Του Κρικόρ Τσακιτζιάν
Η χώρα που κάνει καθημερινή της συνήθεια την τραγικότητα, είναι καταδικασμένη να υποστεί τα χειρότερα. Σε αυτή την κατάσταση έχει περιέλθει η Ελληνική κοινωνία.
Στην αρχή βιώσαμε την οικονομική κρίση, που οδήγησε ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας στην εξαθλίωση και την καταστροφή, για χρονικό διάστημα πάνω από δέκα χρόνια. Επιχειρήσεις έκλεισαν. Νοικοκυριά διαλύθηκαν και πολίτες περιήλθαν κυριολεκτικά σε ένδεια. Είδαμε αλματώδη αύξηση των αυτοκτονιών από απόγνωση και ντροπή. Συμπολίτες μας, ξαφνικά βρέθηκαν στο δρόμο και έγιναν σύγχρονοι clochard.
Στην αρχή όλη αυτή η κατάσταση μας σοκάρισε, αλλά στην πορεία, μέρα με τη μέρα τη συνηθίσαμε κι έγινε οικεία. Ό,τι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί. Κανείς δεν αντέδρασε. Με το χρόνο είπαμε ο καθένας για λογαριασμό του, “ευτυχώς που εμείς γλιτώσαμε”.
Πριν καν προλάβουμε να μπούμε σε τροχιά εξόδου από αυτή την καταστροφή, μας χτύπησε ο Κορωνοϊός. Ένα αναπόφευκτο, παγκόσμιο φαινόμενο, όπως και η οικονομική κρίση των προηγούμενων ετών, που για μας όμως είχε μεγαλύτερη διάρκεια απ’ ότι σε άλλους λαούς. Κάναμε μια υπερπροσπάθεια για την αντιμετώπιση της πανδημίας και στην αρχή σωθήκαμε. Δεν είχαμε τα ολέθρια αποτελέσματα άλλων χωρών, με χιλιάδες ημερήσια κρούσματα και δεκάδες, εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες νεκρούς ημερησίως. Αυτό όμως μας έκανε να νιώσουμε άτρωτοι, αλλά με τρωτή οικονομία και είπαμε να βάλουμε τους οικονομικούς δείκτες πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Έτσι άλλαξε η ρότα της πανδημικής κρίσης για τη χώρα μας και οι προτεραιότητες άλλαξαν.
Σήμερα καταγράφουμε 15.865 θανάτους από κορωνοϊό, πέρα από τα συνήθη καθημερινά αίτια θανάτων στη χώρα μας. Τα κρούσματα έχουν ανέλθει σε 3.500 – 4.000 ημερησίως και οι ημερήσιοι θάνατοι είναι σε μέγεθος τέτοιο, σαν να χάνεται στην άσφαλτο, ένα πούλμαν γεμάτο κόσμο κάθε μέρα. Βλέπουμε τον αποδεκατισμό του πληθυσμού της χώρας μας και όλοι σφυρίζουμε αδιάφορα.
Κυβέρνηση, δημοσιογράφοι, κοινωνία.
Δεν αναφέρεται κανείς σε αυτό τον καθημερινό τραγικό απολογισμό. Οι εντατικές έχουν κορεστεί. Τα δημόσια νοσοκομεία στοιβάζουν πλέον τους ασθενείς σε ράντζα στους διαδρόμους. Ουδείς όμως ασχολείται με το ζήτημα, σαν να μην ενδιαφέρει κανένα. Σαν να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα. Πλήρης αναισθητοποίηση. Συμφιλίωση με το τραγικό, σε βαθμό κακουργήματος.
Στη Βραζιλία ο πρόεδρος της χώρας, παραπέμπεται σε δίκη για το θάνατο των συμπολιτών του εξ’ αιτίας της βάρβαρης πολιτικής του όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα της πανδημίας και του τρόπου αντιμετώπισης του κορωνοϊού.
Στη χώρα μας, όλα φαίνονται φυσιολογικά. Ασυγκίνητοι οι πάντες και οι πολίτες παρελαύνουν συνωστιζόμενοι στις πλατείες για τις εθνικές επετείους, με τους επισήμους να καμαρώνουν για το κατόρθωμά τους στις περίοπτες θέσεις τους. Στις εκκλησίες στοιβάζονται οι προσκυνητές και κατεβάζουν τις μάσκες, φιλώντας ο ένας ξοπίσω απ’ τον άλλο τα εικονίσματα, ελπίζοντας σ’ ένα θαύμα. Να μην έχει περάσει πριν απ’ τον καθένα τους, κάποιος με κορωνοϊό που να φίλησε την εικόνα.
Όλα μοιάζουν φυσιολογικά σ’ αυτό τον τόπο. Ακόμα και το παράλογο. Κι αναρωτιέμαι, σε πόσες καταστροφές αυτός ο κόσμος ξυπνάει κι αλλάζει στάση και συμπεριφορά; Πότε ξαναγίνεται ο Έλληνας επαναστάτης, που δεν ανέχεται το άδικο και το παράλογο; Πότε ξαναλέει, του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει; Πότε ξεπερνάει και πάλι τους φόβους του και γίνεται ο φάρος του πολιτισμένου κόσμου, για ένα αύριο ανθρώπινο, δημοκρατικό, με αρχές και αξιοπρέπεια για όλους;
Που είναι ο πνευματικός κόσμος, να μπει και πάλι μπροστά και να οδηγήσει τον κόσμο στην έξοδο από το αδιέξοδο που έχει περιέλθει;
Που είναι ο δημοσιογραφικός κόσμος να σταθεί και πάλι στο ύψος των περιστάσεων και να ορθώσει ανάστημα, μπρος το άδικο και το απάνθρωπο;
Ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να παραμερίσουμε τα οικονομικά συμφέροντα και να αφαιρέσουμε τις κομματικές παρωπίδες, για να δούμε ξανά τις αξίες και τις αρχές αυτής της φυλής.
Αρκεί να ξαναγίνουμε άνθρωποι.
politispress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου