Η 20χρονη χρυσή παραολυμπιονίκης Beatrice Vio από την Ιταλία είναι η μοναδική ξιφομάχος στον κόσμο που διαγωνίζεται χωρίς χέρια και πόδια.
Η συγκινητική της ιστορία κέρδισε τον κόσμο που την χειροκρότησε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 2016, όταν κέρδισε μετά από πολλούς κόπους το χρυσό μετάλλιο.
Η αγάπη της για την ξιφομαχία άρχισε όταν ήταν ακόμη 5 ετών. Μια ασθένεια όμως, έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή της Beatrice.
Το 2008, σε ηλικία 11 ετών, μολύνθηκε από μηνιγγίτιδα τύπου C. Τα άκρα της είχαν νεκρώσει. Οι γιατροί της έδωσαν δυο επιλογές. Η μια ήταν να κρατήσει τα άκρα της, με σοβαρό κίνδυνο να πεθάνει. Η άλλη ήταν να ακρωτηριαστούν και τα τέσσερα άκρα και να ζήσει. Η Beatrice επέλεξε να ζήσει.
Τα χέρια της χρειάστηκε να κοπούν λίγο κάτω από τους αγκώνες και τα πόδια της λίγο κάτω από τα γόνατα. Έμεινε στο νοσοκομείο για 100 μέρες. Έκανε δεκάδες επίπονες χειρουργικές επεμβάσεις και μεταμοσχεύσεις δέρματος.
Το 2008, σε ηλικία 11 ετών, μολύνθηκε από μηνιγγίτιδα τύπου C. Τα άκρα της είχαν νεκρώσει. Οι γιατροί της έδωσαν δυο επιλογές. Η μια ήταν να κρατήσει τα άκρα της, με σοβαρό κίνδυνο να πεθάνει. Η άλλη ήταν να ακρωτηριαστούν και τα τέσσερα άκρα και να ζήσει. Η Beatrice επέλεξε να ζήσει.
Τα χέρια της χρειάστηκε να κοπούν λίγο κάτω από τους αγκώνες και τα πόδια της λίγο κάτω από τα γόνατα. Έμεινε στο νοσοκομείο για 100 μέρες. Έκανε δεκάδες επίπονες χειρουργικές επεμβάσεις και μεταμοσχεύσεις δέρματος.
Δείτε το ντοκιμαντέρ «Beatrice» της Lorena Alvarado για τη ζωή της μοναδικής αθλήτριας των Παραολυμπιακών Αγώνων που δεν έχει κανένα από τα τέσσερα άκρα της:
Δυο χρόνια πριν αρρωστήσει, η μητέρα της είχε ρωτήσει τον γιατρό αν έπρεπε να εμβολιαστεί, γιατί ένα παιδί που ζούσε κοντά στο σπίτι τους είχε μηνιγγίτιδα και εκείνος της απάντησε ότι ήταν πολύ μικρή και δεν χρειαζόταν να ανησυχεί.
«Είμαι τυχερή που επέζησα. Το 97% των ασθενών που έχει τόσο βαριά μορφή μηνιγγίτιδας, πεθαίνει. Εγώ ανήκω στο τυχερό 3% που επέζησε» ανέφερε η νεαρή αθλήτρια στο επίσημο βίντεο των Παραολυμπιακών Αγώνων.
Παρ’ όλα αυτά, η ξιφασκία ήταν το πάθος της και έτσι, συνέχισε τις προπονήσεις με πρόσθετα μέλη σε αναπηρικό καροτσάκι.
Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο, η Beatrice Vio επιλέχτηκε ως λαμπαδηδρόμος για την τελετή έναρξης, κάτι που την έκανε γνωστή παγκοσμίως.
Ένα χρόνο αργότερα κέρδισε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μόντρεαλ.
Το 2014 η ιταλική Παραολυμπιακή Επιτροπή της παραχώρησε τον τίτλο της «καλύτερης Ιταλίδας αθλήτριας των παραολυμπιακών της χρονιάς».
Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο δύο φορές μέσα στο χρόνο σε Ευρωπαϊκούς αγώνες που πήρε μέρος σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο.
Την επόμενη χρονιά έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια.
Ολόκληρη την χρονιά δεν έχασε ούτε σε έναν αγώνα.
Οι επιτυχίες της όμως, δεν σταμάτησαν εκεί. Πήρε μέρος στους Παρολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 2016. Μετά από εντυπωσιακούς αγώνες, η Beatrice Vio κατάφερε να ανέβει στο βάθρο και να παραλάβει το χρυσό μετάλλιο.
Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο, η Beatrice Vio επιλέχτηκε ως λαμπαδηδρόμος για την τελετή έναρξης, κάτι που την έκανε γνωστή παγκοσμίως.
Ένα χρόνο αργότερα κέρδισε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μόντρεαλ.
Το 2014 η ιταλική Παραολυμπιακή Επιτροπή της παραχώρησε τον τίτλο της «καλύτερης Ιταλίδας αθλήτριας των παραολυμπιακών της χρονιάς».
Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο δύο φορές μέσα στο χρόνο σε Ευρωπαϊκούς αγώνες που πήρε μέρος σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο.
Την επόμενη χρονιά έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια.
Ολόκληρη την χρονιά δεν έχασε ούτε σε έναν αγώνα.
Οι επιτυχίες της όμως, δεν σταμάτησαν εκεί. Πήρε μέρος στους Παρολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 2016. Μετά από εντυπωσιακούς αγώνες, η Beatrice Vio κατάφερε να ανέβει στο βάθρο και να παραλάβει το χρυσό μετάλλιο.
«Αγαπητέ κόσμε. Είμαι μια τυχερή γυναίκα. Τα πηγαίνω τέλεια με τα ψεύτικα πόδια μου, τα χέρια του Robocop και τις ουλές στο πρόσωπό μου. Δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου χωρίς αυτά» αναφέρει η αθλήτρια στο βιβλίο της «Μου δόθηκε ένα όνειρο» (Mi hanno regalato un sogno).
«Η δύναμή μου αντλείται από το γεγονός ότι δεν σκέφτομαι το σώμα μου και χρησιμοποιώ ό,τι έχει απομείνει όσο περισσότερο μπορώ» λέει η αθλήτρια στο ντοκιμαντέρ «Beatrice» της Lorena Alvarado.
«Η δύναμή μου αντλείται από το γεγονός ότι δεν σκέφτομαι το σώμα μου και χρησιμοποιώ ό,τι έχει απομείνει όσο περισσότερο μπορώ» λέει η αθλήτρια στο ντοκιμαντέρ «Beatrice» της Lorena Alvarado.
Παρόλο που διαγωνίζεται με πρόσθετα μέλη, η νεαρή αθλήτρια τα αντιμετωπίζει σαν δικά της μέλη.
«Όταν πιάνω το ξίφος, νιώθω τα δάχτυλά μου να πιάνουν τη λαβή. Νιώθω ότι κάνω τις κινήσεις με το χέρι μου, αλλά στην πραγματικότητα τις κάνω με τον αγκώνα μου. Δεν σκέφτομαι τις κινήσεις, αλλά τις νιώθω. Είναι λες και η μεταλλική λεπίδα είναι το δέρμα μου και η λαβή το χέρι μου.»
«Όταν πιάνω το ξίφος, νιώθω τα δάχτυλά μου να πιάνουν τη λαβή. Νιώθω ότι κάνω τις κινήσεις με το χέρι μου, αλλά στην πραγματικότητα τις κάνω με τον αγκώνα μου. Δεν σκέφτομαι τις κινήσεις, αλλά τις νιώθω. Είναι λες και η μεταλλική λεπίδα είναι το δέρμα μου και η λαβή το χέρι μου.»
Πέρα από τον αθλητισμό, η Beatrice με την οικογένειά τους ίδρυσε μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, την «Art4sport Onlus», στην οποία παρέχουν υποστήριξη σε παιδιά που έχουν υποβληθεί σε ακρωτηριασμό και χρησιμοποιούν τον αθλητισμό ως θεραπεία.
valueforlife.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου