Η Ελλάδα θύμα ενός ανελέητου μεταμοντέρνου πολέμου
Πολιτικοί ή «πολιτικοί», τεχνοκράτες, ηγεμονικοί αξιωματούχοι, διεθνικοί δρώντες κάθε είδους, τεχνοκράτες, κερδοσκόποι, τοκογλύφοι, το ΔΝΤ και η ΕΕ διαπράττοντας αναρίθμητα λάθη (σκόπιμα ή όχι δεν μας αφορά εδώ) προκάλεσαν αβάστακτες συμφορές εις βάρος της Ελλάδας. Ενώ πλέον αυτό είναι πολύ γνωστό, το Ελληνικό κράτος αντί να αντισταθεί υποκύπτει ολοένα και περισσότερο-. Μετατρέπεται έτσι σε «Παράδειγμα» θύματος ενός ανελέητου και θηριώδους μεταμοντέρνου πολέμου (βλ. και ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij):
Παντελώς κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτοι και έξωθεν εξαρτημένοι παράγοντες στους οποίους η εγχώρια πολιτική εξουσία εδώ και πολλά χρόνια εν πολλοίς υποκύπτει και υποκλίνεται και με τα οποία ούτε καν διαπραγματεύεται, κατόρθωσαν:
- Να επιτύχουν αθέμιτη διείσδυση σε όλους τους τομείς της ζωής των πολιτών της Ελληνικής κοινωνίας που ακυρώνουν την δυνατότητα αυτεξούσιας κοινωνικοπολιτικής συγκρότησης.
- Να επιβάλουν δυναστικές αντί-Συνταγματικές αποφάσεις.
- Να στήσουν εγχώριους δυναστικούς μηχανισμούς δίωξης ή ακόμη και εξόντωσης των πολιτών, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.
- Να διαθέτουν χρηματοοικονομική ισχύ με την οποία ελίσσονται και πλήττουν ανελέητα τους πολίτες μέσα στον πυρήνα της προσωπικής και οικογενειακής τους ζωής.
- Προκαλούν κακουχίες, προκαλούν θανάτους, προκαλούν αρρώστιες κάθε είδους και βέβαια προκαλούν την επάρατη μετανάστευση των νέων.
- Με δήθεν νόμιμες μεθόδους παρενοχλούν τους πολίτες άσκοπα και εξοντώνουν ψυχικά και αδιάλειπτα διαταράσσουν την ζωή μέσα στις αθέατες ζώνες των οικογενειών και των επιχειρήσεων.
- Ανακρίνουν τηλεφωνικά τους πολίτες με εξεζητημένη μεταμοντέρνα σοφιστεία μπροστά στην οποία οι ανακριτές της χούντας ήταν παιδική χαρά ερασιτεχνών.
- Δεν ερωτούν αν κάποιος δέχεσαι να μαγνητοφωνηθεί αλλά ότι μαγνητοφωνείται και εάν δεν ξέρεις ότι αυτό είναι παράνομο εκτελούν την άνομη πράξη τους ενώ εάν πεις δεν δέχεσαι να μαγνητοφωνείσαι και να σε ανακρίνουν για τα προσωπικά δεδομένα σου κλείνουν αγενώς το τηλέφωνο. Έτσι καταντούν κράτη στα οποία οι αντιστάσεις των πολιτών ροκανίστηκαν λόγω κακουχιών και μεταμοντέρνων επιθέσεων που σταδιακά θέτουν υπό τον έλεγχο άγνωστων ξένων την οικονομία, την κοινωνία και την εγχώρια εξουσία. Σύνταγμα, Συνθήκες, πολιτική ηθική, δημοκρατία, ελευθερία σαρώνονται μπροστά στην κίβδηλη έκτακτη ανάγκη. Προβλήματα σίγουρα υπάρχουν και μάλιστα πλέον σωρευμένα. Αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους εκ των οποίων ένας είναι το έλλειμμα διαπραγματευτικών δεξιοτήτων όσων αντιπροσωπεύουν την χώρα στους διεθνείς θεσμούς στους οποίους συμμετέχουμε.
- Εν τέλει, εμπράγματα όσον αφορά την επιβίωση των πολιτών τι διαφέρουν οι πραγματικοί βρικόλακες από τους έξωθεν ελεγχόμενους οικονομικούς βρικόλακες που επιφέρουν αφαίμαξη της οικονομίας, των πολιτών, των οικογενειών και των εγχώριων επιχειρήσεων!
Ερωτάται για παράδειγμα: Εάν η οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίες δημιούργησε αντικειμενικά οικονομικά προβλήματα η διέξοδος επιτυγχάνεται με εξόντωση και καταδυνάστευση των πολιτών; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την βροχή παράνομων ανακριτικών τηλεφωνημάτων, εκποιήσεων και δημεύσεων; Δεν μπορούν να δημιουργηθούν διοικητικοί διαιτητικού χαρακτήρα μηχανισμοί για την αποφυγή θανατηφόρων παρενοχλήσεων, για αποφυγή αρπαγής των περιουσιών των Ελληνικών νοικοκυριών και για διαφύλαξη της οικονομικής δραστηριότητας; Ποιος δεν κατανοεί ότι η διαφύλαξη της οικονομικής δραστηριότητας αλλά και η υποβοήθηση των οικογενειών και των επιχειρήσεων αποτελούν κύρια προσέγγιση οικονομικής ανάκαμψης; Και πολλά άλλα που παραλείπονται και που κάνουν όμως την διαφορά μεταξύ ενός κράτους που μπορεί να ανακάμψει και η κοινωνία να σταθεί όρθια ξανά και ενός κράτους στο οποίο φτηνές, παράνομες, ανορθολογικές μεθοδεύσεις το σπρώχνουν προς την Άβυσσο.
Η αναβίωση των θηριωδών δογμάτων του Δαρβίνου δεν αποτελούν λύση για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας ή οποιουδήποτε άλλου σύγχρονου πολιτισμένου κράτους. Κράτος πολιτισμένο, συνεκτική κοινωνία, κοινωνικοπολιτικό σύστημα, διανεμητική δικαιοσύνη και νομιμοποιημένες κανονιστικές δομές δεν μπορούν να υπάρξουν εάν η οικονομική δραστηριότητα στηρίζεται στο δόγμα του Δαρβίνου «άσε τον δυνατό να ζήσει και τον αδύναμο να πεθάνει». Αυτό ισχύει πολλαπλάσια όταν ο αδύναμος σήμερα Έλληνας πολίτης δεν οφείλει την αδυναμία του στο έλλειμμα ικανοτήτων ή επιχειρηματικότητας ή στο έλλειμμα μόρφωσης αλλά στα πλήγματα που δέχθηκε την τελευταία δεκαετία. Δράστες, όπως λέμε και σε άλλο σημείο, είναι κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτοι διεθνικοί δρώντες και ή γραφειοκράτες οι οποίοι διέπραξαν σωρεία λαθών μερικά εκ των οποίων ήταν επιπλέον σκόπιμα, άνομα και δολοφονικά για το κράτος, την κοινωνία και τους πολίτες.
Σε κάθε περίπτωση λογικά δεν υπάρχει εχέφρων και ορθολογιστής πολίτης και πολιτικός που να μην κατανοεί ότι η παράνομη, συστηματική και μαζική μεταμοντέρνα επίθεση κατά των πολιτών καθιστά την ανάπτυξη αδύνατη ενώ εάν έτσι «αναπτυχθεί» μπορεί μόνο να γίνει με εκποίηση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, με εξευτελιστικούς μισθούς, με εξόντωση των εγχώριων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και με πλήθος δυσβάστακτων δεσμεύσεων ασύμβατων με την ανεξαρτησία του κράτους και την αξιοπρέπεια των πολιτών. Βασικά, κράτος, πολίτες και οικονομία παρακμάζουν με αποτέλεσμα αβάστακτες κακουχίες ή και εξουδετέρωση του κράτους για πάντα.
Τι να την κάνει την εξουσία κάποιος πολιτικός εάν κάθεται πάνω στο σβέρκο της δικής του κοινωνίας και εάν μετατρέπεται σε εγχώριο πραιτοριανό καταδυνάστευσης των πολιτών και μεταμοντέρνας υποδούλωσης.
Η νέα κυβέρνηση του 2019 και οι προϋποθέσεις νέας εποχής
Από την νέα κυβέρνηση λογικό είναι οι πολίτες να αναμένουν και να ελπίζουν να επιτύχει αντιστροφή των δεινών που προκλήθηκαν όχι μόνο τα τελευταία 4 χρόνια αλλά και συνολικά την τελευταία δεκαετία. Επειδή βέβαια απαιτείται επίγνωση του Θουκυδίδειου αξιώματος ότι «η ελπίδα είναι σπάταλη», οι πολίτες απαιτείται με κάθε τρόπο –και αφού αποτινάξουν παρωχημένες ιδεολογικές και κομματικές προσκολλήσεις και προκαταλήψεις– να οργανωθούν ως σώμα και να αξιώσουν τα αυτονόητα που αφορούν την βιωσιμότητα του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας. Δημοκρατία εξάλλου έχουμε μόνο όταν οι πολίτες οργανώνονται ως πολιτικό σώμα και κατορθώνουν να είναι εντολείς της εντολοδόχου εξουσίας. Σε αντίθετη περίπτωση όπως συχνά υποστηρίζει βαθυστόχαστα και τεκμηριωμένα ο Γιώργος Κοντογιώργης έχουμε εκλόγιμη μοναρχία που διολισθαίνει, επιπλέον, στον δεσποτισμό και στον αυταρχισμό.
Εφεξής και όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα κάθε εξουσία είτε επειδή λειτουργεί σωστά σύμφωνα με τις Ελληνικές πολιτικές παραδόσεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας είτε επειδή «ανθρώπινα» θέλει να βρίσκεται σε θέσεις εξουσίας μερικές συγκεκριμένες στάσεις και συμπεριφορές είναι πλέον μονόδρομος (αυτά αφορούν σίγουρα τον νέο πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του): Οι κάτοχοι της εξουσίας απαιτείται:- Να προσεγγίσουν την κοινωνία και να πείσουν τα μέλη της ότι η εξουσία είναι φίλος των πολιτών και όχι αντίπαλος ή εχθρός.
- Να υιοθετούνται αποφάσεις που καθιστούν τους πολίτες συνεργάτες του κυβερνητικού έργου, ενώ με λόγια και με πράξεις θα πρέπει η πολιτική εξουσία να τους κάνει ξεκάθαρο ότι τους θεωρεί εντολείς και τους κατόχους της εξουσίας εντολοδόχους.
- Με λόγια και με πράξεις να εξοστρακίσει κάθε δεσποτικό σύνδρομο και να αποφύγει δεσποτικές και φασιστικές αντιλήψεις που θεωρούν την κοινωνία «μάζα» και τους πολίτες «ετερόκλητο όχλο».
- Να καταστήσει την ευημερία, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία των πολιτών κύριο σκοπό και κύριο μέσο αποκατάστασης της αξιοπιστίας του κράτους, καλλιέργειας της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος και κύρια προσέγγιση οικονομικής ανάπτυξης.
Ποιος φταίει για την κρίση της τελευταίας δεκαετίας; Συλλογική ευθύνη στην κοινωνία = ναζισμός-φασισμός
Επειδή ο νέος πρωθυπουργός λογικά έχει κάθε λόγο να επιθυμεί να επιτύχει (αναφερόμαστε σε συμφέρον και όχι κάποιο αλτρουισμό ή φιλοπατρία η οποία θα πρέπει να αποδειχθεί) η διάσωση του κράτους και της κοινωνίας σημαίνουν συγκεκριμένα πράγματα.
Από άποψη διαπραγματευτικής προετοιμασίας σε όλες ανεξαιρέτως τις επαφές στην Ευρώπη και αλλού απαιτείται να εντοπιστούν και καταγραφούν άμεσα όλες –εκατοντάδες πλέον– ομολογίες λαθών των τεχνοκρατικών και των πολιτικών ελίτ της ΕΕ και του ΔΝΤ και να επιδιωχθεί βιώσιμη διέξοδος η οποία θα συνεπάγεται ανάπτυξη με σωστούς όρους και όχι εξόντωση των πολιτών για τίποτα -απολύτως τίποτα- δεν ευθύνονται για την μεταμοντέρνα καταστολή του κράτους και της κοινωνίας.
Η βάση κάθε σκέψης και κάθε συζήτησης είναι το οικείο εθνικό συμφέρον. Ο διεθνισμός / οικουμενισμός ήταν, είναι και πάντα θα είναι σαπουνόφουσκα, το ίδιο και τα σύγχρονα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα. Όσο γρηγορότερα το καταλάβουν όλοι εδώ στην ιδεολογικά-κομματικά εμφύλια κινούμενη Ελλάδα τόσο το καλύτερο. Όπως οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Τούρκοι, οι Κινέζοι, οι Αμερικανοί και όλοι οι άλλοι θέλουν δική τους ανάπτυξη έτσι και εμείς λογικό είναι να θέλουμε Ελληνική ανάπτυξη και μάλιστα Αειφόρο που σέβεται το περιβάλλον, το οικοσύστημά μας και τις παραδόσεις μας.
Η εκποίηση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας και η σύναψη δυσμενέστατων επενδυτικών όρων που δίνουν στο πιάτο την οικονομία μας και την κοινωνία μας δεν αποτελεί ανάπτυξη αλλά κατάργηση του κράτους και της ανεξαρτησίας του.
Υπενθυμίζουμε, τονίζουμε και υπογραμμίζουμε ότι το να αποδίδονται ευθύνες στα μέλη της κοινωνίας και όχι στους δράστες λαθών του ξένου και εγχώριου «συστήματος» αποτελεί απόδοση συλλογικής ευθύνης, δηλαδή είναι κατάπτυστη, ναζιστική-φασιστική και εγκληματική στάση.
Εξ ορισμού κάθε πρωθυπουργός ο οποίος εμφορείται από φιλοπατρία και όχι από αρρωστημένα δεσποτικά ιδεολογικά σύνδρομα που θεωρούν την κοινωνία «μάζα» και τους πολίτες «ετερόκλητο όχλο», σκοπό έχει όχι την διαφύλαξη της καρέκλας του αλλά την βιωσιμότητα του κράτους, την ευημερία των πολιτών και την εθνική ανεξαρτησία.
Πολύ περισσότερο όταν όπως οι δράστες ομολογούν τα λάθη τους (συχνά σκόπιμα αν και όχι πάντα – ακόμη και ο επικεφαλής του Eurogroup δήλωσε ότι κατέστειλαν την Ελληνική κοινωνία για να διασώσουν τις τράπεζες των Βόρειων μελών της ΕΕ – βλ. παρεμβαλλόμενο βίντεο) ερωτάται: Ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες, σήμερα, των τραπεζών με έδρα την Ελλάδα; Η λειτουργία τους δεν πρέπει να εντάσσεται στην λογική των προνοιών του Συντάγματος και της κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένης νομιμοποιητικής διανεμητικής δικαιοσύνης;
Αυτά λέγοντας κάνουμε σαφές ότι δεν θεωρούμε το ΔΝΤ, την ΕΕ ή κάποιο άλλο διεθνή θεσμό στον οποίο συμμετέχουμε ισότιμα ή και τους ξένους επενδυτές ως αντίπαλους ή εχθρούς. Ο υποφαινόμενος μάλιστα τυγχάνει ως πανεπιστημιακός να έχει συνεισφέρει στην διεύρυνση των σπουδών της διεθνούς πολιτικής οικονομίας στην Ελλάδα και έχει επί σειρά ετών διδάξει διεθνή πολιτική οικονομία. Εξ ου και τα γραφόμενα εδώ εντάσσονται σε μια λογική που λαμβάνει υπόψη την μεγάλη συζήτηση για τις ξένες επενδύσεις, τις προϋποθέσεις αμοιβαίου οφέλους, τον ρόλο των διεθνών θεσμών, τις συνέπειες διαφυγής κάθε ελέγχου διεθνικών κερδοσκόπων με δυσμενέστατα αποτελέσματα για τις κοινωνικές ισορροπίες και την κοινωνική συνοχή και εάν δεν διασφαλίζονται ισόρροπες οικονομικές σχέσεις τις προεκτάσεις για την ανεξαρτησία των αδύναμων ή απρόσεκτων κρατών.
Οι τράπεζες επίσης αποτελούν ή πρέπει να αποτελούν σοβαρούς θεσμούς που εάν λειτουργούν σωστά και ορθολογιστικά είναι στυλοβάτες της ανάπτυξης και των διεθνών συναλλαγών. Δεν νοούνται όμως τράπεζες που λειτουργούν ως ιδιώτες απαλλαγμένοι κάθε κοινωνικοπολιτικού ελέγχου και που ενίοτε όχι μόνο ελέγχονται έξωθεν αλλά καθίστανται και εντολείς των κυβερνήσεων. Κοντολογίς, υπό ομαλές συνθήκες οι τράπεζες ως θεσμός στον πυρήνα της οικονομίας απαιτείται να είναι κοινωνικοπολιτικά ενταγμένες και να υπόκεινται ελέγχους και εξισορροπήσεις όπως κάθε άλλος δρων. Οτιδήποτε άλλο είναι πολιτικοοικονομική διαστροφή και οδηγεί σε ανορθολογισμό και συμφορές.
Η συνηγορία για την μεγάλη σημασία των διεθνών θεσμών αφορά όλως ιδιαιτέρως τους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς. Προσυπογράφοντας τις αριστουργηματικές αναλύσεις κειμένων της διεθνούς πολιτικής οικονομίας όπως του Robert Gilpin και του Kenneth Waltz έχουμε σε πολλά κείμενά μας υποστηρίξει ότι απαιτείται όχι μόνο να προσχωρούμε αλλά και να υποστηρίζουμε τους διεθνείς-διακρατικούς οικονομικούς θεσμούς (και την ΕΕ), να τους ενθαρρύνουμε. Όχι να διαδηλώνουμε έξω από τα γραφεία τους ζητώντας την κατάργησή τους όπως κάποιοι κάνουν. Ταυτόχρονα, όμως, κάθε ορθολογιστής και γνώστης του Αλφαβηταρίου της διεθνούς πολιτικής υποστηρίζει ότι στους θεσμούς αυτούς συμμετέχουμε ενεργά, συγκροτούμε συμμαχίες, στεκόμαστε ανένδοτα στην ισοτιμία και διαπραγματευόμαστε ορθολογιστικά.
Αυτά όμως δεν τα κάναμε τα τελευταία χρόνια εάν όχι τις τελευταίες δεκαετίες και αυτό η νέα κυβέρνηση μπορεί να το αλλάξει διαφορετικά θα αποτύχει. Μια τέτοια εθνική διαπραγματευτική προσέγγιση, όμως, απαιτείται να θεωρεί την κοινωνία σύμμαχο, τους πολίτες φίλους της εξουσίας και ταυτόχρονα εντολείς της και το κοινό-εθνικό συμφέρον έσχατη λογική.
Πρόβλημα σίγουρα υπάρχει όταν ένας διεθνής θεσμός όπως η ΕΕ ή το ΔΝΤ λειτουργεί ελλειμματικά εις βάρος των μελών, όταν διαπράττει λάθη κατά συρροή και στην συνέχεια οι δράστες τεχνοκράτες ή και πολιτικοί των μοιραίων και καταστροφικών λαθών το ομολογούν χωρίς να υπάρχει η παραμικρή συνέπεια.
Είναι αυτονόητο και ορθολογιστικό να ειπωθεί ότι ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις η πολιτική ηγεσία του ενδιαφερόμενου κράτους δεν συμπεριφέρεται ως ικέτης και χωρίς ιδεολογικά συνθήματα και φωνασκίες –όπως «κάποιοι» ήταν «ειδικοί» σε αυτά τα τελευταία χρόνια– οργανώνεται και διαπραγματεύεται σε σωστή και ορθολογιστική βάση σύμφωνα με το εθνικό συμφέρον. Υπό αυτό το υπεύθυνο και ορθολογιστικό πρίσμα απαιτείται:
- Οι πολίτες να αξιώσουν αδιαπραγμάτευτη εθνική ανεξαρτησία με την πλήρη και ουσιαστική έννοια του όρου σύμφωνα και με το άρθρο 2 του Κεφαλαίου Ι του ΟΗΕ. Ως προς τούτο είναι ένα πράγμα οι υποχρεώσεις μιας χώρας απέναντι σε τρίτους και άλλο οι υποχρεώσεις που της επιβλήθηκαν με σκόπιμο τρόπο ή λόγω ομολογημένων λαθών.
- Με ευθύνη του πρωθυπουργού και των συνεργατών του να καταργηθεί κάθε απόφαση του παρελθόντος που θεωρεί τους πολίτες αναλώσιμους ιθαγενείς και την προσωπική τους ζωή έρμαιο της ιδιωτείας και μάλιστα της έξωθεν υποκινημένης.
- Ο νέος πρωθυπουργός εάν θέλει να κάνει την διαφορά απαιτείται με λόγια και πράξεις να θεωρεί τους πολίτες συνεργάτες του την ζωή τους και αξιοπρέπειά τους πολύτιμα αγαθά.
Ως προς τα τελευταία, θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά. Στεκόμαστε όμως σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που εδώ και πολλά χρόνια θίγει άμεσα την πλειονότητα των πολιτών. Είναι η διαχείριση των οικονομικών υποχρεώσεων των περισσοτέρων πολιτών οι οποίοι ενώ δεν είναι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση είναι τα κύρια εάν όχι τα μόνα θύματα.
- Όπως ήδη αναφέρθηκε οι τράπεζες δεν είναι δρώντες που δρουν ανεξάρτητα των νόμων και των συμφερόντων του κράτους και των πολιτών. Ούτε οι νόμοι μπορούν να στήνονται με θολές και καταληκτικά αντί-Συνταγματικές διατυπώσεις. Όταν δραστηριοποιούνται σε ένα κράτος επηρεάζουν δραστικά την διανεμητική δικαιοσύνη, τις πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες, τις κοινωνικές ισορροπίες και την κοινωνική συνοχή και την ισχύ και ανταγωνιστικότητα του κράτους.
- Κανένας οργανισμός ιδιωτικός ή δημόσιος δεν επιτρέπεται να λειτουργεί ενάντια στις πρόνοιες του Συντάγματος και στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων. Εκλογικεύσεις, θολοί νόμοι που παραβιάζουν το Σύνταγμα και κυρίως θολοί νόμοι που αφήνουν περιθώρια καταχρηστικής εξουσίας, είναι οπισθοδρομικά φαινόμενα και μας επιστρέφουν στην προ-πολιτική εποχή. Είναι, βασικά, ντροπιαστική κατάσταση για κάθε κοινωνία τα μέλη της οποίας δεν πρέπει να την αποδέχονται. Οι πολίτες έχουν συμφέρον εάν όχι καθήκον να οργανώνονται σε σώμα και να αξιώνουν την τήρηση του Συντάγματος και την συμβατότητα των νόμων με κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένα συλλογικά κριτήρια πολιτικής ηθικής και όχι με κριτήρια της οποιασδήποτε κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτης μεταμοντέρνας κοινωνικοπολιτικής ιδιωτείας.
- Το κράτος και η πολιτική εξουσία δεν έχει εντολή ή αρμοδιότητα να καταστρέψει την προσωπική ζωή και τις επιχειρήσεις της Ελλάδας με γραμμικές μάλιστα προσεγγίσεις που παρακάμπτουν το τι συνέβη την τελευταία δεκαετία, τι λάθη έγιναν και τι ομολογίες όπως τονίσαμε ακούσαμε.
- Είναι ένα πράγμα μια επιχείρηση να μην είναι βιώσιμη και άλλο όπως συμβαίνει με την πλειονότητα των Ελληνικών επιχειρήσεων σήμερα να έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση για την οποία οι ίδιες δεν ευθύνονται!!!
- Μηδενίζονται όλα εαν αλόγιστα, ανορθολογικά και καταστροφικά για το κράτος και την οικονομία αφήνονται κάποιοι που μπορεί να είναι και ανεξέλεγκτοι διεθνικοί κερδοσκόποι να επιτίθενται, να παρενοχλούν ή και να αρπάζουν τους καρπούς μόχθου και κόπου γενεών. Εξάλλου, όσες ξένες επενδύσεις και να υπάρχουν οι Ελληνικές επιχειρήσεις είναι και πρέπει να είναι ο πυρήνας της Ελληνικής οικονομίας και το εργαστήρι της κοινωνικής συνοχής. Αυτό ισχύει σε κάθε βιώσιμο και ανεξάρτητο κράτος.
Τα ελλείμματα και τα λάθη της ΕΕ και του ΔΝΤ
Δεν χρειάζεται εδώ να αναπτύξουμε την θέση που γράφτηκε πιο πάνω και που αφορά την «διαχείριση των οικονομικών υποχρεώσεων των περισσοτέρων πολιτών οι οποίοι ενώ δεν είναι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση είναι τα κύρια εάν όχι τα μόνα θύματα».
Αν ήταν να αναπτύξουμε το ζήτημα εδώ θα απαιτούσε να επεκταθούμε στις αποφάσεις κάθε είδους που λαμβάνονταν χέρι-χέρι μεταξύ των «πολιτικών», των τραπεζών και των τεχνοκρατών της ΕΕ και του ΔΝΤ. Εδώ είμαστε πάντως και αν χρειαστεί θα το κάνουμε όπως υποθέτω και πολλοί άλλοι πολίτες του Ελληνικού κράτους.
Στεκόμαστε στην ΕΕ και στο ΔΝΤ για να πούμε πως η 100% ευθύνη κατανέμεται στους τεχνοκράτες αυτών των διεθνών θεσμών (και ή όσους τους υποκινούσαν) και στους εγχώριους «πρόθυμους» να καταστούν υποτελείς τους. Κυρίως εκείνους τους εγχώριους οι οποίοι με φωνασκίες και ψεύτικές προεκλογικές υποσχέσεις άρπαξαν την εξουσία για να καταστούν στην συνέχεια ειδικοί στις υποκλίσεις, στην τυφλή υπογραφή ασύμφορων «συμφωνιών» που έπληξαν την κοινωνία και στην λήψη αποφάσεων που κατέστρεψαν την Ελληνική οικονομία ή δρομολόγησαν την σταδιακή εκποίηση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας.
Όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, έχουμε πλέον εκατοντάδες πολύ σοβαρές παραδοχές λαθών στις αποφάσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ. Κανονικά, η Ελληνική πολιτική εξουσία θα έπρεπε –και αυτό νομίζουμε πρέπει να κάνει η παρούσα κυβέρνηση– να πάρει αυτές τις καταγεγραμμένες δηλώσεις και να στείλει τελεσίγραφο στην τεχνοδομή των Βρυξελλών για άμεση περικοπή του Ελληνικού χρέους, για «σχίσιμο των (τυπικών, άτυπων και υπόγειων) μνημονίων» και για οικονομικές λύσεις αποφασισμένες από κοινού που δεν θα εκπληρώνουν τα συμφέροντα του κάθε τοκογλύφου αλλά αφενός θα απαλλάσσουν την Ελληνική κοινωνία από τους οικονομικούς βρικόλακες και αφετέρου θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις οικονομικής επενδυτικής και αναπτυξιακής ασφάλειας.
Δεν μιλάμε για παρακάλια προς οποιοδήποτε τεχνοκράτη των Βρυξελλών με τα οποία πολλοί μας συνήθισαν στο παρελθόν και κυρίως οι εξ Εξαρχείων ορμώμενοι ειδικοί σε ψεύτικες υποσχέσεις κάθε είδους συμπεριλαμβανομένου του σχισίματος των μνημονίων.
Μιλούμε για σοβαρή και καλά προετοιμασμένη διαπραγμάτευση η οποία στην βάση των εθνικών συμφερόντων και των συμφερόντων που συντείνουν στην διαιώνιση της ΕΕ (η οποία λικνίζεται επικίνδυνα), θα οδηγήσει σε εκδίωξη των έξωθεν εισβολέων-οικονομικών βρικολάκων και σε αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο κράτος, την οικονομία και το μέλλον της χώρας.
Απαιτούνται λοιπόν άμεσα αποφάσεις που θα δείξουν ότι το κράτος δεν θεωρεί τους πολίτες αντιπάλους ή ετερόκλητο όχλο όπως ο αμίμητος προκάτοχος του νυν πρωθυπουργού κραύγαζε αλλά συνεταίρους και εντολείς της εξουσίας. Αυτό βέβαια συνεπάγεται μια δημοκρατική αντίληψη των σχέσεων μεταξύ των εντολέων πολιτών και της εντολοδόχου εξουσίας την οποία η πολιτική εξουσία δεν έχει λόγο να μην αποδείξει με λόγια και με πράξεις. Υπό τις περιστάσεις είναι βασικά, προϋπόθεση επιτυχίας του κυβερνητικού έργου.
Όπως είναι λογικό επί αυτού του κρίσιμου ζητήματος θα επανέλθουμε.
Υστερόγραφο
Εντός κειμένου παραθέσαμε το βίντεο-ομολογία του Γερούν Ντάισελμπλουμ τρεις φορές γιατί είναι σύντομο και ενδεικτικό των απίστευτων ομολογιών που πολλοί έκαναν για την θυματοποίηση της Ελλάδας. Υπάρχουν δεκάδες ή και εκατοντάδες παρόμοιες δηλώσεις που η Ελληνική κυβέρνηση οφείλει και είναι σωστό και πρέπον μαζί με πολλά άλλα να καταστήσει κύριο διαπραγματευτικό επιχείρημα. Το ζήτημα δεν είναι αντιπαράθεση αλλά σωστή διαπραγμάτευση και σωστές αποφάσεις που αποτελούν προϋπόθεση ανάκαμψης της Ελληνικής οικονομίας και που συμφέρουν την ΕΕ η οποία εξ αντικειμένου εάν δεν διορθώνει τα λάθη της δεν επιβιώνει. Όπως εξάλλου έχουμε συχνά υποστηρίξει υπάρχουν πολλά άλλα προβλήματα και πολύ σοβαρά τα οποία αφορούν ζωτικά την επιβίωση της ΕΕ και την σταθερότητα στην Ευρώπη.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου