Ἡρακλῆς

 

Ἡρακλῆς ἐκ τοῦ Ἥρα+κλέος(=δόξα). «...ἀπὸ τοῦ Ἥρα, ὅ(τό ὁποῖον) σημαίνει τὴν δαίμονα(=θεό), μετὰ τοῦ κλέους, γίνεται Ἡρακλῆς, ὡς(ὅπως -λέει ὁ) Ἡρόδοτος». (Ἐτυμολογικό τό Μέγα).

Τό Ἐτυμολογικό ἔχει κι ἄλλες ἐκδοχές καί πληροφορίες: ἀναφέρει δέ ὅτι ὁ Ἡρακλῆς, «Νεῖλος ἐκ γενετῆς καλούμενος...», δηλαδή τόν ἔλεγαν Νεῖλο μόλις γεννήθηκε ἀλλά μετά, ὅπως συνέβαινε συνήθως μέ τούς προγόνους μας καί δῆ τούς ἥρωες, πῆρε τό ὄνομά του ἀπό τά πεπραγμένα του καί αὐτά ἦταν πολλά. 

«Ἡρακλῆς ὠνομάσθη... παρὰ τὴν ἥραν τὴν σημαίνουσαν τὴν μετ' ἐπικουρίας χάριν καὶ τό κλέος, γέγονεν Ἡρακλῆς, πρὸ τούτου γὰρ(γιατί) Ἀλκείδης ἐκαλεῖτο... ἐκ τοῦ πᾶσι βοηθεῖν ἐκλήθη Ἡρακλῆς», δηλαδή ὀνομάστηκε Ἡρακλῆς ἀπό τήν ἥραν, πού σημαίνει τήν μετ' ἐπικουρίαν χάριν καί τό κλέος, διότι βοηθοῦσε καί φρόντιζε τούς πᾶντες, ἐνώ πρῶτα λεγόταν ...Ἀλκείδης,. 

κορέω=φροντίζω  ἐπίκουρος=βοηθός, στρατιώτης, μισθωτός.

Βλέπουμε ὅτι ἡ ἥρως εἶχε δύο ὀνόματα πρίν ὀνομαστῆ Ἡρακλῆς. Σάν νά περίμεναν οἱ γονεῖς νά δοῦνε τίς πραγματικές ἰδιότητες τοῦ παιδιοῦ γιά νά τοῦ δώσουν ὄνομα ἀφοῦ «... μικροῦ γὰρ(=γιατί) αὐτοῦ ὄντος, ἐπ' αὐτὸν ἔπεμψεν(=ἔστειλεν) Ἥρα δράκοντας(=φίδια) ὀφείλοντας(=πού ὄφειλαν) ἀνελεῖν(=σκοτώσουν) αὐτὸν, οὕςπερ(τούς ὁποίους) αὐτὸς ἐφόνευσεν»...

Ἀκόμη καί χρησμός ὑπῆρξε γιά τήν ὀνομασία του: «...ὡς καὶ ὁ χρησμὸς δηλοῖ(=φανερώνει), λέγων: ''Ἡρακλέην δὲ σὲ Φοῖβον ἐπώνυμον ἐξονομάζει''». ''Ὁ ἴδιος ὁ Φοῖβος σέ ὀνομάζει Ἡρακλέην'', καθ' ὅτι ὁ Ἀπόλλων, ὡς θεός τῆς μαντικῆς, γνώριζε τά μελλοντικά ἔργα του.

Ἀλλά καί «...ἐν τῷ κατὰ γιγάντων πολέμῳ (κατά τήν Γιγαντομαχία), ἀνώνυμον ἕνα τῶν γιγάντων πυρίπνοον ἐπερχόμενον Ἥρᾳ φονεύσας, Ἡρακλῆς ὠνομάσθη...», δηλαδή ἐφόνευσε  ἕναν ἀνώνυμο γίγαντα πυρίπνοον (πού ἀπέπνεε πύρ/φωτιά) ἐπερχόμενο πρός τήν Ἥρα (ἐρχόταν ἐπί αὐτῆς γιά νά τῆς κάνει κακό) καί τήν ἔσωσε. 

Ἡρακλῆς καί «...παρὰ τὴν ἔραν(=γῆ) καὶ τὸ κλέος, ὁ ἐν τῇ γῆ ἔνδοξος». Νά πῶ τήν ἀλήθεια μου, δέν τό βλέπω πιθανόν, διότι ἡ ἔρα παίρνει ψιλή ἐνῶ ὁ Ἡρακλῆς δασεῖα.

Βέβαια τό Ἐτυμολογικό λέει ὅτι μᾶλλον δέν θά ἔπρεπε νά λέγεται  Ἡρακλῆς ἀπό τήν Ἥρα: «Ἡρακλῆς, ὁ ἥρως οὐ παρὰ τὸ ἐκ τῆς Ἥρας τὸ κλέος ἐσχηκέναι, ὡς οἱ πολλοί λέγουσιν...» διότι ἡ Ἥρα ἔστειλε τούς δράκοντες ὄχι γιά νά τόν δοξάσει ἀλλά γιά νά τόν καταστήσει ...ἀκλεῆ, δηλαδή ἄδοξον, χωρίς κλέος καί ἁπλῶς ...δέν τά κατάφερε. Φυσικά, τελικῶς, κατάφερε ἀντί γιά ἀκλεῆ καί ἄδοξο νά τόν κάνει δοξασμένο. 

Οἱ ἄνω ἐκδοχές φανερώνουν καί συναινοῦν στό γεγονός ὅτι στήν πραγματικότητα δέν ὑπῆρξε ἕνας Ἡρακλῆς ἀλλά πολλοί. Πολλοί οἱ δοξασμένοι ἥρωες μέ τό ὄνομα «Ἡρακλῆς» πού βοηθοῦσαν «...τοῖς πᾶσι» δίχως ἀντάλλαγμα. Ἀκόμα καί σήμερα στό φυσικό πεδίο μιά προσπάθεια πού ξεπερνάει τά ἀνθρώπινα τήν λέμε «ἡράκλεια», τό δέ ἀποτέλεσμά της εἶναι κι αὐτό ...ἡράκλειο. Ὅπως, ὅμως, στό φυσικό πεδίο προσπαθοῦμε ὅλοι νά γίνουμε ἡρακλεῖδες, νά ξεπεράσουμε τόν ἑαυτό μας καί νά φέρομε εἰς πέρας ὁ καθείς τούς προσωπικούς του ἄθλους, τό ἴδιο συμβαίνει καί στό νοητό πεδίο. Διότι ἐκεῖ ἔχουμε ὅλοι μέσα μας τόν δικό μας χωριστό νοῦ, (μικρογραφία τοῦ Συμπαντικοῦ Διός/Νοῦ), πού ἐκπροσωπεῖ τήν Λογική ἀλλά καί τήν δική μας ξεχωριστή ψυχή (μικρογραφία κι αὐτή τῆς παγκόσμιας Ἥρας/Ψυχῆς τοῦ κόσμου), ἐκφράζουσα τόν συναισθηματικό μας κόσμο. Ἕνα ζεῦγος πού προσπαθεῖ νά συμβαδίσει ἁρμονικά ἀλλά δέν δύναται, διότι ἡ Ψυχή, μέ ὅπλο της τό συναίσθημα, βάζει συνεχῶς σέ δοκιμασία τόν Νοῦ θέτοντας τούς δικούς της άθλους... Τόσο οἱ φυσικοί ὅσο καί οἱ νοητοί μας ἄθλοι δέν εἶναι καθόλου εὔκολοι. Καί οἱ δρόμοι τῆς Ἀρετῆς ἤ τῆς Κακίας(=δειλίας) εἶναι συνεχῶς μπροστά μας καί μᾶς βάζουν σέ δίλημμα. Θέλουν «ἡράκλεια» ὑπομονή καί θέληση οἱ ἄθλοι γιά νά τούς πετύχουμε. Ἀφού κατανοήσουμε βέβαια ποιοί εἶναι διότι καί τό νά τούς ἀναγνωρίσεις ...ἄθλος εἶναι.

Περίτα Αγαθανάση!

Παρμενίδης-Ιωάννης Μπουσίου - AΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ