Πλινθόκτιστα σπίτια στο Begram... κάπως έτσι θα ήταν και τότε
ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ!...
Ο Αλέξανδρος ήταν και εδώ... κάπου εδώ γύρω έχτισε την Αλεξάνδρεια του ινδικού Καυκάσου (Hindukush).
Ο δρόμος για την Ινδία, ο δρόμος των μπαχαρικών, των πολύτιμων λίθων και του μεταξιού περνούσε από δω...
Κάπου εδώ λένε μερικοί ότι γεννήθηκε ο περίφημος Μένανδρος Ι (165/55-130 π.Χ.) που εδραίωσε το ελληνοϊνδικό βασίλειο της Gandhara και ασπάσθηκε τον Βουδισμό.
Το Begram ήταν κέντρο ενός άλλου ελληνικού βασιλείου που ο τελευταίος βασιλιάς του, ένας Ερμαίος, το 80 π.Χ. αναγκάσθηκε να το παραδώσει στους Σκύθες, αλλά και αυτοί δεν ήταν ανελλήνιστοι...
Ο Βασιλιάς Μαούης, επιμένει στα νομίσματα του να ονομάζει εαυτόν ΒΑΣΙΛΕΑ ΒΑΣΙΛΕΩΝ και ο διάδοχός του υπογράφει ως Αρτεμίδωρος!...
Οι Έλληνες θεοί εξακολουθούν να εμφανίζονται στα νομίσματα των Κουσάν και των Πάρθων που παίρνουν την εξουσία στην περιοχή, όπως και τα ελληνικά ονόματα, οι τίτλοι, τα μετρητικά συστήματα... Ένας στρατηγός, ο Ινδός (;)Indravarma υπογράφει το 31 μ. Χ. το ανάθημά του με το όνομα Αλέξανδρος!
Στις βουδιστικές επιγραφές του 1ου και του 2ου αιώνα μ.Χ. εμφανίζονται ωραία ελληνικά ονόματα: Δημήτριος, Διόδωρος, Διονυσόδωρος, Ηλιόφιλος, Ζηνόφιλος, Θεοδάμας, Ίσανδρος, Καλλιφών, Παλαμήδης, Ευχή, Σοφή...
Ο Φιλόστρατος λέει ότι όταν ο Απολλώνιος Τυανέας (περνώντας από το Begram τον 1ο αι. μ.Χ.) έφτασε στα Τάξιλα είδε μια πόλη 'Ελληνική', το άγαλμα του Αλέξανδρου να δέχεται τιμές και ο Πάρθος βασιλιάς Φραόρτης μιλούσε άριστα ελληνικά....
ΟΙ σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα ελληνικά, ως γλώσσα των λογίων εξακολουθούσαν να είναι ζωντανά στην περιοχή (σήμερα Αφγανιστάν, Τατζικιστάν, Πακιστάν) τουλάχιστον μέχρι τον 9ο αιώνα!...
Στις ανασκαφές της δεκαετίας του 1930 βρέθηκε ο περίφημος θησαυρός του Begram., μερικές εκατοντάδες πολύτιμα και ασυνήθιστα αντικείμενα, εξαιρετικά ελεφαντοστεϊνα κομψοτεχνήματα από την Ινδία, με εμφανή σε μερικά την γόνιμη σύζευξη ελληνιστικών και τοπικών στοιχείων που γέννησαν την τέχνη της Gandahra, μαζί με κινέζικες πορσελάνες, εκπληκτικά διακοσμημένα γυάλινα ποτήρια από την Συρία και την Αίγυπτο και ένα πλήθος μπρούντζινα αγγεία και ειδώλια, αναμεσά τους και ένας καβαλάρης που ανακαλεί τον Αλέξανδρο, που δίνουν μια εξαιρετικά ζωντανή εικόνα αυτού που ήταν το αμάλγμα της τέχνης της Ελληνιστικής Οικουμένης και συνέχισε να υπάρχει και να εξελίσσεται πολύ μετά την κατάλυση των βασιλείων...
Σε έναν κόσμο με μεγάλους δρόμους και ρευστά σύνορα, με γόνιμες συνυπάρξεις και πλούσιες ανταλλαγές οι ηγεμόνες παντού, και πιο επίμονα στα μακρινά βασίλεια της Βακτριανής και των Παροπαμισάδων επέμεναν παραδοσιακά σε κάποιες 'Μακεδονικότητες'. Μια από αυτές είναι η καυσία, τα χαρακτηριστικό μακεδονικό καπέλο που το βλέπουμε από τα βασιλικά κυνήγια των Αιγών ως την Αλεξάνδρεια την Πομπηία, τα νήσια του Αιγαίου και την Μικρασία, την Σογδιανή και την Αραχωσία, τον Όξο και τις όχθες του Ινδού....
Συχνά στα νομίσματά τους οι βασιλείς, εδώ στις εσχατιές της ελληνιστικής Οικουμένης εμφανίζονται με την διαδηματοφόρο καυσία που ξέρουμε ότι φορούσε και ο Μεγαλέξανδρος, ένα καπέλο που θυμίζει πολύ, τόσο που μοιάζει απίστευτο νάναι τυχαίο, το αφγανικό Pakol, έναν μπερέ από τσόχα που για πολλούς είναι χαρακτηριστικό της 'εθνικής' ενδυμασίας τους.... Για τους σκληροτράχηλους πολεμιστές της Σογδιανής και της Βακτρίας ο Αλέξανδρος δεν ήταν ξένος. Με τον γάμο του έγινε γιος του αρχηγού τους και ο δικός του λιγόζωος γιος είχε και από το δικό τους αίμα... Το ίδιο έκανε και ο Σέλευκος. Ο γιος και διάδοχός του Αντίοχος Α΄ ήταν παιδί της δικιάς τους Απάμας, ένας Διγενής... και οι λαοί εκεί τον ένιωθαν δικό τους...
Στο ρεπορτάζ των βραδινών ειδήσεων ένας στρατιώτης του Αφγανικού στρατού έλεγε: Ήρθαν οι Ρώσοι, έφυγαν... Ήρθαν οι Αμερικάνοι, τώρα φεύγουν και αυτοί... Εμείς μένουμε, είναι ο τόπος μας...
Ας ευχηθούμε να μη χρειαστεί να ματώσουν άλλο, τα γυναικόπαιδα να μη ζητιανεύουν στα σταυροδρόμια και οι νέοι να μην ξεριζώνονται....
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου