Η Γη “τρώει” την επιφάνεια της και “καταπίνει” το νερό των θαλασσών για να “χωνέψει” καλύτερα. Αυτός θα μπορούσε να είναι μία μυθιστορηματική διατύπωση που όμως είναι μία περισσότερο ανησυχητική διαπίστωση, παρά διασκεδαστική.
Σύμφωνα με πληροφορίες από το livescience.com οι επιστήμονες του Lamont-Doherty Earth Observatory του Πανεπιστημίου Columbia έκαναν μία συγκλονιστική ανακάλυψη.
Όπως, πιο εκλαϊκευμένα αναφέρει το strangesounds.org, μελετώντας τα φυσικά σεισμικά ρήγματα στην τάφρο του Μαριανά, όπου η πλάκα του Ειρηνικού ολισθαίνει κάτω από τη πλάκα των Φιλιππίνων, οι ερευνητές κατάφεραν να εκτιμήσουν πόσο νερό ενσωματώνεται στα βράχια που καταδύονται βαθιά κάτω από την επιφάνεια.
Ο κύκλος του υπόγειου ύδατος
Το νερό αποθηκεύεται στην κρυσταλλική δομή των ορυκτών. Ενσωματώνεται στη γήινη φλούδα τόσο όταν σχηματίζονται ολοκαίνουργιες ωκεάνιες πλάκες με σωληνώσεις και όσο και όταν οι ίδιες οι πλάκες λυγίζουν και ραγίζουν καθώς τρίβονται αναμεταξύ τους.
Αυτή η τελευταία διαδικασία, που ονομάζεται υποδιέγερση, είναι ο μόνος τρόπος διείσδυσης του νερού βαθιά μέσα στην κρούστα και το μανδύα, αλλά λίγα είναι γνωστά για το πόσο νερό μετακινείται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας.
“Πριν κάνουμε αυτή τη μελέτη, κάθε ερευνητής ήξερε ότι το νερό πρέπει να μεταφερθεί από την υποβαθμισμένη πλάκα, αλλά απλά δεν ήξερε πόση ποσότητα νερού (μετακινείται)”.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν δεδομένα που συλλέχθηκαν από ένα δίκτυο σεισμικών αισθητήρων τοποθετημένους γύρω από την Τάφρο του Μαριανά, στο δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό. Το βαθύτερο μέρος της τάφρου είναι σχεδόν 7 μίλια (11 χιλιόμετρα) κάτω από τη στάθμη της θάλασσας. Οι αισθητήρες ανιχνεύουν τους σεισμούς και τις ηχώ των σεισμών που χτυπάνε το φλοιό της γης σαν μία καμπάνα. Ο Cai και η ομάδα του παρακολούθησαν το πόσο γρήγορα ταξίδευαν τα δεδομένα.
Μια επιβράδυνση της ταχύτητας, όπως είπε, θα έδειχνε το νερό στις ρωγμές των βράχων και “ενυδατωμένα” μέταλλα που κλειδώνουν το νερό μέσα στους κρυστάλλους τους.
Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι τέτοιες επιβραδύνσεις βυθίζονται βαθιά στην κρούστα, περίπου 30 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια. Χρησιμοποιώντας τις μετρημένες ταχύτητες, μαζί με τις γνωστές θερμοκρασίες και πιέσεις εκεί, η ομάδα υπολόγισε ότι οι ζώνες υποπίεσης τραβούν 3 δισεκατομμύρια teragrams νερού στην κρούστα κάθε ένα εκατομμύριο χρόνια (1 Teragram είναι 1 δισεκατομμύριο κιλά).
Με απλά απλά λόγια η ποσότητα νερού που “χάνεται” είναι τρεις φορές περισσότερο από την ποσότητα που είχε εκτιμηθεί και υπολογιστεί στο παρελθόν.
Και αυτό θέτει μερικά ερωτήματα:
Που πηγαίνει τόσο νερό; Καθώς η ποσότητα του νερού δεν μπορεί να χάνεται, τότε το πιο πιθανό που συμβαίνει είναι πως εφόσον το νερό αναμειγνύεται με το μάγμα, λογικά αυτό θα πρέπει να επανέλθει, πιθανότατα μέσα από τις ηφαιστειακές εκρήξεις.
Αυτό σημαίνει ότι η ποσότητα του νερού που “χάνεται” κάτω στην κρούστα θα πρέπει να είναι η ίδια με την ποσότητα που θα επιστρέψει, πιθανότατα από τα ηφαίστεια. Και, σίγουρα, αυτό δεν ακούγεται και τόσο καλό στο μη επιστημονικό αυτί μας.
Ωστόσο, οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι λείπουν πολλά στοιχεία που θα τους οδηγούσαν σε καλύτερες και ακριβέστερες εκτιμήσεις , καθώς δεν έχουν εκείνα που υποδεικνύουν τον τρόπο που κινείται το νερό μέσα στο εσωτερικό της Γης.
Όμως, το γενικό συμπέρασμα είναι το εξής:
Καθώς οι τεκτονικές πλάκες της Γης βουτούν η μία κάτω από την άλλη, φαίνεται ότι παρασύρεται τρεις φορές περισσότερο νερό των θαλασσών ή/και των ωκεανών, στο εσωτερικό του πλανήτη, από την ποσότητα που πιστευόταν προηγουμένως.
Το νερό κάτω από την επιφάνεια της Γης υποστηρίζεται ότι μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη του μάγματος, καθιστώντας έτσι τους σεισμούς πιο πιθανούς, προκειμένου το νερό που εγκλωβίζεται να επιστρέψει πίσω στην επιφάνεια.
η έρευνα έχει δημοσιευτεί στο journal Nature
livescience.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου