Λίγους μήνες μετά την εκδήλωση της Επανάστασης του 1821, ο τουρκικός στόλος, με επικεφαλής τον Καρά Αλή, έχει βρει ασφαλές ορμητήριο για τις επιδρομές του στη Ζάκυνθο. Τα Επτάνησα αγγλοκρατούνται, αλλά οι Βρετανοί είναι ολοφάνερα εχθρικοί απέναντι στους Έλληνες επαναστάτες και βοηθούν απροκάλυπτα τους Τούρκους.
Ο Καρά Αλής μπαινοβγαίνει όποτε θέλει με τον στόλο του στο λιμάνι της Ζακύνθου, τρώει και πίνει με τον άγγλο διοικητή του νησιού Ζακ Ανκί, ενώ τροφοδοτείται συστηματικά με τρόφιμα, νερό και μπαρούτι. Από τη Ζάκυνθο έφυγε ο στόλος που ρήμαξε το Γαλαξίδι και το Αίγιο κι εκεί πάλι επέστρεψε για τροφοδοσία στις 27 Σεπτεμβρίου του 1821. Ο ελληνικός στόλος, υπό τον Ανδρέα Μιαούλη, προσπάθησε κι αυτός να μπει στη Ζάκυνθο, αλλά οι Άγγλοι το απαγόρευσαν. Οι αρχές μάλιστα, όταν έβλεπαν τη σημαία της ελληνικής επανάστασης σε πλοία ή βάρκες, την κατέβαζαν με μανία και την έσχιζαν.
Η ναυμαχία κοντά στον Λαγανά
Στις 29 Σεπτεμβρίου ο τουρκικός στόλος απέπλευσε, αλλά ο Μιαούλης τον παρακολουθούσε από κοντά. Μόλις λοιπόν ένα πλοίο απομακρύνθηκε λίγο από τον κορμό του τουρκικού στόλου, δύο ελληνικά πλοία με καπετάνιους τους Σαχίνη και Ραφαλιά το απέκοψαν και του επιτέθηκαν. Άρχισε ναυμαχία πολύ κοντά στη στεριά, με τους Ζακυνθινούς να έχουν πλημμυρίσει τα γύρω υψώματα και να την παρακολουθούν ανήμποροι.
Σε κάθε κανονιά των ελληνικών πλοίων ζητωκραύγαζαν, ενώ έβριζαν και χειρονομούσαν κατά των Τούρκων. Γρήγορα φάνηκε η ανωτερότητα των ελλήνων ναυτικών. Το τουρκικό πλοίο έχασε είκοσι από τους εξήντα άνδρες του και πήρε φωτιά, οπότε ο καπετάνιος του αποφάσισε να το ρίξει στη στεριά για να βρει υποστήριξη στους Άγγλους. Το φλεγόμενο πλοίο προσάραξε στη θέση Υψόλιθος, δίπλα στην παραλία του Λαγανά. Μόλις όμως έπιασε στεριά, οι ερεθισμένοι Ζακυνθινοί, που στήριζαν ολόψυχα τον ελληνικό Αγώνα, όρμησαν εναντίον του πληρώματος με άγριες διαθέσεις.
Η επίθεση των κατοίκων και η αντίδραση των Άγγλων
Ο άγγλος διοικητής, συνηθισμένος σε ντόπιους που ποτέ δεν είχαν δείξει επαναστατικές διαθέσεις, έστειλε απλώς ένα στρατιωτικό απόσπασμα από δεκαοχτώ άτομα κι έναν αξιωματικό για να περιμαζέψουν τους Τούρκους. Οι Βρετανοί όμως βρέθηκαν μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Οι εξαγριωμένοι Ζακυνθινοί, οπλισμένοι με ό,τι όπλο είχαν στα σπίτια τους, επιτέθηκαν και σε αυτούς, σκοτώνοντας δύο και τραυματίζοντας έναν αξιωματικό. Νέο απόσπασμα, από πενήντα στρατιώτες, απώθησε προσωρινά τους εξεγερμένους, αλλά το βράδυ δέχθηκε νέα επίθεση από εκατοντάδες Ζακυνθινούς, με αποτέλεσμα να αφήσει πίσω πάνω από δέκα νεκρούς. Οι βρετανοί κατακτητές αντέδρασαν με την αγριότητα που εκδήλωναν απέναντι σε επαναστατημένες αποικίες. Στις 8 Οκτωβρίου του 1821 έφτασαν δύο φρεγάτες με πεζικό και πυροβολικό και αρχηγό τον ανθαρμοστή Άνταμ. Ο Άνταμ επιβάλλει στρατιωτικό νόμο, απαγορεύει την κυκλοφορία, κλείνει τις εκκλησίες και αρχίζει ελέγχους σε όλα τα σπίτια.
Όταν οι Άγγλοι έβλεπαν τη σημαία της ελληνικής επανάστασης σε πλοία ή βάρκες, την κατέβαζαν με μανία και την έσχιζαν
Στήνει κανόνια και τηλεβόλα στα σταυροδρόμια και στις εισόδους των χωριών ενώ μαζεύει όλα τα τραπεζομάχαιρα από τα σπίτια. Διατάζει τους διαπρεπέστερους πολίτες να παρουσιαστούν στο στρατοδικείο και φέρνει τους φυλακισμένους ενώπιόν του, κατηγορούμενους για εσχάτη προδοσία.
Προτού καν συνεδριάσει το στρατοδικείο, είχε στηθεί στην κεντρική παραλιακή πλατεία του Μόλου μια ολόκληρη σειρά αγχόνες, λες και η ετυμηγορία ήταν γνωστή εκ των προτέρων. Φυσικό ήταν. Πρόεδρος του στρατοδικείου ήταν ο ίδιος ο Άνταμ και μέλη του ένας ταγματάρχης, ένας λοχαγός, ένας υπολοχαγός, ένας ανθυπολοχαγός κι ένα στρατιώτης, όλοι μέλη του αποσπάσματος που είχε φέρει μαζί του. Φυσικά επρόκειτο για δίκη-παρωδία. Δεν επετράπησαν μάρτυρες υπεράσπισης, μόνο κατηγορίας. Κι όταν ο επιφανής πολίτης Διονύσιος Καπνίσης επέμεινε να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης, το δικαστήριο τον τιμώρησε με την ποινή της μπερλίνας.
Τα φρικτά βασανιστήρια στους Ζακυνθινούς
Παρουσιάστηκε τότε ο γέροντας πατέρας του και ζήτησε να τιμωρηθεί αυτός αντί του γιου του, διότι η μπερλίνα εθεωρείτο πολύ ατιμωτική. Οι Άγγλοι το δέχθηκαν χωρίς πρόβλημα. Περιέφεραν τον γέροντα σε όλη την πόλη, καβάλα σ έναν γάιδαρο κι έπειτα τον πήγαν στην πλατεία. Εκεί είχε στηθεί ένας μεγαλοπρεπής θρόνος , όπου τον κάθισαν και στη συνέχεια ένας λόχος στρατιώτες άρχισε να του πετά αυγά στο πρόσωπο, μέχρι που άδειασαν τα δυο μεγάλα πανέρια που υπήρχαν εκεί.
Στη δίκη αυτή καταδικάστηκαν σε θάνατο επτά άτομα. Ο ένας το έσκασε στην Πελοπόννησο κι ο ιερωμένος παπα- Κεφαληνός τη γλίτωσε, επειδή δεν τόλμησαν να τον σκοτώσουν. Τους άλλους πέντε τους απαγχόνισαν, αφού τους δήμευσαν την περιουσία και πέταξαν τις οικογένειές τους στο δρόμο. Ο δημόσιος απαγχονισμός όμως δεν ήταν αρκετός για τους «πολιτισμένους» Βρετανούς. Βύθισαν τα πτώματα των κρεμασμένων σε βραστή πίσσα, τα έκλεισαν σε σιδερένια κλουβιά και τα τοποθέτησαν σε πασσάλους πάνω στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία. Τα τέσσερα από τα πέντε πτώματα, καταφαγωμένα από τα όρνεα, έμειναν στον Προφήτη Ηλία έως το 1831, δηλαδή δέκα ολόκληρα χρόνια, ενώ ο το σώμα του Κλαυδιανού, που είχε τοποθετηθεί στην είσοδο του χωριού του, Φιολίτι, απομακρύνθηκε το 1836, δηλαδή 15 χρόνια αργότερα.
Τα δραματικά γεγονότα του Υψόλιθου, όπως ονομάστηκαν, σφράγισαν την ιστορία της Ζακύνθου. Τα πτώματα των επαναστατών διατηρήθηκαν στα κλουβιά ακόμα και τους κατοπινούς χρόνους, όταν η Βρετανία άλλαξε πολιτική και υιοθέτησε φιλική στάση απέναντι στους επαναστάτες.
Πηγή: Μια σταγόνα ιστορία, Δημήτρης Καμπουράκης, εκδόσεις Πατάκη
mixanitouxronou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου