί ιδιαίτερα. Ως εκ τούτου ξεκίνησε το κυνήγι για το διάδοχό του, ο οποίος επρόκειτο να φορέσει το σμόκιν του γνωστού πράκτορα για την ταινία "The Man with the golden gun" το οποίο για τεχνικούς λόγους πήγε πίσω δίνοντας τη θέση του να γυριστεί το "On her Majesty's secret service".
Του Στρατή Μαζίδη
Ο Ρότζερ Μουρ στον οποίο προτάθηκε ξανά ο ρόλος, όπως και αρχικά το 1962, αρνήθηκε θέλοντας να αποφύγει τη σύγκριση με τον Κόνερι. Ο 25χρονος τότε, Τίμοθι Ντάλτον ομοίως όπως και το 1973, θεωρώντας πως είναι αρκετά νέος. Τελικά ο ρόλος θα καταλήξει σε ένα μοντέλο από την Αυστραλία, χωρίς καμία προηγούμενη υποκριτική εμπειρία, γνωστό από διαφημιστικά. Το όνομά του ήταν Τζορτζ Λέιζενμπι.
Ο Λέιζενμπι αντέγραψε το στιλ του Κόνερι και κέρδισε τους παραγωγούς στα δοκιμαστικά σε σκηνή δράσης. Όταν πήρε το ρόλο, εξομολογήθηκε στο σκηνοθέτη Πίτερ Χαντ πως δεν έχει υποκριτική εμπειρία και ότι απέκρυψε την αλήθεια από τους Μπρόκολι και Σάλτσμαν. Ωστόσο ο Χαντ του απήντησε αφοπλιστικά πως αφού ξεγέλασε και τους δύο, είναι εξαιρετικός υποκριτής.
Ο Αυστραλός γύρισε το "On her Majesty's secret service". Ένας πράκτορας προσγειωμένος στο έδαφος, χωρίς εντυπωσιακά κόλπα και κρυφά όπλα. Η φωτογραφία και οι τοποθεσίες ήταν εξαιρετικές. Ο Λέιζενμπι γύρισε ο ίδιος όλες τις επικίνδυνες σκηνές. Για αυτό και στα τελευταία γυρίσματα που όμως βλέπουμε στην αρχή της ταινίας όπου συστήνεται ο νέος 007, όταν μένει με το γοβάκι στο χέρι μονολογεί "this never happened to other fellow", φράση την οποία έλεγε συχνά στο συνεργείο παραπονούμενος από τις εξοντωτικές απαιτήσεις που δεν υπήρχαν επί Κόνερι.
Μαζί με ένα καλό καστ ηθοποιών ανάμεσα στους οποίους κι ο δικός μας, Τέλι Σαβάλας, ο Τζον Μπάρι γράφει την καλύτερη μουσική που γράφτηκε ποτέ για ταινία του 007. Δύο τραγούδια και αρκετά μουσικά κομμάτια με το ένα καλύτερο από το άλλο.
Η ταινία θα κυκλοφορήσει στα τέλη του 1969. Θα αδικηθεί από τους κριτικούς κι εν πολλοίς από το τότε κοινό. Ο 30χρονος Λέιζενμπι που είχε αρκετά θέματα με τους παραγωγούς πιο πολύ γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί την πραγματικότητα του ρόλου, θα εμφανιστεί με μακριά μαλλιά και μούσι στην πρεμιέρα έχοντας ανακοινώσει πως αποχωρεί από το ρόλο παρά τις αναφορές για συμφωνία για αρκετές ακόμη ταινίες! Το δάκτυλό του σε αυτό έβαλε και ο τότε μάνατζέρ του πείθοντάς τον πως στην εποχή των χίπις, οι ταινίες του 007 δε θα είχαν μέλλον.
Ως εκ τούτου το φινάλε της ταινίας προβάλλεται ολόκληρο, καθώς ο Χαντ σχεδίαζε να σκηνοθετήσει και το "Diamonds are forever" ξεκινώντας με την σκηνή μετά το γάμο του 007. Ωστόσο ο Λέιζενμπι αποχώρησε και στη θέση του επανήλθε ένας βαρύτατος Κόνερι για μια και μόνη φορά που δύσκολα σε έπειθε πως ήταν ακόμη 41 ετών.
Τα χρόνια πέρασαν. Ο στενός του φίλος με τον οποίο είχαν κοινά κινηματογραφικά σχέδια, Μπρους Λι, έφυγε πρόωρα. Με τα χρόνια η μια και μόνη του ταινία στο ρόλο αναγνωρίστηκε. Κατά πολλούς πρόκειται για την καλύτερη ταινία της σειράς. Και όχι άδικα. Μπορεί ο κάθε ηθοποιός να έδωσε τη δική του πινελιά, εντούτοις το πρότυπο του Φλέμινγκ απεικόνισαν ο Λέιζενμπι και αργότερα ο Ντάλτον. Ο Λέιζενμπι θα παραδεχθεί αρκετά χρόνια μετάα ότι έκανε λάθος και πως έπρεπε να είχε κάνει τουλάχιστον 1-2 ταινίες ακόμη. "But still, I did the best one, didn't I?" απήντησε ρωτώντας σε κάποια συνέντευξή του. Κατά τον Κρίστοφερ Νόλαν, η απάντηση είναι, ναι.
freepen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου