Πως οι αρχαίοι Έλληνες δύτες κατέστρεψαν τον Περσικό στόλο

Ο ιστορικός Ηρόδοτος από την Αλικαρνασσό, ο οποίος ονομάστηκε και Πατέρας της Ιστορίας, αναφέρει ότι το 480 π.Χ ο ονομαστός δύτης και κολυμβητής Σκυλλίας από την πόλη Σκιώνη, αποικία των Ευβοέων στην Παλλήνη της Χαλκιδικής, σημερινή χερσόνησος της Κασσάνδρας όπου βρίσκεται και το σημερινό χωριό Νέα Σκιώνη, συνελήφθη από τους Πέρσες που γνώριζαν τις σπουδαίες επιδόσεις και ικανότητες του με σκοπό να τον χρησιμοποιήσουν εναντίον του Ελληνικού Στόλου. 

Όμως ο Σκυλλίας έμαθε τα σχέδια τους και βούτηξε στη θάλασσα, έκοψε τα σχοινιά από τις άγκυρες των Περσικών Πλοίων δημιουργώντας έτσι μεγάλη αναταραχή στον Περσικό Στόλο. Χρησιμοποιώντας ένα καλάμι ως αναπνευστήρα κολύμπησε, χωρίς να ανέβει στην επιφάνεια, μέχρι το ακρωτήριο Αρτεμίσιο, απόσταση (ογδόντα περίπου σταδίων) σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, σημερινά 9 ναυτικά μίλια, και ανέφερε στους Έλληνες τα σχέδια των Περσών.

Έτσι οι Έλληνες απέφυγαν την παγίδα που τους ετοίμαζαν οι Πέρσες, οργανώθηκαν και στην συνέχεια μετά από ναυμαχία σε συνεχής ναυμαχίες και νίκησαν. 

Σύμφωνα με τον Παυσανία (Περιγραφή της Ελλάδας, 10.19.1.), πριν από μια κρίσιμη ναυμαχία με τους Πέρσες, η Ύδνα και ο πατέρας της, ο Σκυλλίας, προσφέρθηκαν εθελοντικά να βοηθήσουν τις ελληνικές δυνάμεις, προξενώντας υποβρύχιες ζημίες στον κοντινό περσικό ναυτικό στόλο. Αφού έφτασε στην Ελλάδα, ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης αγκυροβόλησε τα πλοία του στα ανοικτά του Πηλίου για να περιμένει μία καταιγίδα πριν από τη Μάχη του Αρτεμισίου. 

Η Ύδνα ήταν γνωστή στην Ελλάδα ως επιδέξια κολυμβήτρια, έχοντας εκπαιδευτεί από τον πατέρα της, έναν επαγγελματία εκπαιδευτή κολύμβησης, από νεαρή ηλικία. Ήταν γνωστή για την ικανότητά της να κολυμπά σε μεγάλες αποστάσεις και να βουτάει βαθιά στον ωκεανό.

Τη νύχτα της επίθεσης, ο πατέρας και η κόρη κολύμπησαν για να φτάσουν στα πλοία. Κολύμπησαν σιωπηλά ανάμεσα στα σκάφη, χρησιμοποιώντας μαχαίρια για να κόψουν τα αγκυροβόλια και να απομακρύνουν τις βυθισμένες άγκυρες. 

Χωρίς άγκυρες και αγκυροβόλια να ασφαλίζουν τα πλοία, αυτά συγκρούστηκαν στο ταραχώδες νερό. Τα περισσότερα από τα πλοία υπέστησαν σημαντικές ζημιές και μερικά βυθίστηκαν. Η καθυστέρηση που προέκυψε επέτρεψε στο ελληνικό ναυτικό περισσότερο χρόνο να προετοιμαστεί στο Αρτεμίσιο και τελικά οδήγησε στη νίκη των ελληνικών δυνάμεων στη Σαλαμίνα.

Προς τιμή του αργότερα με διάταγμα της Αμφικτυονίας στήθηκε στους Δελφούς, στον πιο ιερό χώρο της Αρχαίας Ελλάδας, ο Ανδριάντας του Σκυλλία και της κόρης του Ύδνας, δεινή κολυμβήτρια επίσης που βοήθησε αποτελεσματικά τον πατέρα της. Σήμερα οι δύο Ανδριάντες βρίσκονται σε μουσείο της Ρώμης όπου μεταφέρθηκαν από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Νέρωνα.

Προς τιμήν του έχει ανεγερθεί στην παραλία της Νέας Σκιώνης σχετικό μνημείο.

Βιβλιογραφία:

• Ἱστοριῶν ὀγδόη ἐπιγραφομένη Οὐρανία
• Μαρκ, Τζόσουα (20 Αυγούστου 2014). «Ten Noble and Notorious Women of Ancient Greece». Ancient History Encyclopedia. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2016.
• Μάιερ, Φικ (2014). A History of Seafaring in the Classical World (Routledge Revivals). Routledge. ISBN 9781317701118.
• A New Classical Dictionary of Greek and Roman Biography Mythology and Geography, από τον Σερ Ουίλιαμ Σμιθ, Charles Anthony LLD, 1878 σελ.792
• Lightman, Marjorie (2008). A to Z of Ancient Greek and Roman Women. Infobase Publishing. σελ. 158. ISBN 0816067104.

Πηγή εικόνας : Από Rinakieuth - Έργο αυτού που το ανεβάζει, CC BY-SA 4.0

el.wikipedia.org

Διαβάστε Περισσότερα...

Αρχαία έπαυλη Αγγίστας

Στην ευρύτερη περιοχή της Αγγίστας τοποθετείται μια από τις σημαντικότερες αρχαίες πόλεις της περιοχής των Σερρών, η ταύτιση της οποίας παραμένει προβληματική. 

Η θέση της εντοπίζεται σε χαμηλό ύψωμα που βρίσκεται κοντά στη νότια όχθη του Αγγίτη ποταμού, βοριοανατολικά της κοινότητας Αγγίστας. Τα επιφανειακά όστρακα προσδιορίζουν τη διάρκεια ζωής της από τον 5ο αι. π.Χ. έως και τον 14ο αι. μ.Χ. 
Τυχαία ευρήματα από την περιοχή οριοθετούν τα νεκροταφεία της αρχαίας πόλης στα πεδινά τμήματα κοντά στο σύγχρονο οικισμό. Στα νεκροταφεία της πόλης αυτής ανήκουν και δύο μακεδονικοί τάφοι. 
Ο ένας βρίσκεται στο λόφο, στο νότιο άκρο του οικισμού. Έχει ναόσχημη πρόσοψη και αποτελείται από προθάλαμο και θάλαμο. Χρονολογείται στον 3ο αι. π.Χ. 
Ο δεύτερος βρίσκεται στις ανατολικές παρυφές του οικισμού. Στην ρωμαϊκή εποχή, η περιοχή αποτελούσε τμήμα της ενδοχώρας της ρωμαϊκής αποικίας των Φιλίππων. 

Οι ρωμαίοι άποικοι εγκαταστάθηκαν σαν αγρότες στη γύρω πεδιάδα και στα πρώτα υψώματα ιδρύοντας κώμες και χωριά. 
Οι λατινικές επιγραφές διάσπαρτες σε όλη την πεδιάδα των Φιλίππων και στις παρυφές του Παγγαίου Όρους μαρτυρούν τις θέσεις της εγκατάστασής των. 
Η αγροτική έπαυλις που ανασκάπτεται στην περιοχή της Αγγίστας ανήκει σε ένα Ρωμαίο κτηματία.
Στα υστεροβυζαντινά χρόνια στην περιοχή της Αγγίστας αναφέρεται η Μονή του Αγίου Νικολάου, μετόχι της Μονής Χαλανδαρίου.

Η έπαυλις, που καταλαμβάνει έκταση 1.100 τ.μ., αποτελείται από τους επίσημους χώρους (τρικλίνιον), το αίθριο, ένα συγκρότημα μικρών δωματίων και έναν οκταγωνικό πύργο στη νοτιοδυτική γωνία. Το τρικλίνιον αποτελείται από μια μεγάλη αίθουσα που καταλήγει σε ημικυκλική αψίδα και πλαισιώνεται από πέντε δωμάτια, τρία στη βόρεια και δύο στη νότια πλευρά. 
Το αίθριο, στο οποίο ανοίγεται η κεντρική είσοδος, αποτελείται από τρεις στοές. Το συγκρότημα των βοηθητικών χώρων αποτελείται από έξι ανισομεγέθεις χώρους με ξεχωριστή είσοδο. 
Οι περισσότεροι χώροι έφεραν ψηφιδωτά δάπεδα τα οποία σώζονται σε κακή κατάσταση. Τα σωζόμενα τμήματα δείχνουν μια ποικιλία στην κατανομή των διακοσμητικών θεμάτων. 
Επικρατούν τα γεωμετρικά μοτίβα που χωρίζονται από πλαίσια με πλοχμούς. Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι το μπλέ, το άσπρο, το κόκκινο και το κίτρινο. 
Στο μέσον σχεδόν του τρικλινίου αποκαλύφθηκε κτιστό φρεάτιο με οκταγωνική κάτοψη. Η κτιστή κατασκευή περικλείει μια οκταγωνική λεκάνη, τα τοιχώματα της οποίας είναι επενδεδυμένα με μαρμάρινες πλάκες. Από την νοτιοανατολική του φρεατίου ξεκινά κτιστός αγωγός με ευθύγραμμη κατεύθυνση προς την νοτιοανατολική γωνία του. 
Λίγο πριν την επαφή του με τον νότιο τοίχο της αίθουσας διαγράφει καμπύλη στροφή, περνά κάτω από το κατώφλι της εκεί εισόδου και εισέρχεται στη νότια στοά του αιθρίου και από εκεί στο νότιο εξωτερικό τοίχο του κτιρίου. 
Είναι κτισμένος με δύο σειρές πλίνθους που περικλείουν το αυλάκι ροής ορθογώνιας διατομής, πλάτους 0,20 μ. Ο πυθμένας του αγωγού είναι από κονίαμα και βρίσκεται σε βάθος 0,71 μ. από το επίπεδο του ψηφιδωτού.

Το κτιριακό συγκρότημα παρουσιάζει τρεις φάσεις. Το στρώμα καταστροφής της πρώτης φάσης χρονολογείται στα χρόνια του Αδριανού (117 - 138 μ.Χ.). 
Για την ακριβή χρονολόγηση της δεύτερης που είναι και η κύρια φάση του κτιρίου δεν υπάρχουν ασφαλή τεκμήρια. 
Με βάση τα νομίσματα πιστοποιείται η χρήση του έως τον 4ο μ.Χ. αι. Στην υστεροβυζαντινή εποχή κάποιοι από τους χώρους της επαύλεως χρησιμοποιήθηκαν σαν πρόχειρα καταλύματα.

Συντάκτης: Σταυρούλα Δαδάκη, αρχαιολόγος

odysseus.culture.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Η αρπαγή του διάσημου κρατήρα του Ευφρονίου. Πώς το ωραιότερο ελληνικό αγγείο έφτασε με τεχνάσματα αρχαιοκάπηλων στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Ν.Υόρκης. Που βρίσκεται τώρα

 

«Είναι το ωραιότερο ελληνικό αγγείο στον κόσμο», έγραφε η εφημερίδα New York Times. Οι Αμερικανοί είχαν εντυπωσιαστεί στη θέα του ενός κρατήρα που είχε πλάσει ο αρχαίος Έλληνας αγγειοπλάστης Ευξίθεος και τον είχε ζωγραφίσει ο Ευφρόνιος κατά τον 6ο αιώνα π.Χ.

Για χρόνια ήταν το καμάρι του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης στη Νέα Υόρκη, αλλά η διαδρομή του μέχρι εκεί, ήταν σκιώδης. Σχεδόν αμέσως μόλις εκτέθηκε, διατυπώθηκαν υποψίες ότι είναι προϊόν λαθρανασκαφής. Κανένας δεν πίστεψε ότι το αγγείο έφτασε τα χέρια του μουσείου από ιδιωτική συλλογή. Έτσι, ξεκίνησε μια πολύχρονη έρευνα για την αποκάλυψη της αλήθειας.
«Η ζωγραφική του είναι εφάμιλλη ενός Ντα Βίντσι και ενός Ντύρερ. Η δραματουργική του σύνθεση έχει την ένταση των καλύτερων συνθέσεων του Ρέμπραντ. Η αρχιτεκτονική του είναι επιπέδου Παρθενώνα σε μικρογραφία. Ο καλλιτέχνης υπήρξε καινοτόμος όπως και ο Πάμπλο Πικάσο. Η κατάσταση του είναι συγκλονιστική», είχε δηλώσει στον συγγραφέα Ανδρέα Αποστολίδη ο διευθυντής του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης στη Νέα Υόρκη, Τόμας Χόβινγκ, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ως «ο καρχαρίας των συλλογών».

Ο Τόμας Χόβινγκ, πρώην διευθυντής του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης, ή αλλιώς «ο καρχαρίας των συλλογών».

Οι εκπληκτικές παραστάσεις στον κρατήρα του Ευφρονίου
Οι αρχαίοι Έλληνες στα συμπόσια έπιναν το κρασί τους πάντα αραιωμένο. Για αυτό χρησιμοποιούσαν κρατήρες για την ανάμειξη νερού και κρασιού. Ο κρατήρας του Αθηναίου ζωγράφου Ευφρονίου ήταν ένα τεράστιο αγγείο που χωρούσε 45 λίτρα. Αυτό που το καθιστούσε μοναδικό ήταν ότι είχε διασωθεί για αιώνες ακέραιο. Ήταν άψογο κατά 99,44%!
Ο Ευφρόνιος θεωρείται ένας από τους καλύτερους ζωγράφους της αρχαϊκής εποχής. Ανήκε στην ομάδα των πρωτοπόρων ζωγράφων, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν έτσι γιατί στις αγγειογραφίες τους απέδωσαν το ανθρώπινο σώμα σε διάφορες στάσεις, σύμφωνα με τα πρότυπα της γλυπτικής.
Ο κρατήρας απεικόνιζε τον θάνατο του μυθικού Σαρπηδόνα, ο οποίος ήταν γιος του Δία και της Λαοδάμειας. Κατά την Ιλιάδα του Ομήρου ο Σαρπηδόνας σκοτώθηκε από τον Πάτροκλο στον Τρωικό πόλεμο. Η κύρια σκηνή του αγγείου δείχνει τον Θάνατο και τον Ύπνο να μαζεύουν το νεκρό σώμα του Σαρπηδόνα για να μην το βεβηλώσουν οι εχθροί. Στο βάθος φαίνεται να παρακολουθεί ο ψυχοπομπός Ερμής.
Ο Ευφρόνιος ζωγράφισε την αναπαράσταση με μεγάλη λεπτομέρεια. Το αγγείο είχε πάνω του χαραγμένες χιλιάδες γραμμές, χωρίς όμως να επικαλύπτει η μία την άλλη, κάτι που ήταν πολύ δύσκολο να γίνει πάνω σε υγρό πηλό. Υπολογίζεται ότι ο Ευφρόνιος είχε περίπου μια ώρα για να ζωγραφίσει όλον τον κρατήρα, καθώς ο πηλός άρχιζε να στεγνώνει και να ξεραίνεται.

Ο κρατήρας του Αθηναίου ζωγράφου Ευφρονίου ήταν ένα τεράστιο αγγείο που χρησιμοποιούνταν κατά την αρχαιότητα για την ανάμειξη νερού και κρασιού.

Η οδύσσεια του κρατήρα
Όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 1971. Ο διευθυντής του Μητροπολιτικού Μουσείου, Τόμας Χόβινγκ δέχτηκε ένα απρόσμενο τηλεφώνημα από τη Ρώμη. Τον ζητούσε η Ελίζαμπεθ Χεχτ, η σύζυγος ενός μεγάλου εμπόρου αρχαιοτήτων, του Μπομπ Χεχτ. Του αποκάλυψε ότι ο άνδρας της είχε παραλάβει ένα «εξαιρετικό κομμάτι» και σε λίγο θα το έβγαζε «στο σφυρί». Στο παρελθόν ο Χεχτ είχε προβλήματα με τις τουρκικές αρχές, όταν είχε προσπαθήσει να βγάλει εκτός χώρας απαγορευμένες αρχαιότητες. Όμως, δεν είχε συλληφθεί ποτέ.
Τον Φεβρουάριο του 1972 ο έφορος αρχαιοτήτων του Μουσείου, Ντήτριχ φον Μπότμερ και ο Χόβινγκ άρχισαν να δέχονται κωδικοποιημένα γράμματα από τον Χεχτ, ο οποίος τους έλεγε πως είχε κρυμμένο στην Ελβετία ένα πολύτιμο αρχαιολογικό εύρημα. Οι ισχυρισμοί του άρχισαν να τους κινούν την περιέργεια. Μερικούς μήνες αργότερα πέταξε στη Νέα Υόρκη για να τους δείξει σε φωτογραφίες τον κρατήρα. Οι υπεύθυνοι του μουσείου εντυπωσιάστηκαν και αμέσως έστειλαν αντιπροσωπεία στην Ελβετία για να εξετάσει την αυθεντικότητα του αρχαίου κρατήρα. Ο Μπότμερ είπε:
Μόλις είδα τον κρατηρα ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι σαν να είχα φάει γροθιά, αλλά μια γροθιά σκέτη ηδονή
Στη συνάντηση ο Χεχτ έδειξε στον Χόβινγκ και έναν κύλικα με τον Σαρπηδόνα να αιμορραγεί, καθώς τον σηκώνει στην πλάτη του ο Θάνατος. Όμως, ο Χόβινγκ αρνήθηκε γιατί φοβόταν μην το παρακάνει. Ήθελε μόνο τον κρατήρα. Ο Χεχτ ζητούσε το αστρονομικό ποσό του 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων. Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν τα παζάρια για την απόκτηση του κρατήρα, που διήρκεσαν μήνες. Παράλληλα, ο Χόβινγκ είχε κάνει συμφωνία με την UNESCO, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να πιστοποιείται η προέλευση των αρχαίων και έτσι ζήτησε από τον Χεχτ αποδείξεις ότι δεν είναι προϊόν λαθρανασκαφής.
Ο Χεχτ ισχυρίστηκε ότι ο κρατήρας ανήκε σε έναν έμπορο τέχνης που κατοικούσε στη Βηρυτό, τον Ντικράν Σαραφιάν. Ως αποδεικτικά στοιχεία του έδωσε δυο γράμματα που του είχε στείλει ο Σαραφιάν, στα οποία ανέφερε ότι είχε ένα αγγείο αγνώστου προέλευσης, το οποίο είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του. «Το αγόρασε σε ανταλλαγή με ιδιώτη για μια συλλογή ελληνικών και ρωμαϊκών χρυσών νομισμάτων, Φεβρουάριο με Μάρτιο του 1920 στο Λονδίνο», έγραφε.
Ο διευθυντής του μουσείου δεν πίστεψε τον Χεχτ και έλεγε ότι ήταν αποκύημα της φαντασίας του. Όμως, ο Χεχτ και η σύζυγός του άρχισαν να λένε ότι θα απέσυραν την προσφορά και θα το έδιναν αλλού.

Η υπογραφή του Ευφρονίου πάνω στον κρατήρα.
Πηγή εικόνας: Wikimedia Commons

«Ο καρχαρίας των συλλογών» δεν μπορούσε να αφήσει ένα τέτοιο έκθεμα να ξεφύγει από τα χέρια του. Έτσι, παρουσίασε στο Συμβούλιο του Μητροπολιτικού Μουσείου τα πειστήρια του Χεχτ. Χωρίς πολλές ερωτήσεις το Συμβούλιο συμφώνησε. Όλοι πίστευαν ότι ο κρατήρας θα έκανε πάταγο. Το τελικό συμφωνηθέν ποσό για την αγορά του ήταν 1 εκατομμύριο δολάρια.
Στις 31 Αυγούστου 1972 ο Χεχτ ταξίδεψε από την Ελβετία στη Νέα Υόρκη για να παραδώσει τον κρατήρα. «Ο Ευφρόνιος ταξίδεψε στην πρώτη θέση», σχολίαζε ο έφορος αρχαιοτήτων του μουσείου.

-
Το «σαφάρι» του Ελληνοαμερικανού ερευνητή
Σχεδόν αμέσως μετά την αγορά, άρχισαν τα δημοσιεύματα που υποστήριζαν ότι ο κρατήρας είχε προέλθει από λαθρανασκαφή. Ο ελληνοαμερικανός δημοσιογράφος-ερευνητής Νίκος Γκατζογιάννης, ο οποίος έγραφε στους New York Times, ξεκίνησε μια μεγάλη έρευνα για να αποκαλύψει την αλήθεια. Έγραφε πως σύμφωνα με ευρωπαίους αρχαιολόγους ο κρατήρας είχε ανασκαφεί παράνομα στη Ρώμη το 1971.
Ο Γκατζογιάννης ταξίδεψε μέχρι τη Βηρυτό για να συναντήσει τον Σαραφιάν, τον υποτιθέμενο ιδιοκτήτη του αγγείου. Ο Σαραφιάν του είπε ότι όντως είχε πουλήσει στον Χεχτ ένα κουτί παπουτσιών, που μέσα περιείχε σπασμένα κομμάτια ενός αγγείου. Απ’ όσο θυμόταν τα κομμάτια δεν σχημάτιζαν ολόκληρο αγγείο. Αρνούνταν όμως, ότι είχε βγάλει σχεδόν ένα εκατομμύριο από τον κρατήρα.
Ο Χεχτ έλεγε ότι ο Σαραφιάν δεν αποκάλυπτε την αλήθεια εξαιτίας της έκρυθμης κατάστασης στη Βηρυτό. Καθησύχαζε τον Χόβινγκ ότι ο ιδιοκτήτης είχε πάρει κανονικά τα χρήματα που του αναλογούσαν και ότι το αγγείο είχε σωθεί ολόκληρο.
Από τη Βηρυτό ο Γκατζογιάννης ταξίδεψε στη Ρώμη. Εκεί έμαθε ότι τον Δεκέμβριο του 1971 μια ομάδα τυμβωρύχων είχε κάνει παράνομη ανασκαφή σε ετρουσκικό τάφο στο Τσερβετέρι βόρεια της Ρώμης, στον οποίο είχαν βρει δυο έργα του Ευφρονίου και ένα άγαλμα της Σφίγγας.
Λίγο αργότερα, το FBI και η αστυνομία της Νέας Υόρκης άρχισαν ανακρίσεις για λογαριασμό της ιταλικής κυβέρνησης. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια η υπόθεση έμεινε στο κενό.

Ο Ελληνοαμερικανός δημοσιογράφος – ερευνητής Νίκος Γκατζογιάννης.

Το 1976 ο πρόεδρος του Μητροπολιτικού Μουσείου, Ντάγκλας Ντίλον διέταξε να γίνει έρευνα για να κλείσει η υπόθεση και κατάφερε να αποκομίσει από τον Σαραφιάν μια απόδειξη 909.000 δολαρίων με ημερομηνία 19/10/1972. Μάρτυρες άρχισαν να καταθέτουν ότι τους είχε δείξει το κουτί με τα σπασμένα κομμάτια αγγείου.
Έτσι, οι ιταλικές διώξεις σταμάτησαν. Έναν χρόνο αργότερα, ο Σαραφιάν και η σύζυγός του σκοτώθηκαν μυστηριωδώς σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Αμέσως, άρχισαν οι ανακρίσεις με στόχο τον διευθυντή του μουσείου, αλλά σύντομα η υπόθεση έκλεισε, καθώς δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία.

Η αποκάλυψη της αλήθειας
Το μυστήριο γύρω από τον κρατήρα του Ευφρονίου ξεσκεπάστηκε μετά από πολλά χρόνια. Το 1990 ο Χόβινγκ παρευρέθηκε σε μια δημοπρασία στον οίκο Σόθμπυς στη Νέα Υόρκη. Ένα από τα αντικείμενα που δημοπρατούνταν ήταν ένας κύλικας που απεικόνιζε τον Σαρπηδόνα να αιμορραγεί, καθώς τον σηκώνει στην πλάτη του ο Θάνατος. Ο Χόβινγκ θυμήθηκε ότι ήταν ο κύλικας που του είχε προσφέρει ο Χεχτ μαζί με τον κρατήρα.
Λίγο αργότερα, είδε έναν κρατήρα με την υπογραφή του Ευφρονίου που ήταν κατά 75% πλαστικός, καθώς είχαν σωθεί μόνο μερικά κομμάτια. Απεικόνιζε τον θάνατο του Κύκνου από τον Ηρακλή. Πωλήθηκε 1.660.000 δολάρια, που ήταν η τρίτη υψηλότερη τιμή πώλησης ελληνικού αγγείου.
Ο Χόβινγκ κατάλαβε αμέσως τι είχε συμβεί. Υπήρχαν δυο αγγεία του Ευφρονίου. Ο Σαραφιάν είχε όντως πουλήσει στον Χεχτ τα κομμάτια του ενός μέσα στο κουτί, αλλά όχι εκείνου με τον Σαρπηδόνα που εκτίθετο στο μουσείο.
Η σύζυγος του Χεχτ είχε ενημερώσει τον Χόβινγκ για τον κρατήρα του Ευφρονίου με τον θάνατο του Κύκνου. Όμως, στο μεταξύ έγινε η λαθρανασκαφή του ετρουσκικού τάφου στη Ρώμη, όπου βρέθηκε ο ολόκληρος κρατήρας, ο κύλικας και το άγαλμα της Σφίγγας. Το περιεχόμενο του κρατήρα δόθηκε στον Χεχτ. Ο αρχαιοπώλης είχε στα χέρια του δυο ελληνικούς θησαυρούς και αποφάσισε να πουλήσει τον πολυτιμότερο στο μουσείο. Έτσι, όταν ο Χόβινγκ ζητούσε αποδείξεις για την προέλευση του ολόκληρου κρατήρα, ο Χεχτ αποφάσισε να παρουσιάσει το ιστορικό του άλλου.
Το 1993 ο Χόβινγκ παραδέχτηκε ότι γνώριζε την παράνομη προέλευσή του. «Το στιλ μου ήταν η πειρατεία, γι’ αυτό και έχω τη φήμη του καρχαρία», είπε.
Το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης έχασε το καλύτερο έκθεμά του το 2008. Αφού έκανε ένα μικρό πέρασμα σε έκθεση του Μουσείου της Ακρόπολης, επέστρεψε στη Ρώμη. Σήμερα βρίσκεται στο Εθνικό Ετρουσκικό Μουσείο της Βίλας Τζούλια.
Αντλήθηκαν πληροφορίες από το βιβλίο του Ανδρέα Αποστολίδη «Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο αρχαιοτήτων» Εκδόσεις ΑΓΡΑ
Πηγή αρχικής εικόνας: Wikimedia Commons
mixanitouxronou

Διαβάστε Περισσότερα...

Οι Μινωίτες ήξεραν τα πάντα για το σύμπαν!!!

  Την πεποίθησή του ότι οι Μίνωες είχαν μεγάλη αστρονομική γνώση εκφράζει για μία ακόμα φορά ο διδάκτορας, ερευνητής αιγαιακών γραφών Μηνάς Τσικριτσής, ο οποίος αύριο Παρασκευή (29/7/2016) θα μιλήσει για τον Μινωικό Υπολογιστή του Παλαικάστρου, στο Παλαίκαστρο της Σητείας, σε μία προσπάθεια να ερμηνεύσει τη λειτουργία του, καθώς και τις άλλες παραστάσεις που βρέθηκαν σε δύο μήτρες το 1897.

Όπως τόνισε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο δρ. Τσικριτσής μετρώντας σε κάθε παράσταση τις κουκίδες που περιβάλλουν τους πελέκεις μπορεί να γίνει ένας άμεσος συσχετισμός με την ετήσια κίνηση του Ήλιου, ώστε να γίνει κατανοητό το κοσμολογικό Μινωικό μοντέλο, με τον συμβολισμό του διπλού πέλεκυ και τον παράξενο συμβολισμό των δυο έψιλον τα οποία εμφανίζονται δίπλα από το μινωικό θρόνο αλλά και χαραγμένο στο έδαφος σε πολλές πομπικές πλάκες.

Ο συμβολισμός του διπλού πέλεκυ και του διπλού έψιλον

Ένα από τα θρησκευτικά Μινωικά σύμβολα είναι ο διπλός πέλεκυς, όπως και ο σταυρός σήμερα στον χριστιανισμό. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι «Λυδοί γάρ ‘λάβρυν’ τoν πέλεκυν ονομάζουσι» και ίσως από την λέξη Λάβρυς να προέρχεται η λέξη λαβύρινθος = οίκος του λάβρυος, σημειώνει ο δρ. Τσικριτσής.

«Ο διπλός πέλεκυς εμφανίζεται σε πολλά χάλκινα ή χρυσά ευρήματα, αλλά και ως σύμβολο από την Κρητική Ιερογλυφική γραφή με φωνητική αξία a-άλφα. Είναι πιθανόν όπως θα δειχθεί ο πέλεκυς, ως σύμβολο της κίνησης του Ήλιου, η συλλαβική τους αξία a-άλφα να είναι ακροφωνία της αιολικής λέξης α-έλιος, που σημαίνει το αντικείμενο που λάμπει και ζεστάνει, όπως ο Ευστάθιος ετυμολογεί το αέλιος από το άω τω λάμπω… και αύως Αιολικώς, … και εκ του έλη, η θερμασία, αέλιος…», τονίζει στο ΑΠΕ -ΜΠΕ ο ερευνητής.

Στο Παλαίκαστρο σε χώρο που ήταν ένα Μινωικό Χαλκουργείο – Χυτήριο, βρέθηκε και η δεύτερη πλάκα που φέρει στην μια πλευρά δύο πέλεκυς, ένα μεγάλο και ένα μικρότερο. «Μετρώντας τα ανάγλυφα στίγματα που εμφανιζόταν στην κάθε κόψη του μεγαλυτέρου, παρατηρήσαμε στο αριστερό μέρος του πέλεκυ στην κάτω κόψη να έχει 94 ανάγλυφες κουκίδες και στην άνω πλευρά 89, που προστιθέμενες δίνουν 183, η άλλη κόψη του πέλεκυ δίνει 91+91=182. Δηλαδή το σύνολο των ανάγλυφων κουκίδων μας δίνει το ηλιακό έτος 183+182= 365 ημερών.

Εντός του πέλεκυ εμφανίζεται χαραγμένο και το γνωστό σύμβολο των 2 έψιλον που έχει 3 ακτίνες στην κάθε πλευρά, έτσι το σύμβολο αυτό αποτυπώνει την κίνηση του Ήλιου από τα Ηλιοστάσια στις Ισημερίες», υποστηρίζει ο δρ. Τσικριτσής.

Όπως λέει ο ερευνητής Μαθηματικός, ειδικός στην Αρχαιοαστρονομία, συνεργάτης στο Φυσικό του Πανεπιστημίου Αθηνών, από πολλούς ερευνητές το σύμβολο του πέλεκυ θεωρείται ότι είναι Ηλιακό, και μέσα από την έρευνά του επιβεβαιώνεται ότι η απεικόνισή του αποτυπώνει την κίνηση του ήλιου στα Ηλιοστάσια – τις Ισημερίες και το ηλιακό ημερολόγιο. Ακόμα και το διπλό έψιλον, όπως λέει, που ταυτίζεται με το Δελφικό σύμβολο του διπλού έψιλον, η μήτρα του Παλαικάστρου δίνει μια σημαντική ερμηνεία.

Όπως εξηγεί ο δρ. Τσικριστής, ο μικρότερος πέλεκυς με τα 89 ανάγλυφα στίγματα που αντιστοιχεί σε 3 σεληνιακούς μήνες πιθανόν να δηλώνει την κίνηση του ήλιου από ένα ηλιοστάσιο σε μια Ισημερία. Τα συμπεράσματα αυτά εμφανίζονται και σε άλλους πελέκεις που μελετήθηκαν σε εικόνες από το Αρχαιολογικό μουσείο Ηρακλείου.

«Παρατηρούμε λοιπόν κάποιες συμπτώσεις, όπου σε μια πέτρινη μήτρα αναπαραγωγής πολλών αντιγράφων: πελέκεων, του Μινωικού Υπολογιστή εκλείψεων, του κοσμολογικού μοντέλου των Μινωιτών και της τιτανίδας Θεάς Ρέας, υπάρχουν πολλές αστρονομικές απεικονίσεις. Τελικά μία ασήμαντη για πολλούς πλάκα αν μελετηθεί και αρχαιοαστρονομικά μπορεί να δώσει πολλές πληροφορίες ενός μυστηριακού πολιτισμού που είναι ο Μινωικός», τονίζει ο δρ. Τσικριτσής.

Τα παραπάνω στοιχεία θα παρουσιαστούν και στο διεθνές συνέδριο «Η αρχαία Ελλάδα και ο σύγχρονος Κόσμος», που θα γίνει στην Αρχαία Ολυμπία από τις 28 έως τις 31 Αυγούστου.

Στην αυριανή εκδήλωση του Παλαικάστρου, όπου βρέθηκαν τα σημαντικά αυτά ευρήματα, ομιλητής θα είναι και ο Καναδός αρχαιολόγος Αλεξάντερ ΜακΓκίλεβρι, ο οποίος θα μιλήσει για το περίφημο χρυσελεφάντινο αγαλματίδιο, τον «Κούρο του Παλαικάστρου», που βρέθηκε στις ανασκαφές της μινωϊκής πόλης.

Το αγαλματίδιο έχει ύψος 54 εκ. και είναι σύνθετο από διάφορα υλικά όπως δόντι ιπποπόταμου, ορυκτό σερπαντίνη, ορεία κρύσταλλο, ξύλο και χρυσά επιθήματα.

Θεωρείται από τα αριστουργήματα της τέχνης των Μινωϊτών.

neakriti.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Πού είναι κρυμμένο το «μαγικό» πλοίο, η Αργώ των Αργοναυτών;

  ΠΟΥ είναι θαμμένη η ΑΡΓΩ των ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ; ΑΚΟΥΣΤΕ την ομιλία του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΚΑΚΗ...

ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Διαβάστε Περισσότερα...

Η σπαζοκεφαλιά του Αριστοφάνη που δεν έχει λυθεί ακόμη…

 

Ο Αριστοφάνης περιγράφει το γαστρονομικό προφίλ της αρχαιότητας με μια… λέξη-γλωσσοδέτη, η οποία καταλαμβάνει επτά ολόκληρους στίχους!

Αθήνα 393 ή 392 π.Χ. Η πόλη κερδίζει σιγά-σιγά λίγη από τη δόξα που έχασε στα μαύρα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου, ενώ οι πολίτες της, χάρη κυρίως στη γενναία οικονομική ενίσχυση του Σατράπη της Φρυγίας, Φαρνάβαζου, βλέπουν φως αισιοδοξίας στον ορίζοντα. Τότε είναι που ο Αριστοφάνης παρουσιάζει την προτελευταία κωμωδία του, τις «Εκκλησιάζουσες». Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου, οι γυναίκες, για να γλιτώσουν το Δήμο από την κακοδαιμονία στην οποία τον καταδίκασαν οι άνδρες, παίρνουν στα χέρια τους την εξουσία και επιβάλλουν το πρόγραμμά τους, την κοινοκτημοσύνη δηλαδή των αγαθών αλλά και των ερωτικών συντρόφων. Ο ποιητής με το έργο του αυτό σατιρίζει τις ρηξικέλευθες ιδέες που υποστηρίζουν ορισμένοι επιφανείς συμπολίτες του, «βγάζοντας τη γλώσσα», ασφαλώς, και στον Πλάτωνα που ήδη τις συζητά στον κύκλο του για να τις διατυπώσει στην «Πολιτεία» του λίγα χρόνια αργότερα.

Η κωμωδία τελειώνει με φαγοπότι, κοινό βεβαίως για όλους τους πολίτες, στο οποίο προσφέρονται λαχταριστές και ακριβές τροφές, τις οποίες ο Αριστοφάνης περιγράφει με μία μόνο λέξη, που όμως καταλαμβάνει επτά ολόκληρους στίχους: 

«λεπαδοτεμαχοσελαχογαλεκρανιολειψανοδριμυποτριμματοσιλφιοτυρομελιτοκατακεχυμενο

κιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστεραλεκτρυονοπτεκεφαλιοκιγκλοπελειολαγωοσι

ραιοβαφητραγαλοπτερυγών».

Πρόκειται για ένα βασανιστικό γλωσσοδέτη -θα το διαπιστώσετε εύκολα αν προσπαθήσετε να απαγγείλετε τη λέξη- ενώ είναι βέβαιο ότι… οι ηθοποιοί της αρχαιότητας που έπρεπε να την εκφωνήσουν, θα κοπίασαν πολύ μέχρι να την αποστηθίσουν. Η ίδια… λέξη, από τα μέσα του 19ου αιώνα, αποτέλεσε σωστή σπαζοκεφαλιά για πολλούς φιλέρευνους φιλολόγους αλλά και ελληνομαθείς γαστρονόμους. Κάποιοι θεώρησαν πως πρόκειται για την περιγραφή των συστατικών ενός και μόνο εδέσματος και πιο συγκεκριμένα μιας πίτας με θαλασσινά, πουλερικά και κρέατα, την οποία βάλθηκαν μάλιστα να παρασκευάσουν. Τα αποτελέσματα, ωστόσο, ήταν ολέθρια για την όρεξη όσων τη δοκίμασαν, αλλά και για την τσέπη των παρασκευαστών, καθώς πολλά από τα υλικά είναι δυσεύρετα.

Υπήρξαν μάλιστα πολλές διαφορετικές εκδοχές, γιατί για πολλά από τα υλικά οι μεταφραστικές προσεγγίσεις δεν ήταν ομόφωνες. Η άποψη που τελικά επικρατεί στο στενό κύκλο εκείνων που έχουν τα εχέγγυα ώστε να αποκαλούνται «ειδικοί» είναι πως ο Αριστοφάνης συνταίριαξε σε μία λέξη 17 από τα πιο αγαπητά φαγώσιμα υλικά της εποχής του για δύο μάλλον λόγους: ήθελε προφανώς να διασκεδάσει τους θεατές με το στοιχείο της γαστριμαργικής υπερβολής, αλλά και να τους διαβεβαιώσει ταυτόχρονα πως στο κοινοβιακού τύπου συμπόσιο κανείς δεν θα έμενε παραπονεμένος…

Ας δούμε λοιπόν κάποιες από τις πιο αγαπημένες γεύσεις στην Αθήνα πριν από 25 αιώνες, σύμφωνα τουλάχιστον με την ερμηνεία της λέξης που καταθέτει η φιλόλογος και διατροφολόγος Ιρένε Σβαρτς στο πόνημά της, Diaita, για τις διατροφικές συνήθειες στην κλασική αρχαιότητα (έκδοση του Πανεπιστημίου Ίνσμπουργκ, 1995): λεπαδο = πεταλίδες, τεμαχοσελαχογαλεο = φιλέτα από σαλάχι και γαλέο, κρανιολειψανοδριμυποτριμματο = ξιδάτη σάλτσα από βραστά ψαροκέφαλα, σιλφιοτυρομελιτοκατακεχυμενο = σάλτσα από μέλι, κατσικίσιο τυρί και σίλφιο (το περιζήτητο, εξαφανισμένο πια σήμερα, αρτυματικό φυτό της Λιβύης) που περιχύνεται πάνω στα αμέσως επόμενα υλικά, κιχλεπικοσσυφο = τα ψάρια των βράχων, κίχλες και κόσσυφοι (όλοι σχεδόν οι μελετητές συμφωνούν πως δεν πρόκειται, όπως με την πρώτη ματιά θα συμπέραινε κανείς, για τα πτηνά τσίχλα και κοτσύφι), φαττοπεριστεραλεκτρυονοπτεκεφαλιο = αγριοπερίστερα, πιτσούνια και ψητά μυαλά κόκορα, κιγκλοπελεια = τρυγόνια, λαγωοσιραιοβαφη = φέτες λαγού σε σάλτσα από πετιμέζι, τραγαλοπτερυγών = η ερευνήτρια συμπεραίνει πως πρόκειται για επιδόρπιο από πέρδικες, οι οποίες σε κάποια αντιγραφή, από λάθος, μετατράπηκαν σε πτέρυγες. Ο γευστικός χαρακτήρας των εδεσμάτων, όπως συμπεραίνουμε, ορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τρεις σάλτσες -μία από ψαροκέφαλα, που τη συναντάμε μέχρι σήμερα σε αιγαιοπελαγίτικες συνταγές, και τις άλλες δύο που μας ξενίζουν λόγω της γλυκύτητάς τους, αλλά ήταν πολύ αγαπητές στην αρχαιότητα.

olivemagazine.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Ιδομενέας, o γιος του Δευκαλίωνα και εγγονός του Μίνωα

 

Στην Ελληνική μυθολογία, ο Ιδομενέας (< Ἴδα + μένος (σφρίγος, οργή, δύναμη), «η δύναμη της Ίδας») ήταν βασιλιάς της Κρήτης, γιος του Δευκαλίωνα και εγγονός του Μίνωα. Συμμετείχε και διακρίθηκε για την αντρειοσύνη του στον Πόλεμο της Τροίας. 

Το όνομα Ιδομενεύς είναι σύνθετο από την ονομασία του ιερού βουνού της Κρήτης, την πολυτραγουδισμένη Ίδη και το ρήμα μένω. Το όνομά του απαντάται σήμερα στην Κρήτη σαν βαφτιστικό πολλών ανθρώπων και σαν όνομα δρόμων και πλατειών. Συχνά έχει γίνει εμπνευστική πηγή πολλών συγγραφέων Κρητικών αλλά και μη Κρητικών.

Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Ιδομενέας επέστρεψε στην Κρήτη σώος, χωρίς περιπέτειες στο δρόμο του. Από το Βιργίλιο (Βιργίλιος III, 400), ωστόσο, μας παραδίδεται μια άλλη ιστορία. Επιστρέφοντας από τον πόλεμο, το πλοίο του έπεσε σε θύελλα. 

Ο Ιδομενέας τότε ορκίστηκε στο θεό Ποσειδώνα ότι αν έφτανε ζωντανός στην πατρίδα, θα θυσίαζε στο θεό όποιο ζωντανό ον αντίκρυζε πρώτο. Όταν γύρισε όμως, ο πρώτος που αντίκρισε ήταν ο γιος του. Αρνούμενος να τον θυσιάσει, προκάλεσε την οργή των θεών, που έστειλαν λοιμό στη χώρα κι έτσι οι κάτοικοι αποφάσισαν να τον εξορίσουν.

Ο Ιδομενέας ως μορφή της Ομήρου Ιλιάδος

Ο  Όμηρος, που τον επαινεί συχνά, τον ονομάζει «δουρικλυτόν» (=ξακουστό στο δόρυ). Ο  Ιδομενέας μαζί με τον Μηριόνη, μετείχαν με 80 πλοία στην εκστρατεία των Ελλήνων κατά της Τροίας. Μετά τη λήξη του πολέμου, σύμφωνα με άλλη παράδοση, ο Ιδομενέας, αντιμετωπίζοντας φοβερή τρικυμία, ορκίστηκε στους Θεούς ότι θα θυσιάσει τον πρώτον άνθρωπο που θα συναντήσει, αν με το καλό φθάσει στην Κρήτη. 

Δυστυχώς, ο πρώτος που συνάντησε ήταν ο γιος του και, πιστός στον όρκο του, τον θυσίασε. Ἀλλ’ επειδή στην Κρήτη έπεσε λοιμός, οι Κρήτες θεώρησαν σαν αιτία του κακού τον βασιλιά τους και τον έδιωξαν από το νησί τους. Ο  Ιδομενέας αρχικά κατέφυγε στην Καλαβρία και έπειτα στον Κολοφώνα, όπου και πέθανε. Θάφτηκε στο όρος Κέρκαφος. Πάντως οι Κρήτες έδειχναν τον τάφο του στην Κνωσό και του απένειμαν τιμές ήρωα.

Ο αστεροειδής 2759 Ιδομενεύς (2759 Idomeneus), που ανακαλύφθηκε το 1980 και ανήκει στην Τρωική Ομάδα, πήρε το όνομά του από τον μυθικό αυτό βασιλιά

Βιβλιογραφία:

Lorenzo Rocci (1956). Vocabolario Greco-Italiano. Società Ed. Dante Alighieri srl. σελίδες 905, 907. (Ιταλικά),

,,Πηγή εικόνας : Από Léna - Έργο αυτού που το ανεβάζει, CC BY 3.0 

Πηγή: el.wikipedia.org

Διαβάστε Περισσότερα...

Ο Πυθαγόρας είχε υπολογίσει τις αποστάσεις μεταξύ των πλανητών

Οι Πυθαγόρειοι είχαν όλα τα «κλειδιά». Στο ρυθμό της κοσμικής μουσικής που πρώτοι «άκουσαν» οι μυστικές μαθηματικοί του 6ου π.Χ. αιώνα εξακολουθεί να χορεύει η σύγχρονη Κοσμολογία.

Ένας Έλληνας καθηγητής Μουσικής και Πληροφορικής, με πανεπιστημιακές σπουδές στη Φυσική και ερευνητικό έργο στα Πυθαγόρεια Μαθηματικά απέδειξε ότι η «αρμονία σφαιρών», η περίφημη πυθαγόρεια θεωρία, έχει ακριβή εφαρμογή σε όλους τους γνωστούς μας σήμερα πλανήτες.

Ο πρώην πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών, διευθυντής του Τομέα Τεχνολογίας Ήχου, Μουσικοπαιδαγωγικής και Βυζαντινής Μουσικολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Χαράλαμπος Σπυρίδης ανακοινώνει στο επιστημονικό συμπόσιο «Φιλοσοφία και Κοσμολογία» τους αριθμούς που εκφράζουν σε αστρονομικές μονάδες τις αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο πιάνοντας το νήμα από τους Πυθαγορείους.

Αριθμοί

Ο κ.Σπυρίδης διατυπώνει «μια καθολική, εξαιρετικά απλή και κομψή σχέση» που εμπεριέχει μόνον τους αριθμούς 1, 2, 3, 4 της «ιερής τετρακτύος» των Πυθαγορείων και το άθροισμά τους, τον «τέλειο» αριθμό 10. Η «τετρακτύς» ήταν η βάση της πυθαγόρειας διδασκαλίας που πρέσβευε ότι οι ήχοι των ουράνιων σωμάτων συνθέτουν μία κοσμική μουσική, γιατί οι αποστάσεις και οι ταχύτητες των πλανητών και των απλανών αστέρων διέπονται από τους ίδιους αριθμητικούς λόγους που παράγουν και τη συμφωνία των ήχων.

Οι συμφωνίες των ήχων που παράγουν αρμονικό αποτέλεσμα έχουν μορφή απλών αριθμητικών σχέσεων. Επομένως κατά τους Πυθαγόρειους το μυστικό της μουσικής και της κοσμικής αρμονίας κρύβεται στις σχέσεις των τεσσάρων πρώτων φυσικών αριθμών (1, 2, 3, 4).

Ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος φιλόσοφος που συνδέει την Αστρονομία με τη Μουσική, υποστηρίζοντας ότι στο αρμονικό και σφαιρικό σύμπαν τα πάντα διέπονται από απλούς νόμους, που μπορούν να εκφρασθούν με τους αριθμούς της «ιερής τετρακτύος». Με τη θεωρία της αρμονίας των σφαιρών που συνδυάζει την κοσμική αρμονία με τη μουσική αρμονία, ο μεγάλος φιλόσοφος επιχείρησε να εξηγήσει τη θέση και την κίνηση των πλανητών στον ουράνιο θόλο. Χρησιμοποιώντας μουσικούς όρους, δηλαδή εύφωνα μουσικά διαστήματα, καθόρισε υπό μορφήν κλίμακας τις μεσοπλανητικές αποστάσεις. Ακολούθως, αντιστοιχίζοντας τα μουσικά διαστήματα σε μετρικές αποστάσεις, κατόρθωσε πρώτος να υπολογίσει σε Δελφικά στάδια τις μεσοπλανητικές αποστάσεις των «ουρανίων γεννητών», όπως ονόμασε τα ουράνια σώματα ο Πλάτωνας παίρνοντας το νήμα από τον Πυθαγόρα. Ο Πυθαγόρας τον 6ο π.Χ. αιώνα δέχθηκε ότι η μουσική απόσταση μεταξύ Γης και Σελήνης είναι ένας τόνος και η μετρική απόσταση μεταξύ τους είναι 126.000 Δελφικά στάδια, δηλαδή 22.371.300 μέτρα. Σχεδόν 24 αιώνες μετά δύο Γερμανοί αστρονόμοι, ο Γιόχαν Μπόντε και ο Τίτιους, προσδιορίζουν τις θέσεις των γνωστών τότε πλανητών του ηλιακού μας συστήματος με ικανοποιητική ακρίβεια. Η εμπειρική ανακάλυψή τους, ανερμήνευτη μέχρι σήμερα, έμεινε γνωστή ως ο κανόνας Μπόντε-Τίτιους.

Ο κανόνας των Γερμανών αστρονόμων έπαψε να δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα όταν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί στους «νεότερους» πλανήτες και στη ζώνη πέρα από τον Πλούτωνα, μία από τις συναρπαστικότερες περιοχές του ηλιακού συστήματος, γεμάτη αντικείμενα από βράχο και πάγο που περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο σε τεράστιες αποστάσεις.

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

Διαβάστε Περισσότερα...

Οι ξεχασμένοι Έλληνες στο Αφγανιστάν-Απόγονοι του Μ.Αλεξάνδρου στο Παμίρ

 

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Στο Αφγανιστάν που σπαράσσεται από τον εμφύλιο πόλεμο, τις σφαγές, τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, τις λεηλασίες και τους βιασμούς ανυπεράσπιστων γυναικών, στην χώρα που κυρίαρχη ο φόβος και η απόγνωση όσων είναι ιδεολογικά αντίθετοι με τους Ταλιμπαν και  κατευθύνονται αλλόφρονες στα σύνορα και το αεροδρόμιο της Καμπούλ αναζητώντας τρόπους διαφυγής, όσο κι αν φαίνεται σαν παραμύθι, υπάρχουν ολόκληρα χωριά με… Έλληνες, απογόνους στρατιωτών του Μέγα Αλέξανδρου. 

Ανθρώπους υπερήφανους για την ελληνική καταγωγή τους και με άσβεστη τη μνήμη -ύστερα από 20 και πλέον αιώνες- της προσωπικότητας του Μακεδόνα στρατηλάτη.

Ζουν σε χωριά (σε υψόμετρο σχεδόν 4.000 μ.) που  δεν απέχουν πολύ από τα ουράνια. 

Τα οροπέδια του Παμίρ είναι πράγματι από τις πιο υψηλές «βεράντες» του κόσμου.

 Αλλά και τις πιο αποκομμένες από αυτόν. Τις πιο απόρθητες.

Το Παμίρ είναι πολύ μεγάλη οροσειρά στη κεντρική Ασία, που αποτελεί και τον πυρήνα του ορεινού συστήματός της. 

Το Παμίρ, με κέντρο την αυτόνομη διοικητική περιοχή Γκόρνο Μπαταχσάν του Τατζικιστάν εκτείνεται από του δυτικού Σινκιάνγκ του Τατζικιστάν μέχρι και του ανατολικού Αφγανιστάν και δυτικά της Κίνας. 

Η συνολική έκτασή του είναι 8.400 τ.χλμ. και ορίζεται βόρεια από τα Υπεραλάϊα Όρη, ανατολικά από την οροσειρά Σαρικόλ, νότια από τη λίμνη Ζορκούλ και τον ομώνυμο ποταμό Παμίρ στα σύνορα με το Αφγανιστάν και δυτικά από τμήμα της κοιλάδας Πιάντζ. 

Το οροπέδιο αυτό έχει μέσο ύψος 3900 μ. από επιφάνεια θαλάσσης και σ΄ αυτό υψώνονται βουνά που υπερβαίνουν τα 6000 μ. των οποίων μεγαλύτερες κορυφές είναι η του Ισμαήλ Σαμανί (7.500 μ.) και η κορυφή Λένιν (7.140 μ.). Χωρίζεται δε σε τρεις υψομετρικές ζώνες: η Τρανς Αλάι (α΄ ζώνη), του Μεγάλου Πέτρου (β΄ ζώνη) και του Ναούκ (γ΄ ζώνη).

Το όνομα Παμίρ σημαίνει ορεινός λειμώνας και σε αυτό συναντώνται τα μεγαλύτερα ορεινά συγκροτήματα της Γης, του Τιεν-Σαν, του Καρακορούμ και Κουέν-Λουν προς ανατολάς, τα Ιμαλάια προς νότο και η οροσειρά του Χίντου Κους προς δυσμάς.

Αυτά τα σιωπηλά κακοτράχαλα βουνά της κεντρικής Ασίας δεν έχουν γνωρίσει ποτέ εισβολέα. 

Μόνο ένας πέρασε από εκεί, πριν από 2.333 χρόνια, και μολονότι τους κατέκτησε, αυτοί τον λάτρεψαν, γιατί δεν τους πάτησε παρά μόνο τους παρέσυρε σε έναν αστείρευτο ενθουσιασμό για τη ζωή και τη μάθηση.

 Έπειτα, άφησε σε αυτούς τα «φώτα» και κάποιους από τους στρατιώτες του (ζωντανή απόδειξη οι απόγονοί τους, που ζουν ακόμη εδώ) και συνέχισε τη μεγάλη πορεία του. 

Εκτοτε, εκείνοι θαρρείς και εισήλθαν σε μια ζώνη του απολύτου, όπου τίποτα δεν προκαλεί φθορά στις παραδόσεις, όπου η πίστη μένει δροσερή και αθώα, σαν μόλις να ανάβλυσε.

 Όπου οι ψυχές δεν γερνάνε, ελλείψει αμφιβολιών.

Δεν είναι εύκολο ένας κατακτητής να λατρευτεί, πόσο μάλλον να θεοποιηθεί και ως θεός να παραμείνει «ζωντανός» για 20 αιώνες. 

Αυτό το κατάφερε ο Αλέξανδρος.

 O Ισκαντάρ, γι’ αυτούς.

Το όνομά τους: 

Ισκανταρί Παμίρσκι. 

Αλεξανδρινοί του Παμίρ.

ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Δυο Έλληνες επιστήμονες, έφτασαν στην άγρια ορεινή  περιοχή τους, έζησαν μαζί τους, τους γνώρισαν και τους περιγράφουν.

Ο ιστορικός ερευνητής και σκηνοθέτης Δημήτρης Μανωλεσάκης ύστερα από επίμονη και επίπονη εξερεύνηση στις οροσειρές του Παμίρ (στο Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν και τα σύνορά του με Αφγανιστάν, Κίνα και Κιργισία), δηλαδή στην αρχαία Σογδιανή και Βακτριανή, όπου, κατά τον Μάρκο Πόλο ζούσαν απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Κι όπως απεδείχθη, συνεχίζουν να ζουν. Πέντε τέτοια ελληνικά χωριά ανακάλυψε ο Δ. Μανωλεσάκης (υπάρχουν κι άλλα στην περιοχή, αλλά δεν ήταν δυνατή η πρόσβαση, χρειαζόταν πολυήμερη οδοιπορία).

 Πέντε χωριά σε υψόμετρο μεταξύ 3.000 και 4.000 μ. σε διαφορετικά οροπέδια των οροσειρών του Παμίρ.

Ο πρώτος που μίλησε για ύπαρξη απογόνων των στρατιωτών του M. Αλεξάνδρου στην Ασία ήταν ο Άγγλος αξιωματικός και φιλέλληνας Σερ Τζωρτζ Ρόμπερτσον, ο οποίος το 1895 εντόπισε στον Ινδικό Καύκασο, στα Ιμαλάια του Πακιστάν, στο οροπέδιο Τσιτράλ, τους Καφίρ Καλάς, τους μελέτησε και έγραψε βιβλίο γι’ αυτούς.

Την πρώτη ταινία στην Ελλάδα για τους Καφίρ Καλάς, οι οποίοι πιστεύουν στους Θεούς του Ολύμπου και διατηρούν αρχαιοελληνικά ήθη και έθιμα (γι’ αυτό και καφίρ= άπιστοι, όχι μωαμεθανοί), έκανε ο Δημ. Μανωλεσάκης, για λογαριασμό της ελληνικής εκπαιδευτικής τηλεόρασης, ταξιδεύοντας πριν από αρκετά χρόνια στα οκτώ χωριά τους, στις απρόσιτες χαράδρες του Ινδικού Καυκάσου.

Οι απόγονοι Ελλήνων του Παμίρ ήταν μια παντελώς νέα ανακάλυψη -ουδείς γνώριζε ή είχε αναφερθεί ποτέ σ’ αυτούς.

«Οι άνθρωποι αυτοί είναι περήφανοι για την καταγωγή τους,-λέει ο ίδιος- διηγούνται εκπληκτικές ιστορίες και θρύλους για τη δύναμη, τη σοφία, τη γενναιοψυχία του Ισκαντάρ.

 Και ενώ είναι Μουσουλμάνοι, τουλάχιστον έτσι δηλώνουν, πιστεύουν και προσεύχονται στον Μέγα Αλέξανδρο. Τον έχουν θεοποιήσει!

 Πιστεύουν όχι μόνο στη θεϊκή του δύναμη, αλλά και στις θαυματουργές του ικανότητες!

Κάθε άνοιξη και φθινόπωρο πηγαίνουν και προσκυνούν έναν τάφο που βρίσκεται ψηλά στα βουνά Γιασμουλάχ, που πιστεύουν ότι είναι του Ισκαντάρ. 

Τον τάφο ανακάλυψε ένας δικός τους άνθρωπος πριν από δύο αιώνες. Πρόκειται προφανώς για κενοτάφιο, αλλά τι σημασία έχει, οι άνθρωποι αυτοί διανύουν με τα πόδια μια απόσταση 68 απόκρημνων χιλιομέτρων για να τιμήσουν τον Ισκαντάρ και να του ζητήσουν τη βοήθειά του».

Οι απόγονοι Ελλήνων του Παμίρ μιλούν μια γλώσσα η οποία είναι μίξη περσικών, ουζμπεκικών, τατζικικών, ταρταρικών, αφγανικών και αρχαιοελληνικών λέξεων και ριζών. 

«Το όμορφο», λέει ο Έλληνας σκηνοθέτης, το λένε «εις καλόν», τη γυναίκα «γυναίκ», τα καρύδια «γιουνάν μακεδόνσκι αρύδ» ή «μακεδόνσκι αρύδ» ή «γιουνάν αρύδ», δηλαδή ελληνικά μακεδονικά καρύδια ή μακεδονικά καρύδια ή ελληνικά καρύδια.

 Οι απόγονοι Ελλήνων του Παμίρ διηγούνται πλήθος θρύλων για τον M. Αλέξανδρο. 

Ένας από αυτούς αναφέρει τον Ισκαντάρ ως έναν πολύ δυνατό άνδρα, ο οποίος σήκωσε ένα βράχο τριών τόνων και τον τοποθέτησε ανάμεσα σε δύο απόκρημνα σημεία σχηματίζοντας γέφυρα.

 Αυτός που θα σηκώσει, λέει ο θρύλος, τον βράχο θα δει από κάτω τον Αλέξανδρο να ζωντανεύει και να διαβάζει το Κοράνι.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΑ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗ

Η πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου πέραν των πυλών της Κασπίας, εκεί όπου ζουν ακόμη απόγονοι των στρατιωτών του, για πολλούς δεν είναι από τις πιο ένδοξες, όμως για όλους είναι από τις πιο ανδρείες, τις πιο δύσκολες.

 O Αλέξανδρος, τότε, στα τέλη του 330 π.Χ. και αφού είχε συμπληρώσει τέσσερα χρόνια υπέρλαμπρης πορείας, σπέρνοντας τον Ελληνισμό από τις ακτές του Αιγαίου ώς τον Ινδικό Καύκασο και τα βάθη της Ανατολής, εισχώρησε σε άγριες απρόσιτες χώρες όπου δεν είχε εισχωρήσει ποτέ κανένας και όπου θα δυσκολευόταν να προχωρήσει ακόμη κι ένας νεότερος στρατός με τελειότερα μέσα.

Ο Αλέξανδρος ξεκινάει να κατακτήσει την Ασία την άνοιξη του 334 π.Χ. Πέλλα, Θρακική Χερσόνησος, πέρασμα Ελλησπόντου, νικηφόρα μάχη στο Ιλιον, άγριος πόλεμος με τους Πέρσες στον Γρανικό ποταμό, Φρυγία, Καππαδοκία, Κιλικία και κατατρόπωση του Δαρείου στην Ισσό (333 π.Χ.), Συρία, Φοινίκη, Αίγυπτος.

 Τον Ιανουάριο του 331 κτίζει την Αλεξάνδρεια. 

Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου νικάει πάλι τα περσικά στρατεύματα στα Γαυγάμηλα και μπαίνει στη Βαβυλώνα.

Την άνοιξη του 330 ο Αλέξανδρος διαβαίνει τις Κασπίες πύλες κυνηγώντας τον Δαρείο.

 Δεν τον προλαβαίνει ζωντανό, τον βρίσκει δολοφονημένο. 

Συνεχίζει την εκστρατεία του στο δυσκολότερο κομμάτι της, τις άγριες και δυσπρόσιτες χώρες της Άνω Ασίας.

 Έχει μαζί του 20.000 πεζούς και 5.000 ιππείς. 

Από την πόλη Εκατόμπυλο, αρχίζει την καταδίωξη του Βήσσου, δολοφόνου του Δαρείου. 

Στο πέρασμά του προς νότο ιδρύει δύο πόλεις (την Αλεξάνδρεια εν Αρία, τη σημερινή Χεράτη, και την Αλεξάδρεια εν Αραχωσία, το σημερινό Κανταχάρ – σημαντικά κέντρα του Αφγανιστάν). 

Φτάνει στον Ινδικό Καύκασο όπου σταματά για να ξεκουραστεί ο στρατός του. Κοντά στο οροπέδιο Καβούλ χτίζει άλλη Αλεξάνδρεια.

 Ανεβαίνει προς βορρά και κατακτά τη χώρα των Βακτρίων και έπειτα, βορειότερα, τη Σογδιανή.

 Σ’ αυτές τις δύο τελευταίες άγριες και απρόσιτες χώρες που ταυτίζονται σήμερα με το Παμίρ, ο Αλέξανδρος συλλαμβάνει το δολοφόνο του Δαρείου, ο οποίος προσπαθούσε να στρέψει τους κατοίκους των χωρών αυτών εναντίον του. 

Μετά, συνεχίζει την πορεία του προς τη Σκυθία και στις όχθες του ποταμού Ιαξάρτη, στο απώτατο αυτό άκρο της Ανατολής, χτίζει την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη.

Ο εκπαιδευτικός  Θανάσης Λερούνης που διδάσκει σε ΤΕΕ, πηγαινοέρχεται εδώ και πολλά χρόνια στις περιοχές των Καλάς. Είναι η ψυχή μιας προσπάθειας που ξεκίνησε τότε από την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ και την αγκάλιασαν πολλοί Έλληνες, που προσέφεραν χρήματα για να χτιστούν σχολεία και έργα ύδρευσης και να βοηθήσουν τη φυλή και τον πολιτισμό τους. 

Οι ίδιοι οι Καλάς, σύμφωνα με τις παραδόσεις τους για το Μεγάλο Αλέξανδρο, θεωρούν εαυτούς απογόνους των Ελλήνων. 

Πιστεύουν στον πολυθεϊσμό, έχουν βωμό της Εστίας στα σπίτια τους, ενώ στη γλώσσα τους υπάρχουν ρίζες ελληνικές -το «έλα» είναι «ίλα», ο «αμνός» είναι «αμέα», ο χειμώνας «χεμάν».

«Εύχομαι η περιοχή να παραμείνει ανεπηρέαστη από τις εξελίξεις, έτσι όπως ήταν για αιωνες. 

Πρόκειται για μια κοινότητα, που ζει με παραδόσεις που θα ζήλευαν πολλές σημερινές δημοκρατικές κοινωνίες» λέει ο κ. Λερούνης, τονίζοντας ενδεικτικά τις ισόρροπες σχέσεις των δύο φύλων. 

Μία γυναίκα Καλάς παντρεύεται μόνον από έρωτα, ενώ μία νυμφευμένη που δεν είναι ικανοποιημένη από τη συζυγική ζωή, μπορεί να χωρίσει και να επιστρέψει στο πατρικό της σπίτι, όπου δέχεται την υποστήριξη της οικογένειάς της. Ξαναπαντρεύεται. 

Οι άνδρες, μάλιστα, υποχρεούνται να δώσουν προίκα για να νυμφευθούν το έτερον ήμισυ…

Χριστιάνα Στύλου

Καθημερινή, militaire.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Αρχαίοι Έλληνες, Επιστήμη και Σοφία: Η Επιστήμη στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο σε μια μεγάλη έκθεση στο Λονδίνο

της Μαρίας Θερμού,

Μια πορεία προς το απολλώνιο φως της γνώσης αναζητώντας —και βρίσκοντας — απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα της ζωής, χάρις και στην έμφυτη περιέργεια της ελληνικής φυλής.

Πρόκειται για μια έκθεση, που φιλοδοξεί να καλύψει όλη τη σφαίρα των αναζητήσεων των αρχαίων Ελλήνων μέσα από μια σειρά έργων τέχνης και αντικειμένων, που συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο από πολλά μουσεία του κόσμου, φυσικά και ελληνικά. Στόχος είναι να αποκαλυφθεί, πόσο η περιέργεια και η έρευνα υπήρξαν καθοριστικές για την κατανόηση του σύμπαντος στην αρχαία Ελλάδα, ακριβώς όπως ισχύει για τους επιστήμονες και σήμερα.

«Οι αρχαίοι Έλληνες στοχαστές είχαν την ίδια φιλοσοφία», αναφέρει το μουσείο στην παρουσίαση της έκθεσης και προσκαλεί τους επισκέπτες του να εξερευνήσουν, πώς οι αρχαίοι αμφισβητούσαν, στοχάζονταν και συζητούσαν για τον φυσικό κόσμο.

Η κεφαλή μαρμάρινου αγάλματος του Ερμή, που ανασύρθηκε από το ναυάγιο των Αντικυθήρων (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο)

Επεξηγώντας, πως για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, που αυτοπροσδιορίζονταν ως «εραστές της σοφίας» η τέχνη, η επιστήμη και η θρησκεία ήταν αχώριστες. Γιατί καθώς προσπαθούσαν να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους και να αμφισβητήσουν τη λειτουργία του, στράφηκαν στους θεούς και τις μούσες για πνευματική έμπνευση.

«Από τα λαμπερά αστέρια στον νυχτερινό ουρανό ως το πλήθος των ζώων στη θάλασσα, η αρχαία ελληνική περιέργεια δεν γνώριζε όρια», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Επιστήμη και σοφία

Η έκθεση ‘‘Αρχαίοι Έλληνες: Επιστήμη και Σοφία’’ ανοίγει ένα μοναδικό παράθυρο στη σοφία που διαμόρφωσε την επιστήμη της αρχαίας Ελλάδας και προσφέρει μια νέα ματιά σε ορισμένες από τις καινοτομίες που ισχύουν σήμερα, οδηγώντας στη μεγαλύτερη κατανόηση αυτού του παρελθόντος.

Χρυσό, δικτυωτό κόσμημα κεφαλής με πορτρέτο της Αθηνάς στο κέντρο (Μουσείο Μπενάκη)

«Κόσμημα», χαρακτηρίζει άλλωστε την έκθεση το λονδρέζικο μουσείο, αφού οι επισκέπτες του θα ταξιδέψουν από τα μυστηριώδη βάθη της θάλασσας ως τον υπέροχο νυχτερινό ουρανό. Στο ταξίδι τους θα έχουν προστάτη τον Ερμή, τον θεό που φρόντιζε τους ταξιδιώτες και τους εμπόρους και το άγαλμά του ανακαλύφθηκε στο ναυάγιο στα ανοιχτά των Αντικυθήρων.

Μπορούν να ατενίσουν το έναστρο σύμπαν μέσα από τα μάτια των αρχαίων με μια όμορφη και σπάνια ασημένια, σφαίρα που απεικονίζει τους γνωστούς αστερισμούς και ένα βυζαντινό ηλιακό ημερολόγιο, τον δεύτερο παλαιότερο γνωστό μηχανισμό με οδοντωτούς τροχούς στον κόσμο.

Μπορούν να ανακαλύψουν τα ιατρικά εργαλεία με τα οποία οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί, όπως ο Ιπποκράτης μελετούσαν το ανθρώπινο σώμα. Τα περίτεχνα κοσμήματα, όπως το δικτυωτό, χρυσό κόσμημα κεφαλής με την θεά Αθηνά από το Μουσείο Μπενάκη.

Χρυσό, δικτυωτό κόσμημα κεφαλής με πορτρέτο της Αθηνάς στο κέντρο (Μουσείο Μπενάκη)

Αλλά και τα διακοσμημένα με παραστάσεις ψαριών πιάτα, που απηχούν την ταξινόμηση των θαλάσσιων όντων του Αριστοτέλη. Μπορούν επίσης όμως να αντιληφθούν τη μουσική μέσα από τα Μαθηματικά του Πυθαγόρα και ν΄ ακούσουν ήχους της με αυλούς που τους αναπαράγουν.

«Αυτό που είναι πραγματικά ιδιαίτερο για την αρχαία ελληνική επιστήμη είναι, ότι πολλές από τις ιδέες της έχουν συλληφθεί και επιβιώσει σε αντικείμενα τέχνης ως αποτέλεσμα μιας ολιστικής ματιάς, στην οποία η επιστήμη, η τέχνη και η θρησκεία θεωρούνταν αχώριστα, Και τώρα οι σημερινοί επιστήμονες χρησιμοποιούν τεχνολογία αιχμής για να αποκαλύψουν νέες πληροφορίες για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, οι οποίες θα εξερευνηθούν σε όλη την έκθεση», όπως σημειώνει η επιμελήτριά της Τζέιν Ντέσμπορο.

Από τη θάλασσα στ΄ αστέρια

Πέντε βασικούς τομείς του φυσικού κόσμου στους οποίους έστρεψαν την προσοχή τους οι αρχαίοι Έλληνες εξερευνά η έκθεση, δηλαδή τη θάλασσα και τα έμβια όντα ως το ανθρώπινο σώμα, τη μουσική και το σύμπαν.

Στην ενότητα «Επικίνδυνες θάλασσες» οι επισκέπτες θα ανακαλύψουν πώς κατασκεύασαν τα πλοία τους για να ταξιδεύουν πιο μακριά και πιο γρήγορα επεκτείνοντας την πολιτιστική και πνευματική τους εμβέλεια. Γιατί τα εμπορικά τους πλοία ήταν σημαντικά για τη μεταφορά, όχι μόνο ελληνικών αγαθών και πολιτιστικών προϊόντων για εμπόριο, αλλά και φιλοσοφιών, θρησκειών και πολιτισμών σε γειτονικές περιοχές.

Το μαρμάρινο άγαλμα του Ερμή, διαβρωμένο από την παραμονή του στη θάλασσα, στο Μουσείο Επιστημών του Λονδίνου

Τα καταγάλανα νερά της Μεσογείου φιλοξενούν εξάλλου μια συναρπαστική ποικιλία θαλάσσιας ζωής και στην ενότητα «Ο κόσμος των Ζώων» οι επισκέπτες μπορούν να εμβαθύνουν στο μυαλό φιλοσόφων, όπως ο Αριστοτέλης, που προσπάθησαν να κατανοήσουν τους κύκλους ζωής των ζώων, μέσω συστηματικών μελετών.

Στο «Μαθηματικό σώμα» παρουσιάζεται η αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων για το «ιδανικό σώμα», όπως εκφραζόταν από τους νικητές αθλητές που συμμετείχαν στους Πανελλήνιους Αγώνες. Στην ενότητα για την «Αρμονική μουσική» αποκαλύπτεται πώς ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του προσπάθησαν να εξηγήσουν τη μουσική με μαθηματικούς όρους.

Μαρμάριο γλυπτό από το ναυάγιο των Αντικυθήρων, διαβρωμένο από τη θάλασσα

Και τέλος έρχεται ο «Κόσμος των άστρων», όπου οι επισκέπτες μπορούν να κοιτάξουν τα αστέρια μέσα από τα μάτια των αρχαίων Ελλήνων για να μάθουν πώς προσπαθούσαν να χαρτογραφήσουν και να διαμορφώσουν τον νυχτερινό ουρανό.

«Η περιέργεια ήταν μια ισχυρή δύναμη στην ώθηση της πνευματικής προσπάθειας στον αρχαίο ελληνικό κόσμο και είναι μια δύναμη που την μοιράζονται τόσο οι επιστήμονες όσο και το κοινό των μουσείων μας σήμερα», όπως ανέφερε στα εγκαίνια ο διευθύνων σύμβουλος και διευθυντής του Ομίλου Μουσείου Επιστημών σερ Ίαν Μπλάτσφορντ.

«Ελπίζω ότι οι επισκέπτες αυτής της εντυπωσιακής έκθεσης θα νιώσουν ότι οι θεοί, οι μούσες και οι επιστήμονες του αρχαίου ελληνικού κόσμου είναι ακόμα πολύ ζωντανοί!».

Ορειχάλκινα εξαρτήματα από βυζαντινό φορητό, ηλιακό ρολόι

Εκδηλώσεις

Μια σειρά από παράλληλες εκδηλώσεις θα πλαισιώσουν εξάλλου την έκθεση προσεγγίζοντας το θέμα από πολλαπλές πλευρές, ακόμη και με προβολή της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού» (30 Μαρτίου 2022), που βασίζεται όπως είναι γνωστό στην τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδι».

Η προβολή μάλιστα συνοδεύεται από συζήτηση μεταξύ μιας ομάδας κλασικιστών, που θα συζητήσουν τη σημασία της μυθολογίας στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την επιρροή της στην αφήγηση ως σήμερα.

Το Μουσείο Επιστημών στο Λονδίνο με το μπάνερ για την έκθεση

Στην εκδήλωση «Από την Αθήνα στην Ανδρομέδα: Όταν οι αρχαίοι Έλληνες κοιτούσαν τ΄ αστέρια» (20 Ιανουαρίου 2022) Βρετανοί και Έλληνες επιστήμονες θα μιλήσουν για τα άλματα της σκέψης των αρχαίων στον τομέα της αστρονομίας, από τον προσδιορισμό των μυστικών του σύμπαντος μέσω των μαθηματικών έως την μεγάλη ανακάλυψη του παλαιότερου αναλογικού υπολογιστή στον κόσμο, του Μηχανισμού των Αντικυθήρων.

Ενώ στη συζήτηση με θέμα «Όταν οι κόσμοι συγκρούονται: Πώς η σύγχρονη τεχνολογία αποκαλύπτει αρχαίους κόσμους» θα παρουσιαστούν από αρχαία ναυάγια, που ανακαλύφθηκαν από σόναρ υποβρυχίων έως την αναδημιουργία αρχαίας αρχιτεκτονικής μέσω πρωτοποριακών βιντεοπαιχνιδιών, καθώς οι νέες τεχνολογίες μας επιτρέπουν να βαδίσουμε στα χνάρια των αρχαίων πολιτισμών όπως ποτέ άλλοτε.

Μια «Βραδιά Αρχαίας Ελληνικής Μουσικής» οργανώνεται ζωντανά για τον προσεχή Μάιο με χαμένους ήχους από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο που ζωντανεύουν μερικοί από τους καλύτερους ερμηνευτές αρχαίων οργάνων στον κόσμο, χρησιμοποιώντας ειδικά σχεδιασμένο λογισμικό για την αναδημιουργία αρχαίων ήχων.

Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 5 Ιουνίου 2022.

mononews.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Ερμής Τρισμέγιστος: Το Φως είναι δική σου κληρονομία

 

Μάθε Άνθρωπε ότι το Φως είναι δική σου κληρονομία.

Μάθε ότι το σκοτάδι είναι μόνο ένα πέπλο.

Δεν γνωρίζεις Άνθρωπε την κληρονομία σου;

Δεν ξέρεις ότι είσαι πράγματι το Φως;

Δεν ξέρεις ότι και εσύ θα ελευθερωθείς.

Πάντα να ακολουθείς το μονοπάτι της σοφίας, μόνο έτσι θα αναδυθείς από τα χαμηλά.

Να μην ελαττώνετε το χρόνο που ακολουθείτε την καρδία σας, το απεχθάνεται αυτό η Ψυχή.

Τίποτα δεν πρέπει να φοβάστε, γιατί ο φόβος είναι δεσμά που φέρνουν σκότος στους ανθρώπους.

Ο άνθρωπος είναι ένα άστρο ενωμένο με το σώμα. Μέχρι που απελευθερώνεται από αυτά τα δεσμά.

Ο άνθρωπος μόνο ζει στο σκοτάδι και το φως της Μεγάλης Φωτιάς ζει κρυμμένο μέσα του.

ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ. ΕΙΣΑΙ ΣΤΗ ΓΗ, ΑΛΛΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΥ ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΦΩΤΟΣ.

Ερμής ΤριςΜέγιστος, Οι Σμαραγδένιοι Πίνακες

Πηγή: diogeneis, diadrastika

Διαβάστε Περισσότερα...