Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΦΗΜΟ «ΒΩΜΟ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ» ...

Μια εξαιρετική επίδοση των παγανιστών στην τέχνη της απάτης

Ας δούμε τις αναφορές και την ιστορία της ίδρυσης τέτοιων βωμών:

Ο Παυσανίας, στα «ΑΤΤΙΚΑ» είδε τέτοιους βωμούς στο Φάληρο:

[1.4] ἔστι δὲ καὶ ἄλλος Ἀθηναίοις ὁ μὲν ἐπὶ Μουνυχίᾳ λιμὴν καὶ Μουνυχίας ναὸς Ἀρτέμιδος, ὁ δὲ ἐπὶ Φαληρῷ, καθὰ καὶ πρότερον εἴρηταί μοι, καὶ πρὸς αὐτῷ Δήμητρος ἱερόν. ἐνταῦθα καὶ Σκιράδος Ἀθηνᾶς ναός ἐστι καὶ Διὸς ἀπωτέρω, βωμοὶ δὲ θεῶν τε ὀνομαζομένων Ἀγνώστων καὶ ἡρώων καὶ παίδων τῶν Θησέως καὶ Φαληροῦ·

Τι νόημα είχαν αυτοί οι βωμοί;

 Γνωστό το επεισόδειο του “Κυλώνειου άγους”, (περ. 630 πΧ) όπου οι οπαδοί του Κύλωνα, που ήθελε να κάνει Τυραννία στην Αθήνα, σκοτώθηκαν από το Γένος των Αλκμαιωνιδών  πάνω στους βωμούς όπου είχαν καταφύγει ως ικέτες, κατά παράβαση κάθε θρησκευτικής αρχής.

Μέχρι και την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Σπαρτιάτες θυμήθηκαν το “άγος”. Υπήρξε μια από τις αφορμές που δόθηκαν γι αυτήν την Εμφύλια σύγκρουση. Ζητούσαν να εξοριστεί ο Περικλής που κατάγονταν από τους Αλκμαιωνίδες από την μητέρα του.

Ας γυρίσουμε όμως στο αρχικό συμβάν:

Οι Αθηναίοι, λοιπόν, όταν μάλιστα έπεσε και θανατικό,  έκριναν πως η πόλη είχε μιανθεί από τις ανόσιες δολοφονίες και κάλεσαν τον Σοφό θεουργό Επιμενίδη να κάνει καθαρμό της πόλης.

Ο Επιμενίδης καθιέρωσε τις θυσίες στους “Αγνωστους θεούς”, 

που επικαλέστηκε ο Απόστολος Παύλος αιώνες αργότερα. 

Το «Κυλώνειον Άγος» ένα τόσο σοβαρό αμάρτημα, μια ασέβεια που είχε επιπτώσεις σε όλη την Ελληνική Ιστορία και επέδρασε ακόμα και στην καθιέρωση του Χριστιανισμού, δεν θα μπορούσε να εξαγνιστεί χωρίς εξιλεωτική ...ανθρωποθυσία. Θυσιάστηκε ένας έφηβος, ο Κρατίνος και ο εραστής του.

Επίσης, ο Επιμενίδης αμόλησε άσπρα και μαύρα πρόβατα (Προφανώς για να γίνουν διακριτές οι Ουράνιες από τις Χθόνιες θεότητες μια που ο τρόπος θυσίας για κάθε κατηγορία ήταν διαφορετικός) και διέταξε να στήνεται βωμός όπου αυτά καθίσουν, και να θυσιάζονται.

 Επειδή όμως δεν ήξεραν σε ποιο θεό αφιερώνονταν το πρόβατο, έγραφαν απάνω στους βωμούς: "Τω Αγνώστω θεώ". 

Στην ουσία δηλαδή, ήξεραν πως πρόκειται, πιθανότατα, για κάποιον από τους θεούς που ήδη γνώριζαν και λάτρευαν, αλλά δεν ήξεραν ποιος ακριβώς είναι.
Αυτά μαρτυρούν οι αρχαίοι συγγραφείς .

Τώρα, βγήκαν οι αρχαιοτέτοιοι υπατίες, και λένε πως αυτοί οι βωμοί ήταν αφιερωμένοι στους άγνωστους θεούς της Ασίας, και σαν βιβλιογραφία εμφανίζουν τον ...Διαφωτιστή Έρασμο! Άραγε σε ποιον αρχαίο συγγραφέα το διάβασε ο Έρασμος; 

Στον ...Άγιο Ιερώνυμο, που ...μετέφρασε στα λατινικά όλη την Αγία Γραφή, δημιουργώντας την περίφημη «Vulgata» το επίσημο κείμενο της Γραφής στα Λατινικά, στην οποία περιέχεται και το κείμενο των Πράξεων των Αποστόλων που αναφέρει τον επίμαχο βωμό!

(Πράξεις των Αποστόλων 17:23 praeteriens enim et videns simulacra vestra inveni et aram in qua scriptum erat ignoto deo quod ergo ignorantes colitis hoc ego adnuntio vobis»)

 Γιατί ο Άγιος Ιερώνυμος δεν έβαλε το «σωστό» κατά τους αρχαιολάτρες κείμενο μια που το γνώριζε; Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που η δικιά του μετάφραση θα διέφερε από το ελληνικό κείμενο. Άλλωστε η αναφερόμενη ως σωστή επιγραφή: (Ο άγιος Ιερώνυμος έγραφε στα Λατινικά νομίζω... Κάποιος μετέφρασε την πρόταση στα αρχαία Ελληνικά, και ... ψιτ! το δεύτερο "θεοίς" περισσεύει νεοέλληνα...) 

«ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ», 

θα έδινε καλύτερη λαβή στον Παύλο... Ο Θεός των Εβραίων περιλαμβάνονταν σίγουρα σε αυτούς. 

Αλλά... ποιος του είπε πως οι θεοί της Ασίας ήταν "άγνωστοι"; Γνωστότατοι ήταν. Οι Ολύμπιοι ήταν, και πρώτη η μαμά τους, η Κυβέλη, και ο πατέρας τους ο Κρόνος - Βαάλ.

Ο Απόστολος Παύλος δεν έκανε καμιά απάτη λοιπόν. Απλά πιάστηκε από την επιγραφή του βωμού για να κηρύξει.  Και η επιγραφή ήταν σίγουρα "Τω Αγνώστω Θεώ" αν και πιθανότατα η επιγραφή δεν εννοούσε αυτό που εννοούσε ο Παύλος.

Δεν ξέρουμε και δεν μας ενδιαφέρει τελικά αν υπήρχαν βωμοί αφιερωμένοι στους (δήθεν) άγνωστους θεούς της Ασίας, μια που αποδείξαμε πως σίγουρα υπήρχαν και πολλοί βωμοί αφιερωμένοι σε «άγνωστο θεό», σκέτα, και ξέρουμε και τον λόγο γιατί ήταν άγνωστος.

Όσο για το αν οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ή όχι σε έναν ανώτερο θεό ως δημιουργό... Ας ρωτήσουμε κανένα Πλάτωνα, κανένα Ιουλιανό Παραβάτη, κανένα Νεοπλατωνικό τέλος πάντων... Αρνούμαι καν να θέσω σε συζήτηση το θέμα...

Η τραγική –για την Ελλάδα – συνέχεια.

Μετά, το θέμα το ανέλαβε το μαντείο των Δελφών και τα έκανε ...μαντάρα, ως συνήθως:

    Όταν χτίστηκε ο νέος ναός στους Δελφούς, ήρθαν προσφορές από όλο τον κόσμο, «δια την ανοικοδόμησιν του Ιερού Ναού». Και όμως δεν έφτασαν, και το έργο ολοκλήρωσαν οι κονομημένοι Αλκμεωνίδες, που παρεπιπτόντως, είχαν εξοριστεί από την Αθήνα ως ιερόσυλοι. (Τα αναφέρει λεπτομερώς ο Ηρόδοτος) Αλλά οι Δελφοί δεν ενδιαφέρονταν για τα ηθικά και θρησκευτικά θέματα της ξένης αυτής χώρας… 

    Η περίπτωση αυτή, είναι απόδειξη του χάσματος της Απολλώνιας λατρείας με την Ελληνική. Δεν είναι τυχαίο που τον εξαγνισμό ανέλαβε ένας Κρητικός, εκπρόσωπος της παλιάς, γνήσια Ελληνικής, Μινωικής θρησκείας. Ούτε είναι σύμπτωση που ο θρύλος λέει πως ο Επιμενίδης έζησε για αιώνες, και κοιμήθηκε για πολλές δεκαετίες. Όλα αυτά συμβολίζουν την διατήρηση της παλιάς θρησκείας μέσα στο χρόνο. 

  Την ίδια στιγμή, οι Δελφοί, αγνοώντας ηθελημένα όλα αυτά, συνεργάζονταν με τους ιερόσυλους και πάμπλουτους Αλκμεωνίδες. Η Αθήνα, κοιτίδα των αρχαιότατων Πελασγών - Κραναών, όπως γράφει ο Ηρόδοτος, εκπροσωπούσε επιβιώσεις της πραγματικά αρχαίας θρησκείας, για την οποία οι Απολλώνιοι Δελφοί αδιαφορούσαν.

  Οι Δελφοί είχαν αναλάβει τον εξαγνισμό των φονιάδων πανελλήνια. Προφανώς οργίστηκαν που οι Αθηναίοι απευθύνθηκαν αλλού. Είναι προφανής η έλλειψη εμπιστοσύνης των Ελλήνων στο Μαντείο σε μια προχωρημένη ιστορική περίοδο. Ο Επιμενίδης έκανε εξαγνισμούς σε όλη τη χώρα, κόβοντας το ψωμί του Απόλλωνα… Ακόμα, φαίνεται πως αμφισβήτησε πως «ο Ομφαλός της Γης» ήταν στους Δελφούς, μάλιστα κατόρθωσε να πάρει και έναν διφορούμενο χρησμό από την Πυθία για το θέμα, και τότε είπε, αμφισβητώντας τους Δελφούς:

         «Δεν υπάρχει ομφαλός στη μέση της γης ή της θάλασσας»  

(Πλούταρχος, περί των εκλελειπότων χρηστηρίων, 1)

                                                                   Κανονικό ξεμάλλιασμα…

 Το Κυλώνειον άγος σημάδεψε ανεξίτηλα την Ελλάδα. Η επιστροφή των Αλκμεωνιδών στην Αθήνα, με εντολή του Μαντείου, ήταν μια από τις αφορμές του Πελοποννησιακού Πολέμου, που οδήγησε την Κυρίως Ελλάδα σε παρακμή.. 
Οι Σπαρτιάτες απαιτούσαν την εκδίωξη των Αλκμεωνιδών, ως ασεβών. Υποκριτικά, οι Δελφοί τώρα υποστήριξαν το αίτημα της Σπάρτης, ενώ πριν, το ίδιο Μαντείο διέταζε την επιστροφή τους! 

Και μετά μιλάμε για Βυζαντινή ίντριγκα… για να κυριαρχήσει στην Ελλάδα, το Μαντείο των Δελφών εξασθενούσε τις Πόλεις βάζοντας τις να μάχονται μεταξύ τους, και δεν δίστασε, γι αυτό, να συνεργαστεί και μετά να αποκηρύξει τους ιερόσυλους Αλκμεωνίδες. 

Αγαπητοί υπατίες, μην ανακατεύετε τον Βόθρο των Δελφών. 

Να οι πηγές.

Διογένης Λαέρτιος: ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ

110      γνωσθεὶς δὲ παρὰ τοῖς Ἕλλησι θεοφιλέστατος εἶναι ὑπελήφθη.

   Ὅθεν καὶ Ἀθηναίοις τότε λοιμῷ κατεχομένοις ἔχρησεν ἡ

Πυθία καθῆραι τὴν πόλιν· οἱ δὲ πέμπουσι ναῦν τε καὶ Νικίαν τὸν

Νικηράτου εἰς Κρήτην, καλοῦντες τὸν Ἐπιμενίδην. καὶ ὃς ἐλθὼν

Ὀλυμπιάδι τεσσαρακοστῇ ἕκτῃ ἐκάθηρεν αὐτῶν τὴν πόλιν καὶ

ἔπαυσε τὸν λοιμὸν τοῦτον τὸν τρόπον. λαβὼν πρόβατα μελανά

τε καὶ λευκὰ ἤγαγε πρὸς τὸν Ἄρειον πάγον. κἀκεῖθεν εἴασεν

ἰέναι οἷ βούλοιντο, προστάξας τοῖς ἀκολούθοις ἔνθα ἂν κατακλίνοι

αὐτῶν ἕκαστον, θύειν τῷ προσήκοντι θεῷ· καὶ οὕτω λῆξαι τὸ

κακόν. ὅθεν ἔτι καὶ νῦν ἔστιν εὑρεῖν κατὰ τοὺς δήμους τῶν

Ἀθηναίων βωμοὺς ἀνωνύμους, ὑπόμνημα τῆς τότε γενομένης

ἐξιλάσεως. οἱ δὲ τὴν αἰτίαν εἰπεῖν τοῦ λοιμοῦ τὸ Κυλώνειον ἄγος

σημαίνειν τε τὴν ἀπαλλαγήν· καὶ διὰ τοῦτο ἀποθανεῖν δύο νεανίας,

111      Κρατῖνον καὶ Κτησίβιον, καὶ λυθῆναι τὴν συμφοράν. Ἀθηναῖοι δὲ

τάλαντον ἐψηφίσαντο δοῦναι αὐτῷ καὶ ναῦν τὴν ἐς Κρήτην

ἀπάξουσαν αὐτόν. ὁ δὲ τὸ μὲν ἀργύριον οὐ προσήκατο· φιλίαν δὲ

καὶ συμμαχίαν ἐποιήσατο Κνωσίων καὶ Ἀθηναίων.

Περισσότερες λεπτομέρεις και ...έρωτα βρίσκουμε στον Αθήναιο, «Δειπνοσοφισταί» ΙΓ΄

“Διαβόητο είναι και το συμβάν με τον Αθηναίο Κρατίνο. Ήταν ένα όμορφο παλικαράκι, όταν ο Επιμενίδης αποκάθαιρε την Αττική από μια παλιά μυσαρότητα, με ανθρώπινο αίμα.”... “πρόθυμα προσφέρθηκε για χάρη της χώρας που τον έθρεψε, και τον ακολούθησε στον θάνατο ο εραστής του ο Αριστόδημος, κι έτσι λύθηκε η κατάρα.” (Δική μου μετάφραση)

Ηρόδοτος  (Πηγή: Μνημοσύνη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας)
[5.62.2] Τύραννος ήταν ο Ιππίας, κι ήταν όλο πίκρα με τους Αθηναίους για το θάνατο του Ιππάρχου, όταν οι Αλκμεωνίδες, γέννημα θρέμμα Αθηναίοι, εξορισμένοι από τους Πεισιστρατίδες, καθώς η επιχείρησή τους, μαζί με τους άλλους Αθηναίους εξορίστους [να γυρίσουν στην πόλη τους], δεν ευοδωνόταν, αλλά έπαθαν πανωλεθρία δοκιμάζοντας να γυρίσουν στην πόλη τους και να ελευθερώσουν την Αθήνα, οχύρωσαν με τείχος το Λειψύδριο που βρίσκεται πάνω από την Παιανία· τότε λοιπόν οι Αλκμεωνίδες έβαλαν σ᾽ ενέργεια καθετί που περνούσε από το μυαλό τους εναντίον των Πεισιστρατιδών κι ανάμεσα στ᾽ άλλα έκαναν συμφωνία με τους Αμφικτύονες ν᾽ αναλάβουν εργολαβικά το ναό στους Δελφούς (αυτόν που βλέπουμε τώρα, όμως τότε δεν υπήρχε ακόμη) και να ολοκληρώσουν την οικοδόμησή του. [5.62.3] Κι έτσι που τα οικονομικά τους ήταν ανθηρά κι ήταν οικογένεια ανέκαθεν με μεγάλη υπόληψη, το ναό τον έχτισαν ωραιότερο από το πρόπλασμά του σ᾽ όλα τ᾽ άλλα, και μάλιστα, ενώ η συμφωνία ήταν να χτίσουν το ναό με πωρόλιθο, οικοδόμησαν την πρόσοψή του με μάρμαρο της Πάρου.
[5.63.1] Και, καταπώς λένε οι Αθηναίοι, αυτοί οι Αλκμεωνίδες μένοντας καιρό πολύ στους Δελφούς δωροδόκησαν την Πυθία, ώστε, κάθε φορά που θα έρχονταν Σπαρτιάτες για να πάρουν χρησμό, είτε για ιδιωτική είτε για δημόσια υπόθεση, να τους παραγγέλνει να ελευθερώσουν την Αθήνα. 
--------------

[5.66.1] Η Αθήνα, που και πρωτύτερα ήταν μεγάλη, τότε, με την απελευθέρωσή της από τους τυράννους, έγινε μεγαλύτερη. Δυο άντρες κυριαρχούσαν στην πόλη, ο Κλεισθένης, από τη γενιά των Αλκμεωνιδών που, όπως λέει η φήμη, έκανε όργανό του την Πυθία, και ο Ισαγόρας, ο γιος του Τεισάνδρου, που καταγόταν βέβαια από ονομαστή οικογένεια, δεν ξέρω όμως να πω την αρχή της, πάντως το γένος του κάνει θυσίες στον Κάριο Δία. [5.66.2] Αυτοί οι δυο άντρες ήρθαν σε σύγκρουση για την εξουσία, κι ο Κλεισθένης, καθώς έχανε τη μάχη, παίρνει με το μέρος του το λαό· κι αργότερα τους Αθηναίους, που ζούσαν χωρισμένοι σε τέσσερες φυλές, τους έκανε δέκα φυλές, καταργώντας τις ονομασίες που θύμιζαν τους γιους του Ίωνα (τον Γελέοντα και τον Αιγικορέα και τον Αργάδη και τον Όπλητα), και βρήκε και τους έβαλε ονόματα άλλων ηρώων, του τόπου τους, με εξαίρεση το όνομα του Αίαντα· αυτουνού το όνομα το πρόσθεσε, κι ας ήταν ξένος, καθότι ήταν γείτονας της πόλης και σύμμαχος.
---------------------------
[5.71.1] Και τ᾽ όνομα «κριματισμένοι» δόθηκε γι᾽ αυτό το λόγο σ᾽ ορισμένους Αθηναίους: ανάμεσα στους Αθηναίους πολίτες ήταν κι ο Κύλων, ολυμπιονίκης. Αυτουνού πήραν τα μυαλά αέρα και βάλθηκε να γίνει τύραννος· οργάνωσε λοιπόν μια συντροφική ομάδα από συνομηλίκους του κι επιχείρησε να κυριέψει την Ακρόπολη, όμως δεν μπόρεσε να επικρατήσει, και κάθισε ικέτης στο βάθρο του αγάλματος της Αθηνάς. [5.71.2] Λοιπόν οι δήμαρχοι που διοικούσαν τότε την Αθήνα τούς έπεισαν να εγκαταλείψουν το άσυλο, για να λογοδοτήσουν για την πράξη τους, με την υπόσχεση πως δε θα τους επιβληθεί η ποινή του θανάτου· όμως τους σκότωσαν, και υπαίτιοι θεωρήθηκαν οι Αλκμεωνίδες. Αυτά έγιναν πριν από την εποχή του Πεισιστράτου.
[5.72.1] Κι όταν ο Κλεομένης με τον απεσταλμένο του ζητούσε να εξοριστούν ο Κλεισθένης κι οι κριματισμένοι, ο Κλεισθένης από μόνος του αποσύρθηκε, αυτό όμως δεν εμπόδισε καθόλου τον Κλεομένη να εμφανιστεί στην Αθήνα με μια μικρή στρατιωτική δύναμη, και φτάνοντας στην πόλη έδιωχνε ως ιερόσυλους εφτακόσια αθηναϊκά νοικοκυριά, με υπόδειξη του Ισαγόρα. 
-------------------
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, "Σόλων"
[12]
[12.1] τὸ δὲ Κυλώνειον ἄγος ἤδη μὲν ἐκ πολλοῦ διετάραττε τὴν πόλιν, ἐξ οὗ τοὺς συνωμότας τοῦ Κύλωνος ἱκετεύοντας τὴν θεὸν Μεγακλῆς ὁ ἄρχων ἐπὶ δίκῃ κατελθεῖν ἔπεισεν: ἐξάψαντας δὲ τοῦ ἕδους κρόκην κλωστὴν καὶ ταύτης ἐχομένους, ὡς ἐγένοντο περὶ τὰς σεμνὰς θεὰς καταβαίνοντες, αὐτομάτως τῆς κρόκης ῥαγείσης, ὥρμησε συλλαμβάνειν ὁ Μεγακλῆς καὶ οἱ συνάρχοντες, ὡς τῆς θεοῦ τὴν ἱκεσίαν ἀπολεγομένης: καὶ τοὺς μὲν ἔξω κατέλευσαν, οἱ δὲ τοῖς βωμοῖς προσφυγόντες ἀπεσφάγησαν: μόνοι δ' ἀφείθησαν οἱ τὰς γυναῖκας αὐτῶν ἱκετεύσαντες. [12.2] ἐκ τούτου δὲ κληθέντες ἐναγεῖς ἐμισοῦντο: καὶ τῶν Κυλωνείων οἱ περιγενόμενοι πάλιν ἦσαν ἰσχυροί, καὶ στασιάζοντες ἀεὶ διετέλουν πρὸς τοὺς ἀπὸ τοῦ Μεγακλέους. ἐν δὲ τῷ τότε χρόνῳ τῆς στάσεως ἀκμὴν λαβούσης μάλιστα καὶ τοῦ δήμου διαστάντος, ἤδη δόξαν ἔχων ὁ Σόλων παρῆλθεν εἰς μέσον ἅμα τοῖς ἀρίστοις τῶν Ἀθηναίων, καὶ δεόμενος καὶ διδάσκων ἔπεισε τοὺς ἐναγεῖς λεγομένους δίκην ὑποσχεῖν καὶ κριθῆναι τριακοσίων ἀριστίνδην δικαζόντων. [12.3] Μύρωνος δὲ τοῦ Φλυέως κατηγοροῦντος ἑάλωσαν οἱ ἄνδρες, καὶ μετέστησαν οἱ ζῶντες: τῶν δ' ἀποθανόντων τοὺς νεκροὺς ἀνορύξαντες ἐξέῤῥιψαν ὑπὲρ τοὺς ὅρους. ταύταις δὲ ταῖς ταραχαῖς καὶ Μεγαρέων συνεπιθεμένων ἀπέβαλόν τε Νίσαιαν οἱ Ἀθηναῖοι καὶ Σαλαμῖνος ἐξέπεσον αὖθις. καὶ φόβοι τινὲς ἐκ δεισιδαιμονίας ἅμα καὶ φάσματα κατεῖχε τὴν πόλιν, οἵ τε μάντεις ἄγη καὶ μιασμοὺς δεομένους καθαρμῶν προφαίνεσθαι διὰ τῶν ἱερῶν ἠγόρευον.

[12.4] οὕτω δὴ μετάπεμπτος αὐτοῖς ἧκεν ἐκ Κρήτης Ἐπιμενίδης ὁ Φαίστιος, ὃν ἕβδομον ἐν τοῖς σοφοῖς καταριθμοῦσιν ἔνιοι τῶν οὐ προσιεμένων τὸν Περίανδρον. ἐδόκει δέ τις εἶναι θεοφιλὴς καὶ σοφὸς περὶ τὰ θεῖα τὴν ἐνθουσιαστικὴν καὶ τελεστικὴν σοφίαν, διὸ καὶ παῖδα νύμφης ὄνομα Βάλτης καὶ Κούρητα νέον αὐτὸν οἱ τότε ἄνθρωποι προσηγόρευον. ἐλθὼν δὲ καὶ τῷ Σόλωνι χρησάμενος φίλῳ πολλὰ προσυπειργάσατο καὶ προωδοποίησεν αὐτῷ τῆς νομοθεσίας. [12.5] καὶ γὰρ εὐσταλεῖς ἐποίησε τὰς ἱερουργίας καὶ περὶ τὰ πένθη πρᾳοτέρους, θυσίας τινὰς εὐθὺς ἀναμίξας πρὸς τὰ κήδη, καὶ τὸ σκληρὸν ἀφελὼν καὶ τὸ βαρβαρικὸν ᾧ συνείχοντο πρότερον αἱ πλεῖσται γυναῖκες. τὸ δὲ μέγιστον, ἱλασμοῖς τισι καὶ καθαρμοῖς καὶ ἱδρύσεσι κατοργιάσας καὶ καθοσιώσας τὴν πόλιν ὑπήκοον τοῦ δικαίου καὶ μᾶλλον εὐπειθῆ πρὸς ὁμόνοιαν κατέστησε. λέγεται δὲ τὴν Μουνυχίαν ἰδὼν καὶ καταμαθὼν πολὺν χρόνον, εἰπεῖν πρὸς τοὺς παρόντας ὡς τυφλόν [12.6] ἐστι τοῦ μέλλοντος ἄνθρωπος: ἐκφαγεῖν γὰρ ἂν Ἀθηναίους τοῖς αὑτῶν ὀδοῦσιν, εἰ προῄδεσαν ὅσα τὴν πόλιν ἀνιάσει τὸ χωρίον: ὅμοιον δέ τι καὶ Θαλῆν εἰκάσαι λέγουσι: κελεῦσαι γὰρ αὐτὸν ἔν τινι τόπῳ τῆς Μιλησίας φαύλῳ καὶ παρορωμένῳ τελευτήσαντα θεῖναι, προειπὼν ὡς ἀγορά ποτε τοῦτο Μιλησίων ἔσται τὸ χωρίον. Ἐπιμενίδης μὲν οὖν μάλιστα θαυμασθείς, καὶ χρήματα διδόντων πολλὰ καὶ τιμὰς μεγάλας τῶν Ἀθηναίων, οὐδὲν ἢ θαλλὸν ἀπὸ τῆς ἱερᾶς ἐλαίας αἰτησάμενος καὶ λαβὼν ἀπῆλθεν.

Ας δούμε τι έγραψαν οι αρχαιολάτρες για το θέμα:

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΦΗΜΟ "ΒΩΜΟ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ" ...

 Μια εξαιρετική επίδοση στην τέχνη της απάτης του αρχηγέτη των χριστιανοθεολόγων  Παύλου.

 «… Αν πρέπει να πιστέψουμε τον άγιο Ιερώνυμο … ο άγιος Παύλος, διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα εκείνος έλεγε για την χριστιανική πίστη».   Έρασμος

«Τω αγνώστω θεώ». Η ιστορία αυτή φαντάζει αθώα. Πολύ απλή. Κατανοητή και ευκολοχώνευτη, ακόμα κι από παιδιά.

Μας λέει πως όταν ο Απόστολος Παύλος πήγε να διδάξει στην Αθήνα τον λόγο του ενός «αληθινού» και μοναδικού θεού (ο οποίος όμως ήταν ταυτοχρόνως και τρεις σ’ έναν:

 ο Χριστός, ο πατέρας του και το άγιο πνεύμα), είδε μνημείο με επιγραφή που έλεγε

 «τω αγνώστω θεώ».

 Σύμφωνα δε με την χριστιανική αντίληψη, από την πληροφορία αυτή συνεπάγονται τα εξής συμπεράσματα:

 - Πρώτον, οι Αθηναίοι γνώριζαν κατά βάθος ότι οι θεοί στους οποίους πίστευαν ήταν ψεύτικοι.

 Κοντολογίς ότι ήσαν ειδωλολάτρες.

 - Δεύτερον, επειδή μάλλον υπολόγιζαν ότι ο θεός ήταν ένας και μοναδικός, καλού κακού, του ανήγειραν μνημείο, για να τον τιμούν, παρ’ όλο που δεν τον είχαν ανακαλύψει ακόμα.

Δηλαδή ήσαν μεν στραμμένοι προς την αλήθεια του μοναδικού και αληθινού θεού των Ιουδαίων αλλά με κλειστά τα μάτια.

Έπρεπε λοιπόν κάποιος να τους τα ανοίξει.

 Και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου! Το δε όνομα του οφθαλμίατρου; Απόστολος των εθνών Παύλος.

Όταν ο πρώην διώκτης αυτός του αληθινού θεού πίστεψε και άνοιξαν τα μάτια του, πόσο μάλλον θα πίστευαν αυτοί οι οποίοι τον αναζητούσαν και δεν τον έβρισκαν.

 Για να καταπιεί κανείς το «ιστορικό» αυτό χάπι, το νερό μέσα στο ποτήρι του έπρεπε να λέγεται άγνοια και απάτη.

 Όταν δε η ιστορία ρίχνεται στην πυρά ή διαστρεβλώνεται, τότε το χάπι καταπίνεται άνευ υποβοηθήματος,

 Έτσι με ξερό λαρύγγι.

 Κανένα άλλο ψεύδος ίσως δεν δηλητηρίασε τόσο θανάσιμα τις ψυχές των Ελλήνων όσο αυτό περί της δήθεν ειδωλολατρίας των προγόνων τους,

 σε συνδυασμό με το ψεύδος για τα όσα αφορούν στο μνημείο το αφιερωμένο στον άγνωστο θεό.

 Στις εγκύκλιες σπουδές του Νεοελληνικού κρατιδίου το δηλητήριο αυτό παρέχεται σε άφθονες ποσότητες από το δημοτικό σχολείο ακόμα.

Ποια όμως είναι η αλήθεια; Ας την πληροφορηθούμε από δύο επιφανείς  χριστιανούς.

 Ο Έρασμος λοιπόν στο απολαυστικό βιβλίο του «Μωρίας Εγκώμιον», εκδ. ΗΡΙΔΑΝΟΣ 1972 Κεφ. 64 σελ. 145,

αναφέρει μεταξύ άλλων:

«… Αν πρέπει να πιστέψουμε τον άγιο Ιερώνυμο … ο άγιος Παύλος, διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα εκείνος έλεγε για την χριστιανική πίστη», σχόλ. στις πράξεις των Αποστόλων (17,23).

 Προσέξτε παρακαλώ περί τι είδους αλλαγής πρόκειται:

 «Παράλειψε τις λέξεις που μπορεί να έβλαπταν την υπόθεσή του και κράτησε μόνο τις δύο τελευταίες – αγνώστω θεώ – και πάλι τις άλλαξε κομμάτι,

γιατί ολόκληρη η επιγραφή έλεγε:

 «ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ».

 Και συνεχίζει:

 «Φαίνεται πως αυτό το παράδειγμα πιάσανε ν’ ακολουθούν τα παιδιά οι θεολόγοι.

Ψαρεύουν απ’ εδώ κι απ’ εκεί τέσσερις-πέντε λέξεις, στην ανάγκη τις αλλάζουν το  νόημα και το ταιριάζουν όπως τους βολεύει και στα κομμάτια αν αυτό που έρχεται πριν ή μετά δεν έχει καμμιά σχέση με το θέμα ή πάει κι αντίθετα.

 Και το κάνουν αυτό με τόσο πετυχημένη ξεδιαντροπιά

 που τους ζηλεύουν ακόμη κι οι νομικοί»

μετάφρ. Στρατή Τσίρκα.

 Εάν ο Έρασμος κύτταζε τους σημερινούς απόγονους των θεολόγων της εποχής του θα καταλάβαινε ότι η περιγραφή του αυτή καθόλου πλέον δεν επαρκεί,

 για να περιγράψει ούτε καν την μισή αλήθεια, για την επίδοσή τους στην απάτη

(βλ. Θεολογία ή καλύτερα το χρέος της ανθρωπότητας προς τους Θεολόγους).

 Ποια αλήθεια λοιπόν καταδιαστρέβλωσαν  «τα παιδιά οι θεολόγοι»:

 Οι Αθηναίοι τιμούν τους θεούς τους, τιμούν του θεούς των γειτόνων τους, όσους φυσικά γνωρίζουν, αλλά δεν τους αρκεί αυτό. Στήνουν μνημείο ακόμα και για όλους τους θεούς των τριών ηπείρων τους οποίους ούτε καν γνωρίζουν, για να δείξουν τον σεβασμό τους προς την παγκόσμια κοινότητα.

 Τον υπερευγενικό αυτόν σεβασμό προς τους αλλότριους θεούς, γνωστών και αγνώστων, έρχεται ο ξεδιάντροπος (τουλάχιστον κατ’ Έρασμο) Παύλος και τον αποκαλεί «τω αγνώστω θεώ» =  Γιαχβέ (έτσι αποκαλείται ο θεός των Ιουδαίων στα ιερά βιβλία τους).

Μ’ αυτό το ελεεινό ψέμα διαπαιδαγωγούνται μέχρι την σήμερον, ποιος ξέρει και μέχρι πότε, όλα τα Ελληνόπουλα, σε συνδυασμό με το δίδυμο αδελφάκι του την δήθεν ειδωλολατρία.

 Γι’ αυτό το τελευταίο αυτό αδελφάκι είναι καιρός ν’ ακούσουμε έναν άλλο τίμιο χριστιανό, τον Νικόλαο Τωμαδάκη, καθηγητή της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

 Στο έργο του «Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν» τόμ. Α΄τεύχ. Α΄ έκδ. Β΄ Αθήναι 1956, μας λέει τα εξής:

 «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού, ως ζωής και σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποίαν ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού.

 Λατρείαν των ειδώλων, δι’ ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες,

 εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης».

 Ας δούμε δε στο σημείο αυτό τα παθήματα των «ειδωλολατρών», κατά χριστιανούς, Ελλήνων, μέσα από το βιβλίο

 «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ» εκδ. «Ψυχογιός» 1988,

της Πρυτάνεως στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, Ελένης Γλύκατζη – Αρβελέρ, η οποία θεωρείται ένα από τα ιερά τέρατα της βυζαντινολογίας.

Από την σελ. 17 διαβάζουμε: «… Εναντίον των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που συχνά πήραν το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύθηκαν. Τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς… οι ιερείς υποχρεώθηκαν – να σιγήσουν ή να αποθάνουν – όπως γράφει ο Λιβάνιος…»

Και παρ’όλο που η αλήθεια είναι ότι κατά πολύ περισσότερο καταστράφηκαν οι Έλληνες και ο Ελληνισμός από τους χριστιανούς, οι τελευταίοι αυτοί έχουν το θράσος να ομιλούν ακόμα ανενόχλητοι περί Ελληνοχριστιανισμού.

Ας μη απορεί όμως κανείς και τόσο για την κατάσταση αυτή.

 Ο ίδιος αυτός ξεδιάντροπος Παύλος, μας περιγράφει με εντυπωσιακή γλαφυρότητα ποιους κάλεσε ο θεός του για εκλεκτό ποίμνιό του:

 «Παρατηρήσατε αδελφοί, ποιοι είσθε σεις που ο θεός κάλεσε. Δεν υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί σοφοί κατ’ άνθρωπο, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς την καταγωγήν (κανένας άνθρωπος ποτέ στην οικουμένη των ανθρώπων δεν αποπειράθηκε να διαβάλλει την ευγένεια, του οποιουδήποτε είδους, με θρησκευτικό τρόπο, πλην του ανάγωγου αυτού Παύλου), αλλά εκείνους που ο κόσμος θεωρεί μωρούς εδιάλεξε ο θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τους αδύνατους κατά κόσμον αδιάλεξε ο θεός, δια να καταισχύνη του δυνατούς, και ανθρώπους που έχουν ταπεινή καταγωγή κατά κόσμον και τους περιφρονημένους εδιάλεξε ο θεός, ακόμη και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήσει εκείνα που υπάρχουν».

«Ακόμη και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήσει εκείνα που υπάρχουν».

Ιδού η πεμπτουσία του χριστιανικού δόγματος.

 Του ξέφυγε του αθεόφοβου ολόκληρη η αλήθεια του.

 Ο σκοπός του ήταν να καταργήσει οτιδήποτε υπαρκτό, χάριν ανύπαρκτων (Γιαχβέ) πραγμάτων, όπως ομολογεί τουλάχιστον ευθέως ο ίδιος.

Ίσως στην τελευταία  αυτή ομολογία να κρύβεται το μεγαλύτερο μυστικό της επιτυχίας του χριστιανισμού του Παύλου.

 Οι απελπισμένοι δούλοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μόνο σε ανύπαρκτα πράγματα μπορούσαν να ελπίζουν, αφού τα υπαρκτά γι’ αυτούς ήσαν μαύρα κι άραχνα.

Κι όταν στα μυαλά και τις ψυχές απελπισμένων ανθρώπων φωλιάσουν για τα καλά πράγματα ανύπαρκτα, τα οποία τους τρέφουν ανέφικτες ελπίδες, τότε είναι αδύνατο να τα αποσπάσει κανείς όσο κι αν προσπαθήσει.

Ο αγώνας αυτός απαιτεί υπεράνθρωπες προσπάθειες για ελάχιστα αποτελέσματα.

Σε μια χώρα δε με Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (ανεξίτηλο αίσχος απέναντι στην ανθρωπότητα) η Ελληνική επανάσταση φαντάζει σαν όνειρο θερινής νυκτός.

Βασδέκης Ν. Σταύρος.  st.vasdekis@gmail.com

ΠΗΓΗ: skourtdim.blogspot.com