Η φυλή που προέρχεται από 5 στρατιώτες του Μ. Αλεξάνδρου. Ζουν πάνω από 120 χρόνια. Ο καρκίνος είναι άγνωστη ασθένεια

Στα βουνά των Ιμαλαϊων, σε κοιλάδα ανάμεσα στην Ινδία και στο Πακιστάν, υπάρχει μια φυλή που τα μέλη της ζουν πάνω από 120 χρόνια και θεωρείται παγκοσμίως ο μακροβιότερος λαός.
Είναι οι Χούνζα, που ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι των στρατιωτών του Μέγα Αλέξανδρου.
Βάσει στοιχείων του Πακιστανικού Υπουργείου Εξωτερικών, οι περισσότεροι μετανάστες πακιστανικής καταγωγής στην Ελλάδα, που δεν έχουν νόμιμα χαρτιά (87%), δηλώνουν ότι ανήκουν στη φυλή Χούνζα.
Πράγματι, στα έγγραφα του Πακιστανικού Οργανισμού Τουρισμού αναφέρονται ως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων «οι κάτοικοι της περιοχής αυτής θεωρούνται απόγονοι 5 στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι περιπλανήθηκαν στα μέρη αυτά».
Κάποια μέλη της φυλής ΄λένε ότι έχουν ξεπεράσει σε ηλικία τα 140 χρόνια και οι επιστήμονες άρχισαν να μελετούν τον ασυνήθιστο λαό, ώστε να ανακαλύψουν τα μυστικά της μακροζωίας του.
Οι Χούνζα, αρρωσταίνουν σπάνια, δεν έχουν προσβληθεί ποτέ από καρκίνο (νόσος πολύ διαδεδομένη στις Δυτικές κοινωνίες), εργάζονται καθημερινά και σε χειρωνακτικά επαγγέλματα, όμως το ιδιαίτερό τους ταμπεραμέντο και οι διατροφικές τους συνήθειες, φαίνεται να είναι τα χαρακτηριστικά που τους προσφέρουν υγεία και υψηλό προσδόκιμο ζωής.
Οι γυναίκες της φυλής, στα 80 τους μοιάζουν 40 και στα 40 τους φαίνονται κοριτσάκια.
Γεννούν ακόμη και μετά τα 50 τους χρόνια.
Η φυλή τους έχει κατά κύριο λόγο καυκάσια χαρακτηριστικά προσώπου, είναι πολύ ενεργητικοί και πρόσχαροι.
Δεν μαλώνουν μεταξύ τους, δεν έχουν άγχος, δεν εκνευρίζονται και μπορούν να διαχειριστούν κάθε δυσκολία.
Το παράδοξο στα έθιμά τους, είναι ότι η ιεραρχία ορίζεται ανάλογα με τον αριθμό παραγωγής και κατανάλωσης βερίκοκων.
Δηλαδή όσο περισσότερα βερίκοκα μαζί με τα κουκούτσια, φάει ένας Χούνζα τόσο ανώτερος είναι.
Οι επιστήμονες από μελέτες που πραγματοποίησαν, πιστεύουν ότι ίσως ευθύνεται η κατάποση των κουκουτσιών, που κρατάει τον καρκίνο μακριά από τους Χούνζα.

Διατροφικές συνήθειες

Οι Χούνζα ασκούνται καθημερινά, καθώς ξυπνούν στις 5 το πρωί και οι δραστηριότητές τους γίνονται σε βουνά, στο ύπαιθρο που μπορούν και εισπνέουν καθαρό αέρα.
Στη ζωή τους δεν υπάρχει άγχος, έτσι δεν εξαντλούνται και δε χαραμίζουν την ενέργειά τους.
Έχουν 2 γεύματα την ημέρα, ένα στις 12 το μεσημέρι και το δεύτερο μετά από περίπου οκτώ ώρες, ενώ ενδιάμεσα τρώνε φρούτα και λαχανικά.
Οι κυριότερες τροφές που λαμβάνουν, είναι κριθάρι, κεχρί, σιτάρι, φρούτα, λαχανικά, από τα οποία τίποτα δεν είναι επεξεργασμένο.
Κρέας καταναλώνουν 3-4 φορές το μήνα, ενώ ψάρι πολύ συχνά.
Καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες γιαουρτιού, εξασφαλίζοντας έτσι την καλή υγεία του γαστρενετερικού συστήματος.
Η μικροχλωρίδα του εντέρου είναι πολύ σημαντική για τη διατήρηση ενός ισχυρού ανοσοποιητικού συστήματος, συνεπώς και για τη μακροζωία.
valueforlife.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Το Παγγαίο θησαυροφυλάκιο - Η «χρυσή πόλη» με το νομισματοκοπείο

Η παλιά ναυτική βάση των Αθηναίων και των Μακεδόνων. 
Οι αρχαιοκάπηλοι την ήξεραν από παλιά και ήταν οι πρώτοι που διάβαζαν Ιστορία. Παρ' ότι πολλοί πλούτισαν από την πόλη των Εννέα Οδών, φαίνεται πως πέρα από το αν υπάρχει και τίνος ένας βασιλικός τάφος διαθέτει πολλούς ακόμα θησαυρούς δίπλα στα κόκαλα των άπειρων επίδοξων κατακτητών της.

Η «χρυσή πόλη» με το νομισματοκοπείο

Η Αμφίπολη συνδέεται με τον Μέγα Αλέξανδρο με έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Είναι η πόλη από την οποία απέπλευσε ο στόλος του για την Ασία. 

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης θα αναφέρει πως εκτός από αυτό τον συναισθηματικό δεσμό ο στρατηλάτης είχε σκοπό να φτιάξει εκεί ένα ναό, στην πόλη από όπου ξεκίνησε την εκστρατεία του. Η είσοδος του τύμβου που αποκαλύφθηκε στις 8 Αυγούστου 2014 έχει κατεύθυνση προς το σημείο όπου βρίσκονταν τα πλοία προτού αποπλεύσουν για την Ασία.

Η Αμφίπολη είναι η πόλη των Ηδωνών με το όνομα Εννέα Οδοί, πάνω στον Στρυμόνα, όπου οι Πέρσες είχαν θάψει ζωντανά εννέα αγόρια και εννέα κορίτσια. Η πόλη βρίσκεται σε ένα στρατηγικό σημείο που διεκδικούν τόσο οι Πέρσες, όσο και οι Αθηναίοι, οι Θασιώτες, οι Μιλήσιοι, οι Θράκες και οι Μακεδόνες. Ο Αθηναίος Κίμωνας την κατέκτησε με πολιορκία το 469 π.Χ.

Η Μάχη της Αμφίπολης, το 422 π.Χ., στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου θα φέρει εδώ τους Σπαρτιάτες. 
Ο στρατηγός Βρασίδας κρύβει το στρατό του πίσω από τα τείχη της και ανοίγει ξαφνικά τις πύλες της, όταν οι Αθηναίοι, υπό τον Κλέωνα, έχουν υποχωρήσει σε φάλαγγα πορείας. Οι νεκροί είναι εξακόσιοι Αθηναίοι και μόνο εννέα Σπαρτιάτες. Ανάμεσά τους ο Κλέωνας και ο Βρασίδας, ο Σπαρτιάτης ηγέτης που μερικοί θέλουν να είναι θαμμένος εδώ.

Ο βασιλιάς της Μακεδονίας Περδίκκας ο Δεύτερος πέρασε με χίλιους άνδρες στο πλευρό των Σπαρτιατών, όταν οι Αθηναίοι συμμάχησαν με τους Θράκες που εισέβαλαν στη Μακεδονία. 

Η απώλεια της Αμφίπολης, που τους προμήθευε ξυλεία, ήταν μεγάλη για τους Αθηναίους. Το 417 π.Χ. βρίσκει τον Περδίκκα -έπειτα από μια προδοσία των Σπαρτιατών- να αλλάζει για πολλοστή φορά στρατόπεδο και να βοηθά τους Αθηναίους στη νέα επίθεσή της κατά της Αμφίπολης.

Ο θάνατος των δύο στρατηγών, του Κλέωνα και του Βρασίδα, οδήγησε στην εξάχρονη Ειρήνη του Νικία. Ο πάμπλουτος αριστοκράτης συντηρητικός στρατηγός Νικίας, που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του αργυρωρυχεία και χίλιους σκλάβους πέτυχε να ξαναπάρει την Αμφίπολη με αντάλλαγμα την απελευθέρωση Σπαρτιατών αιχμαλώτων, αλλά ο πόλεμος τελικά δεν θα τελείωνε. Ο Νικίας θα εκτελεσθεί μετά την αποτυχία της εκστρατείας στη Σικελία με την οποία διαφωνούσε.

Ο Θουκυδίδης αναφέρει πως η πόλη κατείχε μια ελκυστική θέση τόσο στη θάλασσα όσο και στην ενδοχώρα. 
Ο ίδιος ο ιστορικός, που διοικούσε μια αθηναϊκή μοίρα στη Θάσο, κατείχε περιουσιακά στοιχεία στα χρυσωρυχεία στο Παγγαίο. 
Εκεί στο κτήμα του θα μείνει εξόριστος για είκοσι χρόνια. 
Στη Σκαπτή Ύλη, στο όρος Παγγαίο, η ελληνική ιστορία θα αποκτήσει τον πρώτο δημοσιογράφο. 
Από αυτόν θα μάθουμε πως την εποχή της εκστρατείας του Βρασίδα η γέφυρα του Στρυμόνα βρισκόταν στην ίδια θέση που είναι και σήμερα.

Διαβάστε Περισσότερα...

Ο ΔΡΑΚΟΣ και το ΔΡΑΚΟΝΤΟΣΧΙΣΜΑ στην ΣΚΟΠΕΛΟ και ο αρχαίος Θραξ Ιππεύς

Του Απόστολου Τσακρίδη

Στο νότιο άκρο του νησιού(*) της Σκοπέλου Βορείων Σποράδων Μαγνησίας Θεσσαλίας, υπάρχει ένας εντυπωσιακός γεωλογικός σχηματισμός, που λόγω της ιδιαιτερότητας του έχει συνδεθεί με έναν τοπικό θρύλο της χριστιανικής παράδοσης. Η περιοχή πήρε το όνομα της από ένα μεγάλο τρομακτικό θεριό που ζούσε κάποτε στην περιοχή.

Λέγεται ότι πριν από 800 χρόνια, ένας δράκος εγκαταστάθηκε στο νησί, σκοτώνοντας και τρώγοντας όλους τους κατοίκους.

Κανείς δεν μπορούσε να μείνει στο νησί και από τα γειτονικά νησιά έστελναν τους καταδικασμένους σε θάνατο να τους φάει το θεριό.

Το νησί ερήμωσε για περίπου 400 χρόνια.

Είναι αλήθεια πως το νησί για κάποιους αιώνες ήταν όντως ένας τόπος εξορίας. Αυτό λοιπόν το γεγονός ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον θρύλο.

Λέγεται πως όταν το έμαθε ο Πολιούχος του Νησιού αποφάσισε να το εξολοθρεύσει. Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Πολιούχος του νησιού είναι ο άγιος Ρηγίνος (< ρήγμα - βλ. Γ. Λεκακης "Ταματα και αναθηματα").

Μπαρκάρησε, λοιπόν, σαν ναύτης σε ένα από τα πλοία που πήγαιναν τους καταδίκους στο νησί. Εκεί που βγήκε, ρώτησε: Πού, στο έλεος του Θεού, είναι το θεριό; Προχωρώντας ο άγιος συνάντησε τον φοβερό δράκο. Ο δράκος όταν είδε τον άγιο Ρηγίνο, φοβήθηκε κι έφυγε.

Ο άγιος, όμως, ήταν αποφασισμένος να τον εξολοθρεύσει. Ταξείδεψε μέχρι εκεί και όταν ο δράκος τον αντίκρυσε φοβήθηκε και έφυγε. Ο άγιος τον κυνήγησε μέχρι που ο δράκος πήδηξε στην θάλασσα, μην έχοντας άλλον τρόπο διαφυγής. Ο βράχος από τον οποίο πήδηξε ο δράκος σκίστηκε και έτσι η περιοχή ονομάστηκε Δρακοντόσχισμα.

Τα παραπάνω βέβαια είναι ενας παράμυθος δηλαδή δεν έχουν καμμία δόση αλήθειας, διότι η σχισμή που συνέβη στον βράχο είναι αποτέλεσμα φυσικογεωλογικών διεργασιών εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων.

Ανάλογα με την περιοχή, όπως, συναντάμε, υπάρχουν και παραλλαγές του θρύλου. Στο εικόνισμα του Άη Γιώργη βλέπουμε για παράδειγμα τον άγιο καβαλάρη να σκοτώνει τον Δράκο. Αυτή η εικονιστική παράσταση είναι άμεσα επηρεασμένη από τον αρχαίο Θράκα Ιππέα, που λατρευόταν και από τους Θράκες Έλληνες και από τους Ρωμαίους ως θεός θεραπευτής.

Επίσης παρατηρούμε την επίδραση που άσκησαν οι μύθοι των Ελλήνων στους μετέπειτα χριστιανικούς θρύλους. Όπως είναι γνωστόν ο θεός Απόλλων εσκότωσε τον μεγάλο Πύθωνα στους Δελφούς και από εκεί επήρε το επίθετο Πύθειος.

/0

Τέλος, για τους επισκέπτες του νησιού να ενημερώσω ότι η ακτή είναι προσβάσιμη μόνον από την θάλασσα. Αν πάει κάποιος από τον χωματόδρομο μπορεί μόνο από υψηλά να θαυμάσει την ειδυλλιακή θέα. Εκεί υπάρχει και ένα εικονοστάσι του πολιούχου του νησιού.

(*) Μεταξύ Αμάραντου και Στάφυλου, στον 39ο παράλληλο [39.07332476541746 N, 23.728813506927082 E].

ΠΗΓΗ: Θρακλόγιον, ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Διαβάστε Περισσότερα...

«Η ωραία έχει φτάσει». Η βασίλισσα του Νείλου, Νεφερτίτη που μισήθηκε από τους Αιγύπτιους. Τα σενάρια για την κυπριακή της καταγωγή και το μυστήριο γύρω από το τέλος της

Η Βασίλισσα του Νείλου, Νεφερτίτη, υπήρξε μία από τις πιο αινιγματικές και μυστηριώδεις προσωπικότητες της αιγυπτιακής ιστορίας. Το όνομά της σήμαινε «η ωραία έχει φτάσει», όμως όσο όμορφη κι αν ήταν ο λαός της Αιγύπτου τη μίσησε. 

Μαζί με τον σύζυγό της, Ακενατόν, έμειναν στην ιστορία για τις ριζοσπαστικές και αιρετικές αλλαγές που έφεραν στο βασίλειο του Νείλου, όπως η εισαγωγή του μονοθεϊσμού σε μια παγανιστική, πολυθεϊστική χώρα. 

Έζησε από το 1370 έως το 1330 π.Χ. και μαζί με τον Ακενατόν απέκτησαν έξι κόρες. Η ζωή του βασιλικού ζεύγους υπήρξε έντονη: διωγμοί, κραιπάλες, μίσος, πάθη, χλιδή και ταπείνωση ήταν τα χαρακτηριστικά της ταραγμένης βασιλείας τους. 

Οι δυο τους έμειναν γνωστοί για την επιβολή της μονοθεϊστικής θρησκείας και τη λατρεία του θεού Ατόν, του οποίου η Νεφερτίτη ήταν ιέρεια. Αυτό προκάλεσε την έχθρα του ιερατικού κόσμου, ο οποίος έβλεπε τα προνόμια και την εξουσία του να απειλούνται. 

Η αινιγματική καταγωγή 
Τα στοιχεία γύρω από την καταγωγή της είναι άγνωστα. Το 1330 π.Χ οποιαδήποτε πληροφορία γύρω από το βασιλικό ζεύγος εξαφανίζεται και τα ονόματά τους παύουν να αναφέρονται οπουδήποτε. Οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως η Νεφερτίτη καταγόταν από γειτονικό βασίλειο, κρίνοντας από το όνομά της που σήμαινε στα αιγυπτιακά «η ωραία έχει φτάσει» και το χρησιμοποιούσε ο αιγυπτιακός λαός για να αναφερθεί στο πρόσωπό της. 

                           Ακενατόν και Νεφερτίτη 

Μια άλλη εικασία αναφέρει πως καταγόταν από την Αίγυπτο και ήταν κόρη κάποιου αξιωματούχου. Αυτό το σενάριο ενισχύεται από τον κανονισμένο γάμο της με τον νεαρό πρίγκιπα της Αιγύπτου, Αμενόφη Δ’, γιο του φαραώ Αμενόφη Γ’. 

Τα σενάρια για την κυπριακή καταγωγή της βασίλισσας
 Πληροφορίες για το τέλος της όμορφης βασίλισσας δεν υπάρχουν και με αυτό το δεδομένο κάποιοι υποστηρίζουν πως μετά τον θάνατο του Ακενατόν, η Νεφερτίτη επέστρεψε στην πατρίδα της, στο βασίλειο της Αλάσιας, δηλαδή στην Κύπρο. Ένα άλλο στοιχείο που υποστηρίζει την κυπριακή της καταγωγή είναι η το επιμηκυμένο κρανίο της, μια τεχνική που συνηθιζόταν στην Κύπρο εκείνη την περίοδο. 
Τέλος, μία άλλη θεωρία θέλει τη Νεφερτίτη να είναι αδελφή κάποιου βασιλιά της Αλάσιας. Σε επιστολές της εποχής που ανταλλάζουν τα δύο βασίλεια, ο Ακενατόν αποκαλεί τον κύπριο βασιλιά «αδελφό», τη στιγμή που τα υπόλοιπα βασίλεια υποκλίνονται με φόβο στην Αίγυπτο. Ίσως ο γάμος του Ακενατόν με κύπρια βασίλισσα, να δικαιολογεί την οικειότητά τους. 

Η μυστηριώδης εξαφάνιση 
Γύρω στο 1336 π.Χ., οποιαδήποτε αναφορά στο ζεύγος του Νείλου εξαφανίζεται. Οι πηγές δεν αναφέρουν πουθενά το όνομά τους σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ο τάφος της Νεφερτίτης δεν έχει εντοπιστεί μέχρι σήμερα. 

Μία από τις θεωρίες υποστηρίζει ότι υπήρξαν αντίποινα στην επιβολή της μονοθεϊστικής θρησκείας. Λέγεται ότι όταν πέθαναν οι δύο βασιλιάδες, ο λαός οργισμένος αποκαθήλωσε τον Ατόν, κατέστρεψε την πόλη που ίδρυσαν Ακετατόν και εξαφάνισε οποιαδήποτε πηγή τους θύμιζε, επιστρέφοντας στην πολυθεϊστική θρησκεία. 

Ο τάφος του Τουταγχαμών πιστεύεται πως οδηγεί σε κάποιο δωμάτιο που είναι θαμμένη η Νεφερτίτη 

Μια άλλη θεωρία θέλει τη Νεφερτίτη να επιστρέφει στο βασίλειό της την Αλάσια και ο Ακενατόν να παντρεύεται τη νέα βασίλισσα που του χάρισε τον Τουταγχαμών. 
Η πιο ακραία θεωρία θέλει τη Νεφερτίτη να αναλαμβάνει τα ηνία της βασιλείας μετά τον θάνατο του συζύγου της, με αντρική ταυτότητα.

mixanitouxronou.com.cy

Διαβάστε Περισσότερα...

To πιο παλιό τεστ εγκυμοσύνης στην ιστορία βρέθηκε στην Αρχαία Αίγυπτο

  Ερευνητές αναπαρήγαγαν το τεστ το 1963 και διαπίστωσαν ότι αυτό διέγνωσε με επιτυχία την εγκυμοσύνη σε περίπου 70% των γυναικών.

Αν σκεφτούμε όλες τις προόδους που έγιναν στην αναπαραγωγική υγεία των γυναικών κατά τη διάρκεια της ιστορίας, τα τεστ εγκυμοσύνης παρέμειναν -συγκριτικά με τα τεχνολογικά βήματα προς τα μπροστά- μάλλον πρωτόγονα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι κακό, καθώς μας συνδέουν με το παρελθόν.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν ένα δείγμα ούρων για να εξετάσουν την εγκυμοσύνη, όπως και οι σύγχρονες μέθοδοί μας -μόνο που τα τεστ τους βασίζονταν σε σπόρους κριθαριού και σιταριού. Να σας εξηγήσουμε.

Οι λεπτομέρειες της μεθόδου βρέθηκαν σε έναν πάπυρο που χρονολογείται γύρω στο 1350 π.Χ., με τις υποψήφιες μέλλουσες μητέρες να πρέπει να ουρήσουν σε σακούλες που περιείχαν σιτάρι και κριθάρι. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, αν οι σπόροι παρουσίαζαν βλάστηση, έστω και με καθυστέρηση, αυτό υποδήλωνε εγκυμοσύνη.

Ερευνητές αναπαρήγαγαν το τεστ το 1963 και διαπίστωσαν ότι αυτό διέγνωσε με επιτυχία την εγκυμοσύνη σε περίπου 70% των γυναικών.

Ενώ οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι το τεστ λειτουργούσε λόγω της ζωογόνου δύναμης της τεκνοποίησης, είναι πιο πιθανό ότι τα αυξημένα επίπεδα οιστρογόνων στα ούρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης βοηθούσαν στην ανάπτυξη των σπόρων.

Η μέθοδος των σπόρων, μάλιστα, άντεξε για εντυπωσιακά μεγάλο χρονικό διάστημα. Παραλλαγές του τεστ βρέθηκαν στην ελληνική και ρωμαϊκή ιατρική, σε πρακτικές της Μέσης Ανατολής κατά τον Μεσαίωνα και μόλις το 1699 σε ένα βιβλίο γερμανικής λαογραφίας.

Το αρχαίο τεστ εγκυμοσύνης παρατηρούσε επίσης ποιος τύπος σπόρου αναπτύχθηκε πρώτος. «Αν φυτρώσει το κριθάρι, θα αποκτήσει αγόρι», ανέφερε το κείμενο του παπύρου, σύμφωνα με μια μετάφραση. «Αν φυτρώσει το emmer (σιτάρι), θα αποκτήσει κορίτσι».

Αυτή η πρόβλεψη, ωστόσο, δεν άντεξε στις σύγχρονες δοκιμές ακρίβειας. Εντάξει, έχτισαν τις πυραμίδες, το να μαντεύουν και το φύλο του παιδιού στα αρχαία χρόνια θα ήταν υπερβολή

oneman.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Πυθαγόρειο και Ηραίο Σάμου

Η αρχαία Σάμος (Πυθαγόρειο) εθεωρείτο μία από τις σημαντικότερες πόλεις της αρχαιότητας. Τόσο σε αυτήν όσο και στο χώρο του Ηραίου, τα παλαιότερα αρχαιολογικά ευρήματα χρονολογούνται στην 4η χιλιετία π.Χ. 

Η περίοδος της ακμής της Σάμου τοποθετείται χρονικά στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. Το νησί ήταν μεγάλη ναυτική δύναμη και απέκτησε εμπορικές σχέσεις με τη γειτονική Μικρά Ασία και τις Μεσογειακές χώρες. Οι Σάμιοι ίδρυσαν αποικίες στην ακτή της Ιωνίας, στη Θράκη και τη Δύση.

Η Σάμος είναι ένα από τα καταπράσινα νησιά του νοτιοανατολικού Αιγαίου. Το όνομά της, σύμφωνα με την παράδοση, οφείλεται στον Σάμο, το γιο του Αγκαίου, ο οποίος κατά τη μυθολογία ανακάλυψε το νησί. 

Η λέξη Σάμος προέρχεται από τη ρίζα sama που σημαίνει «ψηλά». Αυτή η ονομασία επαληθεύεται από την ύπαρξη δύο ψηλών βουλών, του Κέρκη ή Κερκετέα, στις πλαγιές του οποίου υπάρχουν λείψανα μοναστικής εγκατάστασης, και της Αμπέλου ή Καρβούνη, που οφείλει το όνομά της στα πολλά αμπέλια που καλλιεργούνται στις πλαγιές της.

Η θέση του νησιού στο σταυροδρόμι των θαλάσσιων δρόμων που συνδέουν την κεντρική Ελλάδα με την Ανατολή και την Αφρική ευνόησε την ανάπτυξη και εξέλιξή του σε σπουδαίο κέντρο του ιωνικού πολιτισμού. 

Ένας πορθμός, ο γνωστός «επταστάδιος», πλάτους 1.500 μ., χωρίζει τη Σάμο από την περιοχή της Ιωνίας, όπου γεννήθηκε ένας σπουδαίος πολιτισμός που έδωσε τα φώτα του σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Η αρχαία Σάμος κατελάμβανε τη θέση της σημερινής πόλης του Πυθαγορείου, όπως αποδεικνύουν τα ανασκαφικά δεδομένα στην περιοχή. Τα ίχνη της πρώτης εγκατάστασης ανθρώπων στην αρχαία πόλη χρονολογούνται από την 4η χιλιετία π.Χ., δηλαδή στους Νεολιθικούς χρόνους, και εντοπίζονται στο λόφο του Κάστρου.

Στο απόγειο της πολιτιστικής ανάπτυξης και της φήμης της έφθασε η πόλη κατά τον 6ο αι. π.Χ. και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της τυραννίας του Πολυκράτη, γιου του Αιάκη. 

Σημαντικά έργα που χρονολογούνται στα χρόνια εκείνα είναι ο μεγάλος ναός της θεάς Ήρας, το Ευπαλίνειο Όρυγμα και το λιμάνι. «Ο μέγιστος νηός ων ημείς ίδμεν», θα γράψει ο Ηρόδοτος στο τρίτο βιβλίο του για το μεγάλο ναό της σαμιακής Ήρας. «Αμφίστομον όρυγμα» θα χαρακτηρίσει το περίφημο Ευπαλίνειο υδραγωγείο. «Χώμα εν θαλάσσει» θα γράψει για τον πολυκράτειο μώλο, το θεμελιωμένο σε βάθος 60 οργιές. 

Ο εύκολος τρόπος εξασφάλισης ξυλείας εξαιτίας των πολλών δασών του νησιού συνετέλεσε στην κατασκευή εμπορικών και πολεμικών πλοίων και έκανε τη Σάμο θαλασσοκράτειρα. Εκείνα τα χρόνια ναυπηγήθηκε ένα πλοίο νέου τύπου, η Σάμαινα. 

Με την ανασκαφική έρευνα στο χώρο της αρχαίας πόλης τα τελευταία χρόνια έρχονται στο φως τα λείψανα μιας οργανωμένης πόλης με τείχη, πλακόστρωτους δρόμους, πλατείες, σπίτια, καταστήματα, επαύλεις με θαυμάσιας τεχνικής ψηφιδωτά δάπεδα, ναούς, αγορά, δημόσια κτήρια, εργαστήρια, νεκροπόλεις, μεγάλης έκτασης και άρτιας οργάνωσης αθλητικές εγκαταστάσεις, λουτρά, θαυμάσιο υδρευτικό και αποχετευτικό δίκτυο.

Τα ευρήματα που μέρα με τη μέρα βλέπουν το φως του ήλιου μαρτυρούν την ύπαρξη μιας πόλης με έντονη παρουσία, αξιοζήλευτη οργάνωση και υψηλό επίπεδο πολιτισμού, μιας πόλης αντάξιας της ένταξής της στην ιωνική δωδεκάπολη, για να επαληθευθεί ο χαρακτηρισμός της από τον Ηρόδοτο «πρώτη πολίων πασέων ελληνίδων και βαρβάρων».

Μαρια Βιγλάκη-Σοφιανού, Αρχαιολόγος

http://odysseus.culture.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Οι ερωτικές… κατάρες των αρχαίων Ελλήνων

Άλλες εσκεμμένα θολές κι άλλες ανατριχιαστικά ξεκάθαρες, αυτές οι κατάρες είχαν πολλούς λόγους γέννησης, αν και οι συνηθέστεροι ήταν πολιτικοί, οικονομικοί και αισθηματικοί. Άλλες ήταν απλές παραγγελιές για εκδίκηση και θεϊκή δικαιοσύνη και άλλες πάλι περίπλοκες στρατηγικές για πόνο και ανείπωτα δεινά.

Αυτές οι πινακίδες ήταν θα λέγαμε ένας ιδιαίτερος πυλώνας της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας, γιατί ναι, πού αλλού θα γεννιόνταν κι αυτή η συνήθεια; Οι απαρχές της κατάρας είναι καλά ριζωμένες στην αρχαιοελληνική παράδοση.

Τι περιλάμβαναν όμως οι δαιμονικές αυτές επικλήσεις;

Οι κατάρες στην προχριστιανική Ελλάδα

Παρά την έλευση του χριστιανισμού, πολλές παγανιστικές δοξασίες και λατρείες επιβίωσαν για αρκετούς αιώνες, κι έτσι δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να επικαλούνται οι Έλληνες τους παλιούς θεούς όταν ήθελαν να τακτοποιηθεί ένα ζήτημα που ο νέος θεός δεν ενέκρινε.

Κι εδώ, μας λένε οι ακαδημαϊκοί, η κατάρα ήταν ίσως ο προνομιακός χώρος απ’ όπου τρύπωναν οι παλιές παραδόσεις μέσα στο νέο λατρευτικό πλαίσιο. Οι παλιότερες πινακίδες με κατάρες χρονολογούνται από τον 5ο αιώνα π.Χ. και έχουμε βρει ακόμα και κατάρες του 7ου αιώνα μ.Χ., όταν ο χριστιανισμός είχε εδραιωθεί για τα καλά δηλαδή στον ελλαδικό χώρο.

Η Ελλάδα ήταν ιδιαιτέρως γνωστή στον αρχαίο κόσμο για την παράδοση της κατάρας, η οποία πέρασε και στον ρωμαϊκό πολιτισμό, τόσο στη δημοκρατική όσο και την αυτοκρατορική του περίοδο. Από κει εξαπλώθηκε μάλιστα στα πέρατα του γνωστού κόσμου, φτάνοντας ακόμα και στη Βρετανία.

Οι αρχαιολόγοι ξέρουν καλά πόσο διαδεδομένο έθιμο ήταν αυτές οι πινακίδες, το περιεχόμενο των οποίων αφηνόταν στη φαντασία του συντάκτη και τον βαθμό της μήνης του. Και περιείχαν τα πάντα, από επικλήσεις θεών για να καταστραφεί ή να πεθάνει κάποιος μέχρι και συγκεκριμένες οδηγίες για το τι ακριβώς να πάθει. Όπως με το πέος που λέγαμε πριν.

Οι θεοί που επικαλούνταν οι πρόγονοί μας όταν ήταν να ρίξουν τις κατάρες τους ήταν συνήθως οι χθόνιοι του Κάτω Κόσμου, όπως ο Άδης, η Περσεφόνη και ο Ερμής. Δεν ήταν μάλιστα καθόλου ασυνήθιστο να δέονται και σε θεούς άλλων παραδόσεων, όταν αυτοί κρίνονταν καταλληλότεροι να ολοκληρώσουν με επιτυχία την κατάρα.

Οι αρχαίοι πολιτισμοί αλληλεπιδρούσαν πολύ μεταξύ τους και υπήρχε μια ακαθόριστη ροή θεϊκών οντοτήτων. Τον Όσιρι, ας πούμε, δεν τον επικαλούνταν μόνο οι Αιγύπτιοι, αλλά και οι Έλληνες, όταν παραείχαν ζαλίσει προφανώς τον Άδη.

Οι περισσότερες αρχαιοελληνικές κατάρες που έχουμε στα χέρια μας είναι χαραγμένες σε φύλλα μολύβδου, μια παράδοση που πέρασε αυτούσια στον ρωμαϊκό κόσμο. Ξέρουμε πάντως πως υπήρχαν κι άλλες κατάρες που ήταν γραμμένες σε περγαμηνές και κέρινες πλάκες και χώνονταν με προσοχή και προφύλαξη στις χαραμάδες των εξωτερικών τοίχων του σπιτιού του θύματος.

Το να έρθει εξάλλου τόσο κοντά η κατάρα στο θύμα ήταν ένα από τα αποφασιστικά βήματα που έκριναν την επιτυχία της. Όταν μάλιστα επρόκειτο για κατάρα που ήταν να βλάψει τον ανδρισμό ή τη σεξουαλικότητα κάποιου, τότε συνάμα στον υποχθόνιο θεό που επικαλούνταν υπήρχε και κάποια θεότητα γονιμότητας ή έρωτα, όπως η Αφροδίτη ή ο Έρως. Ακόμα και την Ίσιδα προσφωνούσαν εδώ οι προγονοί μας (ή την Αθώρ, την αιγύπτια Αφροδίτη) για να πάθουν κακό τα γεννητικά όργανα του εχθρού τους.

Ένα τέτοιο περιβόητο παράδειγμα σεξουαλικής κατάρας μάς έρχεται από έναν άντρα ονόματι Παυσανία (όχι ο περιηγητής), ο οποίος θέλοντας για τον εαυτό του μια γυναίκα, τη Σύμη, την καταριέται να μην μπορεί να προσευχηθεί στην Αθηνά και να της γυρίσει την πλάτη η Αφροδίτη, μέχρι να αποδεχτεί τουλάχιστον το κόρτε του.

Η ακαδημαϊκός Esther Eidinow επιχειρηματολόγησε το 2007 για τη φύση αυτής της κατάρας πως η Σύμη ήταν πιθανότατα ιερόδουλη και ο Παυσανίας διεκδικούσε τη σεξουαλική αποκλειστικότητά της…

Κατάρες, κατάρες και ξανά κατάρες

Όχι μία και δύο, αλλά πέντε κατάρες έριξαν κάποιοι κατά των ταβερνιάρηδων της αρχαίας Αθήνας, όπως μας μαρτύρησαν οι μολύβδινες πινακίδες (κατάδεσμοι) που ανασύρθηκαν το 2003 από τάφο Πειραιώτισσας ηλικίας 2.400 ετών. Η ανασκαφή έγινε από την ΚΣΤ’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.

Οι τέσσερις κατάρες επικαλούνται τους συνήθεις χθόνιους θεούς ζητώντας τους να σημαδέψουν ισάριθμους ιδιοκτήτες καπηλειών, ενώ η πέμπτη ήταν άγραφη, καθώς κάποιες φορές οι κατάρες απαγγέλλονταν προφορικά πάνω από την πλάκα, χωρίς την ανάγκη να γραφεί.

«Εκάτη χθονία, Άρτεμι χθονία, Ερμή χθόνιε, επιφθόνησον Φαναγόραι και Δημητρίωι και τωι καπηλείωι και χρήμασι και κτήμασι, δήσω τογ εμόν εχθρόν Δημήτριον και Φαναγόραν εν είματι και κονίαισιν συμ πασιμ φθιμένοις. Ουδέ σε λύσει πρώτη πεντετηρίς. Τοιούτωι σ’εγώ δήσω δεσμώι, Δημήτριιε, ώσπερ κρατερώτατον έστιν, γλώττη δε κυνωτόν επεγκρόσω», έγραφε μία από αυτές που ζητούσε από την Εκάτη, την Άρτεμη και τον Ερμή να κατευθύνουν το μίσος τους στη Φαναγόρα και τον Δημήτριο, καθώς και στην ταβέρνα και την περιουσία τους.

Με αίμα και στάχτη «δενόταν» η κατάρα για να πιάσει καλύτερα. Και μπήκε στον τάφο της νεκρής γυναίκας καθώς οι κατάδεσμοι που επικαλούνταν τις θεότητες του Κάτω Κόσμου καλό ήταν να βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της γης. Γι’ αυτό και τους έβαζαν σε τάφους και πηγάδια.

Σύμφωνα μάλιστα με την αρχαιολόγο του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, Jessica Lamont, που δημοσίευσε το σχετικό ακαδημαϊκό άρθρο, στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν «ειδικοί στις κατάρες», που ήξεραν δηλαδή πώς να τις γράφουν και ζούσαν πλουσιοπάροχα από αυτό. Πιθανότατα, μας λέει, παρείχαν κι άλλες παρεμφερείς μαγικές υπηρεσίες, όπως ξόρκια και φυλαχτά.

Κατάρες λοιπόν, κατάρες κατά πάντων, από επαγγελματικούς εχθρούς και ερωτικούς αντίζηλους μέχρι αντικείμενα πόθου και όποιον σου έμπαινε στο μάτι τέλος πάντων. H σχέση της πατρίδας μας με τις κατάρες παραείναι γόνιμη και μακραίωνη, καθώς μια πρώιμη ύπαρξή της μας μαρτυρεί ακόμα και ο Όμηρος.

Ρωγμή στη συνέχεια του ορθολογικού πνεύματος των προγόνων μας, οι κατάρες παρουσιάζουν για τους ακαδημαϊκούς μελετητές τεράστιο ενδιαφέρον, καθώς έβαζαν το δαιμονικό και το μεταφυσικό από το παράθυρο σε έναν κόσμο που πρώτος απέρριψε όλα αυτά απομαγεύοντας τη φύση…

newsbeast.gr

Διαβάστε Περισσότερα...

Ο Έλληνας μαθηματικός που κατασκευάσε το πρώτο ρομπότ στην ιστορία της ανθρωπότητας.

 

Αρχύτας ο Ταραντίνος 

Άγνωστος για τους περισσότερους ανθρώπους, αφού δεν υπάρχει γι αυτόν αναφορά ούτε στα σχολικά μας βιβλία, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά που ανέδειξε ποτέ η Ελλάδα στην ιστορία της.

Αναφερόμενος ως ο τελευταίος των Πυθαγορείων, γεννήθηκε στον Τάραντα το 428 πΧ, ενώ πέθανε σε τραγικό ναυάγιο στην Αδριατική θάλασσα, το 366 πΧ.

 Στις μέρες μας όλοι καταλαβαίνουμε τι πάει να πει η λέξη «ρομπότ» και έχουμε μια εικόνα για το πώς μπορεί να μοιάζει και τι μπορεί να κάνει, είτε επηρεαζόμενοι από τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, είτε μαθαίνονται νέα που σχετίζονται με τις τεχνολογικές εξελίξεις.

Τι είναι τα ρομπότ;

Ένα ρομπότ είναι μια μηχανική συσκευή η οποία μπορεί να υποκαθιστά τον άνθρωπο σε διάφορες εργασίες. 

Μπορεί να δράσει κάτω από τον απευθείας έλεγχο ενός ανθρώπου ή αυτόνομα κάτω από τον έλεγχο ενός προγραμματισμένου υπολογιστή.

Τα ρομπότ μπορούν να χρησιμοποιηθούν ώστε να κάνουν εργασίες οι οποίες, είτε είναι δύσκολες ή επικίνδυνες, για να γίνουν απευθείας από έναν άνθρωπο.

 Σε άλλες περιπτώσεις, χρησιμοποιούνται για να εκτελέσουν εργασίες ταχύτερα ή φθηνότερα απ” ότι ο άνθρωπος. Έτσι, μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην αυτόματη παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων κάποιου προϊόντος και με χαμηλότερο κόστος.

Η λέξη ρομπότ προέρχεται από το σλαβικό robota που σημαίνει εργασία. Καθιερώθηκε ως όρος με την σημερινή του έννοια το 1920 από τον τσέχο θεατρικό συγγραφέα Karel Čapek στο έργο του «R.U.R.» (Rossum’s Universal Robots), όπου σατιρίζει την εξάρτηση της κοινωνίας από τους μηχανικούς εργάτες (ρομπότ) της τεχνολογικής εξέλιξης και οι οποίοι τελικά εξοντώνουν τους δημιουργούς τους, αναφέρει η Wikipedia.

Πότε όμως δημιουργήθηκε το πρώτο ρομπότ;

Το πρώτο γνωστό ρομπότ στην ιστορία της ανθρωπότητας κατασκευάστηκε περίπουστο 400-350 π.Χ. από τον αρχαίο Έλληνα μαθηματικό Αρχύτα και ήταν ένα ατμοκίνητο περιστέρι.

Ο Αρχύτας είναι γνωστός ως ο «πατέρας της μηχανολογίας».

Κατασκεύασε το πουλί-ρομπότ από ξύλο και χρησιμοποίησε ατμό για να τροφοδοτήσει τις κινήσεις του. Κατάφερε να το κάνει να πετάξει για περίπου 200 μέτρα, προτού ξεμείνει από ατμό.

Δεν ήταν μόνο το πρώτο γνωστό ρομπότ, αλλά και μία από τις πρώτες καταγεγραμμένες φορές στην ιστορία, που ένας επιστήμονας μελετούσε τον τρόπο με τον οποίο πετούν τα πουλιά.

Ο Αρχύτας ήταν διάσημος φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος, διοικητής, πολιτικός και στρατηγός.

Ανάμεσα στα πολλά επιτεύγματά του περιλαμβάνονται τα εξής: ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε μαθηματικές αρχές στη μηχανική (αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως μηχανολογία).

Επίσης, εξελέγη επί επτά συνεχόμενα χρόνια Στρατηγός, παρότι ο νόμος απαγόρευε σε όλους να πάρουν τη θέση αυτή για δεύτερη φορά.

 Όμως, καθώς δεν είχε χάσει ποτέ του καμία μάχη, οι συμπολίτες του αποφάσισαν να συνεχίσουν να το εκλέγουν ως κυβερνήτη της πόλης-κράτους τους, γράφει ο Daven Hiskey στο Today I Found Out.

Οι μαθηματικές εργασίες του επηρεάστηκαν βαθιά από τον Πλάτωνα και τον Ευκλείδη, μεταξύ άλλων.

Ο ίδιος έλυσε το πρόβλημα του «διπλασιασμού του κύβου», που είχε προτείνει ο Ιπποκράτης της Χίου, γνωστό και ως Δήλιο πρόβλημα που είναι ένα από τα τρία άλυτα γεωμετρικά προβλήματα με κανόνα και διαβήτη.

Ακόμη, έκανε μεγάλες προόδους στη θεωρία της μουσικής, χρησιμοποιώντας μαθηματικά για να καθορίσει διαστήματα τόνων στην εναρμονική κλίμακα εκτός από τα ήδη γνωστά στη χρωματική και διατονική. 

Και εκτός από αυτό έδειξε ότι ο τόνος ενός έγχορδου μουσικού οργάνου σχετίζεταιμε το δονούμενο αέρα.

Η μοίρα όμως δεν επιφύλασσε καλό τέλος για το μεγάλο διανοητή της Ελληνικής αρχαιότητας.

Ο Αρχύτας πέθανε από πνιγμό σε ένα ναυάγιο, ενώ η σορός του ξεβράστηκε σε μια ακτή.

maiandros

Διαβάστε Περισσότερα...

Γιατί o θάνατος του Αχιλλέα δεν αναφέρεται στα έργα του Ομήρου;

Στό «Μόν Ρεπό» τῆς Κέρκυρας ὑπάρχει ἓνα περίτεχνο ἀντίγραφο τοῦ Ἀχιλλέα νά πιάνει μέ ὀδύνη τό βέλος, πού ἒχει μπηχθῆ στήν δεξιά του φτέρνα, περιμένοντας καθιστός καί μέ ὀδύνη τόν θάνατο. Ἂραγε πεθαίνει κανείς ἂν δεχθῆ ἓνα βέλος στήν φτέρνα; Ἐντελῶς ἀπίθανο.

Πῶς πέθανε λοιπόν ὁ Ἀχιλλέας; Τό θέμα εἶναι λίγο πολύπλοκο, ἀλλά ὃσοι ἀγαποῦν καί ἐνδιαφέρονται γιά τόν Ὃμηρο, εἶμαι βέβαιος ὃτι θά ἱκανοποιηθοῦν ἀπό τίς ἐξηγήσεις πού ἀκολουθοῦν, καί πού βασίζονται, ὃπως πάντα, στό πληροφοριακό ὑλικό τῶν ἐπῶν, καί ὂχι στίς φαντασιώσεις τῶν γνωστῶν μας παλαιοτέρων φιλολόγων, πού δίδαξαν τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας, περνῶντας στρεβλές πληροφορίες γιά τόν Ὃμηρο, γιά λόγους πού τούς ἀφοροῦν.

Ὁ θάνατος τοῦ Ἀχιλλέα πολλαπλῶς προαγγέλεται στήν Ἰλιάδα, ἀλλά οὐδέποτε ἐπισυμβαίνει στό ἒπος.

Γνωρίζει ὁ ἲδιος πολύ καλά πώς θά πεθάνη, καί μάλιστα λέει ὃτι ἂν ἒμενε στήν Φθία, θά κληρονομοῦσε τό βασίλειο τοῦ Πηλέως. Ἀλλά προτίμησε νά πολεμήση στό τρωικό πεδίο καί ὂχι μόνο. Τό γνωρίζει ἡ μητέρα του ἡ Θέτις, ἡ ὁποία αὐτοαποκαλεῖται κακογεννήτρα, ἐπειδή γέννησε παιδί ὀλιγόζωο.

Τόν θάνατό του προαναγγέλει ὁ Ἓκτορας, ἐνῶ ὁ Ἀχιλλέας τόν ἒχει τρυπήσει μέ τό δόρυ του στόν λαιμό.

Τό ἲδιο καί ἓνας ἀπό τούς ἳππους του, ὁ Ξάνθος, μιλῶντας μέ ἀνθρώπινη φωνή.
Ὡστόσο ὁ θάνατός του δέν ἐπισυμβαίνει στήν Ἰλιάδα, πού καταλήγει μέ τόν στίχο:
«ὡς οἳ γ᾽ ἀμφίεπον τάφον Ἓκτορος ἱπποδάμοιο»
(ἒτσι αὐτοί φρόντιζαν τόν τάφο τοῦ ἱπποδαμαστῆ Ἓκτορα).
Πότε λοιπόν σκοτώθηκε ὁ Ἀχιλλέας; Καί ποιός τόν σκότωσε; Κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες;

Ἐδῶ ὁ παντογνώστης Ὃμηρος ἀφιερώνει δεκάδες στίχους γιά τόν ἐπισυμβάντα θάνατο ὂχι μόνο τῶν μεγάλων, ἀλλά καί τῶν μικροτέρων ἡρώων. Καί περί τοῦ θανάτου τοῦ Ἀχιλλέως οὐδέ γρί;

Στόν τρωικό πόλεμο οἱ μεγάλοι ἣρωες δοξαζόντουσαν ὃταν σκότωναν μεγάλους ἣρωες τῶν ἀντιπάλων. Ὁ Ἓκτορας γιά παράδειγμα σκοτώνει τόν Πάτροκλο μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἀπόλλωνα. Ὁ Διομήδης σκοτώνει τόν βασιλιᾶ τῶν Θρακῶν Ρῆσο καί τραυματίζει τήν ἲδια τήν Ἀφροδίτη, ἀλλά καί τόν Ἂρη. Ὁ Μενέλαος πάλι σκοτώνει τόν βασιλιᾶ τῶν Παφλαγόνων Πολυμαίνη καί μονομαχεῖ μέχρι θανάτου μέ τόν Ἀλέξανδρο (Πάρι).

Τόν Ἀχιλλέα, ποιός τόν σκότωσε;
Οἱ σχολαστικοί φιλόλογοι, πού δίδασκαν τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας τά ὁμηρικά ἒπη, ὑποστήριζαν στίς διδακτικές μεταφράσεις, ὃτι ὁ Ὃμηρος μᾶς περιγράφει τίς τελευταῖες 51 ἡμέρες τοῦ πολέμου. Κάθονται καί μετροῦν κατά τήν σειρά τῶν ραψωδιῶν: Ἐννέα ἡμέρες ὁ Ἀπόλλων τοξεύει τό στρατόπεδο τῶν Ἀχαιῶν. Τήν δεκάτη παίρνουν ἀπό τήν σκηνή τοῦ Ἀχιλλέα τήν ἀγαπημένη του Βρισηίδα. Τήν 21η ἡμέρα ἡ Θέτις παίρνει ὑπόσχεση ἀπό τόν Δία νά τιμήση τόν Ἀχιλλέα προκαλῶντας ἀπώλειες στούς Ἀχαιούς. Τήν 24η οἱ Ἀχαιοί χτίζουν ἀμυντικό τεῖχος. Τήν 26η πρός 27η ὁ Ἣφαιστος ἑτοιμάζει νέα πανοπλία στόν Ἀχιλλέα. Τήν 28η ἡμέρα γίνεται ἡ ταφή τοῦ Πατρόκλου. Ὓστερα ἀπό 12 ἡμέρες ὁ Πρίαμος ζητεῖ ἀπό τόν Ἀχιλλέα τό σῶμα τοῦ Ἓκτορος. Γίνεται ἀνακωχή 11 ἡμερῶν γιά νά μαζέψουν ξύλα οἱ Τρῶες, τήν δεκάτη γοοῦν καί καῖνε τόν Ἓκτορα καί τήν 11η ὑψώνουν τύμβο.

Σύνολο – καταλήγουν εὐηθῶς- 51 ἡμέρες. Καί μετά; Τί γίνεται; Συνεχίζεται ὁ πόλεμος;

Ἡ τελευταία κουβέντα πού ἒχει ὁ Ἀχιλλέας μέ τόν Πρίαμο εἶναι:

«Θά σοῦ κάνω αὐτό πού ζητᾶς, γέρο. Θά πάψω τόν πόλεμο γιά 12 ἡμέρες».
Ὁ Πρίαμος τοῦ εἶχε πεῖ προηγουμένως: «Τήν δωδεκάτη ξαναρχίζει ὁ πόλεμος, ἂν χρειασθῆ».
Δέν γνωρίζουμε λοιπόν στήν Ἰλιάδα ἂν ὁ πόλεμος συνεχίσθηκε, ἂν σκοτώθηκε ὁ Ἀχιλλέας καί ἀπό ποιόν.

Ξαναβρίσκουμε τόν Ἀχιλλέα νεκρό πλέον στόν Ἃδη, στήν «Νέκυια», τήν νεκρομαντεία, στήν ραψωδία λ. Ἐκεῖ συναντᾶται μέ τόν Ὀδυσσέα, πού κατέβηκε στόν Κάτω Κόσμο γιά νά πάρη χρησμό ἀπό τόν μάντι Τειρεσία, καί ἒχουν μιά συνομιλία. Ὁ Ἀχιλλέας φαίνεται νά μή γνωρίζη τό τέλος τοῦ πολέμου καί ρωτάει ἐναγωνίως τόν Ὀδυσσέα ἂν ἒχη μάθει κάτι γιά τόν πατέρα του τόν Πηλέα καί γιά τόν γιό του τόν Νεοπτόλεμο, πού δέν εἶχε δεῖ καθόλου κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἐπειδή μεγάλωνε στήν Σκύρο.

Ὁ Ὀδυσσέας τοῦ λέει ὃτι δέν γνωρίζει τίποτε γιά τόν πατέρα του, ἂν ζῆ ἢ πέθανε, ἀλλά γνωρίζει πολλά γιά τόν γιό του. Λέει ὁτι ὁ ἲδιος πῆγε καί τόν ἒφερε ἀπό τήν Σκύρο. Πολεμοῦσε γενναῖα, ἦταν ἀτρόμητος, μυαλωμένος καί σκότωσε πολλούς Τρῶες, ἡγούμενος τῶν Μυρμιδόνων. Μάλιστα, εἶχε μπεῖ στήν κοιλιά τοῦ δουρείου ἳππου μαζί μέ ἂλλα παλικάρια καί ἀνυπομονοῦσε νά βγῆ καί νά σκοτώση μέ τό ξίφος του πολλούς Τρῶες. Τόν συγκράτησε ὁ Ὀδυσσέας.

Ἂρα, ὁ πόλεμος συνεχίσθηκε μετά τήν ταφή τοῦ Ἓκτορος. Σ᾽ αὐτές τίς μάχες κάπου σκοτώθηκε καί ὁ Ἀχιλλέας. Πότε ὃμως; Ἀπό ποιόν; Γιατί δέν ξέρουμε τί ἀκριβῶς συνέβη στόν μεγαλύτερο ἣρωα τοῦ πολέμου; Κι ἀκόμη συμπεραίνουμε ὃτι ὁ δούρειος ἳππος κατασκευάστηκε μετά τόν θάνατο τοῦ Ἀχιλλέα, ἀφοῦ μέ τό στρατήγημα αὐτό ἒπεσε ἡ Τροία, ἐνῶ ὁ Ἀχιλλέας δέν ζοῦσε, ἀφοῦ δέν γνωρίζει ὃτι ὁ γιός του ὁ Νεοπτόλεμος, εἶχε μπεῖ στήν κοιλιά τοῦ ξύλινου ἀλόγου.

Ἐπίσης ξαναβρίσκουμε νεκρό τόν Ἀχιλλέα στήν ραψωδία ω τῆς Ὀδύσσειας νά συνομιλῆ μέ τόν ἐπίσης νεκρό Ἀγαμέμνονα, πού ἐσφάγη ἀπό τόν Αἲγισθο καί τήν Κλυταιμνήστρα.

Οὒτε ἐδῶ μαθαίνουμε πῶς πέθανε ὁ Ἀχιλλέας καί ἀπό ποιόν σκοτώθηκε. Μαθαίνουμνε μόνο πῶς ἐτάφη διά στόματος Ἀγαμέμνονος, ὃτι τοῦ ἒγινε πολυτελεστάτη κηδεία, μέ ὃλες τίς Μοῦσες παροῦσες, μέ σπουδαῖο τύμβο καί πολλά κτερίσματα, ὃσα κανένας ἂλλος νεκρός βασιλιάς δέν εἶχε πάρει ποτέ. Τόν κλαίγανε 17 ἡμέρες καί 17 νύχτες, κι ἦσαν ἐκεῖ ὃλοι οἱ ἀθάνατοι θεοί καί ὃλοι οἱ θνητοί. Ἡ μητέρα του ἒφερε χρυσό ἀμφορέα ὃπου περισυνέλεξε τά ὀστά του, μετά τήν πυρά, καί τά ἒβαλε ἀνάκατα μέ τοῦ Πατρόκλου. Καθώς καιγόταν ἒτρεχαν γύρω ἀπό τήν πυρά πεζοί καί ἱππεῖς, ἒγιναν ἑκατόμβες καί ὁ τύμβος του ἦταν μεγάλος κι ἒβλεπε στόν πλατύ Ἑλλήσποντο, γιά νά φαίνεται μακριά ἀπό τούς ναυτιλλομένους. Τά ἒπαθλα στούς ἀγῶνες πού ἀκολούθησαν τά ἒφερε ἡ ἲδια ἡ Θέτις. Καί καταλήγει ὁ Ἀγαμέμνων:

Ἒτσι κι ἂν πέθανες κι ἐσύ, δέν ἒχασες τό ὂνομα, πάντα ἡ δόξα ἀθάνατη, Ἀχιλλέα, στούς ἀνθρώπους. Ἐνῶ γιά ἐμέ τί ὂφελος, πού πόλεμο ἑτοίμασα;

Φαίνεται λοιπόν ὃτι ὁ Ὃμηρος, δηλαδή ὁ Ὀδυσσέας ὃπως ὑποστηρίζω ἐδῶ καί τριάντα χρόνια μέ τά βιβλία μου, ἢ δέν ἒμαθε ποτέ ποιός σκότωσε τόν Ἀχιλλέα, ἢ δέν ἢθελε να πῆ. Δέν εἶναι δυνατόν ὁ Ὃμηρος, πού γνωρίζει τά πάντα γιά τούς πάντες, φίλους καί ἐχθρούς, πού εἶναι πηγή πληροφοριῶν γιά κάθε μεταγενέστερο ποιητή, συγγραφέα, ἀοιδό, φιλόσοφο, γεωγράφο, ἐπιστήμονα, τραγωδό, νά μή γνωρίζη τόν τρόπο θανάτου τοῦ πρωτοήρωα τῆς Ἰλιάδος καί τόν φονέα του.

Ἐκτός ἂν τόν σκότωσε κάποιος παρακατιανός, ἢ ὁ θάνατός του δέν ἦταν ἀντάξιος τῆς ἀνδρείας του καί δέν θέλησε νά τό ἀποκαλύψη, ἂν καί τό ἦθος τοῦ ποιητοῦ δέν θά τοῦ ἐπέτρεπε παρόμοια παρασιώπηση. Ὁ Ὃμηρος δέν θά ἀπέκρυπτε τόν θάνατο τοῦ Ἀχιλλέα καί τόν φονέα του. Ἁπλῶς δέν τό ἒμαθε ποτέ. Καί ἒτσι δέν θά τό μάθη ποτέ κανείς.

Η ΠΟΜΦΟΛΥΓΑ ΤΗΣ «ΑΧΙΛΛΕΙΑΣ ΠΤΕΡΝΑΣ»
Ὡστόσο ὃλος ὁ κόσμος ὁμιλεῖ γιά τήν «Ἀχίλλειον πτέρναν», ἀγγλικά Achilles heel, γαλλικά talon d’ Achille καί ἀνάλογα στήν γλῶσσα τους οἱ Πορτογάλοι, οἱ Ἰταλοί, οἱ Γερμανοί, οἱ Ὁλλανδοί, οἱ Σουηδοί, οἱ Τσέχοι, οἱ Πολωνοί, οἱ Ρουμάνοι, οἱ Τοῦρκοι, οἱ Κινέζοι, οἱ Ἰάπωνες, οἱ Κορεάτες, οἱ Ἂραβες κ.ἂ. ἐπιβεβαιώνοντας ἒτσι γιά μία ἀκόμη φορά ὃτι γνωρίζουμε πολύ καλά ὃσα δέν εἶπε ὁ Ὃμηρος καί ἀγνοοῦμε ὃσα εἶπε. Προφανῶς, κάποιος παραμυθάς τῆς ἀρχαιότητος, ὁρμούμενος ἀπό τόν στίχο τῆς Ἰλιάδος Χ, 358, ὃπου ὁ θνήσκων Πάτροκλος λέει στόν Ἀχιλλέα νά προσέξη μήπως θυμώσουν οἱ θεοί καί στείλουν τόν Πάρι μέ τόν Ἀπόλλωνα καί τόν σκοτώσουν, συμπεραίνει ὃτι ὁ Ἀχιλλέας σκοτώθηκα ἀπό τόν Πάρι πού τοῦ κάρφωσε τό «πάριον βέλος» στήν φτέρνα του, χωρίς αὐτό νά ἀναφέρεται πουθενά στήν Ἰλιάδα ἢ στήν Ὀδύσσεια.

Αὐτό τό παραμύθι περπάτησε στούς αἰῶνες, καθώς οἱ παραμυθάδες ἐπενόησαν καί τόν μύθο ὃτι ἡ Θέτις ἢθελε νά κάνη τόν γιό της ἂτρωτο καί ἀθάνατο, καί τόν κράτησε πάνω ἀπό τήν ἱερή φλόγα γι᾽ αὐτό τόν σκοπό, ἀφήνοντας τρωτό μόνο τό σημεῖο τῆς φτέρνας ἀπό ὃπου τό κρατοῦσε. Μά ἂν εἶχε συμβεῖ αὐτό, γιατί ἡ θεά δέν…ἂλλαζε χέρι ὣστε τό ἱερό πῦρ νά <ἀθανατοποιήσει> καί τήν φτέρνα; Γιά τόσο ἀνόητες περνοῦν τίς θεές; Πέραν τούτου,ὃπως εἲπαμε, κανείς θεός ἢ ἣρωας δέν ὑποστηρίζει στά ἒπη ὃτι ὁ Ἀχιλλέας ἦταν ἂτρωτος ἢ ἀθάνατος. Τό ἀντίθετο μάλιστα.

Η ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΜΑΣ

Ἀπό τήν ἂλλη πλευρά ἀποκαλύπτεται ἡ στενομυαλιά τῶν νεωτέρων φιλολόγων, οἱ ὁποῖοι ἀφελῶς νομίζουν ὃτι ὁ Ὃμηρος μᾶς ἀφηγεῖται τά περιστατικά τῶν τελευταίων 51 ἡμερῶν τοῦ τρωικοῦ πολέμου. Λές καί οἱ ραψωδίες κατ᾽ ἀλφαβητική σειρά, ὃπως τίς κατέταξαν οἱ Ἀλεξανδρινοί, ἀπηχοῦν κατά σειρά τά πολεμικά γεγονότα πού ἀφηγεῖται ὁ ποιητής, ἐνῶ στήν πραγματικότητα συμπυκνώνει στό ἒπος τῆς Ἰλιάδος ἀφηγούμενος πραγματικά περιστατικά, ὂχι κατά σειρά, ἀλλά συνθετικά, ὃπως τά συγκράτησε καί τά συνέθεσε ὁ ποιητικός νοῦς.

Δέν εἶναι δυνατόν στό Ε 576 τῆς Ἰλιάδος νά σκοτώνεται ὁ βασιλιάς τῶν Παφλαγόνων Πολυμαίνης καί στό Ν 656 τῆς Ἰλιάδος νά…παρίσταται στήν ἐκφορά τοῦ παιδιοῦ του. Νομίζουν οἱ <ἀναλυτικοί>, δηλαδή οἱ χωρίζοντες, ὃτι αὐτό εἶναι ἀπόδειξη πώς ἂλλος ποιητής ἒγραψε τήν μία σκηνή καί ἂλλος τήν ἂλλη.

Καί ἒρχονται οἱ δικοί μας, οἱ πιό ἒξυπνοι φιλόλογοι, νά δώσουν ἀπάντηση σ᾽ αὐτό τό παράδοξο, διδάσκοντας τά παιδιά μας ὃτι ὁ Πολυμαίνης δέν εἶναι πρόσωπο πραγματικό, ἀλλά…ποιητικό! Ἒτσι, λένε, εἶναι ποιητικά δικαιολογημένη αὐτή ἡ ἀντίφαση καί ὃτι ἡ Ἰλιάδα εἶναι δημιούργημα καλλιτεχνικό καί τά ἀφηγούμενα περιστατικά τοῦ πολέμου…φαντασιώσεις.

Καί ὃλα αὐτά ξεκινοῦν ἀπό τήν ἀνοησία νά…μετροῦν τίς ἡμέρες τοῦ πολέμου. Ὑπάρχουν πολλά καί τρανταχτά παραδείγματα στό ἒπος τῆς Ἰλιάδος, πού ἀποδεικνύουν ὃτι ὁ Ὃμηρος ἐπισημαίνει καί συμπυκνώνει τά σημαντικότερα γεγονότα τοῦ τρωικοῦ πολέμου καί δέν ἀφηγεῖται τά περιστατικά (ποιητικά δημιουργήματα ὃπως λένε οἱ φιλόλογοι) τῶν 51 τελευταίων ἡμερῶν τοῦ πολέμου.

Γιά παράδειγμα, στό Γ τῆς Ἰλιάδος ὁ Πρίαμος καί οἱ δημογέροντες τῶν Τρώων βρίσκονται πάνω στά τείχη τῆς Τροίας μαζί μέ τήν Ἑλένη καί ζητοῦν ἀπό αὐτή νά τούς ἐξηγήση ποιός εἶναι ὁ τάδε καί ὁ δεῖνα ἣρωας, πού βλέπουν νά πηγαινοέρχονται στό πεδίο τῆς μάχης. Μά θά περίμενε 10 χρόνια πολέμου γιά νά μάθη ὁ Πρίαμος ποιός ἦταν ὁ Ἀγαμέμνων, ποιός ὁ Μενέλαος, ποιός ὁ Ὀδυσσέας κλπ; Καί νά τούς ὀνοματίση ἡ Ἑλένη; Αὐτό ἀσφαλῶς ἒγινε στήν ἀρχή τοῦ πολέμου.

Ἢ ὃταν περιγράφεται ἡ κατασκευή τοῦ τείχους τῶν Ἀχαιῶν, πού ἀποδεικνύει ὃτι πρόκειται γιά μεγάλο ἀμυντικό ἒργο, μέ τείχη, μέ τάφρο μεγάλη κατάσπαρτη μέ μυτερούς πασσάλους γιά νά ἐμποδίζεται ἡ εἲσοδος τῶν ἁρμάτων καί τῶν ἳππων, ἒργο πού γιά νά τό καταστρέψη ὁ Ποσειδῶν εἶδε κι ἒπαθε κι ἒστρεψε τά ρεύματα ὃλων τῶν ποταμῶν γιά νά γκρεμίση καί νά τό κάνη «θαλασσόπλοον», αὐτό τό ἒργο φτιάχθηκε μέσα σέ μία… ἡμέρα, τήν 24η, ἢ στίς πρῶτες δέκα ἢ εἲκοσι ἡμέρες τοῦ πολέμου, γιά νά καταστραφῆ λίγες ἡμέρες ἀργότερα;

Ὃλα αὐτά τά ὀνόματα τῶν ἡρώων, Ἀχαιῶν καί Τρώων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἡ οἰκογενειακή τους κατάσταση, ἂν ἦσαν πλούσιοι ἢ φτωχοί, ἂν πῆραν ἢ ἒφεραν προῖκα, ἂν ἦσαν νόθοι ἢ γνήσιοι γιοί, ὁ τρόπος θανάτου τοῦ καθενός κλπ. εἶναι ὃλα φαντασιώσεις;

Καί πῶς τά φαντάστηκε ὃλα αὐτά ὁ «τυφλός» κατά τά ἂλλα Ὃμηρος καί ἐμπνεύσθηκε ἀπό γεγονότα τοῦ τρωικοῦ πολέμου, πού συνέβησαν 500 χρόνια νωρίτερα ἀπό τότε πού αὐτός τά ἒγραψε; Μπορεῖτε ἐσεῖς, ἂν εἲσαστε λογοτέχνης ἢ ποιητής, νά ἐμπνευσθῆτε καί νά γράψετε ποιήματα ἢ βιβλία ἀπό τά γεγονότα τοῦ Μεσαίωνα; Αὐτά τά..ὀλίγα ἐπί τοῦ παρόντος.

master-lista

Διαβάστε Περισσότερα...

Δρύοπες, μία πανάρχαια προελληνική φυλή

Οι Δρύοπες ήταν μία πανάρχαια προελληνική φυλή που κατοικούσε στην Aρχαία Ελλάδα. 

Αρχικά κατοικούσαν στην περιοχή ανάμεσα στα βουνά Οίτη και Παρνασσός, μία άγονη γη που ήταν γνωστή ως Δρυοπίς. Πιστευόταν ότι σχετίζονταν με τους Λέλεγες, και είχαν χαρακτηρισθεί ως φυλή ληστών.

Σύμφωνα με την Eλληνική Mυθολογία, οι Δρύοπες εκδιώχθηκαν από τη Δρυοπίδα από τον Ηρακλή και τους Μαλιείς, που κατέλαβαν την οχυρωμένη πόλη τους στον Παρνασσό).

Κατά τον μύθο, στην Τραχινία η Διηάνειρα βοήθησε τον Ηρακλή πολεμώντας στο πλευρό του κατά των Δρυόπων και πληγώθηκε στο στήθος.

Μετανάστευση προς τα νότια
Στη συνέχεια οι Δρύοπες εποίκισαν την Ήπειρο, όπου μία περιοχή επίσης ονομαζόταν Δρυοπίς. Εκδιώχθηκαν όμως και από εκεί, από τους Δωριείς τού Ολύμπου και της `Οσσας. 

Τελικά μετανάστευσαν προς τα νότια και εγκαταστάθηκαν στην Εύβοια και τις Κυκλάδες. Κοντά στο γεωγραφικό κέντρο της νήσου Κύθνου υπήρχε αρχαία πόλη με το όνομα Δρυοπίς (και σήμερα χωριό), ενώ ο Ηρόδοτος απέδιδε το όνομα σε ολόκληρη την Κύθνο, η οποία αργότερα απέκτησε το σημερινό της όνομα από ομώνυμο αρχηγό των Δρυόπων.

Κατέφυγαν στην Πελοπόννησο
Κατά τη μυθολογία και πάλι, όσοι Δρύοπες κατέφυγαν στην Πελοπόννησο προσέπεσαν ως ικέτες στον βασιλιά Ευρυσθέα, ο οποίος ως αντίπαλος του Ηρακλή τούς έδωσε την αργολική πόλη Ασίνη.

Οι ίδιοι οι Δρύοπες ίδρυσαν από μόνοι τους και τη Νεμέα.

Μεσσηνιακά
Ο Παυσανίας στα «Μεσσηνιακά» μάς πληροφορεί ότι αυτή η μετανάστευση έλαβε χώρα κατά την «τρίτη γενεά», όταν βασιλιάς των Δρυόπων ήταν ο Φύλας. Αντιμετωπίζοντας και εκεί διωγμούς ως σύμμαχοι των Σπαρτιατών, έφυγαν όταν οι Σπαρτιάτες τους επέτρεψαν να εγκατασταθούν σε μία πόλη της Μεσσηνίας την οποία οι Δρύοπες μετονόμασαν επίσης σε «Ασίνη».

Δρύωψ, μυθικός γενάρχης
Οι ίδιοι οι Δρύοπες θεωρούσαν ότι ο Δρύωψ ήταν ο μυθικός γενάρχης τους και πρώτος τους βασιλιάς στην Οίτη. Για να τον τιμήσουν, οι Δρύοπες είχαν ιδρύσει ένα ιερό με το άγαλμά του στην Ασίνη της Αργολίδας και κάθε δύο χρόνια τελούσαν προς τιμή του μία μυστικιστική εορτή, ενώ παράλληλα τιμούσαν και τη θυγατέρα του, τη νύμφη Δρυόπη, μία από τις Αμαδρυάδες.

Στους Δρύοπες αποδίδεται η ανέγερση των Δρακόσπιτων, 23 μεγαλιθικών μνημείων που βρίσκονται μόνο στη νοτιοανατολική Εύβοια, το τμήμα δηλαδή του νησιού όπου εγκαταστάθηκαν οι Δρύοπες.

Διαβάστε Περισσότερα...

Ο Οδυσσέας όταν ταξίδεψε στον κάτω κόσμο στην ουσία είχε πάει Νότια Αμερική ;

Ο Ιταλός καθηγητής φυσικής του Πανεπιστημίου του Ρίο Ντε Τζανέιρο Enrico Mattievich υποστήριξε ότι ο Οδυσσέας όταν ταξίδεψε στον κάτω κόσμο στην ουσία είχε πάει Νότια Αμερική

Υπάρχουν πολλές ενδείξεις για την παρουσία των Ελλήνων κατά τους αρχαίους χρόνους στην Αμερικάνικη ήπειρο. Ο Ιταλός καθηγητής φυσικής του Πανεπιστημίου του Ρίο Ντε Τζανέιρο Enrico Mattievich υποστήριξε το 2011 ότι ο Οδυσσέας όταν ταξίδεψε στον κάτω κόσμο στην ουσία είχε πάει Νότια Αμερική.

Ο Mattievich μελετώντας τόσο τον Ομηρο όσο και τον Απολλόδωρο (Αργοναυτικά) συνειδητοποίησε πως αυτά που περιγράφονταν στα εν λόγω έργα σχετίζονταν με τόπους μακρινούς.

Ξεκίνησε έτσι να εξερευνήσει αυτά τα μέρη, ώστε να εντοπίσει τα όσα αναφέρονται στην ελληνική μυθιστορία…
Εζησε πολλά χρόνια στο Περού, περιοχή όπου έζησαν οι Ίνκας περί το 1.200 π.Χ. και έλαβε την περουβιανή υπηκοότητα.
Το πρώτο ταξίδι του διεξήχθη το 1981 στο Chavin De Huantar, όπου ο Ματτίεβιτς προέβη σε εκτεταμένες μελέτες , ανακαλύπτοντας πλήθος αρχαιολογικών ευρημάτων που πιστοποιούσαν την υποψία του. Ετσι εξέδωσε το έργο «Ταξίδι στην Μυθολογική Κόλαση», το οποίο μιλούσε για την ελληνική παρουσία στην Αμερική.

Τσαβίν δε Χουαντάρ 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ευρημάτων του είναι οι μεγαλιθικές κατασκευές στο κεντρικό Περού και κυρίως στην περιοχή Κούζκο με τα δύο μεγάλα φρούρια (Σαξαϋουαμάν, Ολλανταϋτάμπο), των οποίων η τεχνοτροπία είναι αμιγώς ελληνική.

Μάτσου-Πίτσου.Πύλη Κυκλώπειων τειχών. Οι ομοιότητες με τις Μυκήνες είναι εμφανέστατες 

Όχι δεν βρισκόμαστε στις Μυκήνες, αλλά στο κυκλώπειο φρούριο του Σακσαϋουαμάν στο Περού.
Άποψη της πύλης του φρουρίου. Πηγή : περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ τ.200-201

 Πιο συγκεκριμένα η πύλη του Σαξαϋουαμάν είναι σχεδόν πανομοιότυπη με την είσοδο της ακρόπολης των Μυκηνών.

Τσαβίν δε Χουαντάρ 

Αλλο παράδειγμα αποτελεί και η πόλη Τσαβίν, χτισμένη το 3.000π.Χ., η οποία παρουσιάζει κοινά σημεία με την Μινωική Κρήτη. Το παλάτι που βρίσκεται εκεί (Τσαβίν ντε Χουαντάρ), «θα μπορούσε να έχει ξεθαφτεί στην Κρήτη», σύμφωνα με τον Ματτίεβιτς. Φανταστείτε επομένως τις ομοιότητες. Ο εν λόγω ερευνητής παρατήρησε ακόμη την ύπαρξη ενός λαβυρίνθου, ως είσοδο στο κτήριο, ενός δηλαδή συνόλου στενών διόδων με δαιδαλώδη σειρά στοών ορθογώνιας διατομής και με πέτρινους τοίχους, ανάλογου με τον αντίστοιχο λαβύρινθο στη Μινωική Κρήτη.

Λόφοι πάνω από το Τσαβίν δε Χουαντάρ 

Η συγκεκριμένη πόλη ήταν ακόμη θρησκευτικό κέντρο, που επισκέπτονταν από πολλές περιοχές, προκειμένου να παρακολουθήσουν θρησκευτικές τελετές, να ζητήσουν χρησμούς, κατ’ αναλογία με τις ελληνικές συνήθειες.

Στο νότιο μάλιστα τμήμα του παλατιού, που βρίσκεται εκεί, στεγάζεται ναός, στο πίσω μέρος του οποίου υπάρχουν δύο εγχάρακτες πετρογραφίες, που σύμφωνα με τον Ματτίεβιτς αναπαριστάνουν αιλουροειδή με φίδια γύρω από το κεφάλι τους. Αντιστοίχως με την εικονοποιεία του θρυλικού Κέρβερου στην Μεσόγειο.

Το πιο συγκλονιστικό απ’ όλα όμως είναι η ανακάλυψη γουδιών, τα οποία παραπέμπουν στην άποψη ότι ίσως το συγκεκριμένο παλάτι να λειτουργούσε ως Ασκληπιείο, όπως γινόταν και στο μαντείο της Δωδώνης.

Γουδί από πέτρα που βρέθηκε στο Τσαβίν ντε Χουαντάρ αιλουροειδούς μορφής με όψη κέρβερου (διακοσμημένο με σταυρούς κλπ)

Οπως αναφέραμε παραπάνω, στο Περού έζησε πριν χιλιάδες χρόνια η φυλή των Ίνκας.

Τσαβίν δε Χουαντάρ 

Οι θεότητες του Κάτω Κόσμου, τα Τάρταρα όπως τα ονομάζει ο Ησίοδος, διαδραμάτιζαν σημαντικό ρόλο για αυτούς. Ετσι ο Ματτίεβις ανακάλυψε πλήθος παραστάσεων που απεικονίζουν τέτοιου είδους θεότητες και έπειτα από προσεκτική μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο Άδης των αρχαίων Ελλήνων βρίσκεται εκεί.

 Εικόνες Μεδουσών (Γοργόνων) της Αμερικής και της Μεσογείου άνω αριστερά Των Αθηνών-δεξιά  Της Κολομβίας .Κάτω αριστερά Της Σικελίας (Ιταλία-μεγάλη Ελλάδα) και  δεξιά Του Περού 

Ως εφαλτήριο χρησιμοποίησε την αρχαία ελληνική γραμματεία (Ομήρου Οδύσσεια: οδηγίες Κίρκης στον Οδυσσέα για το πώς θα φτάσει στον Κάτω Κόσμο), κατά την οποία ο Άδης βρισκόταν στα έγκατα της γης, σε μία μακρινή όμως τοποθεσία δυτικά.

Ζωγραφική σε αγγείο των Μάγια και δεξιά τοιχογραφία από την Κνωσό - Φωτογραφία από τις :  mikres-ekdoseis.gr

Ο Ματτίεβιτς «ακολούθησε» την διαδρομή αυτή και τα βήματά του τον οδήγησαν στην περιοχή του Αμαζονίου που του έμοιαζε καταπληκτικά με τα Τάρταρα.

Κύρια Πηγή: pygmi - 

Δεύτερη ανάρτηση 04/06/2013 /www.protothema.gr/

    ΕΠΙΣΗΣ      

Μέρος από την Pedra Pintada. Μήπως σας έρχεται στο νου ελληνικό κιονόκρανο;

Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο τουΙωάννη Πασσά «Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ»  

Έντονη η Ελληνική παρουσία στην Αμερική,χιλιάδες χρόνια πριν τον Κολόμβο, σύμφωνα με έρευνές και ευρήματα.

H Aμερική σύμφωνα πάντα με την επίσημη άποψη ανακαλύφθηκε το 1492 από τον Χ.Κολόμβο,φαίνεται όμως ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι(όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά).Πολυετείς έρευνες, και ανακάλυψη ευρημάτων από ερευνητές και επιστήμονες, δείχνουν ότι υπήρχε έντονη η παρουσία του Ελληνικού στοιχείου, καθώς και επηρεασμού της τέχνης των κατοίκων από την Ελληνική τεχνοτροπία. Το πλήθος Αρχαιολογικών και γλωσσολογικών ευρημάτων είχε σαν αποτέλεσμα την επίσημη αποστολή ομάδας από το Ε. Μ. Πολυτεχνείο Αθηνών στο Περού , προκειμένου να μελετήσουν την ομοιότητα των ευρημάτων με τα αντίστοιχα Ελληνικά.Η περιοχές βρίθουν από Ελλάδα, και ευρήματα με κλασικά θέματα, όπως,κεφάλια μέδουσας,οικοδομήματα με Μυκηναϊκή τεχνοτροπία,μαιάνδρους ,τον Ηρακλή με ρόπαλο και λεοντή, ελληνικά αγγεία,και αμφορείς που έχουν βρεθεί σε πολλά μέρη της Αμερικανικής ηπείρου και στο Περού .Υπάρχουν και οι πόλεις Μόντε Αλμπάν και η Μίτλα με τις κιονοστοιχίες, που μας θυμίζουν την Τσίτσεν Ίτσα (Γιουκατάν!!!) και εκείνες της Κνωσού και της Τίρυνθας”.Επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα γλωσσολογικά ευρήματα, καθώς πλήθος από τοπικές διάλεκτοι,έχουν σαν βάση την Ελληνική γλώσσα και χρησιμοποιούν άπειρες Ελληνικές λέξεις!!.Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο στα νησιά Χαβάη ευρέθησαν 1108 Ελληνογενείς λέξεις !!.Ακόμη ο Ακαδημαϊκός ENRICO MATTIEVICH(Ιταλός απο τη Κροατία με Περουβιανή υπηκοότητα) στο βιβλίο του με τίτλο " Ταξίδη στην μυθολογική κόλαση-
η ανακάλυψη της Αμερικής από τους Έλληνες "μας παρουσιάζει τα αποτελέσματα των ερευνών του που πραγματοποίησε σε αρχαιολογικούς χώρους του Περού, που στηρίζουν την θεωρία του ότι τα Τάρταρα -η πύλη του Άδη - των αρχαίων Ελλήνων ήταν στο Τσαβίν ντε Χουαντάρ , όπου οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν επισκέπτες !. Στην νοτιοανατολική Βενεζουέλα υπάρχει ένα από τα πιο αινιγματικά και εντυπωσιακά μνημεία της προϊστορικής Αμερικής: “την πέντρα πιντάδα ” (πέτρα με ζωγραφιές).Είναι ένα ογκώδες μνημείο μήκους 92 μέτρων, πλάτους 76 και μοιάζει σαν ένα τεράστιο αυγό.Εκεί ανακαλύφθηκαν ντολμέν παρόμοια με εκείνα της Ευρώπης και της Αλγερίας, γραμμένα με Ελληνικά γράμματα”.Αυτά είναι ζωγραφισμένα πάντοτε σε προφίλ και είναι συχνά φτιαγμένα με μία ειδική μέθοδο, παρόμοια με εκείνη που χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα την Τρίτη χιλιετία π.Χ. Μια νωπογραφία που η παριστάνει έναν Ινδιάνο ευγενή από το Παλένκουε του Γιουκατάν(πάλι το Γιουνάν;!!!) στο Μεξικό,έχει εκπληκτική ομοιότητα με τον πρίγκιπα της Κνωσού της Κρήτης!. Εντυπωσιακή είναι και η ομοιότητα(δηλαδή τι oμοιότητα, είναι ακριβώς το ίδιο)έχει και το πυθάρι που ανακαλύφθηκε στην περιοχή Μπίμινι των νήσων Μπαχάμες,με Κρητικό πυθάρι που εκτίθεται στο Μουσείο του Ηρακλείου!. Ένας ακόμη μεγάλος εξερευνητής ο Percy Harrison Fawcett ανακάλυψε τα απομεινάρια του πανάρχαιου ελληνικού πολιτισμού.. στη Ν.Αμερική καθώς και ιθαγενείς οι οποίοι υποστήριζαν την ελληνική τους καταγωγή,και μιλούσαν μια πανάρχαια ελληνική διάλεκτο. Δυστυχώς ο Fawcett σε μια ερευνά του οδηγούμενος από τους ιθαγενείς στην πανάρχαια ελληνική πόλη Xavante εξαφανίστηκε για πάντα στη ζούγκλα.Την πόλη την οποία έψαχνε την ονόμαζε πόλη "Ζ"...Τέλος ας δούμε ονόματα περιοχών και θεών που παραμένουν ακόμη και σήμερα Ελληνικά:Ντίον-Αν=Διόνυσος.Ηρακάν=Ηρακλής,Μελανονήσια=Μελανά Νησιά,Μικρονησία=Μικρά Νησιά,Πολυνησία=Πολλά νησιά ,Φιλλιπίνες,κ.λ.π.Στην Καραϊβική, υπάρχει νησί 'Ανδρος και νησί Ρόδος.,και στην στην Χαβάΐ νησί Σάμος!!.Και για να προλάβω “ειδικούς” που θα τρέξουν πάλι να αμφισβητήσουν επικαλούμενοι συμπτώσεις,παραθέτω μέρος από πλούσιο φωτογραφικό υλικό,που εκμηδενίζει κάθε τέτοια πιθανότητα.Τουλάχιστον για όσους έχουν ανοιχτό μυαλό.......

Κόσμημα των Ίνκα για τον λαιμό που είναι στολισμένο με Ελληνικά γράμματα (διακρίνονται καθαρά Χ, Σ, Υ, Ο, Τ κλπ)Πηγή φωτογραφίας : Έριχ φόν Νταίνικεν«Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ»

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΩΝ ΑΝΑΣΑΖΙ

Η Λέξη «ΑΝΑΣΑΖΙ» σημαίνει στην γλώσσα των Ναβάχο «ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ» .Σήμερα οι Χόπι είναι οι κάτοικοι των περιοχών των «Ανασάζι» που εθνικά και πολιτιστικά διαφέρουν από τους άλλους ινδιάνους γείτονές τους. Οι Ανασάζι έχτισαν ακροπόλεις και φρούρια όμοια με εκείνα των Μυκηναίων , κατασκεύασαν δρόμους , αμφιθέατρα και αρδευτικά έργα. Έκαναν ηλιακές παρατηρήσεις και κατασκεύαζαν πήλινα αγγεία και σκεύη παραμφερή πρός εκείνα της Ελληνικής γεωμετρικής περιόδου.

Πέτρινη επιγραφή που βρέθηκε στο Kensigton
της Μινεσότα το 1898 με Ελληνικά γράμματα 

Τα σύμβολα και σχέδια των Ανασάζι που είναι σκαλισμένα πάνω σε πέτρες , τα κεραμικά σχέδια και ιδιαίτερα οι μύθοι που διασώζουν οι Χόπι , φωτίζουν αυτά που για τους «ειδικούς» φαντάζουν σαν «άλυτα μυστήρια». Ο Γάλλος συγραφέας Pierre Honnore παρατηρεί ότι «η γραφή των Μάγια είναι εντελώς όμοια με την Μινωϊκή γραμμική Α’ . Πιθάρι Κρητικής προέλευσης που βρέθηκε στο Μπίμινι διμιουργεί ένα αναπάντεχο δήθεν «αίνιγμα». Χάλκινοι διπλοί Κρητικοί πελέκεις βρέθηκαν στο Ουισκόνσιν και το Οχάϊο των ΗΠΑ. (Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά;)

Επιστρέφοντας στους Ανασάζι ,συναντάμε τα γνωστά Ελληνικά σύμβολα ( σπειροειδής κυματοειδής κύκλος , μαίανδρος οφιοειδής , μέδουσα κλπ) , τα οποία βρίσκουμε παντού στην Εσπερία (Εσπερία = η χώρα που βρίσκεται εκεί που δύει ο ήλιος ).

Τελειώνοντας να προσθέσουμε οτι στους μύθους των Χόπι συναντάμε πολλές ομοιότητες με τους αρχαιοελληνικούς μύθους.

Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ

Η περιπλάνηση του Οδυσσέως μετά από τον εμφύλιο πόλεμο και την πτώση της Τροίας, είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς συγγραφείς και ερευνητές. Οι περισσότερες εκδοχές παρουσιάζουν τον πολυμήχανο βασιλέα Οδυσσέα, ικανότατο μηχανικό και γνώστη της ναυσιπλοΐας, να περιπλανιέται για 10 χρόνια στον χώρο της Μεσογείου μία περιοχή αποδεδειγμένα γνωστή στους Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων (ήδη από το 7.250 π.Χ. υπήρχε επαφή μεταξύ σπηλαίου Φράχθι Αργολίδος και Μήλου, όπως απόδειξαν τα ευρήματα στο σπήλαιο Φράχθι.

Όμως υπάρχουν πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η περιπλάνηση του Οδυσσέως ήταν και εκτός Μεσογείου και μάλιστα μέχρι τις ακτές της Αμερικανικής ηπείρου.

Η Εριέττα Μέρτζ (Henriette Mertz) στο βιβλίο της WINE DARK SEA (τίτλος στα Ελληνικά «ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ» εκδ. ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ) που εξέδωσε το 1965 παρουσίασε πληθώρα στοιχείων για το εν Ατλαντικό Ωκεανό ταξίδι του Οδυσσέως. Αρκετά βήματα πιο πέρα προχωράει ο Ζίγκφριντ Πετρίδης στο βιβλίο του «ΟΔΥΣΣΕΙΑ – μία ναυτική εποποιία των Ελλήνων εις την Αμερικήν» που εξέδωσε το 1994. Στο βιβλίο του εκτός από την ανάλυση του ταξιδιού γίνεται και παρουσίαση στοιχείων που πιστοποιούν την ικανότητα πραγματοποίησης ενός υπερατλαντικού ταξιδιού στην εποχή του Οδυσσέως (γεωγραφικές γνώσεις, ικανότητα κατασκευής ποντοπόρων σκαφών κλπ)

Περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν :

στο βιβλίο του Ζ. ΠΕΤΡΙΔΗ «ΟΔΥΣΣΕΙΑ-Μία ναυτική εποποιϊα προϊστορικών Ελλήνων εις την Αμερικήν»

στο βιβλίο της HENRIETTE MERTZ «ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ» εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ

στο βιβλίο του ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΣΣΑ «Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ» εκδόσεις Εγκυκλοπαίδειας του ΗΛΙΟΥ

στο βιβλίο του ENRICO MATTIEVICH «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΛΑΣΗ» εκδόσεις ΕΚΑΤΗ

στο βιβλίο του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΑΞΙΩΤΗ «ΝΕΟ ΦΩΣ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» εκδόσεις ΣΜΥΡΝΙΩΤΑΚΗ

ΠΗΓΕΣ: eleftheri-epistimi.blogspot.gr 

Οι περισσότερες φωτογραφίες έχουν

χρησιμοποιηθεί από το

•  http://truth.freeforums.org/index.php και από αρχεία
• Από http://newworldorder-wakeup.blogspot.com/2009/06/blog-post_3473.html
• Απο το μπλογκ Βισάλτης
• Πηγή: ellinondiktyo.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα...