24 Ιουλίου 1928. Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα απολάμβανε τις καλοκαιρινές του διακοπές στο εξοχικό του στη Γρανάδα, όταν στα χέρια του έπεσε μία τοπική εφημερίδα. Το πρωτοσέλιδο του τράβηξε κατευθείαν την προσοχή. Μία απίστευτη οικογενειακή τραγωδία είχε συμβεί σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το σπίτι του. Η έμπνευση που αναζητούσε για να γράψει το νέο του έργο του είχε μόλις χτυπήσει την πόρτα.
Στην επαρχιακή πόλη Νίχαρ της ανατολικής Ανδαλουσίας τα παραδοσιακά γαμήλια γλέντια διαρκούσαν δύο μερόνυχτα. Οι εορτασμοί ξεκινούσαν από το βράδυ της παραμονής του γάμου και συνεχίζονταν έως τα ξημερώματα της επομένης, όταν το ζευγάρι είχε πλέον παντρευτεί.
Στο μοτίβο αυτό είχε κανονιστεί να γίνει ο γάμος μεταξύ της Φρανσίσκα Κανιάδα και του Κασιμίρο Πέρεζ Πίνο στις 23 Ιουλίου του 1928. Ακολουθώντας το πατροπαράδοτο έθιμο, οι ετοιμασίες είχαν ολοκληρωθεί ήδη από το σούρουπο της προηγούμενης και ο κόσμος είχε αρχίσει να καταφτάνει.
«Πακίτα η κουτσή», μια γυναίκα με κουσούρια αλλά μεγάλη προίκα
Η Φρανσίσκα Κανιάδα ήταν γνωστή στο χωριό της ως Πακίτα η κουτσή, εξαιτίας ενός χρόνιου προβλήματος στο ένα της πόδι. Μάλιστα, η δυσκολία που αντιμετώπιζε στο περπάτημα την είχε καθηλώσει στο σπίτι, καθώς ήταν ανήμπορη να εργαστεί στα χωράφια μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Ωστόσο, η βλάβη δεν υπήρχε εκ γενετής.
Λέγεται ότι όταν ήταν μωρό έκλαιγε διαρκώς και ο πατέρας της συνήθιζε να τη δέρνει άγρια. Ένας από τους ξυλοδαρμούς αυτούς είχε ως αποτέλεσμα να μετακινηθεί ανεπανόρθωτα το ισχίο της μικρής.
Ο Φράσκο Κανιάδα συνειδητοποίησε το κακό που έκανε στην κόρη του, όταν ήρθε ο καιρός να κάνει τα πρώτα της βήματα.
Από τότε ζούσε κυριευμένος από τις τύψεις.
Για το λόγο αυτό και παρότι είχε άλλα πέντε παιδιά, αποφάσισε να αφήσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στην Πακίτα. Άλλωστε, πέρα από ανήμπορη να δουλέψει, η κοπέλα ήταν και αρκετά άσχημη. Οι περιγραφές των ανθρώπων που τη γνώριζαν έκαναν λόγο για μια γυναίκα άχαρη, εξαιρετικά αδύνατη, με μαύρα μαλλιά, πεταχτά δόντια και έντονες ρυτίδες.
Η μόνη ελπίδα να αποκατασταθεί ήταν μία καλή προίκα.
Τα αδέρφια έδειξαν κατανόηση στην επιλογή του πατέρα τους να της παραχωρήσει αγρούς, σπίτια και χρήματα.
Τουλάχιστον τα τέσσερα από τα πέντε. Η Κάρμεν Κανιάδα ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερη από την Πακίτα και είχε ήδη παντρευτεί έναν άντρα ονόματι Χοσέ Πέρεζ Πίνο.
Οι δυο τους ζούσαν φτωχικά με τα παιδιά τους σε μια μικρή αγροικία, την οποία μοιράζονταν με τον μικρότερο αδερφό του Χοσέ, τον Κασιμίρο.
Η νεαρή γυναίκα αισθανόταν αδικημένη και ζήλευε αφόρητα τη μικρή της αδερφή. Την ώρα που η ίδια μοχθούσε νυχθημερόν στα χωράφια προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, η Πακίτα περνούσε τις μέρες της κεντώντας, διαβάζοντας και κάνοντας δραστηριότητες που άρμοζαν σε κυρίες ανώτερων κοινωνικών τάξεων. Έτσι, όταν η μικρή έφτασε σε ηλικία γάμου, η Κάρμεν αποφάσισε να δρομολογήσει ένα προξενιό που θα τους ωφελούσε όλους. Και κυρίως την ίδια και τον άντρα της.
Πρότεινε η Πακίτα να παντρευτεί με τον Κασιμίρο. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο θα είχαν ένα άτομο λιγότερο να θρέψουν μέσα στο σπίτι, αλλά η μεγάλη περιουσία θα παρέμενε στην οικογένεια του συζύγου της και αδελφού του γαμπρού. Ο πατέρας της θεώρησε ότι ήταν εξαιρετική ιδέα και γρήγορα έβαλε μπροστά τις διαδικασίες του γάμου. Από τη μία, ο Κασιμίρο είχε τη φήμη ενός εργατικού, φιλήσυχου και έντιμου άντρα και από την άλλη, η Πακίτα έπρεπε να αποκατασταθεί το συντομότερο δυνατόν. Όλα έμοιαζαν ιδανικά.
Η μόνη που δεν είχε ερωτηθεί ήταν η Πακίτα.
Ο «ματωμένος γάμος»
Στις 22 Ιουλίου του 1928 οι γαμήλιες προετοιμασίες στο πατρικό των Κανιάδα είχαν ξεκινήσει από νωρίς. Όταν έπεσε το σούρουπο, άρχισαν να καταφτάνουν οι πρώτοι καλεσμένοι.
Ο γαμπρός και η νύφη επίσης δεν άργησαν να φανούν. Μόλις συγκεντρώθηκσν όλοι, κάθισαν στα τραπέζια για να ξεκινήσει το παραδοσιακό δείπνο. Έγιναν οι προπόσεις και δόθηκαν οι καθιερωμένες ευχές. Ωστόσο, καθ΄όλη τη διάρκεια, η Πακίτα φαινόταν σαν να ήταν χαμένη στις σκέψεις της.
Πριν να τελειώσει το δείπνο, ενημέρωσε ότι ήταν πολύ κουρασμένη και, προς έκπληξη όλων, αποσύρθηκε στο δωμάτιό της για να ξεκουραστεί.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και η Κάρμεν που υποψιαζόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά έσπευσε να φωνάξει και πάλι την αδερφή της στο σαλόνι. Άλλωστε, το γλέντι δεν μπορούσε να λήξει χωρίς να έχει χορέψει η νύφη με τον γαμπρό.
Όμως, όταν μπήκε στο δωμάτιό της Πακίτα, η κοπέλα ήταν άφαντη.
Για λίγα δευτερόλεπτα κυριάρχησε σύγχυση.
Ύστερα, η Κάρμεν άρχισε να συνδέει τα κομμάτια του παζλ. Νωρίτερα το βράδυ εκείνο, μία συγχωριανή τής είχε μιλήσει για την περίεργη συμπεριφορά μιας θείας τους, η οποία μάλιστα δεν είχε φανεί στο γάμο.
Η θεία αυτή είχε ένα γιο στην ηλικία της Πακίτα, τον Φρανσίσκο Μόντες Κανιάδα.
Αν και τα δυο παιδιά ήταν πρώτα ξαδέρφια, πάντα υπήρχαν φήμες ότι η Πακίτα ήταν ερωτευμένη με τον Φρανσίσκο.
Εκείνος ήταν νέος, όμορφος και γοητευτικός, δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον Κασιμίρο.
Ταυτόχρονα, όμως, ήταν άβουλος και υπερβολικά δεμένος με τη μητέρα του, η οποία λέγεται ότι είχε βάλει στο μάτι την περιουσία της ανιψιάς της. Για τον λόγο αυτό, πίεζε τον Φρανσίσκο να ανταποκριθεί στο ερωτικό κάλεσμα της ξαδέρφης του.
Έτσι, την παραμονή του γάμου, εν μέσω των εορτασμών, ο Φρανσίσκο κατέφτασε στην οικεία των θείων του πάνω σ’ ένα γαϊδούρι και με μια καραμπίνα παραμάσχαλα.
Δίχως να τους αντιληφθεί κανείς, η Πακίτα ανέβηκε στο ζωντανό και χάθηκαν μαζί μέσα στο σκοτάδι. Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν πρόλαβαν να απομακρυνθούν πολύ.
Η εξοργισμένη Κάρμεν και ο ακόμα πιο έξαλλος Χοσέ ήξεραν που να τους ψάξουν. Τους βρήκαν σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από το σπίτι και τους εμπόδισαν να συνεχίσουν την πορεία τους.
Οι δυο νέοι είχαν ατιμάσει τις οικογένειές τους και γι’ αυτό η μόνη τιμωρία που τους άρμοζε ήταν ο θάνατος.
Ο Χοσέ αφόπλισε τον Φρανσίσκο και τον πυροβόλησε τρεις φορές με την καραμπίνα του. Η Κάρμεν, από την άλλη, επιχείρησε να στραγγαλίσει την ίδια της την αδερφή. Ύστερα άφησαν τα σώματά τους σωριασμένα κι έφυγαν.
Η Πακίτα γλίτωσε από θαύμα.
Μόλις συνήλθε, σύρθηκε μέχρι το χωριό φορώντας το νυφικό, το οποίο είχε γίνει κόκκινο από τα αίματα του αγαπημένου της. Στους αστυνομικούς είπε ότι αυτοί που τους επιτέθηκαν είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους. Παρά τα όσα είχαν συμβεί, ήθελε να προστατεύσει την αδερφή της από το σκάνδαλο.
Ωστόσο, το ψέμα ήταν μάταιο. Τόσο η Κάρμεν, όσο και ο άντρας της παραδόθηκαν αυτοβούλως στις αρχές λίγες μέρες αργότερα.
Ο απόηχος της τραγωδίας
Η Κάρμεν Κανιάδα κι ο σύζυγός της, Χοσέ Πέρεζ Πίνο, καταδικάστηκαν σε φυλάκιση για τη δολοφονία του Φρανσίσκο Μόντες Κανιάδα. Η Κάρμεν εξέτισε μόλις δεκαπέντε μήνες, ενώ ο Χοσέ τρία χρόνια, καθώς του δόθηκε αμνηστία.
Η «Πακίτα η κουτσή» κλείστηκε στο σπίτι της για το υπόλοιπο της ζωής της. Φυσικά, ο γάμος με τον Κασιμίρο διαλύθηκε το μοιραίο εκείνο βράδυ. Ο άντρας έφτιαξε και πάλι τη ζωή του, έκανε οικογένεια και μετακόμισε σε κοντινή απόσταση από την Πακίτα. Ωστόσο, λέγεται ότι το πρώην ζευγάρι δεν ξαναειδώθηκε ποτέ.
Αλλά ούτε και οι δύο αδερφές συναντήθηκαν ξανά. Στην πραγματικότητα, η Πακίτα θέλησε να απομονωθεί πλήρως από τον έξω κόσμο και να μην κρατήσει επαφές με κανέναν.
Ακόμα και ο θάνατός της τον Ιούλιο του 1987 αποτέλεσε έκπληξη για τους περισσότερους συγχωριανούς της που είχαν χρόνια να ακούσουν νέα της. Η κηδεία της έγινε στη Νίχαρ.
Θάφτηκε στο ίδιο νεκροταφείο όπου βρισκόταν κι ο τάφος του αγαπημένου της Φρανσίσκο.
Πιθανότατα η γυναίκα δεν έμαθε ποτέ ότι η τραγική της ιστορία ενέπνευσε έναν από τους μεγαλύτερους ισπανούς λογοτέχνες του 20ου αιώνα. Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα βάσισε το πασίγνωστο έργο του, «Ματωμένος γάμος», στα δημοσιεύματα που διάβασε στον Τύπο για το συμβάν την εποχή εκείνη.
Μάλιστα, ο κορμός του έργου του ταυτίζεται απόλυτα με τα πραγματικά γεγονότα. Η μεγαλύτερη διαφορά έγκειται στο τέλος. Στο μεγάλο φινάλε του Λόρκα το φονικό ήταν διπλό, καθώς εραστής και γαμπρός αλληλοσκοτώνονταν.
Ο «Ματωμένος Γάμος» ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο «Μπεατρίζ» της Μαδρίτης τον Μάρτιο του 1933.
Από τότε, εκατοντάδες θίασοι ανά τον κόσμο έχουν ανεβάσει την παράσταση, ενώ έχουν γίνει αρκετές λογοτεχνικές και κινηματογραφικές διασκευές.
Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Flickr
mixanitouxronou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου