Στις 10 Ιουλίου 1987, ένα στυγερό έγκλημα συγκλόνισε την κυπριακή γνώμη. Από την έκρηξη μίας βόμβας, δολοφονήθηκαν ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου «Continental» στη Λεμεσό, Πανίκου Μιχαήλ και οι δύο ανήλικοι γιοι του.
Δύο χρόνια αργότερα, ως ένοχος για την τοποθέτηση της βόμβας κατηγορήθηκε ο υπάλληλος του γραφείου Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας, Παναγιώτης Καυκαρής.
Καταδικάστηκε σε ισόβια κι έγινε γνωστός ως ο μακροβιότερος ισοβίτης της Κύπρου. Μάλιστα, το 2008 ο Καυκαρής κέρδισε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) με αίτημα τον καθορισμό των ισοβίων, που τότε σήμαιναν φυλάκιση μέχρι το βιολογικό τέλος.
Η νομοθεσία τροποποιήθηκε ώστε στα δώδεκα χρόνια οι κατάδικοι να έχουν δικαίωμα υποβολής αιτήματος αποφυλάκισης.
Το φρικιαστικό έγκλημα συντάραξε την κυπριακή κοινωνία. Τότε ήταν που πολλοί κάτοικοι από το Βουνί, ξεδίπλωσαν την ιστορία της οικογένειας Καυκαρή, η οποία για τρεις γενιές συνδέθηκε με δολοφονίες, ληστείες, αυτοκτονίες, κλοπές. Η ιστορία της οικογένειας ξεκινά στη δεκαετία του ’40, τότε που όποια εγκληματική συμμορία κατάφερνε να παραμείνει ανέντακτη στο δίπολο Ζαχαρίες-Κολοσσιάτες, μεσουρανούσε στη δική της περιοχή. Έτσι και το όνομα Καυκαρή προκαλούσε τρόμο και φόβο στις περιοχές Βουνί, Καντού, Σούνι-Ζανατσιά, Επισκοπή και Σωτήρα.
Ο παππούς Παναγής Καυκαρής Δολοφονήθηκε με τσεκούρι επτά χρόνια μετά τη δολοφονία του γιου του από Τούρκους. τραυματισμένος σοβαρά στο πίσω μέρος του κεφαλιού του μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λεμεσού, όμως λίγες μέρες μετά και χωρίς να έχουν επουλωθεί οι πληγές του εγκατέλειψε το Νοσοκομείο και επέστρεψε στο Βουνί. Στην αστυνομία δεν κατονόμασε τους δράστες για να πάρει εκδίκηση μόνος του. Ο Καυκαρής τριγύριζε στο χωριό με μολυσμένες πληγές.
Οι κάτοικοι τον θυμούνται να περπατά εξαθλιωμένος ενώ σκουλήκια έτρωγαν τη σάρκα του. Όταν η μόλυνση εξασθένισε, ο γερο-Καυκαρής αποφάσισε πως ήταν ώρα να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του. Δεν πρόλαβε όμως αφού την ώρα που έβγαινε από το σπίτι ξεψύχησε. Τον βρήκαν οι χωριανοί σωριασμένο στην εξώπορτα με το όπλο αγκαλιά.
Ο πατέρας Αγάπιος είχε δολοφονηθεί επτά χρόνια πριν. Τότε που επί αγγλοκρατίας ο Αγάπιος έκανε επάγγελμά του, τις επί πληρωμή δολοφονίες. Από το 1940 έω το 1950, κάθε κεφάλι κόστιζε από 100 έως 150 λίρες. Ένα από τα υποψήφια θύματα ήταν ο Τούρκος Αλή Λιζάν από το Καντού. Ο Αγάπιος πληρώθηκε τρεις φορές για την απόπειρα γιατί δεν ήθελε να τον σκοτώσει πραγματικά, αφού οι δυο τους ήταν φίλοι. Ωστόσο, ο Αλή βρέθηκε σκοτωμένος. Για το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης, επισκέφθηκε τον Αγάπιο ο αδελφός του Αλή, ο Ισμαήλης. Όμως κι εκείνος βρέθηκε νεκρός λίγες μέρες μετά. Όλοι έλεγαν πως χέρι στην υπόθεση είχε ο Αγάπιος.
Δύο χρόνια αργότερα, ως ένοχος για την τοποθέτηση της βόμβας κατηγορήθηκε ο υπάλληλος του γραφείου Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας, Παναγιώτης Καυκαρής.
Καταδικάστηκε σε ισόβια κι έγινε γνωστός ως ο μακροβιότερος ισοβίτης της Κύπρου. Μάλιστα, το 2008 ο Καυκαρής κέρδισε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) με αίτημα τον καθορισμό των ισοβίων, που τότε σήμαιναν φυλάκιση μέχρι το βιολογικό τέλος.
Η νομοθεσία τροποποιήθηκε ώστε στα δώδεκα χρόνια οι κατάδικοι να έχουν δικαίωμα υποβολής αιτήματος αποφυλάκισης.
Το φρικιαστικό έγκλημα συντάραξε την κυπριακή κοινωνία. Τότε ήταν που πολλοί κάτοικοι από το Βουνί, ξεδίπλωσαν την ιστορία της οικογένειας Καυκαρή, η οποία για τρεις γενιές συνδέθηκε με δολοφονίες, ληστείες, αυτοκτονίες, κλοπές. Η ιστορία της οικογένειας ξεκινά στη δεκαετία του ’40, τότε που όποια εγκληματική συμμορία κατάφερνε να παραμείνει ανέντακτη στο δίπολο Ζαχαρίες-Κολοσσιάτες, μεσουρανούσε στη δική της περιοχή. Έτσι και το όνομα Καυκαρή προκαλούσε τρόμο και φόβο στις περιοχές Βουνί, Καντού, Σούνι-Ζανατσιά, Επισκοπή και Σωτήρα.
Ο παππούς Παναγής Καυκαρής Δολοφονήθηκε με τσεκούρι επτά χρόνια μετά τη δολοφονία του γιου του από Τούρκους. τραυματισμένος σοβαρά στο πίσω μέρος του κεφαλιού του μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λεμεσού, όμως λίγες μέρες μετά και χωρίς να έχουν επουλωθεί οι πληγές του εγκατέλειψε το Νοσοκομείο και επέστρεψε στο Βουνί. Στην αστυνομία δεν κατονόμασε τους δράστες για να πάρει εκδίκηση μόνος του. Ο Καυκαρής τριγύριζε στο χωριό με μολυσμένες πληγές.
Οι κάτοικοι τον θυμούνται να περπατά εξαθλιωμένος ενώ σκουλήκια έτρωγαν τη σάρκα του. Όταν η μόλυνση εξασθένισε, ο γερο-Καυκαρής αποφάσισε πως ήταν ώρα να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του. Δεν πρόλαβε όμως αφού την ώρα που έβγαινε από το σπίτι ξεψύχησε. Τον βρήκαν οι χωριανοί σωριασμένο στην εξώπορτα με το όπλο αγκαλιά.
Ο πατέρας Αγάπιος είχε δολοφονηθεί επτά χρόνια πριν. Τότε που επί αγγλοκρατίας ο Αγάπιος έκανε επάγγελμά του, τις επί πληρωμή δολοφονίες. Από το 1940 έω το 1950, κάθε κεφάλι κόστιζε από 100 έως 150 λίρες. Ένα από τα υποψήφια θύματα ήταν ο Τούρκος Αλή Λιζάν από το Καντού. Ο Αγάπιος πληρώθηκε τρεις φορές για την απόπειρα γιατί δεν ήθελε να τον σκοτώσει πραγματικά, αφού οι δυο τους ήταν φίλοι. Ωστόσο, ο Αλή βρέθηκε σκοτωμένος. Για το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης, επισκέφθηκε τον Αγάπιο ο αδελφός του Αλή, ο Ισμαήλης. Όμως κι εκείνος βρέθηκε νεκρός λίγες μέρες μετά. Όλοι έλεγαν πως χέρι στην υπόθεση είχε ο Αγάπιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου