Για τον άνδρα η έννοια της δημιουργίας και της ανάπτυξης είναι ένα εξωτερικό συμβάν που απλά συμβαίνει στον κόσμο. Αντίθετα για τη γυναίκα το μυστήριο της ανάπτυξης γίνεται αντιληπτό μέσα από το ίδιο της το σώμα λόγω της εμπειρίας της κύησης.
Η γυναίκα νοιώθει δηλαδή κάτι να γεννιέται και να αναπτύσσεται στο εσωτερικό του βιολογικού της οργανισμού, κάτι με το οποίο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη και με το οποίο αποτελεί μια οργανική ενότητα. Κανένας άνδρας δεν έχει αυτή την εμπειρία, που είναι τόσο καταλυτική έτσι ώστε να καθορίζει και την αντίληψη μας για τη λειτουργία του Κόσμου. Αυτό είναι ένα γεγονός που δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε.
Πρόκειται για μια βασική αρχή που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε όχι μόνο τον διαφορετικό τρόπο αντίληψης του αρσενικού από το θηλυκό αλλά και τις διαφορετικές αρχές και τρόπους λειτουργίας πάνω στους οποίους χτίστηκε η Μητρογονική και η πατριαρχική κοσμοαντίληψη και κοινωνία.
Αν προεκτείνουμε τους δύο αυτούς τρόπους αντίληψης στην κοινωνική σφαίρα και στη θρησκευτική οργάνωση, θα παρατηρήσουμε ότι ξεκινούν από εντελώς διαφορετικές αρχές και οδηγούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Η θηλυγονική συνείδηση, για παράδειγμα, εμποτισμένη από την εμπειρία της κύησης αντιλαμβάνεται την παγκόσμια ζωή σαν κάτι που αναπτύσσεται οργανικά από το εσωτερικό προς το εξωτερικό, όπως ο σπόρος που βλαστίζει από τη Γη.
Η αντίληψη αυτή επικεντρώνεται στην πρωταρχική έννοια της «Αυτογονίας» και υφαίνει τις νοητικές συλλήψεις γύρω από την εικόνα ενός Σύμπαντος όπου τα πάντα φυτρώνουν και αυτο-οργανώνονται αυθόρμητα σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Στην κοσμοθέαση αυτή δεν υπάρχει κάποιος εξωτερικός παράγοντας ο οποίος της επιβάλει ένα ρυθμό ή την διατάζει να οργανώσει τις λειτουργίες της κι αυτό γιατί δεν υφίσταται κάποιος αρχικός διαχωρισμός ανάμεσα σε μια αρχή που διατάσσει και σε ένα λειτουργικό σύνολο που υπακούει στις διαταγές. Δεν υπάρχει καν διαχωρισμός ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο καθώς το έμβρυο και η μητέρα αποτελούν ένα αδιάσπαστο σύνολο το οποίο μεταβάλλεται διαρκώς, εξελίσσεται και αναπτύσσεται.
Αντίθετα για τον άνδρα η έννοια «δημιουργία» έχει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα. Μην έχοντας την εμπειρία της κύησης ο άνδρας επενεργεί εξωτερικά πάνω στη Φύση. Κατά τη διάρκεια της «δημιουργίας» του το υποκειμενικό του «εγώ» επενεργεί και μεταβάλλει ένα αντικειμενικό «κάτι» που βρίσκεται έξω και πέρα από αυτόν. Ο άντρας, για παράδειγμα, κατασκευάζει ένα τραπέζι, φτιάχνει ένα μηχάνημα, μεταφέρει και τακτοποιεί έναν όγκο υλικών από ένα σημείο σε ένα άλλο κτίζοντας έτσι ένα οικοδόμημα.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στο «εγώ» του που επενεργεί και το σωρό των εξωτερικών υλικών που υπόκεινται το αποτέλεσμα της πρόθεσης ή της επιθυμίας του. Ο άντρας δεν γίνεται ποτέ ένα με το τραπέζι που κατασκευάζει, δεν το νοιώθει σαν προέκταση του σώματος του ζυμωμένο από τη σάρκα ή το αίμα του. Η σχέση του μαζί του είναι και παραμένει εξωτερική.
Μια δεύτερη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δύο αυτά είδη εμπειριών είναι ότι η γυναίκα αντιλαμβάνεται την εγκυμοσύνη, την περίοδο δηλαδή δημιουργίας ενός νέου ανθρώπινου όντος, σαν κάτι το ανεξάρτητο και ανεπηρέαστο από τη θέληση της. Κατά τη διάρκεια των εννέα μηνών που διαρκεί η κύηση, η γυναίκα είναι απλά παρατηρητής μιας μυστηριώδους μεταβολής, ενός είδους αλχημικής μετουσίωσης που συμβαίνει μέσα στο ίδιο της το σώμα.
Η γυναίκα νοιώθει πως αποτελεί γόνιμο έδαφος όπου ο σπόρος αφήνεται να μεγαλώσει, μια μαγική χύτρα στην οποία η ζωή υφαίνει τον ιστό της ύπαρξης. Αντίθετα για τον άνδρα η εμπειρία της δημιουργίας είναι εντελώς διαφορετική. Η πραγματικότητα του Σύμπαντος μπορεί να μεταβληθεί μόνο αν επενεργήσει πάνω της μια ενέργεια. Ο άντρας είναι αυτός που προκαλεί την κατασκευή πραγμάτων και φαινομένων. Η οποιαδήποτε δημιουργία εξαρτάται από τη δική του συνειδητή απόφαση. Ο κόσμος μπορεί να λειτουργήσει μόνο μέσα από μια σειρά εξωτερικών παρεμβάσεων.
Γι αυτό και στις πατριαρχικές θρησκείς, ο κόσμος "κατασκευάζεται" σαν αποτέλεσμα της θέλησης ενός προϋπάρχοντοε εξωκόσμιου πνεύματος. Μια ακόμα διαφορά είναι ότι στην εμπειρία της γυναίκας τα πράγματα θέλουν το δικό τους χρόνο για να ωριμάσουν και να ολοκληρωθούν. Οι μήνες της κύησης είναι συγκεκριμένοι και οφείλει να του σεβαστεί. Το ίδιο και ο χρόνος που παρεμβάλλεται από τη στιγμή που θα φυτέψει το σπόρο μέχρι την ώρα που θα αντικρύσει το πρώτο βλαστάρι να ξεπροβάλει από τη Γη.
Στην αντρική δημιουργία αντίθετα ο χρόνος είναι σε συνάρτηση με το ποσό της προσπάθειας που καταβάλλεται. Ένα αρχιτεκτονικό κατασκεύασμα μπορεί να γίνει σε λίγο ή σε πολύ χρόνο ανάλογα το πόσοι εργάτες δουλεύουν και πόση προσπάθεια καταβάλει ο καθένας. Στην αρσενική αντίληψη το ιδεώδες είναι η κατάργηση του χρόνου, η στιγμιαία δημιουργία.
Η κατανόηση αυτών των βασικών διαφορών είναι θεμελιώδης για την ύπαρξη μας στο Δάσος. Εδώ ισχύουν οι κανόνες της αυτογονίας και της φυσικής ανάπτυξης. Άλλωστε και στην Αρχαία Ελλάδα ο όρος "Φύσις" ήταν ο θεμελιωτής και πρωταρχικός όρος ολόκληρης της Φιλοσοφίας και Επιστήμης. Δεν υπάρχει, για την Ελληνική φιλοσοφία ειδικότερα και για τον Ελληνικό στοχασμό γενικότερα, έννοια πιο σημαντική και πιο ιδιάζουσα από αυτή την έννοια. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι όλοι σχεδόν οι φιλόσοφοι έγραψαν έργα «Περι Φύσεως» ή αφιέρωσαν μεγάλο μέρος του έργου τους στη μελέτη της «Φύσεως», ήσαν «οι περί Φύσεως τε και του όλου διαλεγόμενοι και γράφοντες» σύμφωνα με τον Πλάτωνα».
Η Φύση, σαν Μεγάλη Μητέρα είναι η αρχή της Ζωής, και η μελλοντική επιβίωση μας σε αυτό τον πλανήτη εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα το κατανοήσουμε...
Άρθρο του Γιάννη Σπυρόπουλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου