Δίπλα στο λήμμα «προικισμένος» στα λεξικά θα έπρεπε να υπάρχει μια φωτογραφία του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, αφού είναι σπάνιες οι φορές που η φύση αποφασίζει να χαρίσει τόσο απλόχερα τα δώρα της σε άνθρωπο. Ωστόσο το πορτρέτο του Big Sofo –όπως είναι πια γνωστό- θα μπορούσε να συνοδεύει κι ένα σωρό άλλους ορισμούς.
Όλοι σήμερα ξέρουν για τα πάθη και τα λάθη του. Όλοι έχουν μια εξήγηση για τους λόγους που δεν του επέτρεψαν να συναντήσει το πεπρωμένο του και να απογειώσει την καριέρα του σε ύψη που κανένας Έλληνας μπασκετμπολίστας δεν είχε τολμήσει να αγγίξει στο παρελθόν. Και όλοι στέκονται στα πολλά παραπανίσια κιλά που κουβαλούσε μια ζωή, λες και ο Baby Shaq όφειλε κάτι σε αυτούς που τον πίστεψαν και όχι –πρωτίστως- στον εαυτό του.
Είναι εύκολο να κρίνεις (και να κατακρίνεις) κάποιον με την άνεση που σου χαρίζει η δική σου «ανωνυμία» και -ουσιαστικά- ανυπαρξία ή άγνοια των συνθηκών που οδήγησαν τις εξελίξεις. Και -φυσικά- είναι παιχνιδάκι για τον καθένα από εμάς να πετάξει ένα «έπρεπε να ήμουν εγώ στην θέση του» για να μειώσει την προσπάθεια κάποιου άλλου για να ξεφύγει από τους προσωπικούς δαίμονές του. Αυτούς που επίσης του έδωσε η ίδια φύση και η ίδια μοίρα που του χάριζε ταλέντο.
Ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης, που πια έφτασε στο τέλος της μπασκετικής διαδρομής του, γνωρίζει καλύτερα από όλους την δυναμική, τις προοπτικές και τις δυνατότητες που είχε. Αλλά ταυτόχρονα ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι είχε να αντιμετωπίσει ένα «τέρας». Τον εαυτό του. Και πως κάθε φορά που κοιτούσε τον καθρέφτη της ψυχής του ένιωθε το ίδιο κόμπο στον λαιμό, όπως εκείνον των αντιπάλων του κάθε φορά που τον έβρισκαν στα καλά του στο παρκέ.
Και αυτό το συναίσθημα το βίωσαν και μερικοί από τους πραγματικά μεγάλους του αθλήματος. Παίκτες που έγραψαν την δική τους ιστορία του ΝΒΑ, εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να βρεθεί και ο ίδιος ο Σχορτσιανίτης αν είχε την σωστή καθοδήγηση από το περιβάλλον του κι έβρισκε έναν τρόπο να ρίξει τάπα στις έξεις και τις κακές συνήθειές του. Με την υποσημείωση πάντα ότι σε ό,τι αφορά στο φαγητό δεν μιλάμε απλά για ένα παιδί με αχαλίνωτη όρεξη, αλλά για μια παθολογική κατάσταση τόσο σοβαρή που να χρειαστεί κάποτε εισαγωγή σε ειδικό κέντρο απεξάρτησης…
Ίσως όλη αυτή η συζήτηση να μην άνοιγε ποτέ εάν πίσω στο 2003 ο 18χρονος Σοφοκλής έπαιζε τα ρέστα του για να κερδίσει μια μελλοντική θέση στο ρόστερ των Λος Άντζελες Κλίπερς που πόνταραν πολλά πάνω του και τον επέλεγαν στο νούμερο 34 των draft εκείνης της χρονιάς. Εκτός από την δική του ανωριμότητα (φυσιολογική μέχρι ενός βαθμού για ένα παιδί της ηλικίας του), ο Σχορτσιανίτης πλήρωσε την απόφαση να μείνει στο πολύ λιγότερο απαιτητικό περιβάλλον της Ευρώπης. Σε ένα περιβάλλον δηλαδή που του επέτρεπε ακόμη να ψάχνει για μεταμεσονύχτια ντελίβερι αντί να λιώνει το κορμί του στις προπονήσεις, έχοντας παράλληλα επιστημονική και ψυχολογική υποστήριξη για τον μεγαλύτερο αγώνα της ζωής του. Αυτόν κόντρα στα πάθη του.
Αντί της Καντού εκείνο το καλοκαίρι ο Σόφο ΕΠΡΕΠΕ να είχε πει Αμερική. Έπρεπε να είχε επιλέξει την Γη (και) της μπασκετικής επαγγελίας. Και να πείσει τους Κλίπερς ότι μπορεί τελικά να μην έφτανε στα 2.15 όπως υπολόγιζαν, αλλά και τα 206 εκατοστά του κορμιού του ήταν αρκετά για να κάνουν την διαφορά.
Μιλώντας μερικά χρόνια αργότερα, υποστήριξε ότι ήθελε να μείνει για λίγο ακόμη στην Ευρώπη πριν επιχειρήσει το άλμα για την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Αποδείχθηκε χαμένος χρόνος για εκείνον. Η Γηραιά Ήπειρος δεν είχε τίποτα να του προσφέρει. Κάτι που φάνηκε περίτρανα στο Παγκόσμιο του 2006 στην Σαϊτάμα, όταν ισοπέδωνε στο παρκέ παίκτες σαν τον Ντουάιτ Χάουαρντ , αναγκάζοντάς τον να αναφωνήσει «what the hell are you doing in Europe», μετά το τέλος εκείνου του μυθικού ημιτελικού με τις ΗΠΑ.
Κι έχοντας τέτοιες περγαμηνές από την Ιαπωνία, εμφανίστηκε η δεύτερη μεγάλη ευκαιρία. Ξανά οι πόρτες του ΝΒΑ άνοιξαν για αυτόν. Όμως η συγκυρία δεν ήταν υπέρ του. Έχοντας υπογράψει 5ετές συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό, το υπερατλαντικό ταξίδι αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολο από ό,τι θα περίμενε και ο ίδιος. «Είχα υπογράψει και συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να σπάσω την συνεργασία μου μαζί τους. Αποφάσισα να μην δημιουργήσω φασαρίες και να περιμένω να ολοκληρωθεί» θα εξομολογηθεί αργότερα σε συνέντευξή του στο nba.com. Αν μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο μάλλον θα σταματούσε εκεί. Και θα εναντιωνόταν. Δεν το έκανε όμως…
Οι Κινέζοι λένε πως αν κάτι έχει συμβεί μόνο μια φορά, ίσως να μην συμβεί ποτέ ξανά. Αλλά αν κάτι έχει γίνει ήδη δυο φορές, σίγουρα θα υπάρξει και τρίτη. Όπως και οι ευκαιρίες του Σοφοκλή στο κορυφαίο επαγγελματικό πρωτάθλημα του κόσμου. Το 2010 τρίτωσαν. Πλέον στα «γαλόνια» του είχε και την κόντρα στο παρκέ με το ίνδαλμά του, τον Σακίλ Ο Νιλ του οποίου αντιμέτωπος βρέθηκε μερικούς μήνες νωρίτερα σε φιλικό του Ολυμπιακού με το Κλίβελαντ.
Το 2010, στα 25 χρόνια του πια, κι έχοντας πέσει επιτέλους κάτω από τα 150 κιλά σωματικού βάρους, ο Σχορτσιανίτης ετοιμάζει για τελευταία φορά βαλίτσες για το Λος Άντζελες. Φτάνει στο LA με μοναδική συντροφιά του έναν personal trainer και τα όνειρά του για να λάβει μέρος στο summer camp των Κλίπερς.
Ο τελικός απολογισμός του ήταν 13 λεπτά συμμετοχής σε 3 παιχνίδια. Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν να πουν καλά λόγια για την παρουσία του, αλλά ο Sofo δεν είναι τόσο εντυπωσιακός όσο θα περίμεναν. Αργότερα θα μιλήσει και θα αναφερθεί στις δυσκολίες που είχε να προσαρμοστεί στον αμερικανικό τρόπο παιχνιδιού που αποτέλεσε τροχοπέδη στο να του προσφερθεί ένα συμβόλαιο. Αν τότε δεν ήταν ήδη 25 ετών, αλλά 18, κανείς δεν θα τον άφηνε να φύγει για την Μακάμπι, όπως κι έγινε. Για τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη οι μεγάλες ευκαιρίες για απογείωση είχαν ήδη «πετάξει».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου