Είσαι ό,τι τρως ή είσαι ό,τι αισθάνεσαι; Μια δόση αλήθειας κρυμμένη και στα δύο. Τι γίνεται όμως όταν «τρως» αυτά που αισθάνεσαι; Για να το πούμε πιο καθαρά, φυσικά δεν τρως τα ίδια σου τα συναισθήματα με την κυριολεκτική έννοια του όρου, όμως είναι ευρέως πια αποδεκτό πως η κατανάλωση φαγητού, συχνά συνδέεται με τα συναισθήματά μας.
Τι είναι η συναισθηματική τροφή και ποιες οι αιτίες που την προκαλούν;
Ως συναισθηματικό φαγητό ορίζουμε την τροφή που καταναλώνεται όχι υποκινούμενη από το αίσθημα της βιολογικής πείνας, αλλά εξαιτίας άλλων παραγόντων, όπως το στρες και η ανάγκη να το ανακουφίσουμε, η επιβράβευση που νιώθουμε πως οφείλουμε στον εαυτό μας για κάτι, η ανία ή ακόμα και η αυτοτιμωρία. Τρώμε για να καταπολεμήσουμε το θυμό, τη νευρικότητα, να καλύψουμε το κενό της μοναξιάς είτε λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης ή αυτοεκτίμησης.
Τα κίνητρα μπορεί να είναι διάφορα και να ποικίλλουν από άτομο σε άτομο και σίγουρα τα αίτια για μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι πάντα προφανή. Μπορεί να χρειάζεται αρκετή προσπάθεια και θάρρος για να τα φέρουμε στην επιφάνεια, να τα προσεγγίσουμε, να μπούμε στη διαδικασία να κατανοήσουμε σε βάθος τι τα προκαλεί. Για τον καθένα τα κίνητρα είναι ξεχωριστά και ο βαθμός συνειδητότητας της κατάστασης αλλάζει, όμως είναι αναγκαίο να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας και να αντιμετωπίσουμε στη ρίζα το πρόβλημα προτού επιδεινωθεί. Οι άνθρωποι που καταφεύγουν στο φαγητό ως λύση στα προβλήματά τους τείνουν να κινδυνεύουν περισσότερο στην εμφάνιση παχυσαρκίας, διαταραχών πρόσληψης τροφής και άλλων σοβαρών προβλημάτων σωματικής και ψυχολογικής φύσεως.
Λίγο πολύ και πάντα ως ένα ορισμένο σημείο, το να τρώμε, όχι επειδή πεινάμε αλλά για να καλύψουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα και να νιώσουμε καλύτερα, έχει συμβεί σε όλους μας. Σημαντικό είναι να τονίσουμε πως το συναισθηματικό φαγητό δε γνωρίζει φυλετικές διακρίσεις, συμβαίνει εξίσου σε άνδρες και γυναίκες. Όταν αυτό αρχίζει να γίνεται συστηματικά και το άτομο παρατηρεί πως καταφεύγει σε καθημερινή βάση σχεδόν στο… ψυγείο για να βρει τη λύση στα προβλήματά του, σημαίνει πως το πρόβλημα έχει αρχίσει να παίρνει διαστάσεις μεγαλύτερες του «φυσιολογικού» και απαιτεί την προσοχή μας.
Το σώμα μας δίνει τα δικά του σημάδια, μας καλεί για βοήθεια και δεν έχουμε παρά να το ακούσουμε προσεκτικά για να οδηγηθούμε στην λύση. Όταν μας «προειδοποιεί» πως έχει ανάγκη από τροφή για να νιώσει καλύτερα, πως μόνο μέσα από την υπερβολική κατανάλωση φαγητού μπορεί να βρει μια διέξοδο, οφείλουμε να στρέψουμε το βλέμμα μας στο μέσα μας, στον εσωτερικό μας κόσμο και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει.
Πέρα από το πρώτο βήμα που είναι η συνειδητοποίηση της κατάστασης και η αναζήτηση βοήθειας είτε από τον εαυτό μας, τους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε ή κάποιον ειδικό, έρχεται το δύσκολο σημείο που πρέπει να κατανοήσουμε πως τα συναισθήματα μας δεν είναι εχθροί μας, δεν χρειάζεται να προσπαθούμε μανιωδώς να τα καταπνίξουμε, δεν είναι ανάγκη να μην τους επιτρέπουμε ποτέ να βγουν στην επιφάνεια. Είναι προτιμότερο ένα «ξέσπασμα», μια υψηλής έντασης εκδήλωσή τους που θα ξαλαφρώσει την ψυχή από όσα τη βαραίνουν, μια ήρεμη βόλτα, μια μακρά συζήτηση με κάποιον έμπιστο, μια έντονη αθλητική δραστηριότητα, από το να προσπαθούμε να θάψουμε ό,τι μας πνίγει και να καταλήγουμε κάτι παραπάνω από τακτικά στο ανούσιο φαγητό.
Τα συναισθήματά μας θυμίζουν μερικές φορές ορμητικά κύματα έτοιμα να μας αφανίσουν, όμως μπορούμε απλά να τα αφήσουμε να προσπεράσουν.
Τα συναισθήματά μας δεν είναι αόρατοι εχθροί που πρέπει πάση θυσία να καταπνίξουμε.
Τα συναισθήματά μας είναι ό, τι καθορίζει την πορεία μας.
Τα συναισθήματά μας είναι εμείς.
Πάνος Πλατρίτης - Διαιτολόγος-Διατροφολόγος
Ειδ. Συνθετικός Ψυχοθεραπευτής.
panosplatritis.health
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου