Οι Σκοτεινοί Αιώνες της Βασιλείας Ρωμαίων είναι η περίεργη εποχή του 7ου-9ου· ονομάστηκαν έτσι δίοτι υπάρχουν ελάχιστα γραπτά κείμενα για τα γεγονότα της εποχής. Στην πραγματικότητα γνωρίζουμε ότι υπήρχαν, αλλά καίγονταν όταν οι Εικονομάχοι ή οι Εικονολάτρες έρχονταν αντίστοιχα στην εξουσία.
Κατά την εποχή επικρατούν δύο φαινομενικά αντίρροπες τάσεις:
Η πρώτη, ένας εξελληνισμός όσον αφορά τη γλώσσα η οποία επικρατεί παντού. Οι άλλες γλώσσες (Ανατολιακές, Ποντική) εξαφανίζονται τελείως στην Αυτοκρατορία και τα Λατινικά χρησιμοποιούνται ελάχιστα, σε επίσημες τελετές και από τους Βλάχους.
Στην δημόσια εκπαίδευση διδάσκονται η Γραμματική της Κοινής Ελληνικής, ο Όμηρος και η Βίβλος στο πρωτότυπο. Οι ήρωες της Ιλιάδας και της Οδύσσειας όπως και ο Αλέξανδρος ο Μέγας είναι λαοφιλείς κατά τον Μεσαίωνα. Η Νομολογία είναι σχεδόν πλήρως στα Ελληνικά, καθώς το Corpus του Ιουστινιανού χρησιμοποιείται μέσω των Ελληνικών σχολίων των γραμματικών. Η διοίκηση και τα αξιώματα, ακόμα και τα στρατιωτικά, διαταγές και σημάνσεις έχουν μεταφραστεί, καθώς πλέον λίγοι καταλάβαινoυν τα Λατινικά. Αυτά όσον αφορά την παντοδυναμία της Ελληνικής που αποκρυσταλώνεται εκείνη την εποχή και την συνέχεια που έφερε με το Αυτοκρατορικό και πολιτισμικό παρελθόν.
Η δεύτερη, είναι ένας αφελληνισμός στην mentalité της Αυτοκρατορίας· η οποία απομακρύνεται από την εκκοσμίκευση του Ρωμαϊκού Imperio, καθώς Κράτος και Εκκλησία έρχονται πιο κοντά. Με την ανάρρηση των Εικονοκλαστών Αυτοκρατόρων παρατηρείται η στροφή προς το Ιουδαιο-Ανατολικό μοντέλο, τόσο της κοσμοθεώρησης, όσο και της κοινής ηθικής και της αντίληψης της εξουσίας. Την Πενθέκτη Σύνοδο του 692 υιοθετείται η Από Κτίσεως Κόσμου χρονολόγηση, μαζί με ό,τι σήμαινε για την ιδεολογία της Αυτοκρατορίας και την καθημερηνότητα που αυτή πρέσβευε.
Διαβάζουμε ότι οι ιερείς και οι αξιωματούχοι προτρέπονται να αποφεύγουν τα φανταχτερά ρούχα και να συχνάζουν στα Γυμνάσια και τον Ιππόδρομο.
Υιοθετείται εξ ολοκλήρου η Χριστιανική θεώρηση του κόσμου ως δημιουργημένου το 5.509 π.Χ, οι ημερομηνίες των γεγονότων της παγκόσμιας Ιστορίας που παραδέχεται η Παλαιά Διαθήκη και η προτροπή στον Μωσαϊκό νόμο ακόμα και στην καθημερινότητα· του οποίου η 2α εντολή «Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον» αποτελούσε ένα από τα κύρια επιχειρήματα των Εικονοκλαστών. Κόντρα στην απεικονιστική παράδοση του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου.
Η ίδια η δομή της εξουσίας μεταβάλλεται από τον χαλαρό έλεγχο στις πόλεις στον άμεσο και ιεραρχικό από την Κωνσταντινούπολη, καθώς η πολιτική διοίκηση ακολουθεί τη λεπτομερή στρατιωτική. Έτσι η Ελληνιστική-Ρωμαϊκή πόλις σβήνει· και στη θέση της έχουμε το «μεσαιωνικό» Ρωμαϊκό Κράτος, το λεγόμενον Βυζάντιο.
Αχιλλεύς, Ιλιάδα, BNM Mss.Gr.Z.454, 9ος, Μαρκιανή Βιβλιοθήκη
Ἑλληνική Ἱστορία
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου