Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ
Κι όμως εμείς αμέριμνοι κολυμπούμε στη θάλασσα της αδιαφορίας, δίνοντας προτεραιότητα όχι στα εθνικά αλλά στα συνδικαλιστικά προβλήματα. Και διαβάζουμε εμπρηστικά κείμενα, αντί να διαβάζουμε τα κείμενα του Μακρυγιάννη και να γινόμαστε σοφοί. Βέβαια ποτέ από αυτή τη γη δεν έλειψαν τα μεγάλα πνεύματα, που δημιούργησαν θαύματα. Για μια ορισμένη όμως στιγμή θαρρεί κανείς πως όλη αυτή η σοφία συγκεντρώθηκε και συμπυκνώθηκε και εκφράστηκε από ένα πρόσωπο: τον Μακρυγιάννη.
Ο στρατηγός αρνείται να πουλήσει τους στρατιώτες του σαν κρέας σε τιμή ευκαιρίας. Όταν στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, που ξέσπασε στη μέση του Αγώνα της Παλιγγενεσίας, τον πλησίασε ο Ζαΐμης και του πρότεινε να τον ακολουθήσει με τα παλληκάρια του, υποσχόμενος μισθό χιλίων γροσίων, ο άγριος και άγιος Μακρυγιάννης αποκρίθηκε: "Πενήντα χιλιάδες να μου δώσετε, κρέας διά εμφύλιον δεν πουλώ". Αυτή η ευθαρσής απάντηση του Μακρυγιάννη σ' έναν από τους τότε "κεφαλάδες", είναι η πολυτιμότερη υποθήκη προς τους νεώτερους "χοντροκεφαλάδες", πολίτες και πολιτικούς.
Πάντα στον τόπο τούτο ψάχνουμε για τις διάφορες συμφορές να βρούμε "τις πταίει;". Κι ίσως αυτό να φταίει. Γιατί δεν αναζητούμε αίτια αλλ' αιτίους. Αποδιοπομπαίους τράγους. Μένουμε στις αφορμές. Δεν προχωράμε σε βάθος. Έτσι, η ιστορική μας κατάρτιση μοιάζει με κομματικά πολεμοφόδια. Οι προηγμένοι λαοί φρόντισαν, μελετώντας βαθειά το παρελθόν, να διαμορφώσουν βαθειά ιστορική συνείδηση. Εμείς μείναμε σε μια φραστική ή επιδερμική εθνική συνείδηση. Το κόμμα έχει υπεροχή έναντι του έθνους. Συχνά και η ποδοσφαιρική ομάδα. Στη χώρα μας η μόνη ομάδα που κινδυνεύει να μείνει χωρίς οπαδούς είναι η... Ελλάδα. Τουλάχιστον την ώρα που ο εμφύλιος μαίνεται στα εδάφη της γείτονος Γιουγκοσλαβίας, ας φροντίσουμε να μην κάνουμε επίδειξη μεσογειακού ταμπεραμέντου. Γιατί τότε το "δαιμόνιον της φυλής" θα γίνει ο δαίμονάς της!
Θα είναι θλιβερό η γενιά μας να ξαναζήσει τη φρίκη νέων πολιτικών δοσοληψιών και να κοστολογήσει το κρέας των παιδιών της με βάση κάποια πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα. Θα είναι θλιβερό οι νέοι πολιτικοί μας να εξελιχθούν σε "πολιτικατζήδες", θεατρίνους της πολιτικής, τη στιγμή που βιώνουμε μια περίοδο με μακρόπνοες προοπτικές, αν αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες κι αν εργαστούμε εντατικά και συλλογικά. Θα είναι έγκλημα να γίνουν οι νέοι πολιτικοί μας, κρεοπώλες. Βέβαια το επάγγελμα του κρεοπώλη είναι παρεξηγημένο. Οι κρεοπώλες μπορούν κάλλιστα να έχουν ευαισθησία, έστω κι αν τεμαχίζουν ή τρώνε κρέας. Οι πολιτικοί μπορεί να έχουν αναισθησία, έστω κι αν σιχαίνονται το κρέας, όπως ο Χίτλερ.
**
Εμείς οι Έλληνες είμαστε γενικά ένας "εύφλεκτος" λαός. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή για έναν εμφύλιο πόλεμο. Μια ιδεολογική επικάλυψη των προσωπικών συμφερόντων, και, να, το προσάναμμα, είναι έτοιμο. Κι ας μην ξεχνάμε: μπορεί το δάχτυλο να τραβά τη σκανδάλη αλλά και η σκανδάλη τραβά το δάχτυλο. Άλλωστε σκανδάλη και σκανδαλίζω έχουν την ίδια ρίζα. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια πιο δυναμική αίσθηση φυλετικής ενότητας. Άρα η παιδεία μας, αντί από υπερβολική "αντικειμενικότητα" να υποβαθμίζει τον πλούτο της ελληνικής ιστορίας, πρέπει να αποκτήσει εθνικότερο χαρακτήρα και να προβάλλει αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που χωρίζουν. Ήδη στα περισσότερα σχολεία οι επιγραφές μπορούν να συμπυκνωθούν σε μία: "Πωλείται κρέας για εμφύλιο".
Το υπάρχουν σύστημα παιδείας καλλιεργεί το διχασμό. Σπέρνει το σπόρο του μίσους. Τα σχολεία θα γίνουν το νέο Λιτόχωρο.
Κι όμως η Ελλάδα είναι κάτι πιο πάνω, κάτι μεγαλύτερο από την απλή συνάθροιση των οπαδών διαφόρων κομμάτων. Δεν είναι ούτε ένας απλός γεωγραφικός χώρος ούτε μια ιστορική κατηγορία. Είναι μια ποιοτική έννοια που για να λειτουργεί σαν ποιότητα απαιτεί ένα υψηλό επίπεδο ποιότητος πολιτών που μόνο μια υψηλού επιπέδου ποιοτική παιδεία μπορεί να δώσει. Κι έχουμε το πνευματικό υλικό για μια τέτοια παιδεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πρώτη και κορυφαία μας πνευματική δημιουργία, την "Ιλιάδα", ο Όμηρος αναφέρει την "ουλομένην μήνιν" (την καταραμένη οργή) του Αχιλλέα, που έριξε τους Αχαιούς σε μύρια βάσανα. Κι είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ιλιάδα μόνο οι στρατιώτες του Αχιλλέα, εκτός από Μυρμιδόνες, καλούνται και Έλληνες. Άραγε, να υποθέσουμε ότι το Έλληνας ταυτίζεται ιστορικά με το "ουλομένην μήνιν"; Η ιστορική πορεία των Ελλήνων τουλάχιστον αυτό δείχνει. Και πάντα μυριάδες ψυχές οδηγούνται από την αλά-στορα Άτη "εν Άϊδι".
Γι' αυτό κλείνουμε με μια έκφραση φόβου: πολλοί φοβούνται εμφύλιο στη Γιουγκοσλαβία, στην Αλβανία, στη Βουλγαρία και στην Τουρκία. Εγώ, παιδί του Εμφυλίου, φοβάμαι εμφύλιο στην Ελλάδα. Γι' αυτό είμαι διατεθειμένος, όπως ο Μακρυγιάννης στο Ζαΐμη, να δηλώσω στους πολιτικούς μας: "Εγώ κρέας για εμφύλιο δεν πουλώ".
Πολιτικά Θέματα, 1-7 Νοεμβρίου 1991
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου