Πως πρέπει να μιλάμε σε ένα παιδί ανάλογα με την ηλικία του

Ομιλία στα παιδιά: Τα παιδιά χρειάζονται καθοδήγηση, ενθάρρυνση και εφόδια. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να αυτονομηθούν ως ενήλικες. Οι γονείς είναι οι πρώτοι δάσκαλοι, αλλά και το στήριγμά τους. Εκείνο που θα διαρκέσει για πάντα. Μεγαλώνοντας, ένα παιδί ψάχνει την προσωπική ταυτότητά του. 

Δοκιμάζει τα όριά του. Ωστόσο, ο τρόπος ομιλίας προς τα παιδιά είναι καθοριστικός για τη ζωή τους. Γι’ αυτό πρέπει να γνωρίζουμε πώς να τους μιλήσουμε. 

Αναλυτικότερα:

– Μέχρι 2 ετών: Πρέπει να τους μιλάμε όσο τον δυνατόν περισσότερο, ώστε να τα βοηθήσουμε να μιλήσουν πιο γρήγορα. Σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά έχουν ανάγκη να νιώθουν την φροντίδα μας για να νιώσουν την ασφάλεια που χρειάζονται. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να τους εκφράζουμε την αγάπη μας είτε με λόγια, είτε με πολλές αγκαλίες!

– 3 έως 5 χρονών: Είναι σημαντικό να λύνουμε τις απορίες των παιδιών, όσες κι αν είναι αυτές(ακόμη κι αν μερικές φορές είναι κουραστικό), όπως επίσης να τα βοηθήσουμε να οξύνουν τη σκέψη τους. Αυτό μπορεί δίνοντάς του για παράδειγμα, επιλογές όπως φαίνεται και στην φωτογραφία. Πρέπει επίσης, να τους μάθουμε να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και αυτό θα το πετύχουμε μόνο αν τα αφήσουμε να εκφράζουν αυτό που νιώθουν ελεύθερα, χωρίς να τους φωνάζουμε ή να δείχνουμε δυσαρέσκεια.

– 6 έως 8 χρονών: Στις ηλικίες αυτές, ένα παιδί είναι εξαιρετικά ευαίσθητο όσον αφορά την κριτική και ντρέπεται πολύ πιο εύκολα. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να τα ενθαρρύνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο ν’ ανακαλύψουν πτυχές του εαυτού τους. Ακόμη κι αν κάνουν λάθος πρέπει να είμαστε εκεί για να τα ακούσουμε πρώτα και ύστερα να τα συμβουλεύσουμε, χωρίς να τα κριτικάρουμε.

Οι βάσεις για μια σωστή επικοινωνία χτίζονται νωρίς. Ρωτήστε το παιδί για τη μέρα του, τι του αρέσει, για τους φίλους του και γενικότερα για τις ιδέες του. Με τον καιρό θα σας μιλάει από μόνο του για όσα το απασχολούν ή το κάνουν χαρούμενο. Για να μάθει ένα παιδί να ζητάει «συγγνώμη», αλλά και να καταλαβαίνει το λάθος του πρέπει πρώτα να το δει απ’ τους γονείς του. Μην φοβηθείτε να παραδεχτείτε ότι κάνατε κάτι λάθος.

– 9 έως 11 χρονών: Η στήριξη, η αποδοχή και η ανευ όρων αγάπη μας είναι απαραίτητα συστατικά γι’ αυτή την απαιτητική περίοδο. Όπως επίσης και να τους δώσουμε τον χώρο και τον χρόνο τους για να μας ανοιχτούν. Είναι σημαντικό να είμαστε δίπλα τους χωρίς η παρουσία μας να γίνεται φορτική. Και πάντα πρέπει να δείχνουμε κατανόηση, ακόμα κι αν δεν είμαστε σύμφωνοι με τη συμπεριφορά τους.

– 12 έως 18 χρονών: Αρχικά πρέπει να κατανοήσουμε πως νιώθουν και να τους υποστηρίξουμε: στις πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις τους, στις ανασφάλειές τους και σε οτιδήποτε άλλο τους απασχολεί-ακόμη κι αν εμείς θεωρούμε ότι μεγαλοποιούν καταστάσεις. 

Η επιβράβευση είναι πάρα πολύ σημαντική γιατί βοηθάει στο χτίσιμο της αυτοπεποίθησης. 

Πρέπει να αποδεχτουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο της ζωής τους. Βάζοντας πάντοτε όρια, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο ο έφηβος θα μπορεί να μας μιλήσει ανοιχτά, χωρίς ψέματα για ό,τι εκείνος θέλει.