Ο Αριστοτελικός Ουρανός και ο χωρόχρονος του Αϊνστάιν

Ανάμεσα στις φυσικές κινήσεις, ο Αριστοτέλης παρατήρησε μία που ήταν διαφορετική από τις άλλες. Ήταν η κίνηση των ουράνιων σφαιρών, δηλαδή  των άστρων. Η ιδέα λοιπόν ότι η κίνηση των υλικών σωμάτων μπορούσε να περιγραφεί σαν κίνηση των σωμάτων καθώς ψάχνουν το φυσικό τους τόπο (Αριστοτέλης, Φυσικά), δεν μπορούσε να εφαρμοστεί στους πλανήτες, των οποίων η κίνηση είναι φανερά κυκλική και αιώνια.

Διαφορετική φυσική κίνηση σημαίνει διαφορετικό σώμα και έτσι ο Αριστοτέλης όρισε ότι τα ουράνια σώματα και ο ουρανός, πάνω στον οποίο θεωρούνται στερεωμένα τα άστρα, δεν αποτελούνταν από τα τέσσερα στοιχεία, γη, νερό, αέρα, φωτιά, αλλά από ένα πέμπτο στοιχείο τον αιθέρα, (απ’ το ρήμα αίθω που σημαίνει καίω) του οποίου η φυσική κίνηση ήταν κυκλική, με όλες τις ιδιότητες που είχε ανακαλύψει για την κυκλική κίνηση. Οι ιδιότητες αυτές θα προσδιορίσουν τον ουρανό οντολογικά. (Περί Ουρανού 269 β 1)
Ο ουρανός που εκτελεί αυτήν την κίνηση δεν θα υφίσταται γένεση και φθορά, δηλαδή δεν θα υφίσταται τις μεταβολές που χαρακτηρίζουν την ύλη, πράγμα που θα αλλοίωνε την κίνησή του [1].

Μέσα στο χωρόχρονο οι κινήσεις δεν είναι κινήσεις αλλά χωροχρονικές τροχιές που μεταφράζονται σε κινήσεις, μια στατικότητα που ‘μεταφράζεται’ σε κίνηση. Το χωρόχρονο τον δημιούργησε ο μαθηματικός συλλογισμός, τον Ουρανό, ο ποιοτικός.

Συνεχίστε ΕΔΩ