Ο Οδυσσέας αντιπροσωπεύει τον ατομικό νου, που εκπορεύεται από τον Πατέρα-Κοσμικό Νου

  Της χημικού-μηχανικού και συγγραφέως,

Μαρίας Μαραγκού, maragou.mar@gmail.com

Ὁ Ὀδυσσέας ἀντιπροσωπεύει τὸν ἀτομικὸ νοῦ ὁ ὁποῖος ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα-Κοσμικὸ Νοῦ κι αὐτὸ ἀποτυπώνεται στὸ ὄνομα τοῦ παπποῦ του, ἀφοῦ:

Αὐτόλυκος < αὐτὸς + λύκη (= φῶς), - δηλαδὴ ὁ αὐτόφωτος, ποὺ εἶναι φυσικὰ χαρακτηριστικὸ τοῦ Κοσμικοῦ Νοός, εἰκόνα τοῦ ὁποίου, ὅπως λέει ὁ Σωκράτης, εἶναι ὁ ἥλιος, ποὺ εἶναι αὐτόφωτος. Ὅταν λέει, λοιπόν, ὁ Αὐτόλυκος ὅτι ἔφτασε μέχρι τὴν Ἰθάκη ˝πολλοῖσιν... ὀδυσσάμενος... ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξὶν ἀνά χθόνα πουλυβότειραν˝ σημαίνει ὅτι ὅταν ὁ νοῦς, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὴν οὐσία, γειωθεῖ ἀντιμετωπίζει τὶς ἐπιθέσεις τῆς κακότητας τῶν ἀνθρώπων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ νὰ μολύνει τὴν καθαρότητα τῆς οὐσίας του, ὅπως ἡ ὑγρασία ἀπειλεῖ μὲ ὀξείδωση τὸν σίδηρο. Αὐτὸ ἐννοεῖ καὶ ὁ σύγχρονος Ὀδυσσέας μας, ὁ Ἐλύτης μὲ τὸ:

                         «ὀξειδώθηκα μέσ’ τὴ νοτιὰ τῶν ἀνθρώπων».

Ὁπότε, στὸ ὄνομα Ὀδυσσεὺς ἐμπεριέχονται οἱ συνθῆκες ἐνσάρκωσης στὸ Ποσειδώνιο βασίλειο, ὅπου ἡ ψυχὴ μέσα ἀπὸ τὴν συναισθηματική της ταλαιπωρία καλεῖται νὰ καταφέρει νὰ μὴν ἔχει ἀρνητικὰ συναισθήματα, ἀναζητῶντας τὴν ὁδὸν τῆς θέωσης μέσ’ ἀπ’ τὴν ὑγρότητα, νὰ γίνει ˝τὴν  ὁδὸν σεύουσα διὰ τῆς ὑγρότητος˝, βγάζοντας τὸ εὖ μέσα ἀπὸ τὸ δυσ- (Ὀδυσσεὺς < ὁ τὸ δυσ- εἰς εὖ μετασχηματίζων).

Ἀπὸ τὸ [1] βρίσκουμε: ὀδύσσομαι = χολοῦμαι, ὀργίζομαι, θυμώνω ἐναντίον τινος, μέμφομαι, μισῶ. Στὴν ραψωδία α τῆς Ὀδύσσειας ὁ ποιητὴς παρουσιάζει τὴν Ἀθηνᾶ νὰ λέει στὸν Δία γιὰ τὸν Ὀδυσσέα (α 62):

˝τί νύ οἱ τόσον ὠδύσαο, Ζεῦ;˝, δηλαδὴ

«Γιατὶ λοιπὸν τόσο ὀργίστηκες μαζί του, Δία;».

Ἀμέσως, ὅμως, μετὰ ὁ Ζεὺς τῆς λέει (α 64-66):

˝Τέκνον ἐμόν, ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων.

Πῶς ἄν ἔπειτ’ Ὀδυσῆος ἐγὼ θείοιο λαθοίμην,

ὃς περὶ μέν νόον ἐστὶ βροτῶν˝, δηλαδὴ

«Παιδί μου, τί λόγος εἶναι ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα σου.

Πῶς θὰ μποροῦσα νὰ ξεχάσω ἐγώ, ὕστερ’ ἀπ’ αὐτὰ, τὸν θεϊκὸ Ὀδυσσέα, ποὺ εἶναι ἀνώτερος ἀπ’ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους στὸν νοῦ».

Αὐτὸ δείχνει ὅτι ὁ Ζεύς, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὸν Κοσμικὸ Νοῦ, δὲν ὀργίστηκε μὲ τὸν Ὀδυσσέα ἀλλὰ ἴσα-ἴσα ἀναγνωρίζει τὴν προσπάθειά του νὰ ξεχωρίσει στὸν νοῦ ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους. Αὐτὸς, ὅμως, ποὺ ὀργίστηκε ἐναντίον του καὶ τὸν ταλαιπωρεῖ, ὅπως δηλώνει ὁ Ζεύς, εἶναι ὁ Ποσειδῶν γιατὶ τύφλωσε τὸν γιό του τὸν Πολύφημο (α 68-69):

˝Ἀλλὰ Ποσειδάων γαιήοχος... Κύκλωπος κεχόλωται, ὃν ὀφθαλμοῦ ἀλάωσεν˝. 

            Ὁ Ποσειδῶν ἔχει κοσμικὰ τὴν κυριαρχία τοῦ πεδίου τῆς ὑγρότητας, στὸ ὁποῖο ἔρχεται ἡ ψυχὴ νὰ μαθητεύσει. Ἡ ὀργὴ τοῦ Ποσειδῶνος δηλώνει τὴν μεγάλη δυσκολία ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ ψυχὴ προκειμένου νὰ «ἀποφοιτήσει» ἀπὸ τὸ «Ποσειδώνιο Πανεπιστήμιο». Δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο νὰ ἐπιτύχει τὴν πλήρη κάθαρση τοῦ συναισθήματος καὶ τὴν ἀπαλλαγή της ἀπὸ τὰ καρμικὰ χρέη.

ΠΗΓΗ: Μ. Μαραγκού «Ὀδύσσεια - Τὸ κοσμικὸ ταξίδι τῆς ψυχῆς». 

arxeion-politismou.gr