Αθανασία, το ελιξήριο της ζωής και οι τροφές των θεών.
Σε διάφορες μυθολογίες και θρησκείες, διαβάζουμε ότι οι θεοί θεωρούνταν ότι είναι είτε αθάνατοι ή ζούσαν για χιλιάδες χρόνια. Αυτό που σπανίως διευκρινίζεται στους μύθους είναι ποια ήταν η τροφή που υποτίθεται εξασφάλιζε την αθανασία ή τη μακροζωία των θεών. Τα κείμενα πάντως έγραφαν ότι αν οι θνητοί έτρωγαν από αυτές τις τροφές, τότε γίνονταν και εκείνοι αθάνατοι, όπως οι θεοί.
Αμβροσία και νέκταρ
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία γνωρίζουμε ότι οι θεοί τρέφονταν με αμβροσία και νέκταρ, που ήταν αντιστοίχως η τροφή και το ποτό των αθάνατων θεών, αναφορά που βρίσκουμε στον μύθο για τη γέννηση του Δία.
Πριν από την ανακάλυψη αυτών των υπερτροφών, οι θεοί τρέφονταν απομυζώντας την ενέργεια των νεκρών ψυχών των εχθρών τους.
Η αμβροσία προερχόταν από το κέρατο της ιερής κατσίκας που λεγόταν Αμάλθεια και ήταν η τροφός του Δία.
Το κέρας της Αμάλθειας παρήγαγε απεριόριστη ποσότητα αμβροσίας. Μια μέρα ο μικρός Δίας κατά λάθος έσπασε το κέρατο της Αμάλθειας και για να μην την στενοχωρήσει, έκανε το κέρατο να παρέχει στον κάτοχο του ότι λαχταρούσε.
Έτσι βγήκε η φράση «το κέρας της Αμάλθειας» που πλέον είναι συνώνυμο με την αφθονία.
Λευκά ιερά περιστέρια μετέφεραν την αμβροσία και ένας μεγάλος αετός με λαμπερό φτέρωμα πετούσε αγέρωχος στους ουρανούς από όπου έπαιρνε το νέκταρ και το πήγαινε στον Δία που ήταν βρέφος.
Όταν γεννήθηκε ο ημίθεος Αχιλλέας, η μητέρα του για να τον κάνει αθάνατο τον βούτηξε στα νερά της Στύγας κρατώντας τον όμως από την φτέρνα η οποία έγινε και το τρωτό του σημείο, γνωστό ως «Αχίλλειος πτέρνα».
Κατά μία άλλη όμως εκδοχή, η Θέτιδα άλειψε τον Αχιλλέα με αμβροσία και έπειτα τον έβαλε πάνω στη φωτιά για να καούν τα θνητά μέρη του σώματός του. Έτσι, ο Πάρις για να σκοτώσει τον ατρόμητο πολεμιστή σημάδεψε τη φτέρνα του.
Από τον κήπο των Εσπερίδων στον κήπο της Εδέμ
Λέγεται ότι οι θεοί χρησιμοποιούσαν την αμβροσία για να θεραπεύσουν ασθένειες, να επουλώσουν ουλές και για να περιποιηθούν το σώμα τους. Επίσης, χρησιμοποιούσαν την αμβροσία στις σορούς των νεκρών για να τις διατηρούν.
Σε κάποια άλλα κείμενα μαθαίνουμε ότι η αμβροσία αφθονούσε στους κήπους των Εσπερίδων.
Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, σε μια μακρινή χώρα υπήρχε ένας κήπος με μια μηλιά που έκανε χρυσά μήλα και εκεί ζούσαν μόνο κάποιες νύμφες, οι Εσπερίδες. Σε αυτό τον κήπο υπήρχε η αμβροσία.
Αυτή η τροφή των αθάνατων απαντά και στην Βίβλο όπου υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ του κήπου των Εσπερίδων και του κήπου της Εδέμ. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη ο άνθρωπος απαγορευόταν να φάει καρπό από το Δέντρο της Ζωής.
Στο βιβλίο της Γένεσης αναφέρεται ότι ο θεός φύτεψε ένα μεγάλο και ωραίο περιβόλι στην Ανατολή, σε ένα μέρος που ονομαζόταν Εδέμ. Εκεί έβαλε τον Αδάμ και την Εύα που είχε πλάσει. Σε αυτό το περιβόλι που ονομάστηκε παράδεισος, υπήρχαν όμορφα δέντρα με πλούσιους καρπούς. Στη μέση του κήπου ο θεός φύτεψε το Δέντρο της Ζωής και το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Ο θεός έβαλε τον Αδάμ και την Εύα να φροντίζουν τον κήπο και τους επέτρεπε να τρώνε από όλα τα δέντρα εκτός από το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού.
Όταν ο Αδάμ και η Εύα ενέδωσαν στον πειρασμό και δοκίμασαν το απαγορευμένο μήλο, λέγεται ότι θεός ήταν σε επαγρύπνηση γιατί οι άνθρωποι δεν έπρεπε επουδενί να δοκιμάσουν τον καρπό από το Δέντρο της Ζωής γιατί τότε θα γίνονταν και οι ίδιοι αθάνατοι.
Σύμφωνα με τον Ζωροαστρισμό και τις «Βέδες», ιερό κείμενο αρχαίας προέλευσης στη σανσκριτική γλώσσα, υπήρχαν ιερά ποτά γνωστά ως Σόμα ή Χαόμα, τα οποία κατανάλωναν οι θεοί. Αυτό το ποτό φτιαχνόταν από το εκχύλισμα των μίσχων κάποιων συγκεκριμένων φυτών που μας είναι άγνωστα σήμερα. Το ποτό αυτό εξασφάλιζε αθανασία.
Ο Ίντρα, θεός του πολέμου και της καταιγίδας και ο θεός Άγκνι αναφέρονται στο Rig Veda ότι έπιναν μεγάλες ποσότητες από το ποτό της Αθανασίας.
Συγκεκριμένα στο εδάφιο 8.48 της Rig Veda αναφέρεται : «Ήπιαμε Σόμα και γίναμε αθάνατοι. Αποκτήσαμε και εμείς το φως των θεών.»
Το γάλα των Σουμερίων
Στην αρχαία Αίγυπτο και τη μυθολογία της, γίνεται αναφορά σε λευκές σταγόνες ή αλλιώς σταγόνες των θεών που εξασφάλιζαν την αθανασία. Σχετικές αναφορές βρίσκουμε στο Κοράνι, κεφ,18 και σε έναν από τους 13 κώδικες που βρέθηκαν στο Ναγκ Χαμαντί της Αιγύπτου.
Στα κείμενα των Σουμερίων διαβάζουμε για το γάλα της θεάς Νίνχουρσαγκ, η οποία υπήρξε μία από τις 7 θεότητες των Σουμερίων, γνωστή ως θέα της γονιμότητας και η οποία συνδέθηκε με μια αγελάδα, παρόμοια ιστορία με την Αμάλθεια της ελληνικής μυθολογίας.
Οι θεοί και οι βασιλείς των Σουμερίων έπιναν από αυτό το γάλα για να γίνουν δυνατοί και αθάνατοι.
Στο έπος του Γκιλγκαμές, επικό ποίημα της αρχαίας Βαβυλωνίας υπάρχει αναφορά σε ένα ακανθώδες φυτό στα βάθη του ωκεανού που εξασφάλιζε την αθανασία και ήταν το μυστικό των θεών.
Στον Ινδουισμό, οι θεοί έπιναν ένα γάλα που ονομαζόταν Αμρίτα, ένα νέκταρ που έβρισκαν μόνο οι θεοί με τη βοήθεια ενός ιερού φιδιού και απαγορευόταν στους ανθρώπους.
Στην κινέζικη μυθολογία υπάρχουν τα ροδάκινα της αθανασίας. Η κατανάλωσή τους εξασφάλιζε την αιωνιότητα των θεών. Όποιοι άνθρωποι τα έτρωγαν, γίνονταν και αυτοί αθάνατοι.
Το ελιξήριο της ζωής υπήρξε αντικείμενο μελέτης πολλών ερευνητών. Στο μεσαίωνα υπάρχουν αναφορές για αλχημιστές που έψαχναν για τη φιλοσοφική λίθο, μία μυθική ουσία, καθώς πίστευαν ότι ήταν απαραίτητη για τη σύνθεση του αλλά και για τη μετατροπή του μόλυβδου σε χρυσό.
Ο Μπέρναρντ Τρέβιζαν, αλχημιστής του 15ου αιώνα, έλεγε πως αν ρίξουν τη φιλοσοφική λίθο σε νερό με υδράργυρο θα πετύχαιναν να συνθέσουν το ελιξήριο.
Υπήρξαν επίσης περιπτώσεις αλχημιστών που περηφανεύονταν ότι βρήκαν το ελιξήριο της ζωής όπως ο Αλεσσάντρο Καλιόστρο στο Σεν Ζερμέν.
Το νέκταρ και η αμβροσία, το Δέντρο της ζωής, η Αμρίτα, τα ροδάκινα της Αθανασίας, το Σόμα ή Χαόμα, όλες αυτές οι ουσίες ήταν αποκυήματα της φαντασίας των αρχαίων μας προγόνων;
Ή όπως και σε άλλους μύθους υπάρχει κάποια βάση σε αυτές τις αρχαίες ιστορίες;
Είναι πιθανό η αθανασία ή η μακροζωία να εξαρτάται από την κατανάλωση κάποιας συγκεκριμένης τροφής που κρατήθηκε μυστική;
Ίσως η έρευνα για το ελιξήριο της ζωής να μας εκπλήξει κάποια μέρα.
Πριν από την ανακάλυψη αυτών των υπερτροφών, οι θεοί τρέφονταν απομυζώντας την ενέργεια των νεκρών ψυχών των εχθρών τους.
Η αμβροσία προερχόταν από το κέρατο της ιερής κατσίκας που λεγόταν Αμάλθεια και ήταν η τροφός του Δία.
Το κέρας της Αμάλθειας παρήγαγε απεριόριστη ποσότητα αμβροσίας. Μια μέρα ο μικρός Δίας κατά λάθος έσπασε το κέρατο της Αμάλθειας και για να μην την στενοχωρήσει, έκανε το κέρατο να παρέχει στον κάτοχο του ότι λαχταρούσε.
Έτσι βγήκε η φράση «το κέρας της Αμάλθειας» που πλέον είναι συνώνυμο με την αφθονία.
Λευκά ιερά περιστέρια μετέφεραν την αμβροσία και ένας μεγάλος αετός με λαμπερό φτέρωμα πετούσε αγέρωχος στους ουρανούς από όπου έπαιρνε το νέκταρ και το πήγαινε στον Δία που ήταν βρέφος.
Αμβροσία. Η τροφή των Θεών στην ελληνική μυθολογία
Κατά μία άλλη όμως εκδοχή, η Θέτιδα άλειψε τον Αχιλλέα με αμβροσία και έπειτα τον έβαλε πάνω στη φωτιά για να καούν τα θνητά μέρη του σώματός του. Έτσι, ο Πάρις για να σκοτώσει τον ατρόμητο πολεμιστή σημάδεψε τη φτέρνα του.
Από τον κήπο των Εσπερίδων στον κήπο της Εδέμ
Λέγεται ότι οι θεοί χρησιμοποιούσαν την αμβροσία για να θεραπεύσουν ασθένειες, να επουλώσουν ουλές και για να περιποιηθούν το σώμα τους. Επίσης, χρησιμοποιούσαν την αμβροσία στις σορούς των νεκρών για να τις διατηρούν.
Σε κάποια άλλα κείμενα μαθαίνουμε ότι η αμβροσία αφθονούσε στους κήπους των Εσπερίδων.
Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, σε μια μακρινή χώρα υπήρχε ένας κήπος με μια μηλιά που έκανε χρυσά μήλα και εκεί ζούσαν μόνο κάποιες νύμφες, οι Εσπερίδες. Σε αυτό τον κήπο υπήρχε η αμβροσία.
Αυτή η τροφή των αθάνατων απαντά και στην Βίβλο όπου υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ του κήπου των Εσπερίδων και του κήπου της Εδέμ. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη ο άνθρωπος απαγορευόταν να φάει καρπό από το Δέντρο της Ζωής.
Ο κήπος των Εσπερίδων του Frederick, Lord Leighton, 1892
Όταν ο Αδάμ και η Εύα ενέδωσαν στον πειρασμό και δοκίμασαν το απαγορευμένο μήλο, λέγεται ότι θεός ήταν σε επαγρύπνηση γιατί οι άνθρωποι δεν έπρεπε επουδενί να δοκιμάσουν τον καρπό από το Δέντρο της Ζωής γιατί τότε θα γίνονταν και οι ίδιοι αθάνατοι.
Τότε ο θεός φέρεται να είπε στο εδάφιο 3.22 της Γένεσης: «Προσοχή! Ο άνθρωπος τώρα μπορεί να γνωρίζει το Καλό και το Κακό. Αν φάει και από το Δέντρο της Ζωής τότε θα γίνει αθάνατος».Σόμα, το ποτό της αθανασίας
Σύμφωνα με τον Ζωροαστρισμό και τις «Βέδες», ιερό κείμενο αρχαίας προέλευσης στη σανσκριτική γλώσσα, υπήρχαν ιερά ποτά γνωστά ως Σόμα ή Χαόμα, τα οποία κατανάλωναν οι θεοί. Αυτό το ποτό φτιαχνόταν από το εκχύλισμα των μίσχων κάποιων συγκεκριμένων φυτών που μας είναι άγνωστα σήμερα. Το ποτό αυτό εξασφάλιζε αθανασία.
Ο Ίντρα, θεός του πολέμου και της καταιγίδας και ο θεός Άγκνι αναφέρονται στο Rig Veda ότι έπιναν μεγάλες ποσότητες από το ποτό της Αθανασίας.
Συγκεκριμένα στο εδάφιο 8.48 της Rig Veda αναφέρεται : «Ήπιαμε Σόμα και γίναμε αθάνατοι. Αποκτήσαμε και εμείς το φως των θεών.»
Το γάλα των Σουμερίων
Στην αρχαία Αίγυπτο και τη μυθολογία της, γίνεται αναφορά σε λευκές σταγόνες ή αλλιώς σταγόνες των θεών που εξασφάλιζαν την αθανασία. Σχετικές αναφορές βρίσκουμε στο Κοράνι, κεφ,18 και σε έναν από τους 13 κώδικες που βρέθηκαν στο Ναγκ Χαμαντί της Αιγύπτου.
Στα κείμενα των Σουμερίων διαβάζουμε για το γάλα της θεάς Νίνχουρσαγκ, η οποία υπήρξε μία από τις 7 θεότητες των Σουμερίων, γνωστή ως θέα της γονιμότητας και η οποία συνδέθηκε με μια αγελάδα, παρόμοια ιστορία με την Αμάλθεια της ελληνικής μυθολογίας.
Οι θεοί και οι βασιλείς των Σουμερίων έπιναν από αυτό το γάλα για να γίνουν δυνατοί και αθάνατοι.
Στο έπος του Γκιλγκαμές, επικό ποίημα της αρχαίας Βαβυλωνίας υπάρχει αναφορά σε ένα ακανθώδες φυτό στα βάθη του ωκεανού που εξασφάλιζε την αθανασία και ήταν το μυστικό των θεών.
Στον Ινδουισμό, οι θεοί έπιναν ένα γάλα που ονομαζόταν Αμρίτα, ένα νέκταρ που έβρισκαν μόνο οι θεοί με τη βοήθεια ενός ιερού φιδιού και απαγορευόταν στους ανθρώπους.
Στην κινέζικη μυθολογία υπάρχουν τα ροδάκινα της αθανασίας. Η κατανάλωσή τους εξασφάλιζε την αιωνιότητα των θεών. Όποιοι άνθρωποι τα έτρωγαν, γίνονταν και αυτοί αθάνατοι.
Το ελιξήριο της ζωής υπήρξε αντικείμενο μελέτης πολλών ερευνητών. Στο μεσαίωνα υπάρχουν αναφορές για αλχημιστές που έψαχναν για τη φιλοσοφική λίθο, μία μυθική ουσία, καθώς πίστευαν ότι ήταν απαραίτητη για τη σύνθεση του αλλά και για τη μετατροπή του μόλυβδου σε χρυσό.
Ο Μπέρναρντ Τρέβιζαν, αλχημιστής του 15ου αιώνα, έλεγε πως αν ρίξουν τη φιλοσοφική λίθο σε νερό με υδράργυρο θα πετύχαιναν να συνθέσουν το ελιξήριο.
Υπήρξαν επίσης περιπτώσεις αλχημιστών που περηφανεύονταν ότι βρήκαν το ελιξήριο της ζωής όπως ο Αλεσσάντρο Καλιόστρο στο Σεν Ζερμέν.
Το νέκταρ και η αμβροσία, το Δέντρο της ζωής, η Αμρίτα, τα ροδάκινα της Αθανασίας, το Σόμα ή Χαόμα, όλες αυτές οι ουσίες ήταν αποκυήματα της φαντασίας των αρχαίων μας προγόνων;
Ή όπως και σε άλλους μύθους υπάρχει κάποια βάση σε αυτές τις αρχαίες ιστορίες;
Είναι πιθανό η αθανασία ή η μακροζωία να εξαρτάται από την κατανάλωση κάποιας συγκεκριμένης τροφής που κρατήθηκε μυστική;
Ίσως η έρευνα για το ελιξήριο της ζωής να μας εκπλήξει κάποια μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου