Μέσα στο νερό όμως ο Ερμαφρόδιτος βρέθηκε στην απόλυτη διάθεση της Σαλμακίδας, «Όλα καλά! Δικός μου είναι τώρα!». Η Νύμφη κόλλησε επάνω του σε ένα παθιασμένο αγκάλιασμα -ολόγυρά του χύνεται, σφιχτά, ολούθε κολλημένη στο κορμί του […] σαν τον κισσό που τον κορμό σκεπάζει- και προσευχήθηκε στους θεούς τα σώματά τους να μην χωριστούν ποτέ.
Οι θεοί εκπλήρωσαν την επιθυμία της Σαλμακίδας και τους ένωσαν σε ένα σώμα νέου με διπλή φύση. Όμως, καθώς αυτό ήταν αντίθετο στις επιθυμίες του Ερμαφρόδιτου, πραγματοποίησαν και τη δική του επιθυμία· όποιος λουζόταν στα νερά της λίμνης να έχανε την ανδρικότητά του.
Η αντίληψη αυτή επικρατούσε και στα χρόνια του Στράβωνα, αν και εκείνος είχε διαφορετική άποψη για το θέμα -απέδιδε τη μεταστροφή στην τρυφηλότητα της ζωή και στον πλούτο: καὶ ἡ Σαλμακὶς κρήνη, διαβεβλημένη οὐκ οἶδ᾽ ὁπόθεν ὡς μαλακίζουσα τοὺς πιόντας ἀπ᾽ αὐτῆς. ἔοικε δ᾽ ἡ τρυφὴ τῶν ἀνθρώπων αἰτιᾶσθαι τοὺς ἀέρας ἢ τὰ ὕδατα· τρυφῆς δ᾽ αἴτια οὐ ταῦτα, ἀλλὰ πλοῦτος καὶ ἡ περὶ τὰς διαίτας ἀκολασία (Στρ., Γεωγρ. 14.2).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου