Ἀπό Κτίσεως Κόσμου

Ἀπό Κτίσεως Κόσμου
Οι βασιλείς Κύρος ο Μέγας, Πώρος των Ινδιών, Δαρείος της Περσίας και Αλέξανδρος ο Μέγας σε τοιχογραφία του ναού του Αγ. Αχιλλείου στο Πεντάλοφο Κοζάνης, 1744.

Ενώ οι περιοχές της πρώην Αυτοκρατορίας βυθίζονται στην αμάθεια και την εκβαρβάρωση του ραγιαδισμού τους δύο πρώτους αιώνες της Οθωμανικής κυριαρχίας, οι μόνοι που διατηρούν συνειδητή σχέση με την πάλαι-ποτέ Αυτοκρατορία είναι οι Εκκλησιαστικοί και οι παρατρεχάμενοι Χριστιανοί της Πύλης (δραγουμάνοι, ναυτικοί κλπ). Χαρακτηριστικά μέχρι τον 17ο αιώνα είναι ελάχιστες ακόμα και οι Εκκλησιαστικές σχολές, όπου ο κλήρος ελάμβανε μόρφωση απαραίτητη για τα καθήκοντά του - στην Ελληνική και όχι στα Ρωμέϊκα που απέμειναν στον απαίδευτο λαό.

Στις Μονές και τις Εκκλησίες η Αυτοκρατορική παράδοση τηρήθηκε ως είχε. Ακόμα και η χρονολόγηση Από Κτίσεως Κόσμου, 5509 π.Χ, αφού η σύγχρονη χρονολόγηση υιοθετήθηκε το 1728. Η χρονολόγηση Από Κτίσεως Κόσμου καθιερώθηκε από τη Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο το 692. Μέχρι τότε τηρούταν η "Από έτους Αυτοκράτορος", οι ινδικτιόνες ή το "Έτος Έλληνων" (312 π.Χ) στην Ανατολή. Αποτελεί μία από τις βάσεις του ύστερου Αυτοκρατορικού ιδεολογήματος και αυτού που εννοείται ως «Βυζάντιο». Η εποχή είναι χαρακτηριστική των αλλάγων που υφίσταται η Αυτοκρατορία, και περνά από το πολυπολιτισμικό Ρωμαϊκό Imperio στην παντοκρατορία της Χριστιανικής Θρησκείας και της Ελληνικής γλώσσας. Παραταύτα η Αυτοκρατορική ιδεολογία δεν ήταν ακριβώς όπως η «Ελληνο-Χριστιανική» παιδεία την περιγράφει· Μέγας Αλέξανδρος - Μέγας Κωνσταντίνος - Κων/ος Παλαιολόγος.

Η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος ξεκίνησε - μάλλον αποκρυστάλλωσε - την Χριστιανική οπτική του κόσμου. Ο Βασιλεύς Ρωμαίων είναι ο μόνος και αυτοδίκαιος διαδοχος της βασιλείας που ξεκινά από τους Ασσυρίους, περνά στους Βαβυλωνίους, τον Βασιλέα Δαυΐδ και Σολομώντα, τους Πέρσες, τον Μέγα Αλέξανδρο και καταλήγει στους Ρωμαίους και τον ιδρυτή της Κωνσταντινουπόλεως – της Βασιλεύουσας. 
Ήταν «ἐν χῷ τῷ θῷ πιcτόc», όπως και οι προηγούμενοι Από Κτίσεως Κόσμου των οποίων ήταν «διάδοχος». 

Αυτά των Εκκλησιαστικών και των Φαναριωτών της Πύλης, που σιγά-σιγά απέκτησαν ελευθερίες και αξιώματα στην Οθωμανική και γνώριζαν γραφή και ανάγνωση Ελληνική – η κατάσταση βελτιώνεται με τη συνδρομή των Γραικών της Ευρώπης και λίγων ντόπιων στην ίδρυση διδασκαλείων τον 17ο-18ο και των αλλαγών της Οθωμανικής μετά τις Βενετικές συρράξεις. 
Οι υπόλοιποι ήταν απλά Rûm.

Ἑλληνική Ἱστορία