Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ
Ο Μακρυγιάννης ονόμασε - κι ήταν - τον εαυτό του "πατριδοφύλακα". Δυστυχώς η χώρα μας δεν ανέδειξε πολλούς Μακρυγιάννηδες και γι' αυτό έγινε "ξέφραγο αμπέλι". Επί πλέον, τα ηγετικά στοιχεία της σπάνια κι ελάχιστα άντεξαν στο κάλεσμα της δολερής, κατά το Σολωμό, διχόνοιας, που προσφέρει μια χλωμή και άδοξη δόξα. Ο Έλληνας πιστεύει στη μοναδικότητά του. Κι αφού κάθε μονάδα λειτουργεί πάνω στη βάση του "εγώ" και όχι του "εμείς", δεν είναι δύσκολο ο λαός να διχοτομηθεί ή να τριχοτομηθεί. Σήμερα μάλιστα έχει πολυτεμαχισθεί, έτσι που ο τόπος να μη μοιάζει πως κατοικείται από ομόγλωσσους, ομόδοξους και ομότροπους ανθρώπους. Κατοικείται από ανθρώπους "που μισούνται ανάμεσά τους".
Βέβαια, μπορεί ο εμφύλιος πόλεμος να μην έχει εκδηλωθεί στη χώρα μας με τη μορφή πολεμικής συγκρούσεως, εν τούτοις είναι εμφανέστατη η διχόνοια στο χώρο της πολιτικής, πράγμα που δεν επιτρέπει την εδραίωση των δημοκρατικών θεσμών και ασφαλώς αποκλείει τη συνεργασία ή το συντονισμό όλων των πολιτικών δυνάμεων και φορέων πάνω σε κρίσιμα εθνικά θέματα, ώστε να διαμορφώσουμε μια ενιαία πολιτική εθνικής περισυλλογής. Η διατάραξη αυτής της κοινωνικής και πολιτικής ειρήνης, που προπομποί τους είναι οι βομβιστικές και δολοφονικές επιθέσεις των αγνώστου κατευθύνσεως τρομοκρατών, είναι ο προάγγελος μιας εμφυλιοπολεμικής ρήξης, μιας ρήξης που θα είναι ολέθρια για το μέλλον του τόπου μας, σε μια εποχή εθνικιστικών εντάσεων και διεκδικήσεων. Αυτοί που συντελούν στον κλονισμό της κοινωνικής ειρήνης, υποθάλπουν ένα κλίμα που μεταφέρει τους δείκτες του ημερολογίου μας στις χρονολογίες 1944 -1946. (περίοδος Εμφυλίου)
***
Επίσης, αν δεχθούμε ότι τους λαούς της Βαλκανικής ενώνει μια προαιώνια πολιτιστική παράδοση (αρχόμενη από Φιλίππου Β' κι εδώθε) και μια κοινή ψυχοσύνθεση των κατοίκων της, υπάρχει βάσιμος φόβος να εμπλακούν οι λαοί αυτοί σε μια νέα "εμφύλια" ρήξη, που θα δώσει την ευκαιρία σε χώρες του Βορρά, της Δύσης και της Ανατολής να καρπωθούν οφέλη σε βάρος τους. Κι έτσι να υποβαθμισθεί ακόμη περισσότερο η πιο υποβαθμισμένη περιοχή της Ευρώπης που έως τον 14ο αιώνα ήταν η πιο προηγμένη. Κι εμείς οι Έλληνες, που έχουμε πρόσφατη εμπειρία εμφυλίου, αντί να δώσουμε το παράδειγμα της ομόνοιας, δίνουμε το πρότυπο της διχόνοιας.
Δυστυχώς, το κακό ριζικό των "Αδερφοφάδων" δεν έχει εξαλειφθεί ακόμα από τον εσωτερικό κόσμο του Έλληνα. Παραμένει ιστορικό πεπρωμένο τους. Ο πιο επικίνδυνος εχθρός που έχει ν' αντιμετωπίσει η χώρα μας, είναι ο εαυτός της. Ο Έλληνας δεν έχει καταλάβει ότι αντί να μάχεται εναντίον του εαυτού του, είναι προτιμότερο να μάχεται υπέρ του εαυτού του, με την ευρεία βέβαια έννοια. Γιατί όταν λέμε "υπέρ του εαυτού του", δεν περιορίζουμε την έννοια στα στενά όρια του "εγώ" αλλά στον ευρύτερο χώρο της εθνότητας. Και πάλι, την εθνότητα δεν την ταυτίζουμε με την ελλαδικότητα, με το μίζερο κράτος μας, αλλά με την ευρύτερη έννοια του Ελληνισμού, που υπερέχει του κρατικού ελλαδισμού.
Κι όμως αντί να έχουμε μια πολιτική ανοιχτών οριζόντων, χαράσσουμε σε ατομική και πολιτική διάσταση μια πολιτική στενών οριζόντων, που εξ αιτίας της στενοκεφαλιάς μας μπορεί να μας φέρει εκεί που πολλές φορές οδηγηθήκαμε, χωρίς να υπάρχει σήμερα ένας Μακρυγιάννης να δηλώσει ξερά: "Εγώ κρέας για εμφύλιο δεν πουλώ". Φράση, ωμή, γυμνή από ωραιοπάθεια, αλλά την ώρα αυτή που το πολεμοφανές σκηνικό και το πολεμόχαρο πνεύμα μεταφέρονται στη γειτονιά μας, η φράση αυτή, παρά την πάροδο τόσων χρόνων, αντί να χάνει, κερδίζει σε εγκυρότητα. Γιατί είμαστε ένας περίεργος λαός. Σε ώρα πολέμου μονοιασμένοι, σε ώρα ειρήνης διχασμένοι. Η καλύτερη διάψευση της θεωρίας του Φαλμεράϋερ είναι το εθνικό μας "έιτζ", η άτη. Υπάρχει στην ελληνική ιστορία ένας απαρασάλευτος ιστορικός κανόνας: Όταν ο Ελληνας δεν τρώγεται με τους άλλους, τρώγεται με τον εαυτό του. Πολλές οι αιτίες. Κυρίως, όμως, το γεγονός ότι ο Έλληνας προσκολλάται περισσότερο σε πρόσωπα παρά σε ιδέες. Η προσωποποιεί τις ιδέες. Δυστυχώς η ροπή προς τον εμφύλιο είναι η τρανότερη απόδειξη ότι παραμένουμε... Έλληνες!
Πολιτικά Θέματα, 1-7 Νοεμβρίου 1991
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου