Του Γιώργου Λεκάκη
Έχουμε πολλάκις γράψει πως οι (τάχα αινιγματικοί) Ετρούσκοι είναι ελληνικής καταγωγής…
Συνεχίζουμε λοιπόν…
Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς, οι Τυρσείς (> Τυρρηνοί, Τυρσηνοί, Τυρηνοί, Trussi, Τρούσοι, Τρώες, Ετρούσκοι) ήταν Πελασγοί, που κατοικούσαν (αρχικώς) στην Λήμνο και την Αθήνα.
Άρα οι Λημνιοί / Lemnian ήταν ο αρχαϊκός συγγενής των Ετρούσκων.
Οι λημνιακές επιγραφές έχουν αναγνωσθεί, χρησιμοποιώντας ετρουσκικούς λεκτικούς παραλληλισμούς.
Οι Λημνιοί Σίντιες ήταν οι Τυρσηνοί / Τυρσένιοι (Tyrsenians). Η Λήμνος ήταν νησί του Ήφαιστου. Εκεί ο θεός είχε τα εργαστήριά του, τα μεταλλουργεία του. Γι’ αυτό και το όνομά τους (Σίντιες) παραφρασμένο έδωσε την λέξη για τον χαλκό στους Ετεοκρήτες χιττίτες (šiniti) και την λέξη για τον μόλυβδο στους σλάβους (svinĭcĭ), κ.ά.
Το μεγαλύτερο κείμενο της λημνίας γλώσσας / γραφής είναι η Επιγραφή των Καμινίων (του 8ου αι. π.Χ. – κατ’ άλλους του 6ου αι. π.Χ.).
Προσπάθειές αποδόσεώς της έγιναν πολλές... Ιδού μια απόδοσή της λ.χ. από τον Ιάκ. Θωμόπουλο:
Οδοιπόρε, συ που γνωρίζεις τις δυστυχίες σας,
λύπη να έχεις.
Όταν επήλθε εκείνος που γειτονεύει,
την πατρίδα του έσωσε αυτός.
Ή όταν η Μαλίς γη επήρχετο, αυτός έσωσε τους Μυριναίους.
Αλλά ω Ταβάρζιε,
ας ζεις.
Επιγραφή Β
Οδοιπόρε, όταν οι Φωκείς επιτέθηκαν, αυτός έσωσε την πατρίδα του αλλά χάθηκε.
Να ζεις Χαράλη, ας ζεις. Ακολούθησε δυστυχία, διώχθηκαν οι Φωκείς.
Ας ζεις. Εμφανίσου.
Επέπλευσε εκείνος, ο οποίος προς λύπη μου γειτονεύει.
Αχ! εξέλιπε αυτός.
Σημειώστε ότι «ετρουσκικές επιγραφές» έχουν βρεθεί και στην Αθήνα…
Σήμερα, στην κατηγοριοποίηση των γλωσσολόγων, πιστεύεται πως οι πελασγικές/πρωτοελληνικές γλώσσες των Ετρούσκων και των Λημνιών περιλαμβάνονται στην τυρσηνιακή / τυρρηνική (Tyrsenian ή Tyrrenian) «οικογένεια γλωσσών»!
Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 ο Μ. Ventris (με συμβουλές από τον Α. Evans) διερεύνησε τις σχέσεις ετρουσκικής και Γραμμικής Β, η οποία όπως γνωρίζουμε είναι επίσης ελληνική.
Τώρα ο J. M. Facchetti επιχειρεί να διαβάσει την Γραμμική Α στην ετρουσκική, δηλ. πρωτο-ελληνική…
Όλα γυρίζουν με κέντρο τον μεγάλο αιγαιακό ελληνικό πολιτισμό.
Γι’ αυτό κι όταν βρέθηκε η Στήλη των Καμινίων (τέλος 19ου αι.) είχε επιδειχθεί μεγάλο ενδιαφέρον «απόκτησής» της, από διαφόρους, μεταξύ των οποίων και ο Ροκφέλλερ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ το στην εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ της Αλεξάνδρειας Αιγύπτου:
ΠΗΓΗ: arxeion-politismou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου