Ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών – Τι είπε η Πυθία και έγινε!

 

Ποιος ήταν ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών; Και ποιος ο ρόλος που διαδραμάτισε στις εξελίξεις; Το αποτελέσματα και όσα ακολούθησαν συγκλονίζουν....

Το Μαντείο των Δελφών, ο ομφαλός της Γης εκείνης της εποχής, μέσω της Πυθίας έδινε άλλη διάσταση στα γεγονότα που διαδραματίζοντας στην ελληνική επικράτεια. Η εκάστοτε Πυθία, η πρωθιέρεια του Απόλλωνα του μαντείου, αφού έπεφτε σε έκσταση, μετέφερε τη χρησμοδότηση του θεού προς τον ενδιαφερόμενο. Όλοι επιθυμούσαν να μάθουν τις θεϊκές διαθέσεις για τα σχέδιά τους.

Βασιλιάδες και πολεμιστές επιχειρούσαν να εξηγήσουν τους λακωνικούς, αινιγματικούς, διφορούμενους και τις περισσότερες φορές δυσνόητους χρησμούς της Πυθίας. Η αποκωδικοποίησή τους θεωρούνταν υψίστης σημασίας για τα μελλούμενα του αρχαίου κόσμου. Με την μυστηριώδη της λαλιά, η ιέρειας έδινε μορφή και υπόσταση σε εκστρατείες και πολιτικά γεγονότα που άλλαζαν τον τότε γνωστό κόσμο.

Ποιος ήταν όμως, ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών και ποιος ο ρόλος του στις εξελίξεις;

Πριν φτάσουμε στην απάντηση, να θυμηθούμε πως ο ρωμαίος στρατηγός Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας λεηλάτησε τους Δελφούς κατά τον Α’ Μιθριδατικό Πόλεμο το 86 π.Χ. Κάτι που έκανε και ο αυτοκράτορας Νέρωνας το 66 μ.Χ. Το Μαντείο των Δελφών είχε απωλέσει την αίγλη και τη δύναμή του. Οι εξελίξεις είχαν δρομολογηθεί.

Η απόκριση της Πυθίας στον τελευταίο της χρησμό, θα σήμανε και το τέλος – όχι μόνο του ιερού, αλλά και όλου του αρχαιοελληνικού κόσμου. Όπως μας τα παραδίδει ο χριστιανός ιστορικός της εποχής Φιλοστόργιος, η Πυθία αποφάνθηκε: «Είπατε τω βασιλήι, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ» («πέστε του βασιλιά: γκρεμίστηκαν οι πλουμιστές αυλές εχάθη, δεν έχει ο Φοίβος πια καλύβι, ούτε προφητικιά έχει δάφνη μήτε πηγή που να λαλά και το μελητικό νερό βουβάθη», σε μετάφραση Νίκου Καζαντζάκη).

Η Πυθία προφήτευσε όχι μόνο το δικό της τέλος αλλά και την πτώση όλων των παλαιών θεών. Όσο για τον ίδιο τον Ιουλιανό, τον επόμενο χρόνο θα ήταν κι αυτός παρελθόν, καθώς σε εχθροπραξίες με τους Πέρσες το 363 μ.Χ. θα τρυπιόταν πισώπλατα από το δόρυ άραβα στρατιώτη και θα άφηνε την τελευταία του πνοή στη σκηνή του. Μαζί του πέθανε και όλος ο παλιός ο κόσμος. Δεν τον σκότωσε πάντως ο Άγιος Μερκούριος, όπως ήθελε ο χριστιανικός μύθος.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημάνουμε πως η νεότερη ιστορική έρευνα αμφισβητεί πάντως τη γνησιότητα της μαρτυρίας του Φιλοστόργιου, θεωρώντας τη χριστιανικό στρατήγημα είτε του ίδιου του εκκλησιαστικού ιστορικού του 4ου αιώνα μ.Χ. (το έργο του οποίου δεν διασώζεται εξάλλου, αναφέρεται απλώς αποσπασματικά σε μεταγενέστερες πηγές) είτε του βυζαντινού χρονογράφου και μοναχού Γεώργιου Κεδρηνού.

financenews.gr