Η συμπεριφορά του εγκεφάλου
Μέχρι στιγμής δεν γνωρίζαμε τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος μας κάνει να τρώμε όλο και περισσότερο. Σίγουρα διαδραματίζουν ρόλο ορμόνες, όπως η γκρελίνη, που εκκρίνεται όταν ο οργανισμός μας χρειάζεται και άλλα θρεπτικά συστατικά.
Οταν πια έχουμε καταναλώσει αρκετή τροφή, συνδυασμός διαφορετικών ορμονών και ηλεκτρικών σημάτων που «εκπέμπει» το στομάχι, διατάζουν τον εγκέφαλο να σταματήσει να τρώει. Αυτό καθορίζεται από το πνευμονογαστρικό νεύρο που ελέγχει την κίνηση της τροφής στο γαστρεντερικό σύστημα.
Οι παχύσαρκοι είναι εξαρτημένοι...
Οι υπέρβαροι που αδυνατούν να χαλιναγωγήσουν την όρεξή τους είναι εξαρτημένα άτομα.
Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύεται από την τομογραφική απεικόνιση του εγκεφάλου τους.
H επιθυμία τους για περισσότερο φαγητό, η ακόρεστη πείνα τους ενεργοποιεί τα ίδια ακριβώς κέντρα του εγκεφάλου με αυτά που δραστηριοποιούνται όταν οι ηρωινομανείς αναζητούν τη δόση τους.
Κατά συνέπεια, αναφέρει μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences, η ιδεοψυχαναγκαστική πείνα ελέγχεται από τα κέντρα συναισθήματος του εγκεφάλου. Τρώμε περισσότερο για να νιώσουμε καλύτερα.
«Η μελέτη ανοίγει έναν καινούργιο δρόμο στην κατανόηση της σχέσης που συνδέει τον οργανισμό και τον εγκέφαλο και καταλήγει στην παχυσαρκία» εξηγεί ο Τζιν-Τζακ Ουάνγκ, του Κέντρου Νευρολογικών Απεικονίσεων στο Εθνικό Εργαστήριο του Μπρουκχέιβεν.
«Μπορέσαμε να αναπαράγουμε τη διαδικασία που λαμβάνει χώρα όταν γεμίζει το στομάχι. Για πρώτη φορά καταγράψαμε με ποιον τρόπο το στομάχι διατάζει τον εγκέφαλο να πάψει να επιθυμεί τροφή».
Ωτική νευροτροποποίηση
Στη σημερινή εποχή, όλοι μας καθημερινά «βομβαρδιζόμαστε» από εικόνες-πρότυπα καλλίγραμμων σωμάτων, που έχουν θέσει πολύ υψηλά στις προτεραιότητές μας το ζήτημα της εξωτερικής εμφάνισης. Στην αναζήτησή μας για το τέλειο σώμα μπορεί πολλές φορές να οδηγηθούμε σε λάθη και υπερβολές, που πιθανόν να κοστίσουν ακριβά στη σωματική αλλά και ψυχική μας υγεία.
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι οδηγούνται με τον τρόπο αυτό σε συνεχείς αυξομειώσεις βάρους, φαινόμενο που μπορεί να καταλήξει σε παχυσαρκία ή ανορεξία.Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ο έλεγχος του σωματικού μας βάρους αποτελεί πρώτιστα ζήτημα υγείας και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο, πέρα από κάθε άλλο στόχο.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η ωτική νευροτροποποίηση αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο στην προσπάθεια για καλύτερη υγεία και φυσιολογικό βάρος.
Η ωτική νευροτροποποίηση είναι ένα σύγχρονο επιστημονικό εργαλείο στην φαρέτρα του ειδικού. Δεν κάνει θαύματα και ούτε αλλάζει το βάρος του παχύσαρκου ασθενή σε λίγα 24ωρα.
Αλλωστε, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει απώλεια βάρους χωρίς αρνητικό ενεργειακό ισοζύγιο, δηλαδή οι θερμίδες που προσλαμβάνονται να είναι λιγότερες από όσες καταναλώνονται.Ταυτόχρονα όμως δεν είναι δυνατή η απώλεια βάρους χωρίς έλεγχο της όρεξης.Με τη θεραπεία επιτυγχάνουμε σε αρχικό στάδιο να επαναφέρουμε την χαμένη ισορροπία στο νευρικό μας σύστημα.
Στη σημερινή μας κοινωνία παρατηρείται το φαινόμενο οι περισσότεροι άνθρωποι να έχουν χρόνια καταστολή του Παρασυμπαθητικού Νευρικού Συστήματος (Π.Ν.Σ) και υπερδιέγερση του Συμπαθητικού Νευρικού Συστήματος (Σ.Ν.Σ) με τυπικά συμπτώματα την ευερεθιστότητα, τα προβλήματα πέψης, την ταχυπαλμία , την αϋπνία, τα κρύα άκρα.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δράση της ωτικής νευροτροποποίησης.
Πολλοί ερευνητές (ανάμεσα στους οποίους και ο Lonir) έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δρα στο ανθρώπινο σώμα επηρεάζοντας ιδιαίτερα την εξισορρόπηση του Αυτόνομου Νευρικού Συστήματος (Α.Ν.Σ).
Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποιείται μια μέθοδος ενεργοποίησης του παρασυμπαθητικού που αναφέρεται ως SES, η οποία περιλαμβάνει ορισμένα σημεία στο ωτικό πτερύγιο με ιδιαίτερη δράση στην ψυχική ισορροπία του ατόμου, προκαλώντας ένα αίσθημα ηρεμίας.
Αλλωστε, είναι γνωστό ότι σε περιόδους έντονου άγχους ή στεναχώριας παρατηρούνται μεταβολές στην όρεξη. Με την επίδραση της ωτικής νευροτροποποίησης μεγιστοποιείται η έκκριση ενδορφινών από το νευρικό μας σύστημα, όπως απέδειξαν οι εργασίες των Mayer D. και Price D.
Οι ενδορφίνες είναι μία από τις 3 κύριες ομάδες ενδογενών οπιοειδών που παράγονται στον εγκέφαλο, με αντιπροσωπευτικότερη τη β-ενδορφίνη, που έχει την ισχυρότερη αναλγητική δράση.
Χαρακτηρίζονται δε παγκοσμίως ως οι ορμόνες anti-stress και φυσικής αναλγησίας.
Στη συνέχεια, ελαττώνεται σιγά-σιγά η υπερβολική όρεξη, μετριάζονται κατά πολύ οι βουλιμικές κρίσεις και μειώνεται ο χρόνος κορεσμού (πληρότητας).
Κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, το στομάχι εκτείνεται και εσωτερικοί νευρικοί δέκτες «αντιλαμβάνονται» τον όγκο των τροφίμων και την πίεση στο τοίχωμα του στομαχιού.
Αυτοί οι δέκτες στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου, προκαλώντας την αίσθηση της πληρότητας.Οταν το στομάχι κάνει τις περισταλτικές του κινήσεις και αδειάζει, εμφανίζεται πάλι η επιθυμία για φαγητό.Επιδρά σε αυτή ακριβώς την αλληλουχία λειτουργιών στέλνοντας ψευδή ερεθίσματα, με συνέπεια την επιτάχυνση του αισθήματος κορεσμού που έχει ως αποτέλεσμα τη μειωμένη όρεξη.
Η δράση της ωτικής νευροτροποποίησης επεκτείνεται και στον μεταβολισμό.Βελτιώνεται σταδιακά η ήδη ασταθής μεταβολική λειτουργία του σώματος.Ετσι κινητοποιείται ο οργανισμός να αποκτήσει μεγαλύτερο μεταβολικό ρυθμό, να κάνει δηλαδή περισσότερες καύσεις.
Πώς επηρεάζει και τι είδους σχέση μπορεί να έχει η τροφή που τρώμε με τη συναισθηματική μας διάθεση, άγχος, λύπη, χαρά;
Το πνευμονογαστρικό νεύρο είναι ένα από τα πιο περίπλοκα νεύρα των εγκεφαλικών συζυγιών και έχει ένα «δαίδαλο» από διάφορες λειτουργίες που διαπλέκονται και μεταξύ τους και με τις λειτουργίες άλλων νεύρων.
Οι συνδέσεις του είναι περίπλοκες, κυρίως όμως με το γλωσσοφαρυγγικό νεύρο από όπου βγαίνουν από το ίδιο τρήμα του εγκεφάλου μαζί. Το πνευμονογαστρικό νεύρο έχει τόσο κινητικές ίνες όσο και διαφόρων άλλων ειδών αισθητικές ίνες για διάφορες λειτουργίες.
Οι κινητικές ίνες όμως είναι εκείνες που εκκινούν από το μικτό πυρήνα.Ο άνθρωπος και διάφορα ζώα έχουν μια έμφυτη προτίμηση στις γλυκές γεύσεις, η γεύση και οι άλλες σωματικές αισθήσεις δεν επαρκούν από μόνες τους ως μόνη εξήγηση της ποσότητας τροφής που καταναλώνουμε σε διάφορες περιστάσεις.
Υπάρχει η κοινή αντίληψη ότι νιώθουμε το αίσθημα του κορεσμού στην πείνα, όταν ‘χορτάσει’ το στομάχι μας, πιο σωστά όμως θα ήταν το να πούμε, όταν ο εγκέφαλός μας ‘κρίνει’ ότι έχουμε χορτάσει.
Το πνευμονογαστρικό νεύρο (Vagus nerve)
Το πνευμονογαστρικό νεύρο εμπλέκεται σε μια πληθώρα λειτουργιών του οργανισμού, όπως στην αναπνοή, τον χτύπο της καρδιάς, την έκκριση οξέων στο στομάχι, τις συσπάσεις του εντέρου κ.α. Επίσης, ανατροφοδοτεί τον εγκέφαλο με πληροφορίες για την κατάσταση διαφόρων συστημάτων του σώματος.
Πιο συγκεκριμένα, το στομάχι μεταδίδει πληροφορίες στον εγκέφαλο μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου, σχετικές με τη διάταση των στομαχικών τοιχωμάτων.
Ζώα με βλάβη στο πνευμονογαστρικό νεύρο, τρώνε έως ότου παραγεμίσει το στομάχι τους μέσω των σπαγχνικών νεύρων σχετικά με την περιεκτικότητα του στομάχου σε θρεπτικές ουσίες.
Όταν ο εγκέφαλος κρίνει ότι τα παραπάνω είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο, δημιουργεί αυτό το αίσθημα κορεσμού που νιώθουμε.
Είναι πολύ σημαντικό να σταθούμε σε αυτή την πρόταση, καθώς θα αναφερθούμε στο πώς η συναισθηματική μας διάθεση μπορεί να ‘ξεγελάσει’ αυτό το αίσθημα κορεσμού, να φάμε δηλαδή κάτι ενώ ‘πραγματικά’, οργανικά δηλαδή, δεν πεινάμε.Προχωρώντας όμως λίγο ακόμα στην οργανική εξήγηση του αισθήματος της πείνας και του κορεσμού της, βλέπουμε ότι μετά την πέψη της τροφής, το μεγαλύτερο μέρος της τροφής εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος με τη μορφή γλυκόζης.
Η γλυκόζη είναι μία σημαντική πηγή ενέργειας για όλο τον οργανισμό και η πιο σημαντική οπωσδήποτε για τον εγκέφαλο, μια ‘χημική ευχαρίστηση και ανταμοιβή’ του, θα μπορούσαμε να πούμε. Το σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί διότι εξηγεί, ανεξαρτήτως του αν πεινάμε, γιατί ικανοποιεί τον εγκέφαλό μας η κατανάλωση π.χ ενός γλυκού.
Το συναίσθημα ευφορίας το οποίο νιώθει ο εγκέφαλος με την κατανάλωση του γλυκού, ‘αντισταθμίζει’, σε ένα μέτριο βαθμό όμως, το συναίσθημα λύπης ή στενοχώριας που μπορεί να νιώθει το άτομο.Παράλληλα, οι κινήσεις του στόματος κατά τη μάσηση της τροφής, λειτουργούν θα μπορούσαμε να πούμε κατά κάποιο τρόπο αγχολυτικά, ‘εκτονώνοντας’ τη συναισθηματική ένταση του ατόμου. Για να γίνει κατανοητό αυτό, αρκεί να φέρουμε στο μυαλό μας την εικόνα ενός αγχώδους ανθρώπου που μασάει με ένταση μια τσίχλα.
Μπορούμε να βρούμε πολλές ομοιότητες στο πώς λειτουργούν ως ‘αγχολυτικά’ το κάπνισμα και το φαγητό στον καθημερινό άνθρωπο και κατ’αυτόν τον τρόπο την εξήγηση γιατί το άτομο δυσκολεύεται να τα περιορίσει. Το κάπνισμα, παρ’ ότι έχει βεβαίως μεγαλύτερη πολυπλοκότητα ως εθισμός, προσφέρει καταρχήν και αυτό μία ‘χημική ανταμοιβή’ στον εγκέφαλό μας.
panosplatritis.health
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου