Δελφοί. Το φωτεινότερο σημείο του πλανήτη Γη

 

Στη σημερινή περιοχή των Δελφών, σε εποχές που η μνήμη του ανθρώπου χάνεται στο χρόνο, στις ανατολικές πλαγιές του Παρνασσού, οι προπάτορες των Ελλήνων έκτισαν μαντείο και ιερά, ονομαστά σε όλη τη γη τα οποία κατά καιρούς ονομαζόταν Δελφύς (μήτρα), Πυθώ, και Όμφη.

Ο μεγαλύτερος ενεργειακός λώρος που συνδέει τον ήλιο με τη γη βρίσκεται στους Δελφούς, για αυτό ονομάζεται και ομφαλός της Γης. Εκεί τιμούσαν τον θεό Απόλλωνα και βρισκόταν το σημαντικότερο μαντείο του αρχαιοελληνικού κόσμου.Κατά τον 7ο αιώνα π.χ. οι Δελφοί έγιναν η δυνατότερη και ισχυρότερη οικονομικά πόλη της Ελλάδας.

Ο Παρνασσός πήρε το όνομά του από το γιο της νύμφης Κλεοδώρας, Παρνασσό. ΄Ηταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα, τις Μούσες και τις Νύμφες. Ο Λυκωρέας (Λυκωρεύς) ή Λύκωρος είναι ο ιδρυτής της πόλης Λυκώρειας. Ο Λυκωρεύς ήταν γιος του ίδιου του θεού Απόλλωνα και της Νύμφης Κωρυκίας και πίστευαν ότι ήταν προστάτης αυτών που ζητούσαν άσυλο.

Η ονομασία των Δελφών προέρχεται από το Δελφίνι, γιατί αυτή τη μορφή πήρε ο Απόλλωνας κατά το ταξίδι της επιστροφής του εκεί, οδηγώντας το καράβι με τους Κρήτες ναυτικούς. Σκοπός τους ήταν να μείνουν στους Δελφούς για να χτίσουν το ιερό του και να γίνουν οι ιερείς του.

Το βουνό οφείλει το όνομά του στον ήρωα Παρνασσό, ο οποίος είχε κτίσει πάνω στο βουνό μια πόλη, η οποία καταστράφηκε από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Η ιστορία αναφέρει ότι το -9650 στον μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, οι άνθρωποι για να σωθούν ανέβηκαν στο βουνό.

Στη Λυκώρεια πάνω στάθηκε ή κιβωτός κατά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Εννιά μερόνυχτα ο Υέτιος Δίας ξέσπασε την οργή του πάνω στη γη, και ο κόσμος τρομαγμένος έτρεχε να σωθεί στα ψηλώματα των βουνών. Οι κάτοικοι, για να γλιτώσουν από τα νερά που όλο και ανέβαιναν ακούγοντας τα ουρλιαχτά των λύκων έφτασαν στις κορυφές του Παρνασσού.

Την περιοχή αυτή θεώρησαν ασφαλή από τα νερά και σε ανάμνηση της σωτηρίας τους, έκτισαν την πόλη Λυκόρεια, (από το λύκος και όρος), η οποία βρισκόταν πάνω στους σημερινούς Δελφούς. Όπως αναφέρει ο Στράβων: «Τώρα όμως ζουν κοντά στο ναό, γύρω από τις πηγές της Κασταλίας». – Περσέας: Στράβων, Γεωγραφία (9.3.3)

Οι Δελφοί γνώρισαν ανελέητη καταστροφή από ανθρωπόμορφους μαυροφορεμένους, που κουβαλούσαν μαζί τους τον θάνατο και τις κατάρες του θεού της ασιατικής ερήμου και ούρλιαζαν, «Ες έδαφος φέρειν». Από τα πανάρχαια χρόνια στους Δελφούς συνέβαιναν ανεξήγητα φαινόμενα, που μόνο οι Ιεροφάντες, οι Μύστες και οι Πυθίες μπορούσαν να εξηγήσουν.

Οι υπερφυσικές καταστάσεις, κατέστησαν τους Δελφούς γνωστούς σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και την Πυθία αλάθητη στους χρησμούς, την οποία αργότερα γελοιοποίησε το εβραιο-χριστιανικό ιερατείο του Βυζαντίου και δόθηκε οριστικό τέλος στη λειτουργία του μαντείου με διάταγμα του εβραίου αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄, το 395 μ.Χ. Γκρέμισαν ιερά, έσπασαν τα αγάλματα, και έκαψαν ότι στεκόταν όρθιο ώστε να μη θυμίζει τίποτα από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό.

Σήμερα τα αρχαιότερα ευρήματα της περιοχής χρονολογούνται στο –7000.

Οι Δελφοί διατήρησαν τη σημαντική τους θέση μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ. Ωστόσο αρχαιολογικά στοιχεία μαρτυρούν ότι η πόλη συνέχισε να υπάρχει μέχρι τις αρχές του 7ου αιώνα περίπου, ενώ έχουν βρεθεί πολύ σημαντικά αφιερώματα στους Δελφούς, που προερχόταν από περιοχές της Συρίας και της Αρμενίας, γεγονός που μαρτυρά την έκταση της επιρροής του ιερού τόπου.

Στις αρχές των ιστορικών χρόνων της αρχαίας Φωκίδας στους Δελφούς ανεγέρθηκαν 20 μαρμάρινα θησαυροφυλάκια για να στεγάζουν τα πολύτιμα και απαράμιλλης ομορφιάς αναθήματα -προσφορές των επισκεπτών. Κάθε ισχυρή πόλη της Αρχαίας Ελλάδας είχε χτισμένο στους Δελφούς το θησαυροφυλάκιο της. Οι Δελφοί εξελίχθηκαν σε πανελλήνιο ιερό κέντρο των αρχαίων Ελλήνων, το οποίο αποτέλεσε επίσης κέντρο της Δελφικής Αμφικτυονίας-ομοσπονδία δώδεκα φυλών της Στερεάς Ελλάδας και της Θεσσαλίας.

Ανάμεσα στις επιγραφές του νότιου τοίχους του Θησαυρού των Αθηναίων και οι οποίες στην πλειονότητά τους διασώζουν τιμητικά ψηφίσματα για τους πολίτες της Αθήνας, ξεχωρίζουν δύο επιγραφές που προκάλεσαν μεγάλο ενδιαφέρον αφού φάνηκε ότι αποτελούσαν ποιητικά κείμενα. Πρόκειται για δύο αρχαίους ύμνους στον Απόλλωνα, από τους πενήντα περίπου γνωστούς ύμνους της αρχαίας Ελλάδας.

Από τον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών αποκαλύφθηκε ότι οι ύμνοι συντέθηκαν από τον αοιδό Αθήναιο, γιο του Αθηναίου και τον μουσικό Λιμήνιο, γιο του Θοίνου. Οι ύμνοι συντέθηκαν με αφορμή την Πυθαΐδα του 128 π.Χ., την τελετουργική πομπή των Αθηναίων προς τους Δελφούς και ο ένας από τους δύο ύμνους βραβεύθηκε. Ανάμεσα στους στίχους διακρίνονται μουσικά σύμβολα, τα οποία μπόρεσαν να ερμηνευθούν από τους ειδικούς μουσικολόγους χάρη σε μία πραγματεία του Αλύπιου, μουσικογράφου της Ύστερης Αρχαιότητας (3ος αιώνας μ.Χ.).

Ο πρώτος παιάνας αποτελούνταν από τέσσερις στροφές, εκ των οποίων οι τρεις σώζονται. Ο δεύτερος ήταν πολύ μεγαλύτερος, είχε εννέα στροφές και έκλεινε με “προσώδιον”, δηλαδή έναν θριαμβευτικό επίλογο. Το θέμα των παιάνων είναι φυσικά σχετικό με τα διάφορα περιστατικά από τη ζωή του θεού, όπως η γέννησή του, η έλευσή του στους Δελφούς κλπ. Εξυμνείται ακόμη και η συμβολή του θεού στην απόκρουση των Γαλατών. Επίσης ο Παιάνας των Δελφών του έτους 138 π.Χ. είναι εξαιρετικό δείγμα εφαρμογής του Τετράχορδου.

«Ακούστε με, κάτοικοι του παρθένου δάσους του Ελικώνα,

και σεις πολεμοχαρείς κόρες του Δία του αγέρωχου,

Ανοίξτε τις φτερούγες σας, και με λόγια μαγικά

πλανέψτε τον αδελφό σας, τον ξανθόμαλλο τον Φοίβο

που συνοδευόμενος από πανέμορφες παρθένες των Δελφών

ξεκινάει το ταξίδι του από τις δίδυμες κορφές του Παρνασσού

για να πάει στα κρυστάλλινα νερά της Κασταλίας

Αιωρούμενος πάνω από τους Δελφούς «

και πάνω από το προφητικό βουνό.

Σύμφωνα με τις ανασκαφές του 2001, διαπιστώθηκε από αρχαιολογική ομάδα ότι αυτό που έφερνε σε έκσταση την Πυθία την ώρα που έδινε τους χρησμούς, είχε να κάνει με τους καπνούς αιθυλένιου που βγαίνουν από τους βράχους. Ο μόνος από τους υδατάνθρακες που έχει τη γλυκιά, όμορφη μυρωδιά που περιγράφει ο Πλούταρχος πως αναδυόταν στο μαντείο, δικαιολογείται από το υπέδαφος της περιοχής που είναι πλούσιο σε ανθρακικό ασβέστιο και ασφαλτικά πετρώματα. Αντίστοιχα, η έκλυση του αιθυλενίου από το υπέδαφος σχετίζεται με την έντονη σεισμικότητα της περιοχής, καθώς οι Δελφοί βρίσκονται στο όριο δύο τεκτονικών πλακών, πάνω ακριβώς από το ρήγμα του Κορινθιακού.

Στο μαντείο των Δελφών καθόταν η ιέρεια του θεού Απόλλωνα«Πυθία» -τίτλος που έπαιρναν αρχικά όλες οι νεαρές παρθένες κοπέλες οι οποίες ήταν αφιερωμένες στην υπηρεσία του, όπως αναφέρει ο Διόδωρος Σικελιώτης, που έζησε τον 1ο αιώνα π.Χ. Ο απαγορευμένος έρωτας όμως του Εχεκράτη του Θεσσαλού, ο οποίος πήγε να πάρει χρησμό και έκλεψε την ιέρεια, άλλαξε τα δεδομένα και οι «Πυθίες» έπρεπε να είναι γυναίκες μέσης ηλικίας και συνήθως παντρεμένες με οικογένεια. Η λέξη «Πυθία» προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «πυνθάνομαι» που σημαίνει πληροφορούμαι.

Η πρώτη Πυθία στο Μαντείο των Δελφών ήταν η Φημονόη,-αρκετοί την έχουν ταυτίσει με την Σίβυλλα Κυμαία, η οποία λέγεται ότι ήταν κόρη του θεού Απόλλωνα, και εφηύρε τον εξάμετρο στίχο των χρησμών. Σ’ αυτήν αποδίδουν την ρήση «Γνώθι σαυτόν», ο οποίος προερχόταν από τον ίδιο το Θεό Απόλλωνα, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος του Χαιρωνέα, σοφός μύστης, ιερέας και επόπτης του Δελφικού ιερού, και ήταν γραμμένο σε πολλά σημεία στα δελφικά ιερά. Ο Σωκράτης ήταν ο πρώτος από τους σοφούς που έθεσαν την αυτογνωσία στο κέντρο της φιλοσοφίας.

Το Δελφικό μαντείο χρησιμοποιούσε το «ένθεος», που σημαίνει ότι μέσα από την Πυθία άκουγαν τον θεό Απόλλωνα. Η Πυθία χρησμοδοτούσε αρχικά 9 φορές το χρόνο και αργότερα μόνο μία μέρα τον μήνα, για την οποία ημέρα πιστεύεται πως ήταν η έβδομη κάθε μήνα, επειδή η έβδομη μέρα του μηνός Βυσίου –η αρχή της άνοιξης (Φεβρουάριος – Μάρτιος), ήταν τα γενέθλια του Απόλλωνα. Χρησμό δεν έδιναν τις «αποφράδες ημέρες» και τους τρεις χειμερινούς μήνες στους οποίους ο Απόλλωνας ταξίδευε στους Υπερβορείους και την εξουσία έπαιρνε ο αδερφός του Διόνυσος.

Οι χρησμοί της Πυθίας αποτελούσαν την σημαντικότερη πρόβλεψη για την έκβαση σημαντικών γεγονότων και ήταν αδιανόητο για τους περισσότερους ηγέτες βασιλείς ή στρατηγούς της εποχής να μην την συμβουλευτούν. Από τα γραπτά του Ηροδότου, Θουκυδίδη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ευριπίδη, Πλουτάρχου και άλλων, αντλεί κανείς εξαιρετικές πληροφορίες για το ρόλο των αρχαίων Μαντείων και την ιερότητα της Πυθίας. Οι χρησμοί της χαρακτηρίζονται ως αινιγματικοί, με διφορούμενη εξήγηση.

H Πυθία για να δώσει τον χρησμό της έπρεπε να μασήσει φύλα δάφνης αφού είχε εξαγνιστεί και η ίδια στην Κασταλία πηγή.

Στο άδυτο καθόταν πάνω σε ένα τρίποδα και κάτω υπήρχε ένα χάσμα απ΄όπου ανάβλυζε μια πηγή με αναθυμιάσεις και έντονη μυρωδιά που την έριχνε σε ένα είδος έκστασης. Συνήθως οι πρώτες φράσεις θύμιζαν άναρθρες κραυγές, ενώ οι χρησμοί ήταν λακωνικοί και πολλές φορές για κάποιους δυσνόητοι.

Σημαντικό ρόλο έπαιζε πάντα η δυσκολία του προβλήματος για το οποίο έπρεπε να δώσει χρησμό και ο ρόλος του ιερέα ήταν να αποκωδικοποιήσει και να μεταφέρει στον ενδιαφερόμενο τα λεγόμενα της.

Η πρόσβαση στο μαντείο ήταν ελεύθερη για όλους όσους είχαν ανάγκη, αλλά υπήρχε απαγόρευση στις γυναίκες οι οποίες μπορούσαν να μάθουν αυτό που ήθελαν από την Πυθία μέσω αντιπροσώπου. Για να πάρουν το χρησμό οι πιστοί έπρεπε πριν μπουν στο μαντείο να αφήσουν τον πέλανο. Ένα στρογγυλό γλύκισμα από αλεύρι, λάδι και μέλι το οποίο προσέφεραν στους θεούς, μαζί με τα ζώα που έφερνε ο καθένας για τον ίδιο σκοπό. Έδιναν τις ερωτήσεις στους ιερείς, ενώ αμέσως μετά γινόταν μια κλήρωση για τη σειρά με την οποία θα έμπαιναν στο ιερό. Αφού εξαγνιζόντουσαν και εκείνοι στην Κασταλία πηγή, περνούσαν στο άδυτο του μαντείου και στέκονταν σε σημείο που δεν μπορούσαν να τη δουν.

Στους πρόποδες του βράχου Φλεμπούκου στους Δελφούς πηγάζει από την αρχαιότητα η Κασταλία πηγή. Ήταν αφιερωμένη στον θεό Απόλλωνα, και πήρε το όνομα της από την νύμφη που πνίγηκε στα νερά της για να αποφύγει τον θεό του Ήλιου. Βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του φαραγγιού των Φραιαδριάδων και καταλήγει στη κοιλάδα του Πλειστού, όπου βρισκόταν η φωλιά του προστάτη του μαντείου, Πύθωνα. Ο Πύθωνας ήταν γιος της Γαίας και είχε μορφή ερπετού. Προστάτευε την πηγή και το μαντείο και προσπάθησε να εμποδίσει τη γέννηση του Απόλλωνα. Δεν τα κατάφερε όμως, και ο θεός Απόλλωνας τον σκότωσε με βέλη του Ήφαιστου τέσσερις μέρες μετά τη γέννηση του και φύλαξε τα κόκαλα του στο μαντείο των Δελφών.

Υπήρχαν 2 κρήνες. Η παλαιότερη βρισκόταν κοντά στο Ιερό του Απόλλωνα, είχε ορθογώνιο σχήμα με επτά χάλκινους κρουνούς με λεοντοκεφαλή και μια πλακόστρωτη αυλή να την περιτριγυρίζει Η δεύτερη ήταν λαξευμένη πάνω στο βράχο και τριγύρω της υπήρχαν κόγχες για να κρεμούν οι πιστοί τα αναθήματα τους.

Συγκλονιστικοί, αλλά και πιο αφανείς, ακόμη και από τους χρησμούς των Συβιλλών, είναι οι προφητείες του Απόλλωνα που μιλούν για τον Ένα Τριαδικό Θεό. Ένας από αυτούς τους χρησμούς που δόθηκαν στους Δελφούς ήταν αυτός που μιλούσε για τον Χριστό και το Πάθος Του. Αυτό τον χρησμό του Απόλλωνα, έδωσε σαν μαρτυρία- ομολογία στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, η Αγία Αικατερίνη στους πενήντα σοφούς ρήτορες του αυτοκράτορα οι οποίοι πίστεψαν στο Χριστό.

«Εις με βιάζεται Ουράνιος Φως. Και ο Παθών Θεός εστίν. Και ου Θεότης πάνθεν αυτή. Άμφω γαρ βροτός όμως και άμβρωτος. Αυτός Θεός ήδη και Ανήρ. Πάντα φέρων παρά Πατρός, έχων τε της Μητρός άπαντα. Πατρός μεν έχων ζώον άλκη μητρός δε, χθινητοί Σταυρόν. Τάφον, ύβριν , ανιάτου, και από βλεφάρων πότε χέυα δάκρυα θερμά. Πέντε δε χιλιάδας εκ πέντε πυρρών κόρεσαι. Το γαρ θέλειν, άβροτος έλκει. Χριστός εμός Θεός Εστίν. Εν ξύλω τανυσθείς. Ως θάνεν εκ ταφής, εις πόλον έλκων.»

«Ένας ουράνιος με πιέζει, το φως, και αυτός είναι ο παθών θεός, και δεν υπέφερε η θεότητά του, διότι είναι συγχρόνως και τα δύο, θνητός και μη θνητός, ο ίδιος Θεός και άνθρωπος, φέρει τα πάντα από τον Πατέρα και έχει τα πάντα από την μητέρα.

Την ζωή όμως από τον Πατέρα, έχοντας την σωματική δύναμη από μητέρα θνητή, (θα υποστεί) τον σταυρό, την ταφή, την ύβρη. Από τα βλέφαρά του κάποτε θα κυλήσουν δάκρυα θερμά. Πέντε χιλιάδες άνδρες θα χορτάσει από πέντε άρτους, διότι ήθελε να εξουσιάσει ως Θεός. Ο Χριστός είναι ο δικός μου Θεός, ο οποίος σταυρώθηκε σε ξύλο, αυτός που εξέπνευσε και από τον τάφο έλκει πολλούς στον ουρανό.» – (Μονή Σινά, κώδικας 327, 15ος αι., φφ. 235β. )

Ένας άλλος χρησμός του Απόλλωνος δόθηκε στους επτά Έλληνες σοφούς που συγκεντρώθηκαν στον ναό του Αγνώστου Θεού των Αθηνών. Σε ερώτησή τους προς τον Απόλλωνα σε ποιον μετά απ’ αυτόν ανήκει ο ναός, ο Απόλλων προφητεύει την Έλευση του Υιού και Λόγου του Θεού, αλλά και το όνομα της μητέρας Του Μαρίας.

«Ὅσα μέν πρὸς ἀρετήν καί κόσμον ὀρώρετε ποιεῖν, ποιεῖτε. ἐγώ γάρ ἐφετμεύω τρισένα ὑψιμέδοντα. οὗ λόγος ἄφθεγκτος ἐν ἀδείω κόρη ἔγκυμος ἔσται, ὥσπερ πυροφόρον τόξον ἅπαντα κόσμον ζωγρήσας, πατρί, προσάξει δῶρον. Μαρία δέ τό όνομα αὐτῆς.»

«Όσα σχετικά με την αρετή και τον κόσμο έχει παρακινηθεί να κάνετε, κάντε τα. Εγώ δε προφητεύω έναν μόνο τρισυπόστατο Θεό υφιστάμενο εις τα ύψη, του οποίου ο ανείπωτος Λόγος θα κυοφορηθεί σε κόρη ανυποψίαστη, τρέχοντας σαν πυρφόρο τόξο, θα αλιεύσει τους ανθρώπους όπως τους ιχθείς από το βυθό, από την απιστία και θα τους προσφέρει σαν δώρο στον Πατέρα. Μαρία δε το όνομα αυτής. »

Υπάρχει στα χειρόγραφα:

–κώδ.ThomasRoe 5,φφ. 151β,152α,Οξφόρδη, Bodleia).

–κώδ. Vat. Gr., 1198, φ. 65β, Βατικανό Biblioteca Apostolica Vativana).

–κώδ. Μονής Σινά 327, φ.236α

–κώδ. Μονής Διονυσίου 281, φ. 103)

–κώδ. Μονής Σινά 1189, φ. 6β

(Τόμος 15 -Γιατί και πως ζουν ανάμεσά μας- Το εκρηκτικό μείγμα και ο Πολέμαρχος του Θεού)

Ο χρησμός της Πυθίας δόθηκε στον Ιουλιανό τον Παραβάτη, με απεσταλμένο τον έμπιστο γιατρό του Ορειβάσιο.

«Είπατε τω βασιλήι , χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ». – Πείτε στον βασιλιά, το μεγαλόπρεπο μέγαρο έπεσε στο έδαφος. Ο Φοίβος δεν έχει πια την κατοικία του, ούτε τη δάφνη που προφητεύει, ούτε την πηγή που μιλάει. Και το νερό που μιλάει έχει στερέψει κι αυτό. Ο Ιουλιανός, σε λιγότερο από 20 μήνες έπεσε νεκρός, καθώς σε εχθροπραξία με τους Πέρσες το 363 μ.Χ. χτυπήθηκε πισώπλατα από το δόρυ ενός στρατιώτη.

Ο βασιλιάς της Σπάρτης Λυκούργος θεμελίωσε τις αρχές του σπαρτιατικού πολιτεύματος, κάτω από την καθοδήγηση της Πυθίας του Μαντείου των Δελφών. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Λυκούργος κατέληξε στη νέα του νομοθεσία («Ρήτρα») υπό την άμεση επίβλεψη της Πυθίας, ιδρύοντας ένα καθεστώς πολιτικής και κοινωνικής ευνομίας.

Πριν το θάνατό του ζήτησε από τον λαό του να του ορκιστούν πως αν δεν τους έφερνε αυτοπροσώπως νέο χρησμό από τους Δελφούς, τότε θα ίσχυε για πάντα το πολίτευμα που τους είχε παραδώσει. Η Λυκούργεια «Ρήτρα» έζησε για περισσότερα από 500 χρόνια.

Το ίδιο έκανε και ο Σόλων ο Αθηναίος για να εγκαθιδρύσει νομοθετικά το πολίτευμά του και να ανατρέψει τους Δρακόντειους Νόμους: Επικαλέστηκε χρησμό του Μαντείου των Δελφών για να φέρει τις σαρωτικότερες αλλαγές.

Προτού την εκστρατεία του ο Αλέξανδρος επισκέφθηκε το Μαντείο των Δελφών. Εκεί βρήκε την ηλικιωμένη Πυθία η οποία δεν ήθελε να δώσει χρησμό για κανένα πλέον.

Ο Αλέξανδρος της έδωσε εντολή να χρησμοδοτήσει και την τραβούσε προς την πόρτα του Ιερού αλλά εκείνη αντιστεκόταν. Τότε ανυπόμονος Αλέξανδρος δεν περίμενε, την αγκάλιασε από την μέση και γελαστός την σήκωσε με τρυφερότητα και την πήγε στο Ιερό του Απόλλωνος, δίδοντάς της εντολή να χρησμοδοτήσει για την εξέλιξη της εκστρατείας του. Η έκπληκτη Πυθία συγκινήθηκε από την ευγένεια του και χαμογελώντας του είπε: – «Γιε μου, είσαι ακαταμάχητος» !

Όταν ρώτησαν την Πυθία ποιος είναι ο πιο σοφός Έλληνας, εκείνη απάντησε: «Σοφός μεν Σοφοκλής, σοφότερος δ’ Ευριπίδης, αλλά σοφότερος πάντων Σωκράτης εστί». Η αντίδραση του Σωκράτη ήταν χαρακτηριστική: «Με είπε σοφότερο επειδή εγώ γνωρίζω πως τίποτε δε γνωρίζω»!

Όταν ρώτησε βασιλιάς Λυδίας ο Κροίσος την Πυθία αν θα μιλήσει ο πανέξυπνος αλλά άλαλος γιος του, του έδωσε την εξής προφητεία: «Λύδα, βασιλιά πολλών ανθρώπων, ανόητε Κροίσε, να μην εύχεσαι να ακούσεις ποτέ την πολυπόθητη φωνή του γιου σου. Καλύτερα να μείνει μακρυά σου, γιατί θα μιλήσει τη μέρα της συμφοράς σου».

Πράγματι όταν οι εχθροί κυρίευσαν την πόλη και ένας στρατιώτης μπήκε στο παλάτι για να σκοτώσει το βασιλιά, ο γιος του ούρλιαξε: «Μη σκοτώσεις τον Κροίσο». Μίλησε αλλά δεν κατάφερε να σώσει τον πατέρα του από το θάνατο.

Στο στρατηγό Επαμεινώνδα από τη Θήβα η Πυθία ο χρησμός ήταν να «Να αποφεύγεις το Πέλαγος». Ο Επαμεινώνδας τελικά σκοτώθηκε στη μάχη της Μαντινείας, σε ένα μέρος με την ονομασία «Πέλαγος». Ο χρησμός στον βασιλιά της Ηπείρου Πύρο, ήταν «Θα πεθάνεις μόλις αντικρίσεις την πάλη ταύρου και λύκου». Όταν ο Πύρρος βρισκόταν στο Άργος, συνάντησε στο δρόμο του ένα άγαλμα που αναπαριστούσε μια μάχη ανάμεσα σε έναν ταύρο και ένα λύκο. Τότε, ένα κεραμίδι από μια κατεστραμμένη στέγη, έπεσε στο κεφάλι του και τον σκότωσε.

Ωστόσο υπάρχει πραγματικά ο τελευταίος χρησμός του Απόλλωνα που δόθηκε στους Δελφούς κατά το 362 π.χ., ο οποίος εκπληρώθηκε στις ημέρες μας:

Έστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».

«Θα έρθει ημέρα που ο Φοίβος (Απόλλων) θα επιστρέψει και θα μείνει για πάντα».

Δέσπω – el.gr