«Ο καρκίνος είναι ένα θεριό που τρέφεται με φόβο» μια προσωπική εξομολόγηση

 

Η Ειρήνη Γωνιανάκη μίλησε για τον τρόπο που επέλεξε να διαχειριστεί την ασθένεια που της άλλαξε τη ζωή

Γράφει η Ανδριανή Αγγελιδάκη

Η γυναίκα που στάθηκε απέναντι μου για να μιλήσουμε για τον καρκίνο, είναι ένας άνθρωπος που κατάφερε να μεταμορφώσει τη ζωή της μέσα από την ασθένεια της. Είναι η Ειρήνη. Μια νέα γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών, σύντροφος, αδερφή, φίλη, εργαζόμενη, με μια ζωή γεμάτη. Με μια ζωή που επέλεξε να την ζήσει πιο ουσιαστικά μετά την «επίσκεψη» του καρκίνου. Μια γυναίκα που φοβήθηκε, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της όταν ενημερώθηκε από το γιατρό της για την κατάσταση της υγείας. Η Ειρήνη όμως πήρε μια απόφαση ζωής, επέλεξε να δώσει τη μάχη και έβαλε όλες της, τις δυνάμεις για να την κερδίσει.

Μια μάχη που πολλοί ασθενείς δεν καταφέρνουν να κερδίσουν. Μια διαδικασία που συχνά  μας ζητούν να μην την αποκαλούμε μάχη με νικητές και χαμένους. Γιατί με αυτό τον τρόπο ίσως αδικούμε όσους δεν κατάφεραν να ζήσουν και πέθαναν λόγω του καρκίνου.

Για την Ειρήνη όμως, ο καρκίνος είχε την εικόνα του θεριού και η ίδια επέλεξε το ρόλο της μαχήτριας, επέλεξε να μην το βάλει κάτω. Επέλεξε πολύ συνειδητά όπως μου λέει, να το παλέψει και να το αντιμετωπίσει, ξεκινώντας πρώτα και κύρια να παλεύει με τον φόβο που είχε φωλιάσει μέσα της και έτρεφε το θεριό….

«Ο καρκίνος είναι ένα θεριό που τρέφεται με φόβο»

Κουβεντιάζοντας με την Ειρήνη, από τα πρώτα λεπτά αντιλήφθηκα πόσο αληθινά στάθηκε απέναντι στην ασθένεια της. Βίωσε όλα τα συναισθήματα και δεν προσπάθησε να κρύψει τίποτα κάτω από το χαλί. Αντιμετώπισε τον εαυτό της και τον καρκίνο τίμια, με την αλήθεια της.

«Φοβήθηκα πολύ, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν με ενημέρωσε ο γιατρός για τη διάγνωση. Τότε αποφάσισα ότι έχω να δώσω μια μάχη, και κλήθηκα να απαντήσω στον εαυτό μου πως θέλω να τη δώσω αυτή τη μάχη. Είχα δύο επιλογές. Η μια ήταν να αποφασίσω ότι εγώ είμαι πιο δυνατή, να το παλέψω και να νικήσω ή παραδοθώ, να αφήσω το φόβο να νικήσει. Επέλεξα να τον αντιμετωπίσω τον καρκίνο και να τον απομυθοποιήσω. Είπα μέσα μου ότι όλο αυτό έχει κάτι να μου δείξει, να μου μάθει κάτι και είμαι πιο δυνατή από αυτό, θα το ξεπεράσω, δεν θα το ταΐσω άλλο φόβο».

«Δεν θα το βάλω κάτω!»

Η Ειρήνη είχε την ευλογία να έχει δίπλα της τους αγαπημένους της, απολάμβανε κάθε λεπτό της στήριξη τους και αυτή της έδινε δύναμη να συνεχίσει. Αλλά όπως μου εξομολογήθηκε, τελικά σε όλο αυτό είσαι μόνος σου. Ο τρόπος που θα δεις και θα χειριστείς την κατάσταση είναι μια απόφαση που καλείσαι να πάρεις με τον εαυτό σου.

«Υπήρχαν πράγματα στη ζωή μου πολύ σημαντικά που δεν τα έβλεπα»

Στην συζήτηση μας την άκουγα να μου τονίζει συνεχώς ότι γι αυτήν η ασθένεια της ήταν μια αφορμή, μια ευκαιρία να μάθει, να ανακαλύψει τον εαυτό της καλύτερα.

«Ζούσα τη ζωή μου αλλά όχι συνειδητά. Τώρα απολαμβάνω τα πάντα. Τον καφέ μου το πρωί, το χαμόγελο του γιού μου το πρωί που θα τον ξυπνήσω, την αγκαλιά της κόρης μου πριν την καληνύχτα. Τώρα πια δεν περνά απλά η στιγμή, μπαίνει μέσα μου, είμαι παρούσα, είμαι συνειδητή 100%. Η καθημερινότητα συνεχίζει να έχει προβλήματα αλλά έμαθα να λέω ένα μεγάλο ΣΤΟΠ. Κάνω ένα βήμα πίσω, κάνω στροφή προς τα μέσα μου και προσπαθώ να εστιάζω στα θετικά, τα ουσιαστικά.»

«Μετά από τον καρκίνο επένδυσα σε μένα»

Η Ειρήνη έχει αλλάξει τη ζωή της πλέον. Εργάζεται λιγότερες ώρες παρά το γεγονός ότι επέλεξε να ανοιχτεί επιχειρηματικά μετά την ασθένεια της. Αλλά όπως λέει και η ίδια «Η γη γυρίζει και χωρίς εμένα. Το θέμα είναι αν εμείς θέλουμε να είμαστε εδώ. Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να κάνουμε επιλογές που νοιώθουμε ότι είναι το καλύτερο για εμάς, μακριά από τις πεποιθήσεις του κόσμου. Επέλεξα να κάνω στροφή στο μέσα μου. Άρχισα να διαβάζω, να παρακολουθώ σεμινάρια, επενδύω στην αυτοβελτίωση και την εξέλιξη μου. Έμαθα να είμαι στο «εδώ», να ζω τη στιγμή και να την απολαμβάνω. Δεν αφήνω να με καταπιεί η καθημερινότητα, την ελέγχω εγώ. Εγώ δημιουργώ τη ζωή μου. Εγώ ορίζω πως θα κυλήσει η μέρα μου, δεν αφήνω τα γεγονότα να με παρασύρουν».

 «Οι ασθενείς πρέπει να βρουν κάτι από το οποίο θα αντλήσουν δύναμη»

Για την Ειρήνη η πίστη και η σχέση της με το Θεό, ήταν πηγή δύναμης. Ήταν η ασπίδα της. Όπως πολύ χαρακτηριστικά που είπε, κατά τη διάρκεια της θεραπείας εστίαζε σε αυτά που την έκαναν να αισθάνεται καλά. Και επέλεγε να συναναστρέφεται με ανθρώπους που τροφοδοτούσαν τη δύναμη της και όχι τους φόβους της.

neakriti.gr