Η κατάποση σπαθιών συναντάται σήμερα σε ζογκλερικά θεάματα. Δεν πρόκειται για κάποιο μαγικό τρικ αλλά για μια αρχαία τέχνη που ανακαλύφθηκε από τους Ινδούς φακίρηδες τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν. Πολύ γρήγορα έφτασε στον ελλαδικό χώρο και ενσωματώθηκε ως άθλημα στους αγώνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η τεχνική της κατάποσης σπαθιών είχε κυρίως ψυχαγωγικά χαρακτηριστικά. Με το πέρασμα των χρόνων, διάφοροι υποστηρικτές της δήλωσαν πως βοήθησε και στην ανάπτυξη της επιστήμης. Σήμερα γιορτάζεται κάθε τελευταίο Σάββατο του Φεβρουαρίου.
Η διαδικασία κατάποσης σπαθιού δεν είναι μια πραγματική κατάποση, αλλά μια προσεκτική τοποθέτηση ενός σπαθιού στον οισοφάγο. Στην ουσία, οι συγκεκριμένοι περφόρμερ γέρνουν το κεφάλι προς τα πίσω δημιουργώντας μια νοητή ευθεία από τον λαιμό μέχρι τον οισοφάγο και ξεκουράζοντας όλους τους μύες του λαιμού καταφέρνουν να γλιστρήσει το σπαθί χωρίς να υπάρξει τραυματισμός. Όσοι ασχολούνται με την συγκεκριμένη τέχνη, εξασκούνται στην αρχή με άλλα αντικείμενα, όπως σωλήνες, προκειμένου να καταφέρουν να «καταπιούν» σπαθιά ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα.
Η κατάποση σπαθιών από την Ινδία μέχρι την αρχαία Αθήνα. Στην Ευρώπη όσοι ασχολούνταν με αυτή την τεχνική εκδιώχτηκαν.
Η αρχαία τέχνη της κατάποση σπαθιών ήταν ανακάλυψη Ινδών ασκητών, το 2.000 π.Χ. Ήταν μια τέχνη με αμιγώς θρησκευτικό πρόσημο. Όπως με την εξάσκηση βηματισμού σε καυτά κάρβουνα, οι Ινδοί φακίρηδες κατάπιναν σπαθιά προκειμένου να αποδείξουν την αφοσίωσή τους στη δύναμη των θεών.
Από την Ινδία, εξαπλώθηκε στην Κίνα, την Ελλάδα, τη Ρώμη και την Ιαπωνία. Στην αρχαία Αθήνα αλλά και σε όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έφτασε περίπου τον 1ο αιώνα μ.Χ. Είχε κυρίως ψυχαγωγικό σκοπό και αποτελούσε μέρος αρχαίων τελετών. Ο αρχαίος φιλόσοφος Απουλήιος στο διάσημο έργο του «Μεταμορφώσεις» αναφέρει πως είδε έναν ταχυδακτυλουργό να καταπίνει σπαθιά στην πλάτη ενός αλόγου στην αρχαία Αθήνα.
Στην Ιαπωνία εμφανίστηκε το 750 μ.Χ και έγινε γνωστό από το διάσημο υπαίθριο θεατρικό σόου με ακροβατικά «Sangaku«, στο οποίο εμφανίζονταν πολλοί ταχυδακτυλουργοί και ακροβάτες που επιδείκνυαν τις ικανότητές του. Την ίδια περίοδο, στις χώρες της Μέσης Ανατολής υπήρχαν οι Δερβίσηδες, οι οποίοι ήταν κατά βάση θρησκευτικοί επαίτες. Κάποιοι ζητιάνευαν περιπλανώμενοι στο δρόμο, άλλοι ζούσαν στα σουφικά μοναστήρια και άλλοι είχαν προσληφθεί σε διάφορες τελετές για να ψυχαγωγούν τον κόσμο.
Το 1182 εμφανίστηκαν νέοι τρόποι επαιτείας, ανάμεσα στους οποίους ήταν το περπάτημα σε καυτά κάρβουνα και η κατάποση σπαθιών.
Στην Ευρώπη έγινε ευρέως γνωστό από το 1.200 μ.Χ και από το ξεκίνημά του ήταν άμεσα συνυφασμένο με τα ζογκλερικά και τις υπαίθριες παραστάσεις. Παρά το γεγονός ότι για αρκετό κόσμο ήταν τρόπος διασκέδασης, γρήγορα βρέθηκε στο στόχαστρο της Καθολικής εκκλησίας που προέβη σε εκδιώξεις των ταχυδακτυλουργών, των μάγων και των ανθρώπων που ασχολούνταν με την κατάποση σπαθιών.
Η συνεισφορά της αρχαίας τεχνικής στην ιατρική
Αρκετοί υποστηρικτές της κατάποσης σπαθιών υποστήριξαν πως η αρχαία αυτή τέχνη έχει συνεισφέρει στην ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης. Το 1868 ένας από αυτούς βοήθησε τον Δρα Άντολφ Κούσμαουλ να αναπτύξει τη μέθοδο της ενδοσκόπησης στη Γερμανία, χρησιμοποιώντας έναν σωλήνα 45 εκατοστών, καθρέπτες και λάμπα πετρελαίου. Το 1897 ένας Σκοτσέζος φυσικός έκανε πεπτικά πειράματα με τη βοήθεια ενός βιρτουόζου της κατάποσης σπαθιών. Χρησιμοποίησε μικρούς σωλήνες, που είχαν τρύπες σε όλο το μήκος τους, στις οποίες είχαν τοποθετήσει κρέας. Η κατάποση, κατ’ αυτόν τον τρόπο, βοήθησε τον φυσικό να εξετάσει την έκταση και τη διάρκεια της πέψης.
Από το 2003 μέχρι το 2006 διεξήχθη μια επιστημονική έρευνα για τις συνέπειες της κατάποσης σπαθιών, από Άγγλους επιστήμονες. Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στην εβδομαδιαία ιατρική εφημερίδα της Αγγλίας «British Medical Journal», και το 2007 κέρδισαν το βραβείο «IQ» στο Χάρβαρντ. Σήμερα με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωση Κατάποσης Σπαθιών (SSAI) έχει καθιερωθεί ημέρα εορτασμού της συγκεκριμένης τεχνικής κάθε τελευταίο Σάββατο του Φεβρουαρίου.
mixanitouxronou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου