Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Το ανθρώπινο είδος κατάφερε, στην εκατομμυριόχρονη βασανιστική πορεία του, να επιβιώσει και να δημιουργήσει τον πολιτισμό του Εμείς, της αλληλεγγύης και της ισοκατανομής χάρη στην αντιμετώπιση της Φύσης και ιδιαίτερα του εδάφους ως ελεύθερο-κοινό αγαθό, ενώ από την σχετικά πρόσφατη βίαιη καθιέρωση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω σε ανθρώπους, στο έδαφος και στα μέσα παραγωγής οδηγήθηκε στον ‘πολιτισμό’ του νοσηρού Εγώ, του ανταγωνισμού μέχρι θανάτου του αντιπάλου και συνεπώς της κοινωνικής ανισότητας με αποκορύφωμα την καπιταλιστική βαρβαρότητα η οποία το απειλεί με νέες και χειρότερες μορφές δουλείας και με εξαφάνιση.
Πρωτοπόρος αρχιτέκτονας της ιστορικής καμπής της ανθρωπότητας από την κοινοκτημοσύνη στον «πολιτισμό της ατομικής ιδιοκτησίας» θεωρείται, σύμφωνα με τον Πλούταρχο[2] και άλλες ιστορικές πηγές,[3] ο Θησέας,[4] ο οποίος απελευθέρωσε την Αθήνα, που ήταν «φόρου υποτελής» στην Κρήτη, γύρω στο 1000 π.χ., γεγονός που αποδόθηκε συμβολικά με το μύθο του Θησέα που σκότωσε τον Μινώταυρο.[5] Για την ενίσχυση της άμυνας και την αποτροπή κάποιας νέας υποδούλωσης, ο Θησέας κατάφερε να συνενώσει τα μικρά γένη και τις πολλές μικρές πόλεις της Αττικής «στας Αθήνας», σε μια ενιαία κοινωνία, η οποία στην πορεία μετεξελίχθηκε στην ενιαία Αθηναϊκή Δημοκρατική Πολιτεία. Αυτή η κίνηση ενοποίησης των γενών σε ενιαία κοινωνία ταξικής διαστρωμάτωσης εκφράστηκε ως κεντρική εξουσία που θεωρήθηκε αναγκαία για την ίδια την επιβίωση των γενών που κατοικούσαν στο λεκανοπέδιο της Αττικής και ήταν εκτεθειμένα σε διαρκείς εχθρικές επιθέσεις άλλων γενών από διάφορες κοντινές και μακρινές περιοχές. Η νέα δυναμική κοινωνική αναδιάταξη προκάλεσε τη σταδιακή διάλυση του συστήματος των γενών και είχε ως επακόλουθο τη σταδιακή υποχώρηση του εθιμικού δικαίου της κοινοκτημοσύνης και την αντικατάστασή του από νέους πολιτικούς νομικούς θεσμούς. Έτσι, οι σχέσεις ιδιοκτησίας πάνω στη γη μετεξελίσσονται από κοινοκτησία του γένους σε κρατική ιδιοκτησία στην αρχαία Σπάρτη και σε ένα είδος δημοτικής ιδιοκτησίας στην αρχαία Αθήνα. Όσο όμως η κεντρική εξουσία απομακρυνόταν από την κοινωνία, ως ξεχωριστό και επικυρίαρχο όργανο που νομοθετούσε και συγκροτούσε όργανα επιβολής και καταστολής, τόσο έκανε την εμφάνισή της η τάση για το βίαιο κομμάτιασμα της κοινόκτητης γης σε αμφισβητούμενες ατομικές ιδιοκτησίες.
Συνεχίστε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου