Είναι έγκλημα να θυσιάζει μία οποιαδήποτε χώρα, όπως η Ελλάδα, την παραγωγική της οικονομία και τους πόρους της στο βωμό του χρέους – να ξεπουλάει δηλαδή τις επιχειρήσεις και τον ορυκτό ή άλλο πλούτο της, με στόχο τη μείωση του χρέους ή/και να εφαρμόζει μία πολιτική λιτότητας για να μην έχει ελλείμματα στον προϋπολογισμό της.
Πόσο μάλλον όταν το δημόσιο χρέος της συνεχίζει να αυξάνεται τόσο σε απόλυτο μέγεθος, όσο και σε σχέση με το ΑΕΠ – με το κόκκινο ιδιωτικό της χρέος να έχει παράλληλα εκτοξευθεί στα ύψη: στα 235 δις € χωρίς τις επιβαρύνσεις του δημοσίου – εκ των οποίων τα 92 δις € είναι μη εξυπηρετούμενα δάνεια στον ευρύτερο χρηματοπιστωτικό τομέα, τα 106 δις € προς τις εφορίες και τα 37 δις € προς τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ υπάρχουν ακόμη περισσότερα προς τη ΔΕΗ, απέναντι σε ιδιωτικές επιχειρήσεις κλπ. Το αντίστοιχο το 2009 ήταν αμελητέο – τεκμηριώνοντας το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, το οποίο δεν έχουν αντιληφθεί δυστυχώς ακόμη οι Έλληνες.
Το επόμενο έγκλημα που επίσης δεν θα αντιληφθούν, θα είναι τα επακόλουθα του νέου πτωχευτικού νόμου που θα επιβληθεί σύντομα στην Ελλάδα – ενός νόμου που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «το PSI του ιδιωτικού τομέα», με το οποίο θα μεταφερθεί η ιδιωτική περιουσία στο κράτος και από εκεί στους δανειστές (στις τράπεζες επίσης), όπως ακριβώς η δημόσια. Ο παραλογισμός έγκειται κυρίως στο ότι, η χειρότερη στιγμή που μπορείς να υιοθετήσεις έναν νέο πτωχευτικό νόμο, ακόμη και αν θα ήταν ιδανικός, είναι όταν η χώρα είναι χρεοκοπημένη – όταν τα κόκκινα χρέη του ιδιωτικού της τομέα είναι ήδη υπέρογκα, ενώ αυξάνονται ακόμη περισσότερο από τον αποπληθωρισμό, στον οποίο έχει βυθιστεί.
Συνεχίστε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου